Απόσχιση από την Ευρώπη ...



Την ώρα που στις ΗΠΑ, την Ιαπωνία και την Ελβετία επιλέγουν την ποσοτική χαλάρωση, το τύπωμα χρήματος, η Γερμανία επιμένει στο σκληρό ευρώ, μια συνειδητή επιλογή επιβολής ισχύος επί των εταίρων της αλλά και συνειδητής απομάκρυνσης από την περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Με την εμμονή στο σκληρό ευρώ, το Βερολίνο πνίγει κάθε πιθανότητα εξισορρόπησης της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας που έχει επιβάλει στον Νότο της Ευρωζώνης με την ανάπτυξη, «κλειδώνει» τη θέση της Γερμανίας ως του πιο ασφαλούς τόπου προσέλκυσης καταθέσεων αλλά και επενδύσεων στο δημόσιο χρέος.
Την ίδια στιγμή, μια προσεκτική ματιά στις τάσεις του εξαγωγικού εμπορίου της χώρας δείχνει αναπροσανατολισμό των γερμανικών εξαγωγών προς την Κίνα και τη Λατινική Αμερική.
Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μέρα με τη μέρα καθίσταται ένα κέλυφος χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, θυμίζει ολοένα και περισσότερο την ενοποίηση της Ιταλίας τον 19ο αιώνα αλλά και την επιβολή του βιομηχανικού βορρά των ΗΠΑ στον αγροτικό νότο με τον Εμφύλιο Πόλεμο του 1862-67: Ο Βορράς υποτάσσει τον Νότο, του απονευρώνει κάθε δυνατότητα αυτοδύναμης ανάπτυξης, τον καταδικάζει στον παρασιτισμό και στην επιβίωση μέσω επιδοτήσεων και στη συνέχεια τον απαξιώνει ως περιττό βάρος...
Η έκρηξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης, μετά το Φθινόπωρο του 2008, αντί να καταστεί παράγοντας επιτάχυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, στην ουσία πριμοδοτεί, καθιερώνει και νομιμοποιεί μια Ευρωζώνη δύο αν όχι περισσοτέρων ταχυτήτων, με την κυρίαρχη πεποίθηση στο Βερολίνο να είναι ότι η αναδίπλωση σε μια εθνική στρατηγική στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης είναι πολύ πιο επικερδής από μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
Οταν η Γερμανία του Κολ αποδέχθηκε την ΟΝΕ, στις αρχές της δεκαετίας του '90, στην ουσία επέβαλλε το γερμανικό μάρκο σε ευρωπαϊκή κλίμακα και εξασφάλισε προκαταβολικά αδιαμφισβήτητη υπεροχή και έλεγχο στη διαχείριση του κοινού νομίσματος.
Σήμερα, όμως, η κατάσταση είναι οριακή, καθώς ο Νότος της Ευρωζώνης αλλά και η Γαλλία βλέπουν πλέον καθαρά μπροστά τους ένα διαζύγιο στρατηγικών συμφερόντων με τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό βορρά.
Με άλλα λόγια, μια νέα διαίρεση της Γηραιάς Ηπείρου έρχεται και έχει ήδη αντικαταστήσει τη διχοτόμηση της Ευρώπης στη Γιάλτα στις αρχές του 1945, μια διαίρεση που κράτησε μέχρι την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ το 1989-91 και έσβησε υποτίθεται επίσημα και πανηγυρικά τον Δεκέμβριο του 2002 στη Σύνοδο Κορυφής της Κοπεγχάγης, όταν οι τότε «15» της Ε.Ε. ενέκριναν την πλήρη ένταξη της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης.
Μια ανοικτή πολιτική διαίρεση στην Ευρώπη είναι και το αδύνατο σημείο της Γερμανίας, η οικονομική κυριαρχία της οποίας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα μέτωπο γεωπολιτικής αντιπαράθεσης στη Γηραιά Ηπειρο.
Για πόσο καιρό ακόμη ο Νότος της Ευρώπης θα υφίσταται απαθής την οικονομική και κοινωνική του καταβαράθρωση και τη συνακόλουθη πολιτική του αποσταθεροποίηση; Για πόσο καιρό οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα αλλά και άλλα νέα αναδυόμενα κέντρα οικονομικής και πολιτικής ισχύος του πλανήτη θα κρατούν αποστάσεις από μια ανοικτή ινδοευρωπαϊκή αντιπαράθεση που προσφέρει ευκαιρίες διόρθωσης παγκόσμιων και περιφερειακών συσχετισμών;
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τη Γερμανία να επιλέγει την ωμή επιβολή ισχύος στην Ευρώπη έναντι της ήπιας αλλά αποδεκτής πρωτοκαθεδρίας και να ανοίγει την πόρτα εξω-ευρωπαϊκών διορθώσεων, όπως ακριβώς έγινε στη δεύτερη δεκαετία του 20ού αιώνα.

Νέα Γιάλτα
Ο Νότος της Ευρωζώνης αλλά και η Γαλλία βλέπουν πλέον καθαρά μπροστά τους ένα διαζύγιο στρατηγικών συμφερόντων με τη Γερμανία και τον ευρωπαϊκό βορρά. Με άλλα λόγια, μια νέα διαίρεση της Γηραιάς Ηπείρου έρχεται και έχει ήδη αντικαταστήσει τη διχοτόμηση της Ευρώπης στη Γιάλτα στις αρχές του 1945, μια διαίρεση που κράτησε μέχρι την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και της ΕΣΣΔ το 1989-91.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
 www.imerisia.gr 
14-2-2013