The world of ''Zombie Economic Policies'': Ο θάνατος του δόγματος της λιτότητας ...
(...)
So we’re now living in a world of zombie economic policies — policies that should have been killed by the evidence that all of their premises are wrong, but which keep shambling along nonetheless. And it’s anyone’s guess when this reign of error will end.
(...)
So we’re now living in a world of zombie economic policies — policies that should have been killed by the evidence that all of their premises are wrong, but which keep shambling along nonetheless. And it’s anyone’s guess when this reign of error will end.
(...)
All around Europe’s periphery, from Spain to Latvia, austerity policies have produced Depression-level slumps and Depression-level unemployment; the confidence fairy is nowhere to be seen, not even in Britain, whose turn to austerity two years ago was greeted with loud hosannas by policy elites on both sides of the Atlantic. ... three years into its austerity program, Ireland has yet to show any sign of real recovery from a slump that has driven the unemployment rate to almost 15 percent. ... fiscal austerity in a depressed economy is probably self-defeating: by shrinking the economy and hurting long-term revenue, austerity probably makes the debt outlook worse rather than better.
(...)
Ο θάνατος του δόγματος της λιτότητας ...
TO BHMA - NEW YORK TIMES
Την τελευταία διετία οι περισσότεροι ιθύνοντες στην Ευρώπη και πολλοί πολιτικοί και ειδήμονες στην Αμερική είναι δεσμώτες ενός καταστροφικού οικονομικού δόγματος. Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, οι κυβερνήσεις οφείλουν να αντιμετωπίζουν μια οικονομία σε βαθιά ύφεση όχι όπως προστάζουν τα διδακτικά εγχειρίδια _ δηλαδή, ξοδεύοντας περισσότερα για να αντισταθμίσουν την πτώση της ιδιωτικής ζήτησης _ αλλά με δημοσιονομική λιτότητα, περικόπτοντας τις δαπάνες σε μια προσπάθεια να ισοσκελίσουν τους προϋπολογισμούς τους.
Οι επικριτές προειδοποίησαν εξ αρχής ότι η λιτότητα απέναντι στην ύφεση το μόνο που θα έκανε ήταν να επιδεινώσει την ύφεση. Οι υπέρμαχοι της λιτότητας όμως επέμεναν ότι θα συνέβαινε το αντίθετο. Γιατί; Η εμπιστοσύνη!
«Πολιτικές που εμπνέουν εμπιστοσύνη θα ενισχύσουν και δεν θα εμποδίσουν την οικονομική ανάκαμψη», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ _ άποψη με την οποία συμφώνησαν οι Ρεπουμπλικανοί στο αμερικανικό Κογκρέσο. Ή, όπως το είχα θέσει τότε, η νεράιδα της εμπιστοσύνης θα ερχόταν για να ανταμείψει τους πολιτικούς για την δημοσιονομική τους αρετή.
«Πολιτικές που εμπνέουν εμπιστοσύνη θα ενισχύσουν και δεν θα εμποδίσουν την οικονομική ανάκαμψη», δήλωσε ο πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ _ άποψη με την οποία συμφώνησαν οι Ρεπουμπλικανοί στο αμερικανικό Κογκρέσο. Ή, όπως το είχα θέσει τότε, η νεράιδα της εμπιστοσύνης θα ερχόταν για να ανταμείψει τους πολιτικούς για την δημοσιονομική τους αρετή.
Τα καλά νέα είναι ότι πολλοί άνθρωποι με μεγάλη επιρροή παραδέχονται επιτέλους ότι η νεράιδα της εμπιστοσύνης είναι μύθος. Τα κακά νέα είναι ότι παρά αυτή την παραδοχή, δεν υπάρχει προοπτική για αλλαγή πορείας σε βραχυχρόνιο επίπεδο, είτε στην Ευρώπη είτε στην Αμερική όπου ποτέ δεν υιοθετήσαμε πλήρως αυτό το δόγμα αλλά παρόλα αυτά υποστήκαμε λιτότητα με την μορφή τεράστιων περικοπών στις δαπάνες και στις θέσεις εργασίας σε ομοσπονδιακό και τοπικό επίπεδο.
Για το δόγμα, λοιπόν: σε ολόκληρη την Ευρώπη, από την Ισπανία ως τη Λετονία, οι πολιτικές λιτότητες παράγουν κάμψη σε επίπεδα ύφεσης και ανεργία σε επίπεδα ύφεσης. Η νεράιδα της εμπιστοσύνης είναι άφαντη, ακόμη και στη Βρετανία της οποίας η στροφή προς τη λιτότητα επαινέθηκε από τις πολιτικές ελίτ και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.
Τίποτε απ' αυτά δεν αποτελεί είδηση εφόσον η αποτυχία των πολιτικών λιτότητας να φέρουν αποτελέσματα ήταν εμφανής από καιρό. 'Ομως οι ευρωπαίοι ηγέτες το αρνιόντουσαν επί χρόνια, επιμένοντας ότι οι πολιτικές τους θα άρχιζαν να αποδίδουν από στιγμή σε στιγμή και γιορτάζοντας υποτιθέμενους θριάμβους με την παραμικρή ένδειξη. Οι Ιρλανδοί κυρίως, που υποφέρουν εδώ και καιρό, θεωρήθηκε ότι είχαν επιτύχει όχι μια αλλά δύο φορές, στις αρχές του 2010 και ξανά το φθινόπωρο του 2011. Και τις δυο φορές η υποτιθέμενη επιτυχία αποδείχτηκε ψευδαίσθηση. Αν και η Ιρλανδία ακολουθεί πρόγραμμα λιτότητας επί τρία χρόνια, δεν έχει δώσει ακόμη σημάδια ανάκαμψης από την ύφεση που εκτίναξε την ανεργία σχεδόν στο 15%.
Κάτι άλλαξε όμως τις τελευταίες εβδομάδες. Αρκετά γεγονότα φαίνεται ότι έσπασαν το τείχος της άρνησης _ η κατάρρευση της ολλανδικής κυβέρνησης λόγω των προτεινόμενων μέτρων λιτότητας, η δυνατή εμφάνιση του τοποθετούμενου αορίστως κατά της λιτότητας Φρανσουά Ολάντ στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία και μια οικονομική έκθεση που έδειξε ότι η Βρετανία τα πάει χειρότερα στην παρούσα ύφεση απ' όσο σ' εκείνη στην δεκαετία του '30. Αίφνης όλοι παραδέχονται ότι η λιτότητα δεν αποδίδει.
Το ερώτημα τώρα είναι τι θα κάνουν γι' αυτό. Και η απάντηση, φοβάμαι, είναι: όχι πολλά.
Πρώτον, οι υπέρμαχοι της λιτότητας φαίνεται ότι έχουν εγκαταλείψει την ελπίδα, όχι όμως και τον φόβο _ δηλαδή, τον ισχυρισμό ότι αν δεν περικόψουμε δραστικά τις δαπάνες, θα γίνουμε Ελλάδα και το κόστος δανεισμού θα εκτιναχθεί στα ύψη.
Ο ισχυρισμός ότι μόνο η λιτότητα μπορεί να κατευνάσει τις αγορές ομολόγων έχει αποδειχθεί τόσο λανθασμένος όσο εκείνος ότι η νεράιδα της εμπιστοσύνης θα φέρει την ευημερία. Και οι σοβαροί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η δημοσιονομική λιτότητα σε μια οικονομία που βρίσκεται σε ύφεση την κατατροπώνει: συρρικνώνοντας την οικονομία και πλήττοντας τα μακροχρόνια έσοδα, η λιτότητα μάλλον επιδεινώνει την προοπτική του χρέους αντί να την βελτιώσει.
Ενώ όμως η νεράιδα της εμπιστοσύνης φαίνεται ότι έχει θαφτεί βαθιά μέσα στη γη, οι ιστορίες τρόμου για τα ελλείμματα παραμένουν δημοφιλείς. Οι υπερασπιστές της βρετανικής πολιτικής απορρίπτουν κάθε έκκληση για επανεξέταση της πολιτικής αυτής, παρά την προφανή αποτυχία της να φέρει αποτελέσματα, με το σκεπτικό ότι τυχόν χαλάρωση της λιτότητας θα εκτινάξει το κόστος δανεισμού.
Συνεπώς σήμερα ζούμε σε ένα κόσμο με οικονομικές πολιτικές που μοιάζουν σαν ζόμπι _ πολιτικές τις οποίες θα έπρεπε να είχαν σκοτώσει οι αποδείξεις ότι βασίζονται σε λανθασμένους συλλογισμούς αλλά που παρ' όλα αυτά συνεχίζουν να βαδίζουν τρεκλίζοντας. Κανείς δεν γνωρίζει πότε θα τελειώσει αυτή η βασιλεία του λάθους.
Paul Krugman
TO BHMA - NEW YORK TIMES
Πηγή
''ΒΗΜΑ''
28-4-2012
ΣΧΕΤΙΚΑ
Death of a Fairy Tale
By PAUL KRUGMAN
April 26, 2012
For the past two years most policy makers in Europe and many politicians and pundits in America have been in thrall to a destructive economic doctrine. According to this doctrine, governments should respond to a severely depressed economy not the way the textbooks say they should — by spending more to offset falling private demand — but with fiscal austerity, slashing spending in an effort to balance their budgets.
austerity in the face of depression would only make that depression worse. But the “austerians” insisted that the reverse would happen. Why? Confidence! “Confidence-inspiring policies will foster and not hamper economic recovery,” declared Jean-Claude Trichet, the former president of the European Central Bank — a claim echoed by Republicans in Congress here. Or as I put it way back when, the idea was that the confidence fairy would come in and reward policy makers for their fiscal virtue.
Critics warned from the beginning that
austerity in the face of depression would only make that depression worse. But the “austerians” insisted that the reverse would happen. Why? Confidence! “Confidence-inspiring policies will foster and not hamper economic recovery,” declared Jean-Claude Trichet, the former president of the European Central Bank — a claim echoed by Republicans in Congress here. Or as I put it way back when, the idea was that the confidence fairy would come in and reward policy makers for their fiscal virtue.
The good news is that many influential people are finally admitting that the confidence fairy was a myth. The bad news is that despite this admission there seems to be little prospect of a near-term course change either in Europe or here in America, where we never fully embraced the doctrine, but have, nonetheless, had de facto austerity in the form of huge spending and employment cuts at the state and local level.
So, about that doctrine: appeals to the wonders of confidence are something Herbert Hoover would have found completely familiar — and faith in the confidence fairy has worked out about as well for modern Europe as it did for Hoover’s America. All around Europe’s periphery, from Spain to Latvia, austerity policies have produced Depression-level slumps and Depression-level unemployment; the confidence fairy is nowhere to be seen, not even in Britain, whose turn to austerity two years ago was greeted with loud hosannas by policy elites on both sides of the Atlantic.
None of this should come as news, since the failure of austerity policies to deliver as promised has long been obvious. Yet European leaders spent years in denial, insisting that their policies would start working any day now, and celebrating supposed triumphs on the flimsiest of evidence. Notably, the long-suffering (literally) Irish have been hailed as a success story not once but twice, in early 2010 and again in the fall of 2011. Each time the supposed success turned out to be a mirage; three years into its austerity program, Ireland has yet to show any sign of real recovery from a slump that has driven the unemployment rate to almost 15 percent.
However, something has changed in the past few weeks. Several events — the collapse of the Dutch government over proposed austerity measures, the strong showing of the vaguely anti-austerity François Hollande in the first round of France’s presidential election, and an economic report showing that Britain is doing worse in the current slump than it did in the 1930s — seem to have finally broken through the wall of denial. Suddenly, everyone is admitting that austerity isn’t working.
The question now is what they’re going to do about it. And the answer, I fear, is: not much.
For one thing, while the austerians seem to have given up on hope, they haven’t given up on fear — that is, on the claim that if we don’t slash spending, even in a depressed economy, we’ll turn into Greece, with sky-high borrowing costs.
Now, claims that only austerity can pacify bond markets have proved every bit as wrong as claims that the confidence fairy will bring prosperity. Almost three years have passed since The Wall Street Journal breathlessly warned that the attack of the bond vigilantes on U.S. debt had begun; not only have borrowing costs remained low, they’ve actually fallen by half. Japan has faced dire warnings about its debt for more than a decade; as of this week, it could borrow long term at an interest rate of less than 1 percent.
And serious analysts now argue that fiscal austerity in a depressed economy is probably self-defeating: by shrinking the economy and hurting long-term revenue, austerity probably makes the debt outlook worse rather than better.
But while the confidence fairy appears to be well and truly buried, deficit scare stories remain popular. Indeed, defenders of British policies dismiss any call for a rethinking of these policies, despite their evident failure to deliver, on the grounds that any relaxation of austerity would cause borrowing costs to soar.
So we’re now living in a world of zombie economic policies — policies that should have been killed by the evidence that all of their premises are wrong, but which keep shambling along nonetheless. And it’s anyone’s guess when this reign of error will end.
Πηγή
''NEW YORK TIMES''
http://www. nytimes.com/2012/04/27/opinion/krugman-death-of-a-fairy-tale.html?_r=1&ref=paulkrugman