Η Ελλάδα του Μνημονίου
Η Ελλάδα του Μνημονίου
Με ανάμεικτα συναισθήματα έλαβα επιστολή παλιού μαθητή μου, αναφορικά με το Μνημόνιο. Συναισθήματα ευγνωμοσύνης, καθώς με κάνει δέκτη των δικών του ανησυχιών και ελπίδων, αλλά και συναισθήματα αποκαρδίωσης, καθώς επέλεξε να υπογράψει τις δύο χειρόγραφες σελίδες του ως «Ανώνυμος Πολίτης».
Κρίμα! Οπωσδήποτε, μου γράφει: «για το μνημόνιο (...) πολλοί έγραψαν ότι είναι μία ευκαιρία να γίνουμε σοβαρό και οργανωμένο κράτος», ενώ άλλοι εναντιώθηκαν, με την πεποίθηση ότι «αποτελεί προδοσία, γιατί απεμπολούνται εθνικά συμφέροντα», καταλογίζει δε σ' εμένα τον καημό μου, «ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ούτε και για τα εγγόνια μας», ενώ περίμενε «να δώσετε ελπίδα στο λαό (...) να ξυπνήσει το εθνικό φιλότιμο», το οποίο, προδήλως, δεν βρίσκεται σε εγρήγορση. Απολογούμενος λοιπόν νιώθω την ανάγκη να θυμίσω, ότι από το 1974, όταν, επιτέλους, έπεσε μέσα στις δικές της αμαρτίες η δικτατορία, και αφελώς πιστέψαμε ότι θα επακολουθούσε η λειτουργία και ο σεβασμός γνήσιων δημοκρατικών αξιών, κανένα πολιτικό κόμμα δεν είχε την ειλικρίνεια να μας ενημερώσει ότι αδυνατεί να κυβερνήσει τον τόπο δίχως διεθνή δανεισμό και συνακόλουθα να ζητήσει λαϊκή εντολή για μια τέτοια περιπέτεια, καθώς και για εκείνα τα αναγκαία όριά της, που δεν θα υποδούλωναν τη χώρα στους ξένους δανειστές, όπως τελικώς έγινε. Οσους ερωτώ, σταθερά μου απαντούν αρνητικά, ότι δηλαδή αγνοούσαν την επικίνδυνη υπερχρέωση της χώρας μας.
Στις εκλογές του 2009 και οι δυο κληρονόμοι της αρχηγίας, τόσο της μετριοπαθούς Δεξιάς όσο και της αστικής Αριστεράς, υπόσχονταν, ο μεν ένας «ακόμη καλύτερες μέρες», ο δε άλλος να μεταβάλει τη χώρα σε Δανία του Νότου (!), δίχως να διατυπώσουν τον ελάχιστο υπαινιγμό για το δυσθεώρητο δημόσιο χρέος, το οποίο εκείνοι μεν γνώριζαν, εμείς δε αγνοούσαμε. Κι όμως! Δεν είναι λίγοι εκείνοι που συνεχίζουν ν' ασχημονούν, απειλώντας πως θα βυθίσουν τη χώρα στο σκοτάδι, αν τελειώσει η χρυσή ληστρική εποχή τους.
Ακόμη και ο κ. πρωθυπουργός εγκατέλειψε το συνήθως ήρεμο χαμογελαστό ύφος, με μια πρωτόγνωρη αναιδή αναφορά του σε «δήθεν ανεξάρτητους αναλυτές και ανησυχούντες επιστήμονες», τους οποίους περιέγραψε ως «Κασσάνδρες» και «εργολάβους της αγωνίας των πολιτών», που «έστω και άθελά τους συνταυτίζονται με συμφέροντα και ιδιοτελείς σύγχρονους μαυραγορίτες, εγχώριους ή της αλλοδαπής» (βλ. «Καθημερινή» της 29ης Απριλίου, σελ. 4). Ε, όχι!
Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι ενδιαφέρονται να αποκτήσει επί τέλους η χώρα μας αξιόπιστο δημοκρατικό πολίτευμα, με πλήρη και ειλικρινή προεκλογική ενημέρωση των πολιτών, με έντιμη διαχείριση της φτώχειας μας, και -προ παντός- με κατάργηση της πολιτικής οικογενειοκρατίας που ανέδειξε διαμέσου της κληρονομικής διαδοχής 23 πρωθυπουργούς, ενώ πλήθος άλλων αναμένουν τη δική τους σειρά!
Δεν έχει ηθικό ανάστημα να δίδει μαθήματα ήθους μια κυβέρνηση, της οποίας ο πρωθυπουργός συνεχώς πετάει πολυτελώς με το λεγόμενο πρωθυπουργικό αεροπλάνο, όταν την ίδια μέρα και με δύο ώρες διαφορά, την ίδια αεροπορική διαδρομή Αθηνών-Βρυξελλών πραγματοποιεί και ο πρόεδρος της πλούσιας Κυπριακής Δημοκρατίας, ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο της γραμμής! Ούτε νομιμοποιείται να δίδει αξιόπιστα μαθήματα χρηστής και σφιχτής διαχείρισης της φτώχειας μας ο υπουργός Οικονομικών, όταν πετάει για τη σύνοδο της Νέας Υόρκης επίσης με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, ενώ στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Τρισέ κάθεται ανάμεσα στο πλήθος των ταξιδιωτών, περιμένοντας ευγενικά τη σειρά του για την ίδια πτήση προς Νέα Υόρκη και την ίδια σύνοδο, στην οποία κατευθύνθηκε και ο Ελληνας υπουργός που διαχειρίζεται τη χρεοκοπία μας.
Βεβαίως, ποτέ κανένας δεν κλήθηκε αξιόπιστα ν' αποδώσει λογαριασμό και να επιστρέψει όσα παρανόμως και ανηλεώς ενθυλάκωσε ή κατασπατάλησε. Δεν περιμένω λοιπόν τίποτε από το αναξιόπιστο πολιτικό σύστημα που σταθερά μας εμπαίζει. Θα μπορούσα να αδιαφορώ, αποσυρμένος στην ηρεμία της μελέτης, στον πάντα ελκυστικό φιλοσοφικό στοχασμό, στη συγγραφή βιβλίων που ελάχιστοι έχουν ενδιαφέρον να μελετούν, καθώς και σε περιοδικούς διαλόγους με άλλους φίλους διανοητές.
Θα μπορούσα ακόμη να βρω πρόσχημα υπεκφυγής με τα λόγια απελπισίας του Νίκου Καζαντζάκη: δεν πιστεύω πια σε τίποτε. Δεν προσδοκώ από κανέναν λαοπλάνο προπαγανδιστή τίποτε. Είμαι λεύτερος! Ομως δεν είμαι ανέμελος. Εχω παιδιά κι εγγόνια. Είμαι περήφανος που εδώ γεννήθηκαν η Δημοκρατία και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Βέβαια, τελικώς, οι Μήδοι δεν εμποδίζονται να περνούν.
Δίχως υπερβολικές προσδοκίες λοιπόν, δίνω, συντροφικά με άλλους φίλους και συναδέλφους, τον αγώνα του αυτοσεβασμού και του τεκμηριωμένου αντιλόγου. Αν όχι για την αβέβαιη νίκη, οπωσδήποτε όμως για την τιμή της αντίστασης, ως αξίας καθ' αυτήν. Μιας ηθικής αξίας, που δίνει νόημα ύπαρξης και αυτοσεβασμού σε κάθε άνθρωπο με ευαισθησίες και ιδανικά.
ΚΩΣΤΑΣ Ε. ΜΠΕΗΣ
''Ελευθεροτυπία''
4 Μαΐου 2011