Europe:Pain Without Gain ...
Europe:Pain Without Gain ...
(...)
European leaders ...are still wedded to the economic doctrine responsible for this disaster ... Europe’s leaders, and more broadly its policy elite, substituted moralizing for analysis, fantasies for the lessons of history. ... none of the countries slashing spending have seen the predicted private-sector surge. Instead, the depressing effects of fiscal austerity have been reinforced by falling private spending.
Furthermore, bond markets keep refusing to cooperate ...Even austerity’s star pupils, countries that, like Portugal and Ireland, have done everything that was demanded of them, still face sky-high borrowing costs
(...)
Η Ευρώπη υποφέρει χωρίς κανένα όφελος
Την περασμένη εβδομάδα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαίωσε αυτό που υποπτεύονταν οι πάντες: οι οικονομίες τις οποίες επιβλέπει συρρικνώνονται, δεν αναπτύσσονται. Δεν πρόκειται ακόμη μια μια επίσημη ύφεση, αλλά το μόνο πραγματικό ερώτημα είναι πόσο βαθιά θα είναι η κάμψη.
Και αυτή η κάμψη πλήττει έθνη που δεν συνήλθαν ποτέ από την τελευταία ύφεση. Παρά τα προβλήματα των ΗΠΑ, το αμερικανικό ΑΕΠ ξεπέρασε τελικά τα προ της κρίσεως επίπεδα, κάτι που δεν συνέβη στην Ευρώπη. Και κάποια έθνη υποφέρουν τόσο όσο στη Μεγάλη Υφεση: η Ελλάδα και η Ιρλανδία είχαν διψήφια μείωση στην παραγωγή, ενώ το ποσοστό της ανεργίας στην Ισπανία έφτασε στο 23%.
Ακόμη χειρότερα, οι ηγέτες της Ευρώπης συνεχίζουν να επιμένουν στο οικονομικό δόγμα που ευθύνεται για αυτή την καταστροφή.
Η Ελλάδα θα είχε μεγάλα προβλήματα όποιες αποφάσεις και αν λαμβάνονταν, και το ίδιο ισχύει, σε μικρότερο βαθμό, για άλλα έθνη στην περιφέρεια της Ευρώπης. Αλλά τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα από όσο ήταν αναγκαίο, από τον τρόπο με τον οποίον οι ηγέτες της Ευρώπης, και ευρύτερα οι πολιτικές ελίτ, υποκατέστησαν την ανάλυση με κατήχηση, και τα διδάγματα της ιστορίας με φαντασιώσεις.
Στις αρχές του 2010, η οικονομική πολιτική της λιτότητας - η επιμονή ότι οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να περικόψουν τις δαπάνες παρά την υψηλή ανεργία - επικράτησε στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το δόγμα διαβεβαίωνε ότι οι άμεσες αρνητικές επιπτώσεις που θα είχαν για την αγορά εργασίας οι περικοπές στις δαπάνες θα ισοσταθμίζονταν από αλλαγές στην «εμπιστοσύνη», ότι οι άγριες περικοπές θα οδηγούσαν σε αύξηση των δαπανών από καταναλωτές και επιχειρήσεις, ενώ τα έθνη που δεν θα έκαναν τέτοιες περικοπές θα έβλεπαν φυγή κεφαλαίων και ραγδαία αύξηση επιτοκίων.
Τώρα βλέπουμε τα αποτελέσματα - και είναι ακριβώς αυτά που θα σας έλεγαν τρεις γενιές οικονομικής ανάλυσης και όλα τα διδάγματα της ιστορίας. Αυτή η περιβόητη εμπιστοσύνη δεν εμφανίστηκε ποτέ: καμία από τις χώρες που μείωσαν τις δαπάνες τους δεν είδε την προβλεπόμενη ανάπτυξη στον ιδιωτικό τομέα. Αντιθέτως, οι αρνητικές επιπτώσεις της δημοσιονομικής λιτότητας ενισχύθηκαν από την μείωση των δαπανών των ιδιωτών.
Επιπλέον, οι αγορές ομολόγων εξακολουθούν να αρνούνται να συνεργαστούν. Ακόμη και οι καλύτεροι μαθητές της λιτότητας, χώρες που, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, έχουν κάνει ό,τι τους ζήτησαν, είναι ακόμη αντιμέτωπες με αστρονομικό κόστος δανεισμού.
Στο μεταξύ, χώρες που δεν ανέβηκαν στο τρένο της λιτότητας - η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ - εξακολουθούν να έχουν πολύ χαμηλό κόστος δανεισμού, σε αντίθεση με τις ζοφερές προβλέψεις των φανατικών της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Δεν έχουν γίνει όλα λάθος. Τους τελευταίους μήνες του 2011, το κόστος δανεισμού για την Ισπανία και την Ιταλία αυξήθηκε τόσο ώστε υπήρξαν φόβοι για γενική χρηματοπιστωτική κρίση. Αυτό το κόστος έχει μειωθεί τώρα, εν μέσω γενικής ανακούφισης. Αλλά αυτή η καλή είδηση ήταν στην πραγματικότητα ένας θρίαμβος της αντι-λιτότητας.
Τι πρέπει, λοιπόν, να κάνουμε για να πείσουμε όσους επιμένουν ότι μπορούμε να φτάσουμε στην ευημερία μέσω περικοπών ότι έχουν άδικο;
Το θέμα είναι ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά για να βοηθήσουμε τις οικονομίες μας, αντιστρέφοντας απλώς την καταστροφική λιτότητα των τελευταίων δύο ετών.
Στις ΗΠΑ, το μόνο που χρειάζεται να κάνει η ομοσπονδιακή κυβέρνηση για να δώσει μια μεγάλη ώθηση στην οικονομία είναι να προσφέρει βοήθεια στις Πολιτείες, ώστε να επαναπροσληφθούν οι εκατοντάδες χιλιάδες δάσκαλοι που έχουν απολυθεί και να ξαναμπούν μπροστά οι οικοδομές και τα έργα υποδομών που έχουν ακυρωθεί.
Κοιτάξτε, καταλαβαίνω γιατί άνθρωποι με επιρροή διστάζουν να παραδεχθούν ότι ιδέες περί οικονομικής πολιτικής που πίστευαν ότι απηχούσαν βαθιά σοφία ήταν τελικά μια απόλυτη, καταστροφική τρέλα.
Αλλά ήρθε η ώρα να αφήσουμε πίσω μας τις ψευδαισθήσεις για τις αρετές της λιτότητας σε οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση.
''ΤΟ ΒΗΜΑ'' -''The New York Times''
21-2-2012
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=444751&h1=true
ΣΧΕΤΙΚΑ
Pain Without Gain
By PAUL KRUGMAN
Last week the European Commission confirmed what everyone suspected: the economies it surveys are shrinking, not growing. It’s not an official recession yet, but the only real question is how deep the downturn will be.
And this downturn is hitting nations that have never recovered from the last recession. For all America’s troubles, its gross domestic product has finally surpassed its pre-crisis peak; Europe’s has not. And some nations are suffering Great Depression-level pain: Greece and Ireland have had double-digit declines in output, Spain has 23 percent unemployment, Britain’s slump has now gone on longer than its slump in the 1930s.
Worse yet, European leaders — and quite a few influential players here — are still wedded to the economic doctrine responsible for this disaster.
For things didn’t have to be this bad. Greece would have been in deep trouble no matter what policy decisions were taken, and the same is true, to a lesser extent, of other nations around Europe’s periphery. But matters were made far worse than necessary by the way Europe’s leaders, and more broadly its policy elite, substituted moralizing for analysis, fantasies for the lessons of history.
Specifically, in early 2010 austerity economics — the insistence that governments should slash spending even in the face of high unemployment — became all the rage in European capitals. The doctrine asserted that the direct negative effects of spending cuts on employment would be offset by changes in “confidence,” that savage spending cuts would lead to a surge in consumer and business spending, while nations failing to make such cuts would see capital flight and soaring interest rates. If this sounds to you like something Herbert Hoover might have said, you’re right: It does and he did.
Now the results are in — and they’re exactly what three generations’ worth of economic analysis and all the lessons of history should have told you would happen. The confidence fairy has failed to show up: none of the countries slashing spending have seen the predicted private-sector surge. Instead, the depressing effects of fiscal austerity have been reinforced by falling private spending.
Furthermore, bond markets keep refusing to cooperate. Even austerity’s star pupils, countries that, like Portugal and Ireland, have done everything that was demanded of them, still face sky-high borrowing costs. Why? Because spending cuts have deeply depressed their economies, undermining their tax bases to such an extent that the ratio of debt to G.D.P., the standard indicator of fiscal progress, is getting worse rather than better.
Meanwhile, countries that didn’t jump on the austerity train — most notably, Japan and the United States — continue to have very low borrowing costs, defying the dire predictions of fiscal hawks.
Now, not everything has gone wrong. Late last year Spanish and Italian borrowing costs shot up, threatening a general financial meltdown. Those costs have now subsided, amid general sighs of relief. But this good news was actually a triumph of anti-austerity: Mario Draghi, the new president of the European Central Bank, brushed aside the inflation-worriers and engineered a large expansion of credit, which was just what the doctor ordered.
So what will it take to convince the Pain Caucus, the people on both sides of the Atlantic who insist that we can cut our way to prosperity, that they are wrong?
After all, the usual suspects were quick to pronounce the idea of fiscal stimulus dead for all time after President Obama’s efforts failed to produce a quick fall in unemployment — even though many economists warned in advance that the stimulus was too small. Yet as far as I can tell, austerity is still considered responsible and necessary despite its catastrophic failure in practice.
Look, I understand why influential people are reluctant to admit that policy ideas they thought reflected deep wisdom actually amounted to utter, destructive folly. But it’s time to put delusional beliefs about the virtues of austerity in a depressed economy behind us.
Πηγή
http://www. nytimes.com/2012/02/20/opinion/krugman-pain-without-gain.html
19-2-2012
(Η υπογράμμιση-χρωματισμός και η εικονογράφηση του κειμένου της αναρτήσεως - με εικόνες απο το ''World Wide Web'' - γίνονται με ευθύνη του blogger: IVOS2 )