'' It is about human rights, democracy and freedoms''

1.

What the streets told me

“You are a journalist, aren’t you? Tell your channel that what you see around was not done by us. It is the police who did it on purpose in order to accuse us. We did not do anything. We do not want to cause any damage.” The young woman standing in front of me with a gas mask hanging around her neck had come to talk to me among the thick crowd in one of the side streets of Istiklal Caddesi (Grand Rue de Pera) a few hundred meters from Taksim Square.

Saturday late afternoon, the police had withdrawn from the square and the bars of Pera were filled with young people taking their revenge this time through their beer cans. The streets were packed with these jolly beer drinking, singing and shouting young people who a few hours before were among the huge crowd in the square confronted by the heavy tear gassing onslaught of the Turkish police. The girl could easily identify me. I was going around holding a microphone with the logo of my foreign channel on it. People rushed to talk to me. They were defiant and determined. They wanted the Erdoğan government to go and they were going to stay in Taksim until then. They had not slept for several days. “Here in Turkey, we are not all the same. There are Turks there are Kurds, there are Alevis, there are minorities. There are gay people, straight people, there are all sorts. We want everyone to be accepted and respected. This government wants to squeeze us under a Muslim identity. We do not want that. Enough is enough.”

Under the hot sun of early June, with the center of Istanbul taking a rest after a bloody confrontation with the police authorities, the young people I talked to were surprisingly peaceful. Having experienced the violent rage of some similar actions by young people in Athens during the last few years, I was surprised to see how these young, modern looking Turks, mostly students were “going into battle” with such a spirit of innocence. “You are drinking OK,” I said to a group of students who were singing loudly, raising their beer cans in rhythmic unison and calling on everybody to join in. “Of course we are. And we are going to continue until this government goes”, they said.

Hard to talk more specifically about politics in such an atmosphere. However I managed to talk to two young men working in a private company, as they told me. “This is not about party politics. This is not just about AKP. It is about human values. About rights and freedoms. It is a humanistic revolution,” they told me.

Trying to push through the thick crowd of Istiklal, I eventually found myself in Taksim Square. After the drama which had taken place a few hours before, people were now taking a respite. Among the crowd I spotted a middle aged couple looking at a gigantic poster of Erdoğan. “Why are you here?” I asked. “We are here to show with our presence that we have had enough with this authoritarian government and that the time has come for them to go. Actually, the time to go has already passed.” They were looking calm but determined. “Do you support a particular political party?” I asked. “As a matter of fact, yes,” the man said. “But this is beyond politics. It is about human rights, democracy and freedoms”. I asked their profession. The lady was an English teacher. “And you sir?” “I am a professor of Political Science.”

On the boat going to the Asian side of Istanbul late at night, I was perhaps the only one who was not clapping whenever someone shouted “Government Resign.”

And I arrived home with a strong feeling that I had witnessed the start of new social and political process in Turkey the main protagonists of which will be these millions of young Turks open to the world, who are determined to define the fate of their country bypassing traditional party politics.

ARIANA FERENTINOU
www.hurriyetdailynews.com
3-6-2013

2.

Οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις "αλκυονίδες ημέρες" της Τουρκίας

Όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενες αναλύσεις μας, η Τουρκία εξωθείται από την Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ να συμμετέχει σε έναν θρησκευτικό πόλεμο εναντίον των σιιτών της Μέσης Ανατολής, ως επικεφαλής του σουνιτικού μπλοκ, που, με βάση το σχεδιασμό, θα αποτελείται από τους Άραβες σουνίτες του Ιράκ, τους Κούρδους σουνίτες, τους Τούρκους σουνίτες, και τους σουνίτες της Συρίας και του Λιβάνου.
Ο στόχος είναι η εξουδετέρωση της επιρροής που ασκεί το Ιράν στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και στις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου!
Εξ αυτού και η εμπλοκή της Τουρκίας στην επιχείρηση ανατροπής του Άσαντ, μια επιχείρηση που, εκ των πραγμάτων, στρέφεται εναντίον των αλαουιτών της Συρίας!
Από τότε που η Τουρκία συμμετέχει στην ουσία στον πόλεμο που γίνεται εναντίον του Άσαντ, έχει αυξηθεί και ενταθεί η ρητορική εναντίον των αλαουιτών και των σιιτών (έχουμε ακόμα και εκκλήσεις σουνιτών θρησκευτικών ηγετών για Ιερό Πόλεμο εναντίον των σιιτών, με αφορμή την εμπλοκή της Χεζμπολάχ στις επιχειρήσεις στη Συρία), ενώ πλέον η κυβέρνηση Ερντογάν αυταρχικοποιείται και ριζοσπαστικοποιείται ακόμα περισσότερο, και μάλιστα με την άδεια της Ουάσιγκτον!
Το γεγονός αυτό, της στοχοποίησης δηλαδή των αλαουιτών, που θεωρούνται συγγενείς ιδεολογικά με τους αλεβίτες, σε συνδυασμό με την σουνιτική ριζοσπαστικοποίηση της κυβέρνησης Ερντογάν, έχει θορυβήσει το τελευταίο διάστημα τους αλεβίτες της Τουρκίας, οι οποίοι, μάλιστα, εξέφρασαν τις ανησυχίες τους για τους κινδύνους απόλυτης περιθωριοποίησης των αλεβιτών σε μόνιμη πλέον βάση!
Ενώ λοιπόν η κατάσταση είχε έτσι, πριν από μια εβδομάδα ο πρωθυπουργός Ερντογάν ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να δώσει στην υπό κατασκευή τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου το όνομα "Γιαβούζ Σουλτάν Σελήμ", που θεωρείται ο σφαγέας των αλεβιτών της Τουρκίας!
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε ότι οι μεγάλη μάζα των αλεβιτών εκφράζεται πολιτικά και εκλογικά κυρίως μέσα από το κεμαλικό Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, ενώ πολύ μεγάλο ποσοστό, θα λέγαμε η συντριπτική πλειοψηφία, της ηγεσίας και των μελών αριστερών και ακροαριστερών οργανώσεων, προέρχονται από τις κοινωνίες των αλεβιτών!
Ένα σημαντικό πεδίο συσσωρευμένης ανησυχίας και δυσφορίας, λοιπόν, τις παραμονές της εξέγερσης στην Κωνσταντινούπολη, ήταν οι αλεβίτες, που βλέπουν να παγιώνεται στην Τουρκία μια δημοκρατικοφανής ισλαμική δικτατορία, που θα θέσει σε μόνιμη βάση στο περιθώριο της ιστορίας τα 15-20 εκατομμύρια αλεβίτες.
Σ' αυτούς πρέπει να προστεθούν οι διάφορες αριστερές οργανώσεις που δρουν στην Τουρκία, που επαναλαμβάνουμε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία με τις κοινωνίες των αλεβιτών, οι κεμαλιστές, που περιθωριοποιούνται πολιτικά από την επικράτηση του Ερντογάν και του ΑΚΡ, οι Τούρκοι δημοκράτες, που ανησυχούν από τη διολίσθηση της Τουρκίας προς τη σκότο του Ισλάμ, αλλά και διάφορες εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες, που νοιώθουν να απειλούνται από το νέο μοντέλο εξουσίας που επιχειρεί να οικοδομήσει ο Ερντογάν.
Φυσικά, ανάμεσα σε εκείνους που συμμετέχουν και ίσως πυροδοτούν τα επεισόδια, είναι σίγουρο ότι βρίσκονται και άτομα που ήταν για χρόνια τρόφιμοι του βαθέος κράτους των κεμαλιστών και τώρα έμειναν "άστεγοι".
Από την εικόνα λείπουν οι Κούρδοι και το ΡΚΚ, που καταβάλλει προσπάθειες να κρατήσει τις κουρδικές μάζες μακρυά από τα επεισόδια, τα οποία θα είχαν λάβει εφιαλτικές διαστάσεις, σε περίπτωση που συμμετείχαν τα οργανωμένα μέλη του κουρδικού απελευθερωτικού κινήματος, που είναι πολύ πιο "εξασκημένα" στις μάχες με την αστυνομία μέσα στις πόλεις, λόγω του πολύχρονου αγώνα που δίνουν εναντίον του τουρκικού κράτους.
Αν υπάρχουν κάποιοι που αναρωτιούνται γιατί λείπουν οι Κούρδοι, να τους ενημερώσουμε ότι θέλουν να διαφυλάξουν την πορεία των συνομιλιών με την τουρκική κυβέρνηση, για μια συμφωνία πολιτικής επίλυσης του Κουρδικού.
Η δυσφορία και οργή, λοιπόν, που είναι συσσωρευμένη σε ετερόκλητα τμήματα της τουρκικής κοινωνίας είναι αυτή που εκφράστηκε στις διαδηλώσεις της Κωνσταντινούπολης, της Άγκυρας και της Σμύρνης, που ξέσπασαν με αφορμή τα σχέδια ανοικοδόμησης του "Στρατοπέδου του Πυροβολικού" ως εμπορικό κέντρο, στο "Πάρκο Περιπάτου", κοντά στην Πλατεία Ταξίμ.
Τώρα, αν αποτολμήσουμε να κάνουμε μια πρόβλεψη για την πορεία των επεισοδίων και των διαδηλώσεων, εκτιμούμε ότι αυτές θα κοπάσουν τις επόμενες ώρες ή το πολύ ημέρες, αφήνοντας όμως ορατά και βαθιά σημάδια στην συλλογική μνήμη για την ήττα που υπέστη ο Ερντογάν και η κυβέρνησή του.
Όσον αφορά τη διεθνή εικόνα της Τουρκίας, υπέστη ρήγμα, όπως ρήγμα υπέστη και η εικόνα του ίδιου του Ερντογάν, που χρεώνεται τον βλακώδη χειρισμό -η μέθη της εξουσίας γαρ- της υπόθεσης αυτής, χειρισμός που οφείλεται στον ιδιότυπο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία του ανδρός!
Τέλος, οι Έλληνες πολίτες θα πρέπει να είναι πολύ επιφυλακτικοί σε ειδήσεις και απόψεις που εμπλέκουν τον τουρκικό στρατό και μιλούν για σενάρια εξαγωγής κρίσης με στρατιωτικό επεισόδιο με την Ελλάδα.
Δεν θα προβούμε σε χαρακτηρισμούς των απόψεων και των σεναρίων αυτών, όμως υπογραμμίζουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι πολύ σοβαρά και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζονται από όλους!
Σε ό,τι μας αφορά, εμείς λέμε ότι αυτοί που αναφέραμε παραπάνω είναι οι πραγματικοί λόγοι που οδήγησαν στις "αλκυονίδες ημέρες" της Τουρκίας, που, όπως είναι γνωστόν, προηγούνται της Άνοιξης.
Μόνο που είναι πολύ δύσκολο να πει κανείς πότε θα τελειώσει ο "ισλαμικός χειμώνας" και πότε -και αν- θα έλθει ο "Τουρκική Άνοιξη"!
Εν αναμονή, λοιπόν!!!

του Σάββα Καλεντερίδη
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/06/blog-post_6176.html#more

3.

Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ

Είναι πολύ νωρίς για να πει κανείς ότι έφτασε και στην Τουρκία η «Αραβική Άνοιξη». Αν οι διαδηλώσεις μετατραπούν σε κίνημα ανατροπής θα φανεί τις επόμενες ώρες και ημέρες. Είναι φανερό, πάντως, ότι πλήθος ετερόκλιτων δυνάμεων περίμεναν πως και πως την πρώτη, έστω ασήμαντη, ευκαιρία για να εκδηλώσουν δυναμικά την αντίθεσή τους στον Ερντογάν. Λίγα κομμένα δέντρα στάθηκαν η ασήμαντη σπίθα για να ξεσπάσει φωτιά στον κάμπο. Ταυτόχρονες διαδηλώσεις σε σαράντα με εξήντα τουρκικές πόλεις επειδή κόπηκαν μερικά δέντρα στην Πόλη αφαιρούν το στοιχείο αυθορμητισμού και ενισχύουν το σενάριο της έτοιμης και προετοιμασμένης αντίδρασης. Πολύ θυμίζουν αυτά τις φωτιές στην Ελλάδα, επί Καραμανλή, όταν πολλοί μιλούσαν για Σχέδιο που τελικά οδήγησε στην πτώση του. Γεγονός είναι ότι και οι Δυτικές πρωτεύουσες αντέδρασαν σαν «έτοιμες από καιρό» και ομόφωνα καταδίκασαν την κυβέρνηση Ερντογάν για «ασύμμετρη αντίδραση» απέναντι στους διαδηλωτές. Η Δύση (ΗΠΑ/ΕΕ) εμφάνισε ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Τουρκία, αν και θα πρέπει να προσέξουμε τη σιωπή, για την ώρα, της Γερμανίας.

Το πρώτο είναι ότι στις διαδηλώσεις μετείχαν ποικίλες δυνάμεις: Κοσμικοί κεμαλιστές, άνθρωποι των μεγάλων αστικών κέντρων, που βλέπουν να απειλείται ο τρόπος ζωής τους με ένα σταδιακό εξισλαμισμό της καθημερινής ζωής τους και Νόμους όπως ο πρόσφατος για την απαγόρευση του αλκοόλ. Κούρδοι, παρά τις κυβερνητικές προσπάθειες συνεννόησης (με τον Οτζαλάν) και παροχής δικαιωμάτων/ελευθεριών, ίσως όλοι δεν είναι σύμφωνοι με τον Κούρδο ηγέτη. Οπαδοί του Γκιουλέν (1) ο οποίος εθεωρείτο έως πρόσφατα ο μέντορας του Ερντογάν αλλά φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχουν σοβαρές τριβές. Και φυσικά οι οπαδοί της αντιπολίτευσης. Είναι, προσώρας, άγνωστο αν στις διαδηλώσεις μετέχουν και σε ποια έκταση οι Αλεβίτες, παραδοσιακά τοποθετημένοι στην Αριστερά, (συνολικά, 15εκ, περίπου) με στενή πολιτιστική/θρησκευτική σχέση με τους Αλαουίτες της Συρίας.

Το δεύτερο είναι ότι η Τουρκία δείχνει, ιδίως τον τελευταίο καιρό, σημάδια αλαζονείας. Ο Ερντογάν δεν δίστασε, μπροστά στον Ομπάμα, να δηλώσει ότι θα επισκεφτεί τη Γάζα παρά τις δημόσιες αμερικανικές αντιρρήσεις. Ο Ερντογάν δεν μπορεί να επικριθεί επειδή επιμένει να υποστηρίζει τα συμφέροντα της χώρας του όπως αυτός νομίζει, ως εκλεγμένος πρωθυπουργός, όχι πάντως από αυτούς που διεκδικούν το ίδιο δικαίωμα για κάθε ελληνική κυβέρνηση. Ωστόσο η απώλεια του μέτρου και η υποτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων είναι λάθος που έχει ακριβό τίμημα τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Αθήνα. Μόνο η κυβερνώσα υποτελής ελληνική ελίτ μπορεί να κατηγορεί τον Τούρκο πρωθυπουργό επειδή δεν υποτάσσεται ασυζητητί στις επιταγές των ξένων. Άλλο να συμπλέεις με ξένα συμφέροντα επειδή εξυπηρετείς και τα δικά σου και άλλο να υπηρετείς τα αλλότρια συμφέροντα χωρίς να υπερασπίζεσαι τα ημέτερα. Η ελληνική ελίτ έχει κάθε λόγο να ανησυχεί μήπως οι Τούρκοι διαδηλωτές δώσουν το κακό παράδειγμα στους εφησυχασμένους Έλληνες. Η ανησυχία κυβερνητικών κύκλων ότι ο Ερντογάν θα μπορούσε να επιχειρήσει «εξαγωγή της κρίσης» προκαλώντας επεισόδιο με την Ελλάδα θα είχε νόημα αν η κυβερνητική ηγεσία ήταν αποφασισμένη να απαντήσει αναλόγως. Αλλά οι ανενόχλητοι περίπατοι των τουρκικών πολεμικών σκαφών στα ελληνικά χωρικά ύδατα πείθουν ότι μια τέτοια αντίδραση δεν είναι αναμενόμενη.
Ο Ερντογάν πήρε μήνυμα ότι δεν είναι ανεξέλεγκτος ούτε αδιαμφισβήτητος. Υπάρχει ένας ολόκληρος κοινωνικός χώρος που μπορεί να ηττήθηκε εκλογικά αλλά δεν εξαφανίστηκε ούτε θα παραδοθεί αμαχητί. Ο κίνδυνος για την Τουρκία είναι να μετατραπούν οι εκλογικές ήττες των κοσμικών/κεμαλικών σε πολιτικό διχασμό, με άγνωστες συνέπειες. Δεν αρκούν πάντως μερικές διαδηλώσεις, όσο βίαιες και αν είναι, για να συμβεί αυτό. Η όποια αντιπολίτευση θα πρέπει να έχει (όπως στα καθ’ ημάς ο ΣΥΡΙΖΑ) ένα αποδεκτό πρόγραμμα τόσο για το Κουρδικό όσο και για το «Συριακό», ασφαλώς και για τα κοινωνικά θέματα, ώστε να υπάρξει ρήγμα βάθους με πολιτική διάσταση. Η αντιπολίτευση αυτή τη στιγμή είναι ανεπαρκής στην Τουρκία. Ο Ερντογάν αν φθάσει στις εκλογές (τις Δημοτικές, τον Οκτώβριο) έχει πολλές πιθανότητες να τις κερδίσει. Αν φθάσει. Διότι η κυβέρνηση μπορεί να παραμείνει, ο Ερντογάν ίσως όχι. Αν τα πράγματα αγριέψουν μπορεί ίσως να απομακρυνθεί, με το καλό ή με το ζόρι, (αλά Καραμανλή) και να τον διαδεχθεί κάποιος «πιο συνεργάσιμος». Η πολιτική της Τουρκίας ίσως διατηρήσει τον γενικό προσανατολισμό της αλλά ο (επίδοξος) Σουλτάνος μπορεί να χάσει τη θέση του αν όχι το κεφάλι του.
Η Τουρκία εξακολουθεί να είναι πολύτιμος σύμμαχος για τη Δύση. Αλλά όχι μια ανεξέλεγκτη, μεγάλης Ισχύος, Τουρκία. Είναι τουλάχιστον αμφίβολο ότι η Δύση έχει στρατηγική ανατροπής της ισλαμικής τουρκικής κυβέρνησης και επαναφοράς των κεμαλιστών. Αν η Δύση δεν έχει διάδοχο εγγυητή της σταθερότητας (των δυτικών συμφερόντων) θα κάνει την ανάγκη φιλοτιμία και θα πείσει τον εαυτό της πως ένα τράβηγμα του αυτιού στον Ερντογάν είναι, προσώρας, αρκετό. Μετά βλέποντας και κάνοντας.

ΥΓ. Ο Γκιουλέν ζει στις ΗΠΑ και ηγείται ισχυρού οικονομικά Ομίλου με μεγάλη θρησκευτική/πολιτιστική δράση και επιρροή

Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΛΟΥ
http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=12259:apostolopoulos-toyrkia&catid=81:kivernisi&Itemid=198
3-6-2013

4.

Οχι ερήμην της κοινωνίας...

Ποιο θα είναι το θεσμικό και πολιτικό προφίλ της μετα-κεμαλικής Τουρκίας μετά το 2014; Θα είναι Προεδρική Δημοκρατία γαλλικού τύπου, θα παραπέμπει στα αυταρχικά καθεστώτα της Κεντρικής Ασίας;
Στο ερώτημα αυτό η τουρκική κοινωνία δεν μπορεί να απαντήσει. Γνωρίζει ότι τελείωσε η κηδεμονευόμενη δημοκρατία που εγκαθίδρυσαν οι στρατηγοί μετά το πραξικόπημα του 1980, γνωρίζει ότι η σημερινή περίοδος είναι μεταβατική και τους τελευταίους μήνες συνειδητοποιεί ότι οι μελλοντικές καθεστωτικές ισορροπίες επιχειρούνται να διαμορφωθούν ερήμην της στη βάση ενός συνολικού συμβιβασμού του Ερντογάν και του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ με το ΡΚΚ.
De facto στην αρχή και de iure στη συνέχεια αυτονομία για τους Κούρδους, με αντάλλαγμα τη στήριξη των βουλευτών της πολιτικής έκφρασης του ΡΚΚ, του κόμματος ΒDP, ώστε να παραπεμφθεί σε δημοψήφισμα η ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου, που το 2014 θα εκλεγεί για πρώτη φορά με καθολική ψηφοφορία.
Στα παραπάνω εντοπίζεται η αιτία της ανάφλεξης εξέγερσης των τελευταίων ημερών: Αν οι Κούρδοι αναδεικνύονται σε ρυθμιστές του μέλλοντος της χώρας με συμφωνίες κορυφής γιατί να μην διεκδικήσουν τη θρησκευτική-πολιτική τους ελευθερία οι 15-20 εκατομμύρια Αλεβήδες της χώρας που η καρδιά τους χτυπά για τον ομόθρησκό τους Ασαντ στη Δαμασκό, την ώρα μάλιστα που ο Ερντογάν τους προκαλεί δίνοντας στην τρίτη γέφυρα του Βοσπόρου το όνομα Σελίμ του Σουλτάνου σφαγέα των Αλαουιτών και των Σιιτών;
Ακόμη περισσότερο γιατί την ώρα που ξεφτίζει ο ρόλος της Αγκυρας ως ηγετικού κέντρου του μετριοπαθούς σουνιτικού Ισλάμ να ανεχθεί ο αστικός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης, της Σμύρνης αλλά και άλλων πόλεων μια αυταρχική παρέμβαση στο χαλαρό lifestyle που τους διαφοροποιεί από τον σκληρό πυρήνα της κομματικής βάσης του ΑΚΡ στην Ανατολία;
Το τι έχει συμβεί είναι ολοφάνερο: Την ώρα που οι μαχητές του ΡΚΚ αποχωρούν ένοπλοι ακυρώνεται η παραδοχή των Κεμαλιστών «ένα έθνος - ένα κράτος» και ταυτόχρονα διαψεύδεται η προσδοκία ότι το μετριοπαθές σουνιτικό Ισλάμ θα μπορούσε να είναι το κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο: Δεν το δέχονται οι Αλεβήδες που φοβούνται ότι παίρνουν τη θέση των Κούρδων ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν το δέχονται οι κάτοικοι μεγάλων πόλεων με κουλτούρα και ιστορία μεσογειακής ανοχής και χαλαρότητας.
Ο Ερντογάν κατεδάφισε το «βαθύ κράτος» και τα στεγανά της παράλληλης εξουσίας των στρατηγών, χωρίς όμως να καταστήσει σαφές το όραμά του για την επόμενη μέρα. Το μεγαλύτερό του, όμως, λάθος είναι η ανάμειξή του στη σύγκρουση στη Συρία την ίδια στιγμή που επιχειρεί πολιτική επίλυση του Κουρδικού.
Σήμερα από μεγάλη δύναμη που θα εγγυόταν την περιφερειακή σταθερότητα μετά τους κραδασμούς της Αραβικής Ανοιξης, η Τουρκία του Ερντογάν δεν είναι παράγων λύσης αλλά μέρος του προβλήματος:
Παρά τη συμφωνία Οτσαλάν - ΜΙΤ όλα είναι στον αέρα καθώς καθοριστικό λόγο έχουν ο πολέμαρχος του ΡΚΚ στο Βόρειο Ιράκ Καραγιλάν, ο επικεφαλής της κουρδικής κυβέρνησης στο Αρμπίλ Μπαρζανί αλλά και η ηγεσία του Δεύτερου Κουρδιστάν στη Βορειοανατολική Συρία, που δημιουργήθηκε με απόφαση του Ασαντ.
Τα πρόσφατα αιματηρά γεγονότα στο Ρεϊχανλί, στη μεθόριο με τη Συρία, δείχνουν ότι περαιτέρω εμπλοκή του Ερντογάν στη Συρία αλλά και μέτρα όπως ο περιορισμός της πώλησης αλκοολούχων ποτών θα οδηγήσουν τους Αλεβήδες σε κοινοτική-θρησκευτική απόσχιση-διαφοροποίηση.
Ο Ερντογάν πριν κλείσει το εσωτερικό μέτωπο έκανε το μοιραίο λάθος της εμπλοκής στη Συρία και άνοιξε το κουτί της Πανδώρας για θρησκευτικές-κοινοτικές συγκρούσεις εντός συνόρων.

Ηχηρή διάψευση
Το τι έχει συμβεί είναι ολοφάνερο: Την ώρα που οι μάχητες του ΡΚΚ αποχωρούν ένοπλοι ακυρώνεται η παραδοχή των Κεμαλιστών «ένα έθνος - ένα κράτος» και ταυτόχρονα διαψεύδεται η προσδοκία ότι το μετριοπαθές σουνιτικό Ισλάμ θα μπορούσε να είναι το κυρίαρχο ενοποιητικό στοιχείο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113054865
3-6-2013

5.

Δύο Τουρκίες

Μια συζήτηση για μακιγιάζ μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την πολιτική. Στην Τουρκία έγινε μεγάλο ζήτημα για το χρώμα κραγιόν των αεροσυνοδών. Το κόκκινο απαγορεύτηκε και ταυτόχρονα η φούστα μάκρυνε, το ντεκολτέ κουμπώθηκε. Οι εργαζόμενες της Turkish Airlines έλαβαν αυστηρές οδηγίες για σεμνότερη εμφάνιση.

Υπήρξαν αντιδράσεις και εντέλει οι παραινέσεις προσπεράστηκαν όμως η όλη συζήτηση οδηγούσε σε σαφή συμπεράσματα καθώς η αεροπορική εταιρεία ελέγχεται από το κράτος. Η Τουρκία γίνεται όλο και πιο σεμνότυφη. Πρόκειται για πολιτική απόφαση του πρωθυπουργού Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος υλοποιεί την εντολή των μισών τούρκων. Να μην ξεχνάμε τις σαρωτικές εκλογικές νίκες του και το ποσοστό του 50% που έλαβε το 2011.

Ο Ερντογάν έφερε εκείνο που υποσχέθηκε, την ανάπτυξη. Έχτισε, χτίζει, θα χτίσει: δρόμοι, αεροδρόμιο, νέα γέφυρα στο Βόσπορο. Γενικώς έδωσε μεγάλη χαρά στους κατασκευαστές. Το βιοτικό επίπεδο βελτιώθηκε_ κρίνοντας τουλάχιστον από την αύξηση στους μισθούς. Δόθηκε έμφαση στην πρόσβαση των πολιτών σε δομές υγείας.

Η εκπαίδευση ενισχύθηκε ως αγαθό για όλους. Δεν έπρεπε όμως να υποτιμηθεί η πολιτική καταγωγή του Ερντογάν. Το κόμμα του ήταν μακιγιαρισμένο και μάλιστα με κόκκινο κραγιόν, με ευρωπαϊκό κραγιόν. Με το ντεμακιγιάζ που έφερε μια δεκαετία στην εξουσία, αποκαλύφθηκαν οι ισλαμικές εμμονές.

Οι άνθρωποι πέριξ του Ερντογάν έχουν εγκαταλείψει τα δυτικότροπα προσχήματα και καλούν ευθέως τη νεολαία να συμπεριφέρεται σε «πλαίσιο ηθικής». Στην Άγκυρα στους σταθμούς μετρό απαγορεύτηκαν τα φιλιά. Ταμπέλες προειδοποιούν τους νέους να μην προχωρούν σε δημόσιες διαχύσεις. Ο πρωθυπουργός το έχει πει, θέλει θρησκευόμενη νεολαία. Η απαγόρευση των ασπασμών δεν νομοθετήθηκε όμως ψηφίστηκε άλλος νόμος που απαγορεύει την κατανάλωση αλκοόλ μετά τις 7 το απόγευμα.

Το πρόσχημα ήταν ότι με το ποτό αυξάνεται η εγκληματικότητα, ότι αλλοτριώνεται η προσωπικότητα των τούρκων, ότι οι καταναλωτές καταλήγουν αλκοολικοί. Ως επιμύθιο ο πρωθυπουργός είπε ότι το απαγορεύει η θρησκεία.

Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει υποστηρικτές. Να μην ξεχνάμε το 50% που έλαβε. Υπάρχει όμως και ο υπόλοιπος πληθυσμός που αρνείται να δεχτεί τη θρησκευτική δικτατορία στην καθημερινότητά του. Υπάρχει και ο υπόλοιπος πληθυσμός που εξανίσταται με τις απαγορεύσεις, βλέπει με σκεπτικισμό τη συντηρητική αναθεώρηση του σχολικού προγράμματος, αμφισβητεί τη χρησιμότητα φαραωνικών έργων.

Η μια Τουρκία, η ισλαμική εκφράζεται και ευτυχεί με την πολιτική του Ερντογάν. Η άλλη Τουρκία εξεγείρεται όμως προς ώρας δεν εκφράζεται μέσα από ενιαίο αντίπαλο σχήμα ικανό να ανατρέψει τα δεδομένα. Οι προεδρικές εκλογές είναι κοντά, το 2014, το νέο Σύνταγμα προβλέπει αυξημένη εξουσία για τον πρόεδρο και ο Ερντογάν θα είναι υποψήφιος. Αναζητείται αντίπαλος.

Κέζα Λώρη

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=515998