PAUL KRUGMAN : Η Ευρώπη επαναστάτησε!

Those Revolting Europeans

The French are revolting. The Greeks, too. And it’s about time.

Both countries held elections Sunday that were in effect referendums on the current European economic strategy, and in both countries voters turned two thumbs down. It’s far from clear how soon the votes will lead to changes in actual policy, but time is clearly running out for the strategy of recovery through austerity — and that’s a good thing.

Needless to say, that’s not what you heard from the usual suspects in the run-up to the elections. It was actually kind of funny to see the apostles of orthodoxy trying to portray the cautious, mild-mannered François Hollande as a figure of menace. He is “rather dangerous,” declared The Economist, which observed that he “genuinely believes in the need to create a fairer society.” Quelle horreur!

What is true is that Mr. Hollande’s victory means the end of “Merkozy,” the Franco-German axis that has enforced the austerity regime of the past two years. This would be a “dangerous” development if that strategy were working, or even had a reasonable chance of working. But it isn’t and doesn’t; it’s time to move on. Europe’s voters, it turns out, are wiser than the Continent’s best and brightest.

What’s wrong with the prescription of spending cuts as the remedy for Europe’s ills? One answer is that the confidence fairy doesn’t exist — that is, claims that slashing government spending would somehow encourage consumers and businesses to spend more have been overwhelmingly refuted by the experience of the past two years. So spending cuts in a depressed economy just make the depression deeper.

Moreover, there seems to be little if any gain in return for the pain. Consider the case of Ireland, which has been a good soldier in this crisis, imposing ever-harsher austerity in an attempt to win back the favor of the bond markets. According to the prevailing orthodoxy, this should work. In fact, the will to believe is so strong that members of Europe’s policy elite keep proclaiming that Irish austerity has indeed worked, that the Irish economy has begun to recover.

But it hasn’t. And although you’d never know it from much of the press coverage, Irish borrowing costs remain much higher than those of Spain or Italy, let alone Germany. So what are the alternatives?

One answer — an answer that makes more sense than almost anyone in Europe is willing to admit — would be to break up the euro, Europe’s common currency. Europe wouldn’t be in this fix if Greece still had its drachma, Spain its peseta, Ireland its punt, and so on, because Greece and Spain would have what they now lack: a quick way to restore cost-competitiveness and boost exports, namely devaluation.

As a counterpoint to Ireland’s sad story, consider the case of Iceland, which was ground zero for the financial crisis but was able to respond by devaluing its currency, the krona (and also had the courage to let its banks fail and default on their debts). Sure enough, Iceland is experiencing the recovery Ireland was supposed to have, but hasn’t.

Yet breaking up the euro would be highly disruptive, and would also represent a huge defeat for the “European project,” the long-run effort to promote peace and democracy through closer integration. Is there another way? Yes, there is — and the Germans have shown how that way can work. Unfortunately, they don’t understand the lessons of their own experience.

Talk to German opinion leaders about the euro crisis, and they like to point out that their own economy was in the doldrums in the early years of the last decade but managed to recover. What they don’t like to acknowledge is that this recovery was driven by the emergence of a huge German trade surplus vis-à-vis other European countries — in particular, vis-à-vis the nations now in crisis — which were booming, and experiencing above-normal inflation, thanks to low interest rates. Europe’s crisis countries might be able to emulate Germany’s success if they faced a comparably favorable environment — that is, if this time it was the rest of Europe, especially Germany, that was experiencing a bit of an inflationary boom.

So Germany’s experience isn’t, as the Germans imagine, an argument for unilateral austerity in Southern Europe; it’s an argument for much more expansionary policies elsewhere, and in particular for the European Central Bank to drop its obsession with inflation and focus on growth.

The Germans, needless to say, don’t like this conclusion, nor does the leadership of the central bank. They will cling to their fantasies of prosperity through pain, and will insist that continuing with their failed strategy is the only responsible thing to do. But it seems that they will no longer have unquestioning support from the Élysée Palace. And that, believe it or not, means that both the euro and the European project now have a better chance of surviving than they did a few days ago.

PAUL  KRUGMAN

6-5-2012

NEW YORK TIMES

http://www. nytimes.com/2012/05/07/opinion/krugman-those-revolting-europeans.html?_r=1&ref=global

ΣΧΕΤΙΚΑ

Πωλ Κρούγκμαν:

 Η Ευρώπη επαναστάτησε!

Αυξήθηκαν οι πιθανότητες επιβίωσης του ευρώ μετά τις χθεσινές εκλογές εκτιμά ο νομπελίστας οικονομολόγος

Για επανάσταση των λαών της Ευρώπης και εκλογές – δημοψήφισμα για την τρέχουσα ευρωπαϊκή οικονομική στρατηγική σε Ελλάδα και Γαλλία έκανε λόγο ο νομπελίστας οικονομολόγος, Πωλ Κρούγκμαν, σε άρθρο του στους New York Times.

Όπως επισημαίνει, είναι ακόμα ασαφές πόσο σύντομα, το εκλογικό αποτέλεσμα θα οδηγήσει σε ουσιαστικές αλλαγές πολιτικής στην Ευρώπη, όμως, συμπλήρωσε, ο χρόνος σαφέστατα εξαντλείται για τη στρατηγική της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας. Και αυτό, τόνισε, είναι πολύ καλό.

«Ήταν πραγματικά αστείο να βλέπει κανείς τους αποστόλους της ορθοδοξίας που προσπαθεί να απεικονίσει τον επιφυλακτικό, ήπιο Φρανσουά Ολάντ ως απειλή», σχολίασε καυτηριάζοντας το έγκυρο περιοδικό Economist, που τον χαρακτήρισε «αρκετά επικίνδυνο!»

Σύμφωνα με τον κ. Κρούγκμαν, η νίκη του κ. Ολάντ σημαίνει το τέλος της «Μερκοζί», του γαλλο-γερμανικού άξονα, που έχει επιβάλει στην Ευρώπη το καθεστώς λιτότητας των τελευταίων δύο ετών. Αυτή, λέει, θα ήταν μια «επικίνδυνη» εξέλιξη, εάν η στρατηγική της λιτότητας είχε αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν ισχύει. Οι ψηφοφόροι της Ευρώπης, τόνισε ο κ. Κρούγκαν, αποδείχθηκαν σοφότεροι από την μέχρι τώρα πολιτική ελίτ της.

Για τον αμερικανό οικονομολόγο, η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει έναν δύσκολο γρίφο. Ποια θα ήταν η απάντηση; «Μια απάντηση που έχει περισσότερο νόημα από ό, τι σχεδόν όλοι στην Ευρώπη είναι πρόθυμοι να δεχθούν - να σπάσει το ευρώ, το κοινό νόμισμα της Ευρώπης».

Η Ευρώπη δεν θα ήταν σε αυτήν τη δεινή θέση, τόνισε, εάν η Ελλάδα είχε ακόμη δραχμή της, η Ισπανία την πεσέτα της, και ούτω καθεξής, διότι η Ελλάδα και η Ισπανία θα είχαν αυτό που τους λείπει σήμερα: ένα γρήγορο τρόπο για να αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα τους κόστους και η αύξηση των εξαγωγών, δηλαδή την υποτίμηση του νομίσματός τους.

Ωστόσο, σύμφωνα με τον κ. Κρούγκμαν, η διάλυση του ευρώ θα ήταν μεγάλη αναστάτωση, ενώ θα αποτελούσε επίσης μια τεράστια ήττα για το «ευρωπαϊκό σχέδιο», δηλαδή τη μακροχρόνια προσπάθεια για την προώθηση της ειρήνης και της δημοκρατίας μέσα από την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

«Υπάρχει, όμως, άλλη λύση;», διερωτάται ο κ. Κρούγκμαν και δίνει ο ίδιος την απάντηση: «Ναι, υπάρχει - και οι Γερμανοί έχουν δείξει πως μπορεί να λειτουργήσει. Δυστυχώς, δεν καταλαβαίνουν τα μαθήματα της δικής τους εμπειρίας».

Οι γερμανοί ηγέτες, σημείωσε ο αμερικανός οικονομολόγος, όταν αναφέρονται στην κρίση του ευρώ, τονίζουν ότι η δική τους οικονομία ήταν σε ύφεση κατά τα πρώτα έτη της τελευταίας δεκαετίας, ωστόσο κατάφερε να ανακάμψει. Αυτό που δεν τους αρέσει να αναγνωρίσουν είναι ότι η ανάκαμψη αυτή επιτεύχθηκε χάρη στην εμφάνιση ενός τεράστιου πλεονάσματος στο εμπορικό ισοζύγιο της Γερμανίας έναντι των υπολοίπων χωρών-μελών της Ευρωζώνης - ιδίως, έναντι των χωρών που σήμερα πλήττονται από την κρίση και οι οποίες είχαν πολύ υψηλή ανάπτυξη και πληθωρισμό εξ αιτίας των χαμηλών επιτοκίων του ευρώ. Οι χώρες αυτές, υποστήριξε ο κ. Κρούγκμαν, θα μπορούσαν να μιμηθούν την επιτυχία της Γερμανίας, εφόσον αντιμετώπιζαν ένα αντίστοιχα ευνοϊκό περιβάλλον - δηλαδή, αν αυτή τη φορά ήταν η υπόλοιπη Ευρώπη και κυρίως η Γερμανία, η οποία βίωνε για λίγο μια πληθωριστική έκρηξη.

Ως εκ τούτου, συμπέρανε ο κ. Κρούγκμαν, η εμπειρία της Γερμανίας δεν είναι, όπως φαντάζονται οι Γερμανοί, ένα επιχείρημα υπέρ της μονομερούς λιτότητας στη Νότια Ευρώπη. Είναι, τόνισε, ένα επιχείρημα για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εγκαταλείψει την εμμονή της με τον πληθωρισμό και να δώσει έμφαση στην ανάπτυξη.

Στους Γερμανούς, τόνισε, δεν αρέσει αυτό το συμπέρασμα, ούτε στην ηγεσία της ΕΚΤ. Ως εκ τούτου, εκτίμησε ότι αμφότεροι θα επιμείνουν στις φαντασιώσεις τους, την ευημερία μέσα από τον πόνο, και θα επιμείνουν ότι η συνέχιση της αποτυχημένης στρατηγική τους είναι το μόνη υπεύθυνο πράγμα που μπορεί να γίνει. Ωστόσο, κατέληξε ο κ. Κρούγκμαν, «φαίνεται ότι δεν θα έχει πλέον αδιαμφισβήτητη υποστήριξη από το Παρίσι. Και ότι, είτε το πιστεύετε είτε όχι, σημαίνει ότι τόσο το ευρώ όσο και το ευρωπαϊκό σχέδιο έχει τώρα μια καλύτερη πιθανότητα επιβίωσης από ό, τι είχαν πριν από λίγες ημέρες».

ΠΗΓΗ

''ΗΜΕΡΗΣΙΑ''

7-5-2012

http:// www. imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=112859924