Φορολογική συνείδηση;

Απολύσεις, φορολόγηση υπερβαίνουσα κάθε όριο! Μέτρα που πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη και αφήνει σχεδόν αλώβητη την τάξη που συγκυβερνά όλα αυτά τα χρόνια και έχει εμπιστευθεί τις οικονομίες της σε ελβετικές τράπεζες ...

Μέτρα σαφώς αντισυνταγματικά, σε μεγάλο βαθμό, που όμως το ΣτΕ αποφάνθηκε ότι όλα έχουν καλώς, σε αντίθεση με μια σειρά αντίστοιχων δικαστηρίων χωρών της Ε.Ε. που έχουν κηρύξει αντισυνταγματικά αντίστοιχα μέτρα.

Και όλα με επίκληση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο αντιμετωπίζουν επιλεκτικά, ταυτιζόμενοι με τις κυβερνητικές επιλογές

(...)

Απολύσεις, φορολόγηση υπερβαίνουσα κάθε όριο! Μέτρα που πλήττουν κυρίως τη μεσαία τάξη και αφήνει σχεδόν αλώβητη την τάξη που συγκυβερνά όλα αυτά τα χρόνια και έχει εμπιστευθεί τις οικονομίες της σε ελβετικές τράπεζες. Ουδείς αμφιβάλλει ότι μέτρα που θα ’πρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και 30 χρόνια, με βάση τη φοροδοτική ικανότητα του κάθε πολίτη, δεν ελήφθησαν, με αποτέλεσμα να προσπαθούν τώρα να αναπληρώσουν το κενό με βάρβαρο τρόπο. Μέτρα σαφώς αντισυνταγματικά, σε μεγάλο βαθμό, που όμως το ΣτΕ αποφάνθηκε ότι όλα έχουν καλώς, σε αντίθεση με μια σειρά αντίστοιχων δικαστηρίων χωρών της Ε.Ε. που έχουν κηρύξει αντισυνταγματικά αντίστοιχα μέτρα.

Και όλα με επίκληση του δημοσίου συμφέροντος, το οποίο αντιμετωπίζουν επιλεκτικά, ταυτιζόμενοι με τις κυβερνητικές επιλογές. Ετσι η κάθε κυβέρνηση, ενθαρρυνόμενη, δεν ορρωδεί προ ουδενός, επιβάλλοντας εξοντωτικά μέτρα. Ακόμη κι αυτή η τρόικα τονίζει ότι δεν αντέχονται άλλα ανάλογα μέτρα και συστήνει: Ασχοληθείτε με τους μεγάλους φοροφυγάδες. Υποκριτικά ή όχι, πάντως λέχθηκε και εξακολουθεί να λέγεται. Και απ’ ό,τι φαίνεται κι από τις διάφορες λίστες, οι «ληστές» φοροδιαφεύγουν, γιατί είναι εκτός βεληνεκούς. Είναι οι γνωστοί διαπλεκόμενοι, που εξακολουθούν να σέρνουν προκλητικά τον χορό της μεγάλης φοροδιαφυγής. Είναι οι ανέγγιχτοι. Οι υπερκυρίαρχοι. Μ’ όλα, λοιπόν, αυτά τα οποία συμβαίνουν, με ποιον τρόπο θα πεισθούν οι Ελληνες φορολογούμενοι να αποκτήσουν φορολογική συνείδηση, την οποία απαιτούν πολιτικοί γνωστοί, που έθρεψαν, γιγάντωσαν αυτά τα φαινόμενα, με την κάλυψη που τους παρείχαν, όχι μόνο με νομοθετικά μέτρα, αλλά και με τις άνομες παρεμβάσεις τους σε δημόσιες υπηρεσίες. Γι’ αυτό, άλλωστε, φρόντιζαν να τοποθετούν (σε θέσεις κλειδιά) τους δικούς τους ανθρώπους, με πιστοποιητικά «νομιμοφροσύνης» όχι απαραίτητα κομματικής. Το να είσαι υπάκουος ήταν το μεγάλο προσόν. Και υπάκουος, βέβαια, σήμαινε και αποδεδειγμένα «λαμόγιο» αλλά και «σπαθί» στη μοιρασιά. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι θέσεις διευθυντών σε εφορίες, πολεοδομίες κι άλλες προσοδοφόρες θέσεις είχαν πολύ υψηλό «κασέ». Οι συμφωνίες έμοιαζαν με αγοραπωλησίες σε εξωτικά νησιά. Αλλωστε οι «συνεταίροι» άνετα θα μπορούσαν το υπόλοιπο της ζωή τους να το περάσουν εκεί. Αποκάλυψε ποτέ κάποιος κρατικός αξιωματούχος έστω και μία ποινικά κολάσιμη πράξη, των διορισμένων συγγενών, φίλων και «κολαούζων» σε θέσεις-κλειδιά, του ευρύτερου δημόσιου τομέα που λεηλάτησαν δημόσιο χρήμα; Οχι βέβαια, παρότι ήταν, και είναι, τόσο απλό, αρκεί να έχεις επίγνωση του ρόλου και της αποστολής σου. Υποθέτω ότι κάποιοι απ’ αυτούς ακόμη υπηρετούν, αφού έχουν υψηλούς προστάτες.

Φορολογική συνείδηση, λοιπόν, στην χώρα μας; Ιδιαίτερα τώρα; Ακούγεται και θα ακούγεται παράδοξο. Η ύπαρξη φορολογικής συνείδησης προϋποθέτει μια μακρόχρονη διαδικασία μεταξύ κράτους και πολιτών με Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, δημιουργία ενός εθιμικού δικαίου. Την πρωτοβουλία πάντοτε την έχει ο ισχυρός, ο οποίος οφείλει να πείσει ότι είναι δίκαιος και δεν κάνει διακρίσεις. Οτι πάσχει για το κοινό καλό, το οποίο σαφώς προηγείται του ατομικού συμφέροντος. Οτι αυτός πρώτος, σε δύσκολους καιρούς, υποβάλλει εαυτόν σε θυσίες και στη συνέχεια απαιτεί απ’ τους πολίτες. Οτι αυτό που εισπράττεται επιστρέφει με παροχές κοινωνικές, παροχές αυταπόδεικτες στη γειτονιά του, στην περιοχή, στο περιβάλλον του. Αλλως, όπως και τώρα συμβαίνει, ο ένας κοροϊδεύει τον άλλον. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επιχείρηση εξαπάτησης, με ζημιωμένο, τελικά, το σύνολο των πολιτών. Οταν, λοιπόν, ο έχων την εξουσία, πολιτικός ή οικονομικός παράγοντας ή ο συνδυασμός και των δύο, κρατά γι’ αυτόν τα προνόμια, δεν μπορεί να απαιτεί φορολογική συνείδηση. Τότε έχουμε μια μάχη χαρακωμάτων. Ο ένας υποβλέπει τον άλλον και περιμένει την ευκαιρία να χτυπήσει.

Οσα, λοιπόν, σκληρά μέτρα και αν ληφθούν, ιδιαίτερα όταν το εγχώριο εισόδημα εξαντλείται, τα αναμενόμενα έσοδα θα είναι περιορισμένα. Ολο και περισσότερο. Κάποια στιγμή θα γίνει κοινωνική έκρηξη ή θα έχουμε μετατραπεί σε «ζόμπι», που ίσως είναι και χειρότερο. Εκτός αν έτσι μας θέλουν, αφού δεν θα υπάρχει καν συνείδηση. Πόσω μάλλον φορολογική…

Αν απέμεινε λίγη εξυπνάδα, λίγο φιλότιμο, ας σπεύσουν, έστω και τώρα, να αποδείξουν οι έχοντες και κατέχοντες εξουσία και πλούτο, ότι συναισθανόμενοι την κρισιμότητα, συμβάλλουν στον ίδιο -τουλάχιστον- βαθμό σε περικοπές, ότι ξεκινούν την κινητικότητα και διαθεσιμότητα πρώτα από τη Βουλή, δίνοντας έτσι το καλό παράδειγμα. Οπου έχουν τοποθετήσει, βέβαια, τα δικά τους παιδιά…

Του Δημητρη Χ. Παξινου 

- Πρώην πρόεδρος ΔΣΑ 

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_

13/11/2013_539655