Η defacto παρακμή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων

Οι αρχηγοί του Πολεμικού Ναυτικού μας διαβεβαιώνουν (εκπομπή «Φάκελοι ΣΚΑΙ» 22/05/2013) πως μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι όλα τα βράδια μέχρι το πολύ τα έτη 2017 – 2020. Έως τότε θα έχουν απαξιωθεί τα σημερινά οπλικά συστήματα και επειδή τα περισσότερα είχαν αγορασθεί όλα μαζί θα χρειαστούν αντικατάσταση επίσης όλα μαζί.
Είναι αξιοθαύμαστη η αφοσίωσή τους σ’ αυτό που, ακόμη, ονομάζεται Ελληνικό έθνος – κράτος.  Φυσικά, από το νεωτερικό ιστορικό υποκείμενο, αυτό που τους κινητοποιεί, που τους δίνει κουράγιο, που τους οπλίζει με δύναμη, είναι το “έθνος” με την βαριά ιστορία που κουβαλά παρά το “κράτος”. Βλέπετε οι άνθρωποι δεν είναι μισθοφόροι πειρατές, υπερασπίζονται μια μεγάλη Ιδέα … Γι αυτό παρ’ όλες τις εγκληματικές σπατάλες και τις τραγικές μεταπρατικές αποφάσεις των ελλαδικών πολιτικών ηγεσιών, ακόμη και με πενιχρά οικονομικά μέσα, οι αρχηγοί μας διαβεβαιώνουν ότι μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Διότι οι άνθρωποι αυτοί πιστεύουν πως αν κληθούν να πολεμήσουν θα το κάνουν για όλους εμάς στο πρόσωπο των οποίων βλέπων τον Έλληνα κι όχι απλώς τον οποιαδήποτε Άνθρωπο. Θα πολεμήσουν δηλαδή για μια Πατρίδα. Προφανώς όχι μόνο δικαιολογούνται, αλλά απαιτείται να πιστεύουν κάτι τέτοιο, από τη στιγμή που κάποιοι άλλοι οι οποίοι ανήκουν μεν γενικά στο ανθρώπινο γένος αλλά προέρχονται από μια άλλη Πατρίδα θα φέρει τις ένοπλες δυνάμεις σε θέση άμυνας, εξαιτίας κάποιας επιθετικής τους ενέργειας. Μάλιστα η αλλοτριότητά τους ιδρύεται μέσω της επιθετικής αυτής ενέργειας.
Όμως, στην υπερνεωτερική εποχή που διανύουμε οι αρχηγοί και το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων βρίσκονται αντιμέτωποι με δυο πολύ σοβαρά προβλήματα, τα οποία δεν είναι μονάχα ελληνικά:
Α) Η πρόσληψη της έννοιας του έθνους από του σημερινούς έλληνες (όσοι βρίσκονται εκτός των θεσμών ασφαλείας) είναι το λιγότερο ουδέτερη. Μάλιστα η επικρατέστερη σημασία του όρου αυτού είναι πλέον ταυτόσημη μ’ εκείνη του εθνικισμού. Γεγονός που οδηγεί ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα στη θεώρηση του «έθνους» ως μιας ξεπερασμένης φαντασιακής ιδεολογίας που κουβαλά πάνω της όλα τα βάρη και τις θηριωδίες του 20^ου αιώνα , που συνιστά εμπόδιο στην επιθυμητή εξέλιξη όπως την εννοεί η κάθε πολιτική ομάδα από την δική της ιδεολογική σκοπιά. Στο ένα άκρο βρίσκονται οι φιλελεύθεροι, για τους οποίους το «έθνος» αποτελεί ένα σοβαρότατο εμπόδιο στον δρόμο προς την ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη (επίκαιρη ομιλία θα δοθεί από τον Γκι Φερχόφστατ την Παρασκευή 24/5). Στο άλλο άκρο η παραδοσιακή αριστερά που συνεχίζει να βλέπει το έθνος – κράτος ως την έκφραση της εκμεταλλευτικής αστικής τάξης πάνω στους εργάτες και το σύγχρονο προλεταριάτο, δηλαδή πάνω σε ανθρώπινα υποκείμενα που είναι στην ουσία τους χωρίς “πατρίδα”. Ενδιάμεσα, βρίσκει κανείς όλες τις αποχρώσεις την μετανεωτερικότητας. Τους κοσμοπολίτες καλλιτέχνες και γενικά τους πνευματικούς δημιουργούς. Τους πολυεθνικούς ιδιωτικούς υπαλλήλους. Τους παγκοσμιοποιημένους επιχειρηματίες. Τους απάτριδες τεχνοκράτες. Τους συντεχνιακούς συνδικαλιστές και φυσικά τον κορυφαίο τύπο ανθρώπου της μετανεωτερικότητας. Τον παγκόσμιο πλέον «άνθρωπο». Τον «καταναλωτή».
Β) Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση για 5 ολόκληρα χρόνια έχει προκαλέσει μια defacto απώλεια εθνικής κυριαρχίας που σημαίνει ότι οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις είναι αναγκασμένες να υποστούν λόγω περικοπών και άλλων προτεραιοτήτων (βλέπε εξασφάλιση των υπερεθνικών δανειστών) μια σημαντικότατη υποβάθμιση του ρόλου τους, αφού δεν υπάρχει ο απαιτούμενος χρόνος για την ανάκτησή της μέχρι το 2020 που είναι η προθεσμία αναβάθμισης των οπλικών συστημάτων.
Επομένως για την ελληνική πολιτεία η μόνη λύση, αμεσο-μεσοπρόθεσμα τουλάχιστο, είναι να εξασφαλίσει από πανίσχυρα στρατιωτικά ξένα έθνη-κράτη (δεν υπάρχουν υπερεθνικοί οργανισμοί με αυτούσιες ένοπλες δυνάμεις ούτε νομιμοποιούνται για κάτι τέτοιο από τα έθνη – κράτη μέλη τους) αντιστάθμισμα της υποβάθμισης αυτής με σημαντικά ανταλλάγματα (διαμετακομιστικά εδάφη, φυσικούς πόρους).
Μια τέτοια δύναμη είναι φυσικά η Ρωσία. Μια άλλη είναι η Αμερική. Η Η.Π.Α. όμως αυτήν την περίοδο δείχνουν μια σαφέστατη προτίμηση στην Τουρκία για τον ρόλο που μπορεί εκείνη να παίξει στην Μέση Ανατολή.
Με αυτό το σκεπτικό, η συνεργασία με την Ρωσική Gazprom που θα φροντίσει να προστατέψει τις επενδύσεις της στην Ελλάδα, είτε με πολιτικά είτε ακόμη και με στρατιωτικά μέσα αν ποτέ χρειαστεί, δείχνει αυτονόητη στην παρούσα φάση παρ’ όλους τους κινδύνους της, εφόσον με τον τρόπο αυτό θα διατηρηθεί έστω και έμμεσα κάποια στοιχειώδη ισορροπία ισχύος στην Μεσόγειο τα επόμενα 20 – 30 χρόνια.
Εάν μάλιστα καταφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά να εξασφαλίσει την τεράστια εμπορική στήριξη που είδαμε να δίνεται ως υπόσχεση από την Κίνα, την δεύτερη μεγαλύτερη εμπορική δύναμη του πλανήτη, σημαντική στρατιωτική στήριξη από την Ρωσία, την επίσης δεύτερη ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη του κόσμου και όλα αυτά με τη χρηματοδοτική και πολιτική στήριξη των Ευρωπαίων, ε αυτό θα αποτελέσει την μεγαλύτερη διπλωματική επιτυχία όλων των εποχών !!
Το οξύμωρο φυσικά είναι, πως η διατήρηση της όποιας υποτυπώδους εθνικής κυριαρχίας όπως εκείνη εκφράζεται μέσω της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος, μπορεί να έχει απομείνει την εποχή της υπερνεωτερικότητας όπου τα πάντα (άνθρωποι, οικονομίες, ιδέες) διασυνδέονται σε πλανητικό επίπεδο, θα έχει παραχωρηθεί αν όχι ρητά τουλάχιστον υπόρητα σε ξένες πανίσχυρες δυνάμεις … Φυσικά το άλλο συστατικό της ιδέας του έθνους – κράτους,  η ελευθερία ως αυτονομία θα έχει πάει εντελώς περίπατο. Όμως στην εποχή της υπερνεωτερικής παγκοσμιοποίησης κανείς, ακόμη και ο πιο ισχυρός, δεν είναι εντελώς αυτόνομος ! Η πίεση των «καταναλωτικών μαζών», του πλήθους όπως το ονομάζει ο Νέγκρι, προς τους πολύ πλούσιους θα αρχίσει να γίνεται ασφυκτική πολύ σύντομα. Κάτι τέτοιο άρχισε μάλιστα ήδη να διαφαίνεται από τις συζητήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση περί ελέγχου των φορολογικών παραδείσων, έλεγχοι οι οποίοι φυσικά αφορούν τους οικονομικά πανίσχυρους.
Με αφορμή λοιπόν την defacto παρακμή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, καταθέτω μερικές  ακόμη σκέψεις για την σχέση του Ελληνικού έθνους – κράτους και της Ευρώπης.
Ποιο θα είναι άραγε το επόμενο βήμα; Το πείραμα που συντελείται εδώ και λιγότερο από έναν αιώνα στην Ευρώπη, αποτελεί από τότε το μοναδικό υπερεθνικό υπόδειγμα – πρόπλασμα των ιστορικών υποκειμένων του 21^ου αιώνα. Αντιθέτως η Αμερική δεν αποτελεί υπερεθνικό ιστορικό υποκείμενο όπως ίσως θέλουν να διακηρύσσουν κάποιοι. Είχε την τύχη (;) να συμμετάσχει σύσσωμη στην διαδικασία του 18^ου – 19^ου αιώνα οπόταν συγκροτήθηκαν τα έθνη – κράτη. Ο σημερινός πρόεδρος της Αμερικής όταν απευθύνθηκε στους αμερικανούς πολίτες μετά την επανεκλογή του το έκανε ως πρόεδρος του Αμερικανικού «έθνους», ενός ιστορικού υποκειμένου με ιδρυτή, κοινές αξίες, ιδανικά και ιστορικό ρόλο. Για να γίνει όμως πραγματικά υπερεθνικό ιστορικό υποκείμενο η Ευρώπη θα πρέπει είτε να εφευρεθεί μια νέα Ευρωπαϊκή «εθνική» ταυτότητα ώστε να συμμετάσχει στο διεθνές γίγνεσθαι ως ένα έθνος – κράτος (και όχι ξεχωριστά ως Γερμανία, Γαλλία, κλπ) ή ν’ αλλάξει το διεθνές δίκαιο έτσι ώστε υπερεθνικοί οργανισμοί να μπορούν να συνομιλούν έχοντας ισότιμο στάτους με τα σημερινά ιστορικά υποκείμενα, δηλαδή τα έθνη – κράτη. Αξίζει εδώ να επισημάνουμε για άλλη μια φορά πως το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει για τις μεταξύ τους σχέσεις ως κρατικές οντότητες μονάχα έθνη – κράτη ή ενώσεις αυτών. Η βασική δηλαδή «οντολογική» διάσταση για κάθε οργανωμένη κοινωνία παραμένει η «εθνική» ταυτότητα. Επειδή η δεύτερη δεν φαίνεται στον ορατό ορίζοντα για λόγους που είναι δύσκολο να παρουσιασθούν εδώ, η πρώτη φαντάζει ως η μόνη επιλογή.
Όμως ακόμη και σ’ αυτήν παραμένει μια  τεράστια δυσκολία για τους Ευρωπαϊκούς λαούς που δεν είναι άλλη από το ιστορικό βάθος της έννοιας του «έθνους». Η ομοσπονδοποίηση που προτείνεται από μια μερίδα της Ευρωπαϊκής ελίτ, μπορεί να βοηθήσει ως προς το λειτουργικό και μόνο μέρος της εαυτοποίησης των Ευρωπαίων πολιτών. Δηλαδή η ύπαρξη ενός Ευρωπαϊκού συντάγματος, η ισχυροποίηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η αναβάθμιση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση και η αποδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όλα αυτά αποτελούν εύλογα λειτουργικά – θεσμικά μέτρα. Απουσιάζει όμως το συναίσθημα, δηλαδή το νόημα που συνεχίζει να διαθέτει ακόμη και σήμερα το «έθνος» παρ’ όλες τις προαναφερθείσες αλλοιώσεις του. Νόημα το οποίο εμφανιζόταν και συνεχίζει να εμφανίζεται σε μια μερίδα ανθρώπων ως αίσθηση κοινής καταγωγής, συνέχειας και μελλοντικής πορείας. Απουσιάζουν δηλαδή σήμερα αντίστοιχα ενοποιητικά στοιχεία μ’ εκείνα που κινητοποίησαν τους ανθρώπους του 18^ου αιώνα, όπως ο κοινός καταπιεστής – «εχθρός», οι κοινοί επαναστατικοί αγώνες, η κοινή αλλά καταπιεσμένη ιστορία, τα κοινά ήθη και έθιμα, η κοινή γλώσσα. Σημαντικά στοιχεία τα οποία αξιοποίησε η επαναστατική αστική τάξη για να εδραιώσει την ειρήνη στο εσωτερικό των κρατών των οποίων πήρε την πολιτική εξουσία από τα χέρια της μοναρχίας, με την βοήθεια των υπολοίπων τάξεων. Με άλλα λόγια, η μετάβαση σε μια ενιαία υπερεθνική Ευρώπη, χωρίς εναλλακτικό του έθνους φαντασιακό (για να χρησιμοποιήσω έναν Καστοριαδινό όρο), εξίσου ισχυρό, εξίσου βαθύ και νοηματοδοτικό, ικανό να προκαλέσει κάποιου είδους ριζική ρήξη, επανάσταση, εναντίον του υφιστάμενου δεν μπορεί να υπάρξει. Και όταν λέω επανάσταση δεν εννοώ κάτι το οποίο αναγκαστικά οδηγεί σε ποταμούς αίματος όπως γινόταν στο παρελθόν. Η επανάσταση μπορεί να είναι αναίμακτη εφόσον  συμβεί πρωταρχικά μέσα στην συνείδηση των ανθρώπων. Μάλιστα η σημερινή τεχνολογία της καθολικής διασύνδεσης όλων με όλους και επομένως της άμεσης διάδοσης των ιδεών και της ταχύτατης αυτό οργάνωσης τεράστιων ομάδων ανθρώπων, κάνει την αναίμακτη επανάσταση πολύ πιο πιθανή 
παρά ποτέ !
Επομένως αυτό που εμποδίζει την μετάβαση σε μια υπερεθνική και ενιαία Ευρώπη ως ιστορικό υποκείμενο του 21^ου αιώνα, δεν είναι οι εθνικισμοί αλλά η απουσία ενός εξίσου ισχυρά νοηματοδοτικού φαντασιακού για το σύνολο της Ευρώπης ! Το κοινό οικονομικό συμφέρον δεν μπορεί να αποτελέσει ένα τέτοιο φαντασιακό ! Έτσι και αλλιώς η Ευρώπη δεν διασφάλισε ούτε στιγμή την οικονομική ισότητα , ούτε βέβαια μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Από την φύση του το οικονομικό συμφέρον είναι ανταγωνιστικό, εγωιστικό, αυτιστικό! Ποτέ δεν θα μπορέσει να δημιουργήσει ως φαντασιακό, ως φορέας ταυτότητας, τις ιδεολογικές προϋποθέσεις για μια ενιαία Ευρώπη! Δεν ήταν, ούτε είναι ο εθνικισμός της Γερμανίας ή της Γαλλίας ως έθνος – κράτος αυτό που οπισθαναχαιτίζει σήμερα την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης. Είναι το γεγονός ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίσθηκε εξ’ υπαρχής στο οικονομικό συμφέρον ως ενιαία Ευρωπαϊκή ταυτότητα !  Γι αυτό ήταν επόμενο τα έθνη – κράτη να συμμετέχουν στην ένωση πρωταρχικά ως οικονομικά – παραγωγικά υποκείμενα! Αυτό δηλαδή που κάνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης τα ευρωπαϊκά έθνη – κράτη να συμπεριφέρονται «εγωιστικά» δεν είναι η εθνική τους ταυτότητα αλλά η παραγωγική – υλική της διάσταση !
Πρόκειται για το φάντασμα του Μαρξ που πλανάται πάνω από τα Ευρωπαϊκά κεφάλια. Δεν αφήνει τους Ευρωπαίους πολίτες να δουν το έθνος – κράτος ως Ιδέα, όπως κάνουν σήμερα οι αρχηγοί των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, πόσο μάλλον την ίδια την Ευρώπη ως Ιδέα. Η παρεξήγηση αυτή έχει διατυπωθεί ρητά και ξεκάθαρα από την αρχηγό της ηγέτιδας Ευρωπαϊκής δύναμης ως «Το Ευρώ είναι Ιδέα » ! Όσο το Ευρώ συνιστά ιδέα αντί αυτού που πραγματικά είναι, δηλαδή ταπεινό μέσο, η Ευρώπη δεν θα μπορέσει ποτέ να αναδυθεί σε Ιδέα και μάλιστα «ανώτερη» του έθνους!

Του Δημήτρη Χ. Τσέλιου
 www.anixneuseis.gr 
22-5-2013