Ισπανική περιπλοκή...



Πώς υπογράφεις ένα μνημόνιο με τον Μόνιμο Μηχανισμό ESM και ταυτόχρονα λες ότι δεν το υπέγραψες; Το ερώτημα μοιάζει σουρεαλιστικό, αλλά είναι η μια από τις δύο αιτίες που καθυστερούν τη διάσωση της Ισπανίας.Ο Ραχόι, σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες που διαρρέουν από το παρασκήνιο, φαίνεται ότι διαπραγματεύεται μία φόρμουλα, όπου θα καταγράφεται απλώς η δέσμευση της Μαδρίτης να εφαρμόσει στο ακέραιο τα μέτρα δημοσιονομικής περιστολής που έχουν ήδη εξαγγελθεί και νομοθετικά επικυρωθεί. Με τον τρόπο αυτό, θα προσπαθήσει επικοινωνιακά να πείσει ότι η χώρα του δεν βρίσκεται στην ίδια θέση με την Ελλάδα και την Πορτογαλία, μια προσπάθεια με αμφίβολο αντίκρισμα στην κοινή γνώμη της χώρας του και μηδενικό για τις αγορές.
Ο δεύτερος λόγος της καθυστέρησης είναι ότι η διάσωση της Ισπανίας, εφόσον γίνει στη γραμμή της απόφασης της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου με τη στήριξη των τραπεζών από τον ESM να μη συνυπολογίζεται στο δημόσιο χρέος της χώρας, θα είναι μια αποφασιστική στροφή στην διαχείριση της κρίσης, καθώς θα διευκολύνει την υλοποίηση των αποφάσεων του Μ. Ντράγκι για παρέμβαση της ΕΚΤ στη δευτερογενή αγορά.
Εδώ προκύπτει το μεγάλο πρόβλημα για το Βερολίνο που πιέζει τον Ραχόι να καθυστερήσει όσο μπορεί την προσφυγή, σε αντίθεση με το Παρίσι που την θέλει εδώ και τώρα: Εκτός από τη λύση-πακέτο για Ισπανία, Ελλάδα, Κύπρο, που επιθυμεί η Μέρκελ για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα στην Μπούντεσταγκ, αυτό που κατά προτεραιότητα θέλει η γερμανική πλευρά είναι να καθυστερήσει την Τραπεζική Ενωση, να ροκανίσει, όσο μπορεί, τις αποφάσεις του Ιουνίου και να οροθετήσει όσο το δυνατόν πιο αυστηρά το περιθώριο παρέμβασης και ελιγμών του Μ. Ντράγκι.


Η Τραπεζική Ενωση έχει προκαλέσει πανικό και περιχαράκωση στο Βερολίνο, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιείται κάθε δυνατό μέσον για να «κλοτσήσουν» την μπάλα στην εξέδρα: Τη μια μέρα Γερμανία, Γαλλία και Πολωνία(!) δεσμεύονται να εργασθούν από κοινού για να προτείνουν μια υγιή τραπεζική ένωση, την άλλη η κυβέρνηση Μέρκελ ανακαλύπτει τις αρετές της πρότασης Μπαρνιέ γιά διαχωρισμό των καταθετικών από τις επενδυτικές δραστηρίοτητες...
Είναι φανερό ότι αν η διάσωση της Ισπανίας γίνει χωρίς να την αλλοιώσουν οι γερμανικές παλινωδίες, τότε δημιουργείται όχι απλά και μόνο προηγούμενο, αλλά δυναμική εναρμόνισης της στήριξης της Ελλάδας και της Πορτογαλίας με το ισπανικό μοντέλο.
Το δίλημμα της Μέρκελ είναι στα όρια της πολιτικής σχιζοφρένειας:
Αν η Ισπανία σωθεί με την επαχθή φόρμουλα που έχει επιβληθεί στην Αθήνα και την Λισαβόνα, σε λίγους μήνες η Μαδρίτη θα παρουσιάζει την ίδια εικόνα αδιεξόδου -μη βιωσιμότητας του χρέους- που παρουσιάζει σήμερα η χώρα μας.
Αν η Ισπανία σωθεί με τη φόρμουλα του Ιουνίου και τον Ντράγκι έτοιμο να παρέμβει ενισχυτικά, τότε στην πράξη ακυρώνεται η πολιτική που ακολούθησε το Βερολίνο στη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης από την άνοιξη του 2010 μέχρι σήμερα.
Η Ισπανία είναι, όμως, ωρολογιακή βόμβα, ακατάλληλη για να παίζονται τέτοια παιχνίδια: Στο πρώτο οκτάμηνο του 2012, οι ξένες τράπεζες ξεφορτώθηκαν 90 δισ. ισπανικά ομόλογα και έτσι το τραπεζικό σύστημα της χώρας κατέχει σήμερα το 34% του δημόσιου χρέους της. Με άλλα λόγια, εάν δεν τηρηθεί η γραμμή του Ιουνίου για διαχωρισμό της χρηματοδότησης των τραπεζών από το δημόσιο χρέος, η Μαδρίτη και η Ευρωζώνη θα βυθισθούν ακόμη πιο βαθιά στην κρίση...


Οριακοί ελιγμοί
Εκτός από τη λύση-πακέτο για Ισπανία, Ελλάδα και Κύπρο, που επιθυμεί η Μέρκελ για να μην αντιμετωπίσει προβλήματα στην Μπούντεσταγκ, αυτό που, κατά προτεραιότητα, θέλει η γερμανική πλευρά είναι να καθυστερήσει την τραπεζική ένωση, να ροκανίσει, όσο μπορεί, τις αποφάσεις του Ιουνίου και να οροθετήσει όσο το δυνατόν πιο αυστηρά το περιθώριο παρέμβασης και ελιγμών του Μ. Ντράγκι.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

''ΗΜΕΡΗΣΙΑ''
4-10-2012
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=112930705