Το τέλος που του αξίζει ...
Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ
Αλλά και πάλι, ίσως να μην είναι έτσι. Γιατί κάποιος πρέπει να υπάρχει πίσω, για να κλείσει την πόρτα όταν θα έχει φύγει και ο τελευταίος: κάποιος να παίξει τον ρόλο του Ζίγδη στο ΠΑΣΟΚ, με άλλα λόγια. Και, ειλικρινά, εκτός του Βαγγέλη του Βενιζέλου, που ακόμη λειτουργεί με την κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος (σαν καρτούν που συνεχίζει να τρέχει στον αέρα ακόμη και όταν έχει περάσει το χείλος του γκρεμού...), δεν βλέπω ποιος άλλος θα δεχόταν να καθίσει στη θέση του.
Οσοι τρέφουν φιλοδοξίες και προσβλέπουν στη συμμετοχή τους σε ένα νέο και βιώσιμο σχήμα της Κεντροαριστεράς, που αργά ή γρήγορα θα προκύψει στο μέλλον, είτε έχουν ήδη φύγει από το ΠΑΣΟΚ είτε ετοιμάζονται να το κάνουν. Φυσικό εκ μέρους τους, διότι το brand name «ΠΑΣΟΚ», δηλαδή η εμπορική επωνυμία του (και, εδώ, η ειρωνεία δεν είναι σκόπιμη, είναι αναπόφευκτη...) έχει ξοφλήσει. Από την εκλογική νίκη του 2009 και ύστερα, το ΠΑΣΟΚ απέτυχε και να συγκρατήσει την πτώση του βιοτικού επιπέδου των ασθενέστερων στρωμάτων, στα οποία παραδοσιακά στηριζόταν, αλλά και να προωθήσει τις απαραίτητες -για να έχει μέλλον η χώρα- μεταρρυθμίσεις. Αποξένωσε, έτσι, και τους λεγόμενους «μη προνομιούχους» και τους εκσυγχρονιστές. Ουσιαστικά, το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει μαζί με την εποχή του.
Μου έλεγαν, φερ’ ειπείν, ότι μόλις προ ημερών σε ημερίδα στην Ηλεία, με θέμα την πολυθρύλητη «επανασύσταση» του ΠΑΣΟΚ, οι εννέα ομιλητές είχαν να αντιμετωπίσουν τον εφιάλτη του ακροατηρίου των έξι προσώπων. Τόσοι είχαν μαζευτεί όλοι κι όλοι, οι περισσότεροι δε ήταν της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και είχαν ήδη κάποια σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Αν ήσαν εκατό, έστω γεμάτοι θυμό, παράπονα και ερωτήσεις, το εγχείρημα θα είχε άξιζε τον κόπο παρά τις δυσκολίες του. Αλλά με έξι απελπισμένους, για τους οποίους αμφιβάλλω αν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν εκείνη την ώρα, τι νόημα έχει; «Ο καθένας έχει το τέλος που του αξίζει». Δεν συμμερίζομαι τον ντετερμινισμό του αποφθέγματος, καθώς αποκλείει τον ρόλο της θεάς Τύχης από τα πράγματα. Πάντως, με πληροφορούν ότι αυτή τη φράση χρησιμοποιεί ο Κώστας ο Λαλιώτης, εμβληματική φυσιογνωμία της ηρωικής εποχής του ΠΑΣΟΚ, αναφερόμενος στην ηγεσία Βενιζέλου. Αν ισχύει, ισχύει και για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ...
Κόκκινη γραμμή
Ο κόκκινος Πάνος Παναγιωτόπουλος κοιτάζει μακριά. Ας βρίσκουν αφορμή την εισβολή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας στο υπουργείο Εθνικής Αμύνης, για να τον λοιδορούν οι εχθροί του, με την αγοραία μικρόνοια που τους διακρίνει. Ου γαρ οίδασι οι αδαείς. Εκείνος, απερίσπαστος στο έργο του, δεν τους αφήνει να τον σύρουν στο επίπεδό τους. Ο Πάνος (πάντα κόκκινος και μόνο για λίγο κίτρινος, τις πρώτες στιγμές που είχε πληροφορηθεί την εισβολή στο υπουργείο...) μένει σταθερά προσηλωμένος στον κύριο στόχο του και επιδιώκει να φέρει εκεί τα αποτελέσματα. Και ιδού! Επέστρεψε από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες κομίζοντας μια επιτυχία: τη συμφωνία του με τον Τούρκο υπουργό Αμυνας για την ενεργοποίηση της μεταξύ τους «κόκκινης γραμμής», (σ.σ.: λέγεται έτσι διεθνώς, επειδή το κόκκινο είναι το χρώμα του συναγερμού, όχι προς τιμήν του Πάνου...) Μόνον που, βάσει του πρωτοκόλλου, στην Τουρκία ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου είναι ανώτερος στην ιεραρχία από τον υπουργό Αμυνας. Αυτό παρέλειψε να μας το πει. Αλλά ας μην τον κακίζω, διότι φαντάζομαι ότι δεν το λέει ούτε στον εαυτό του. Κάτι τέτοια προκαλούν στρες· και το στρες βλάπτει το μαλλί, μεταξύ άλλων...
Ποιος είναι ο κύριος;
Η συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής, την περασμένη Δευτέρα υπό τον Δ. Λ. Ρ. Ε. Ο. Αβραμόπουλο, κράτησε τέσσερις ώρες και από την έκβασή του διαπιστώθηκε ότι, ει μη τι άλλο, ο Δ. φον Δρούτσας δεν ξεχάστηκε από τους διπλωματικούς που είχαν την τιμή να υπηρετήσουν υπό την ηγεσία του, όπως ξεχάστηκε από τον αχάριστο λαό, του οποίου τα συμφέροντα υπηρέτησε με φιλοτιμία. Το λέω διότι, καθώς ο νυν υπουργός παρουσίαζε τη σύνοψη των πεπραγμένων των προκατόχων του και χρειάστηκε να μνημονεύσει αρκετές φορές το όνομα του φον Δρούτσα, ο Κ. Τασούλας τον διέκοψε για να ρωτήσει με ύφος επιτηδευμένης αθωότητος: «Με συγχωρείτε, αλλά αυτός ο Δρούτσας, τον οποίον αναφέρετε επανειλημμένως, ποιος είναι;» Οχι μόνον η αίθουσα σείστηκε από τα γέλια, αλλά στο υπόλοιπο της σύσκεψης οι διπλωμάτες περιποιήθηκαν ιδιαιτέρως τον Κ. Τασούλα με σάντουιτς, ζεστά ροφήματα, χυμούς, αναψυκτικά, μία μπριζόλα κ.λπ.
Tου Στέφανου Κασιμάτη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/10/2012_465802