Apocalypse Fairly Soon ...

(...)

Ο,τι και να συμβεί στις επόμενες εκλογές, το παιχνίδι έχει τελειώσει:

 η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει τις πολιτικές που απαιτούν οι Γερμανία και η ΕΚΤ.

(...)  

Αίφνης, εύκολα διαπιστώνουμε ότι το ευρώ _ αυτό το μεγαλοπρεπές, ατελές πείραμα νομισματικής ένωσης χωρίς πολιτική ένωση _ μπορεί να διαλυθεί. Δεν μιλάμε για μακροχρόνια προοπτική. Θα μπορούσε να καταρρεύσει με εκπληκτική ταχύτητα, σε διάστημα μηνών. Και το κόστος, τόσο οικονομικό όσο και πολιτικό, θα είναι τεράστιο.

Αυτό δεν είναι απαραίτητο να συμβεί. Το ευρώ (ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του) θα μπορούσε να σωθεί. Προϋπόθεση όμως είναι οι ευρωπαίοι ηγέτες, ιδίως στη Γερμανία και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), να αρχίσουν να ενεργούν πολύ διαφορετικά απ' ότι τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σταματήσουν να ηθικολογούν και να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Να σταματήσουν να κωλυσιεργούν και, για μια φορά, να προκαταλάβουν τα γεγονότα.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι είμαι αισιόδοξος.

Όταν γεννήθηκε το ευρώ, ένα κύμα αισιοδοξίας σάρωσε την Ευρώπη _ και αυτό, όπως αποδείχτηκε, ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Χρήμα έπεσε στην Ισπανία και άλλες χώρες, οι οποίες τότε φάνταζαν σαν ασφαλείς επενδύσεις. Αυτή η πλημμύρα κεφαλαίου τροφοδότησε τεράστιες φούσκες ακινήτων και τεράστια εμπορικά ελλείμματα. Με την οικονομική κρίση του 2008, η πλημμύρα υποχώρησε προκαλώντας σοβαρή ύφεση στις ίδιες χώρες που ανθούσαν νωρίτερα.

Σε εκείνο το σημείο, η έλλειψη πολιτικής ένωσης στην Ευρώπη αποδείχτηκε σοβαρό μειονέκτημα. Η Φλόριντα στις ΗΠΑ και η Ισπανία είχαν αμφότερες φούσκες ακινήτων. Αλλά όταν εκείνη της Φλόριντας έσκασε, οι συνταξιούχοι δανειολήπτες μπορούσαν να συνεχίσουν να βασίζονται στο ότι θα έπαιρναν τις επιταγές της Κοινωνικής Πρόνοιας και Περίθαλψης από την Ουάσινγκτον. Στην Ισπανία δεν υπάρχει παρόμοια υποστήριξη. Γι' αυτό η σκασμένη φούσκα εξελίχθηκε σε δημοσιονομική κρίση.

Η απάντηση της Ευρώπης ήταν η λιτότητα: άγριες περικοπές δαπανών σε μια προσπάθεια να ηρεμήσουν οι αγορές ομολόγων. Όμως, όπως θα σας έλεγε κάθε συνετός οικονομολόγος, οι περικοπές αυτές εμβάθυναν την ύφεση των δοκιμαζόμενων οικονομιών της Ευρώπης, πράγμα που υπονόμευσε περαιτέρω την εμπιστοσύνη των επενδυτών και οδήγησε σε αυξανόμενη πολιτική αστάθεια.

Και τώρα έρχεται η στιγμή της αλήθειας.

Η Ελλάδα είναι, προς το παρόν, το επίκεντρο. Οι Ελληνες ψηφοφόροι, δικαίως εξοργισμένοι με τις πολιτικές που προκάλεσαν ανεργία 22% _ άνω του 50% στους νέους _, στράφηκαν εναντίον των κομμάτων που επέβαλαν αυτές τις πολιτικές. Και επειδή ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο εξαναγκάστηκε ουσιαστικά να υιοθετήσει μια καταδικασμένη οικονομική ορθοδοξία, το αποτέλεσμα ήταν η άνοδος των εξτρεμιστών. Ο,τι και να συμβεί στις επόμενες εκλογές, το παιχνίδι έχει τελειώσει: η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει τις πολιτικές που απαιτούν οι Γερμανία και η ΕΚΤ.

Και τώρα λοιπόν τί;

Στην Ελλάδα, όλο και περισσότεροι καταθέτες αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες αναμένοντας μια πιθανή ελληνική έξοδο από το ευρώ. Η ΕΚΤ χρηματοδοτεί, στην πραγματικότητα, την απόσυρση των καταθέσεων δανείζοντας στην Ελλάδα τα απαιτούμενα ευρώ. Αν και εφόσον η ΕΚΤ αποφασίσει ότι δεν μπορεί να συνεχίσει να δανείζει, η Ελλάδα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το ευρώ και να ξανατυπώσει το δικό της νόμισμα.

Η απόδειξη αυτή ότι η πορεία με το ευρώ είναι αναστρέψιμη, θα οδηγήσει με την σειρά της σε απόσυρση των καταθέσεων από τις ισπανικές και ιταλικές τράπεζες. Η ΕΚΤ θα κληθεί και πάλι να αποφασίσει αν θα παράσχει χρηματοδότηση. Αν αρνηθεί, το ευρώ συνολικά θα καταρρεύσει.

Η χρηματοδότηση όμως δεν είναι αρκετή. Η Ιταλία και, ιδίως, η Ισπανία πρέπει να αποκτήσουν ελπίδα _ ένα οικονομικό περιβάλλον στο οποίο θα έχουν προοπτικές εξόδου από την λιτότητα και την ύφεση. Ρεαλιστικά, ένα τέτοιο περιβάλλον θα προκύψει αν η ΕΚΤ εγκαταλείψει την μονομανία της με την σταθερότητα των τιμών, δεχθεί και, μάλιστα, ενθαρρύνει αρκετά χρόνια με πληθωρισμό 3% ή 4% στην Ευρώπη (κι ακόμη παραπάνω στη Γερμανία).

Τόσο οι τραπεζίτες της ΕΚΤ όσο και η Γερμανία απεχθάνονται αυτή την ιδέα, αλλά είναι ο μοναδικός τρόπος για να σωθεί το ευρώ. Τα τελευταία 2,5 χρόνια, οι ευρωπαίοι ηγέτες αντιμετώπισαν την κρίση με ημίμετρα που αγοράζουν χρόνο, τον οποίο όμως δεν εκμεταλλεύτηκαν. Τώρα ο χρόνος τελειώνει.

Θα σταθεί λοιπόν η Ευρώπη στο ύψος των περιστάσεων; Ας το ελπίσουμε _ και όχι γιατί τυχόν κατάρρευση του ευρώ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις παγκοσμίως. Το μεγαλύτερο κόστος θα είναι πολιτικό.

Η αποτυχία του ευρώ ισοδυναμεί με τεράστια ήττα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Θα έχει επίσης τις ίδιες επιπτώσεις που η αποτυχία της λιτότητας έχει στην Ελλάδα, κηλιδώνοντας τα μεγάλα κόμματα και ενδυναμώνοντας τους εξτρεμιστές.

Ολοι μας έχουμε συμφέρον να επιτύχει η Ευρώπη _ όμως εξαρτάται από τους ίδιους τους Ευρωπαίους να επιτύχουν. Ολόκληρος ο κόσμος περιμένει να δει αν θα ανταποκριθούν στο έργο αυτό.

PAUL KRUGMAN

ΤΟ ΒΗΜΑ - NEW YORK TIMES

''ΒΗΜΑ''

19-5-2012

 

ΣΧΕΤΙΚΑ:

PAUL KRUGMAN:

Apocalypse Fairly Soon

Suddenly, it has become easy to see how the euro — that grand, flawed experiment in monetary union without political union — could come apart at the seams. We’re not talking about a distant prospect, either. Things could fall apart with stunning speed, in a matter of months, not years. And the costs — both economic and, arguably even more important, political — could be huge.   

This doesn’t have to happen; the euro (or at least most of it) could still be saved. But this will require that European leaders, especially in Germany and at the European Central Bank, start acting very differently from the way they’ve acted these past few years. They need to stop moralizing and deal with reality; they need to stop temporizing and, for once, get ahead of the curve.

I wish I could say that I was optimistic.

The story so far: When the euro came into existence, there was a great wave of optimism in Europe — and that, it turned out, was the worst thing that could have happened. Money poured into Spain and other nations, which were now seen as safe investments; this flood of capital fueled huge housing bubbles and huge trade deficits. Then, with the financial crisis of 2008, the flood dried up, causing severe slumps in the very nations that had boomed before.

At that point, Europe’s lack of political union became a severe liability. Florida and Spain both had housing bubbles, but when Florida’s bubble burst, retirees could still count on getting their Social Security and Medicare checks from Washington. Spain receives no comparable support. So the burst bubble turned into a fiscal crisis, too.

Europe’s answer has been austerity: savage spending cuts in an attempt to reassure bond markets. Yet as any sensible economist could have told you (and we did, we did), these cuts deepened the depression in Europe’s troubled economies, which both further undermined investor confidence and led to growing political instability.

And now comes the moment of truth.

Greece is, for the moment, the focal point. Voters who are understandably angry at policies that have produced 22 percent unemployment — more than 50 percent among the young — turned on the parties enforcing those policies. And because the entire Greek political establishment was, in effect, bullied into endorsing a doomed economic orthodoxy, the result of voter revulsion has been rising power for extremists. Even if the polls are wrong and the governing coalition somehow ekes out a majority in the next round of voting, this game is basically up: Greece won’t, can’t pursue the policies that Germany and the European Central Bank are demanding.

So now what? Right now, Greece is experiencing what’s being called a “bank jog” — a somewhat slow-motion bank run, as more and more depositors pull out their cash in anticipation of a possible Greek exit from the euro. Europe’s central bank is, in effect, financing this bank run by lending Greece the necessary euros; if and (probably) when the central bank decides it can lend no more, Greece will be forced to abandon the euro and issue its own currency again.

This demonstration that the euro is, in fact, reversible would lead, in turn, to runs on Spanish and Italian banks. Once again the European Central Bank would have to choose whether to provide open-ended financing; if it were to say no, the euro as a whole would blow up.

Yet financing isn’t enough. Italy and, in particular, Spain must be offered hope — an economic environment in which they have some reasonable prospect of emerging from austerity and depression. Realistically, the only way to provide such an environment would be for the central bank to drop its obsession with price stability, to accept and indeed encourage several years of 3 percent or 4 percent inflation in Europe (and more than that in Germany).

Both the central bankers and the Germans hate this idea, but it’s the only plausible way the euro might be saved. For the past two-and-a-half years, European leaders have responded to crisis with half-measures that buy time, yet they have made no use of that time. Now time has run out.

So will Europe finally rise to the occasion? Let’s hope so — and not just because a euro breakup would have negative ripple effects throughout the world. For the biggest costs of European policy failure would probably be political.

Think of it this way: Failure of the euro would amount to a huge defeat for the broader European project, the attempt to bring peace, prosperity and democracy to a continent with a terrible history. It would also have much the same effect that the failure of austerity is having in Greece, discrediting the political mainstream and empowering extremists.

All of us, then, have a big stake in European success — yet it’s up to the Europeans themselves to deliver that success. The whole world is waiting to see whether they’re up to the task.

  

17-5-2012
''NEW YORK TIMES''

http:// www. nytimes.com/2012/05/18/opinion/krugman-apocalypse-fairly-soon.html?_r=1&ref=paulkrugman