ΒΟΛΕΥΤΕΣ,οι αλώβητοι της κρίσης...

(...)
ο μόνος «κλάδος» που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται καθόλου την αναγκαία αναπροσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι οι βουλευτές
Εχοντας εφησυχάσει στις μικροπερικοπές που αποφάσισαν στα του οίκου τους, διατηρούν στο ακέραιο όλα τα σκανδαλώδη προνόμιά τους –βοηθούς, οδηγούς, αυτοκίνητα, εκπτώσεις, τηλεφωνικές ατέλειες κ.λπ.– χωρίς να κατανοούν την ανάγκη μιας δραστικής πλέον πρωτοβουλίας που θα αποδείξει ότι συνειδητοποιούν το μέγεθος της κρίσης που προκάλεσαν.
(...)
χωρίς να συνειδητοποιούν πως στο φάσμα μιας κοινωνικής έκρηξης –όλα δείχνουν πια ότι πλησιάζει– ουδείς θα μείνει αλώβητος
 (...)
  

(1)
Παροχές διά της πλαγίας οδού
Η ΑΞΙΟΠΙΣΤΙΑ της πολιτικής έχει κατρακυλήσει τα τελευταία χρόνια στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κλίμακας μετρήσεων. Τόσο των θεσμών όσο και των προσώπων. Ακόμα και ο βασικότερος θεσμός του πολιτεύματος, το Κοινοβούλιο, βρίσκεται συχνά-πυκνά στο κέντρο αποδοκιμασιών και κατηγοριών.
Οσο κι αν κάποιες από αυτές χαρακτηρίζονται υπερβολικές, η ευθύνη των μελών του είναι καθοριστική.
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ χρόνο όλες οι κατηγορίες των Ελλήνων πολιτών βιώνουν μια πολύ δύσκολη κατάσταση, με περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις τους. Μόλις ανακοινώθηκαν αυτές οι περικοπές, πέρσι τέτοια εποχή, ανακοινώθηκε και η συμβολή της Βουλής και των βουλευτών στην προσπάθεια περιστολής των δημοσίων δαπανών.
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ μέρες όμως δημοσιεύθηκαν πληροφορίες ότι, διά της συμμετοχής σε πλήθος επιτροπών, επιδιώκεται κατά κάποιον τρόπο η αναπλήρωση μέρους των χαμένων αποδοχών τους. Μάλιστα επισημάνθηκε ότι η συμμετοχή σε ορισμένες από τις επιτροπές αυτές μοιάζει προσχηματική και μόνο για την καταβολή της προβλεπόμενης αμοιβής. Για παράδειγμα, σε μία από αυτές τις επιτροπές τα μέλη της ενημερώθηκαν για τις... επίπεδες δορυφορικές κεραίες!
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Βουλής απέφυγε να απαντήσει. Διά «κύκλων» του περιορίστηκε να πει ότι ο ίδιος δεν φέρει ευθύνη για τις συνεδριάσεις τους και για την επιλογή της θεματολογίας τους. Η ευθύνη ανήκει στους προέδρους των επιτροπών. Ετσι όμως παρακάμπτεται η ουσία. Η οποία στην προκειμένη περίπτωση έχει δύο παραμέτρους:
ΠΡΩΤΟΝ, τα μέλη του Κοινοβουλίου χρησιμοποιούν καταχρηστικά μια δυνατότητα που οι ίδιοι έχουν θεσμοθετήσει, για να αυξήσουν τις αποδοχές τους, αναπληρώνοντας, διά της πλαγίας οδού, τις όποιες απώλειες είχαν. Φυσικά τέτοια δυνατότητα δεν υπάρχει για τις άλλες κατηγορίες των πολιτών, που δεν έχουν καν τις δικές τους αποδοχές.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ανακύπτει ευλόγως το ερώτημα:
 γιατί τα μέλη του Κοινοβουλίου πρέπει να έχουν ξεχωριστή αμοιβή για τη συμμετοχή τους σε επιτροπές; Αυτή η συμμετοχή δεν είναι μέσα στα καθήκοντά τους; Κοινοβουλευτικό έργο δεν ασκούν και στις συνεδριάσεις των επιτροπών;
Η ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ αυτή αμοιβή, όπως και ορισμένα άλλα προνόμια καθιερώθηκαν σε εποχές που το ελληνικό κράτος ήταν πολύ χαλαρό στον έλεγχο των δαπανών και πολύ γαλαντόμο προς ορισμένες επαγγελματικές ομάδες. Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια να συνεχιστούν αυτά. Ή τουλάχιστον έτσι διακηρύσσει η κυβέρνηση.
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ και οι βουλευτές ας συζητήσουν ανοιχτά και ας αποφασίσουν ποια πρέπει να είναι η αμοιβή τους για το έργο που προσφέρουν. Και ας βάλουν τέλος στην πρακτική των πλάγιων παροχών, που προκαλεί τον μέσο πολίτη.
ΟΙ ΙΔΙΟΙ οι πολιτικοί, που ζητούν θυσίες από τους πολίτες, πρέπει να δίνουν το παράδειγμα. Και όχι να φροντίζουν να εξαιρούν τους εαυτούς τους. Διαφορετικά, η αξιοπιστία τους θα πιάσει πάτο. Αυτό θέλουν
Κύριο άρθρο
''Ελευθεροτυπία ''
14 Απριλίου 2011  


 (2)
Οι αλώβητοι της κρίσης...
Oτι όλοι βιώνουμε μια πρωτοφανή αβεβαιότητα για το τι θα συμβεί τους αμέσως επόμενους μήνες δεν χρειάζεται στατιστικές αποδείξεις. Το νιώθουμε πια δίπλα μας, με ολόκληρους κλάδους του ιδιωτικού τομέα να επαπειλούνται με δραματική συρρίκνωση, μαγαζιά και επιχειρήσεις της γειτονιάς μας να κλείνουν. Οσοι δεν απολαμβάνουμε το προνόμιο της δημόσιας μονιμότητας, νιώθουμε αίφνης τυχεροί που ακόμη διατηρούμε την εργασία μας, καθώς φίλοι και γνωστοί που θεωρούνταν (και ήταν) άκρως επιτυχημένοι στον ιδιωτικό τομέα ζουν ήδη τον εφιάλτη της ανεργίας. Οι ερωτήσεις «τι θα κάνουμε, τι θα απογίνουμε;» μονοπωλούν τις καθημερινές μας συζητήσεις, καθώς ένας δυσθεώρητος αριθμός εργαζομένων αισθανόμαστε πρωτόγνωρη ανασφάλεια ακόμη και μετά τις ήδη επιβληθείσες ή προεξοφλημένες μειώσεις στους μισθούς μας.
Οι περισσότεροι πολίτες, αναλόγως του «τρένου ζωής» που μας είχαν προσφέρει τα εισοδήματά μας, αντιλαμβανόμαστε πλέον ότι είναι αδύνατο να το ακολουθήσουμε για τα προσεχή (πόσα άραγε;) χρόνια. Ακόμη και όσοι απερίσκεπτα το πράττουν από κεκτημένη ταχύτητα, συνειδητοποιούν πια ότι η κρίση δεν είναι μια μικρή παρένθεση και ότι οι όποιες αποταμιεύσεις θα εξανεμισθούν γρήγορα, αν δεν περικόψουν άμεσα τα έξοδά τους. Αλλά και πώς να συμβεί αυτό, όταν ακόμη και ανελαστικές δαπάνες (πετρέλαιο, βενζίνη, τρόφιμα κ.λπ.) αντί να υποχωρούν, αυξάνονται.
Για τους λόγους αυτούς προκαλεί την εύλογη απορία όλων ότι ο μόνος «κλάδος» που μοιάζει να μην αντιλαμβάνεται καθόλου την αναγκαία αναπροσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι οι βουλευτές. Εχοντας εφησυχάσει στις μικροπερικοπές που αποφάσισαν στα του οίκου τους, διατηρούν στο ακέραιο όλα τα σκανδαλώδη προνόμιά τους –βοηθούς, οδηγούς, αυτοκίνητα, εκπτώσεις, τηλεφωνικές ατέλειες κ.λπ.– χωρίς να κατανοούν την ανάγκη μιας δραστικής πλέον πρωτοβουλίας που θα αποδείξει ότι συνειδητοποιούν το μέγεθος της κρίσης που προκάλεσαν.
Με την οργή των πολιτών να σωρεύεται, ενδεχομένως μόνον η μείωση των βουλευτών σε 200 που είχαν εισηγηθεί σε ανύποπτο χρόνο οι κ. Παπανδρέου και Σαμαράς (το έχουν ξεχάσει;) θα μπορούσε πλέον να αποδειχθεί ικανή ως έμπρακτη μεταμέλεια του πολιτικού προσωπικού. Αλλά ακόμη και αυτή φαντάζει εξωπραγματική στους βουλευτές. Οι μεν του ΠΑΣΟΚ αλληλοσπαράσσονται για τα φρουτάκια, οι δε αντιπολιτευόμενοι περί άλλα τυρβάζουν, χωρίς να συνειδητοποιούν πως στο φάσμα μιας κοινωνικής έκρηξης –όλα δείχνουν πια ότι πλησιάζει– ουδείς θα μείνει αλώβητος...
(...)
 Tου Κωνσταντινου Ζουλα