Στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στη Συρία .
1.
Με εισβολή μέσω της Τουρκίας οργανώνουν ανατροπή του Ασαντ
Με αριστουργηματικό τρόπο οι Αμερικανοί κατόρθωσαν τελικά να καταστήσουν πιόνι τους τον Ερντογάν στο σχέδιο των ΗΠΑ να ανατρέψουν τον Σύρο πρόεδρο Μπασάρ αλ Ασαντ, με πρόσχημα τη δήθεν αντιμετώπιση των τζιχαντιστών - δηλαδή των μισθοφόρων των Αράβων... συμμάχων της Ουάσιγκτον! Σήμερα το τουρκικό κοινοβούλιο θα υπερψηφίσει μαζικά κρισιμότατες προτάσεις της κυβέρνησης Νταβούτογλου. Αφενός θα δώσει άδεια η Αγκυρα στον εαυτό της να εισβάλει όποτε και όσες φορές θέλει στη Συρία και στο Ιράκ και να καταλάβει στρατιωτικά όσα εδάφη θελήσει για «ανθρωπιστικούς», υποτίθεται, λόγους, με την αεροπορική κάλυψη των ΗΠΑ, και αφετέρου θα εξουσιοδοτήσει η Εθνοσυνέλευση την κυβέρνηση να φέρει όσα ξένα στρατεύματα αποφασίσει στο τουρκικό έδαφος, προκειμένου και αυτά να εισβάλουν εναντίον της Συρίας. Το 2003, αμέσως μόλις είχε αναλάβει ο Ερντογάν πρωθυπουργός της χώρας, είχε αρνηθεί κατηγορηματικά να επιτρέψει στους Αμερικανούς να χρησιμοποιήσουν την Τουρκία ως ορμητήριο για την εισβολή τους στο Ιράκ προκειμένου να ανατρέψουν τον Σαντάμ. Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως από την αρχή ο Ερντογάν λειτούργησε ως σύμμαχος των Αμερικανών για την ανατροπή του συριακού καθεστώτος, λαμβάνοντας υπόψη του τις ριζικές αλλαγές του συσχετισμού δυνάμεων που έχουν λάβει χώρα στην περιοχή τα τελευταία χρόνια. Από το 2011 ήδη, ακριβώς στην Τουρκία μετέφεραν μεταγωγικά αεροσκάφη τους... τζιχαντιστές από το Ομάν!!!
Οταν οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι της Σαουδαραβίας και των εμιράτων του Κόλπου απέτυχαν να υλοποιήσουν το αμερικανικό σχέδιο ανατροπής του Ασαντ, τότε ξαφνικά η Δύση τούς βάφτισε δήθεν «εχθρούς»! Τους έστειλαν στο Ιράκ οι Αμερικανοί μέσω των Αράβων συμμάχων τους και τους αξιοποίησαν εκεί, με τη διακριτική «βοήθεια της αδράνειας» του Ιράν και της πλήρους συναίνεσης της Τεχεράνης σε πολιτικό επίπεδο, να εκδιώξουν τον πρωθυπουργό αλ Μαλίκι, που πλέον δεν ήταν «συμβατός» με την προσέγγιση ΗΠΑ - Ιράν! Μόλις ανέτρεψαν τον πρωθυπουργό του Ιράκ, ξαναέστειλαν τους τζιχαντιστές στη Συρία και τώρα ετοιμάζονται να «φάνε» και τον Ασαντ οι Αμερικανοί, οι Αραβες σύμμαχοί τους και οι Τούρκοι, πάλι με πρόσχημα τις στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον των... μισθοφόρων τους, των τζιχαντιστών! Οι αεροπορικές επιδρομές που κάνουν οι Αμερικανοί, οι Γάλλοι, οι Αγγλοι, και σύντομα όλοι μαζί οι στρατιωτικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ, έχουν στόχο την καταστροφή όλων των στρατηγικής σημασίας υποδομών του συριακού κράτους.
Οταν π.χ. βομβαρδίζουν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις σε πολλές περιοχές της Συρίας, επειδή δήθεν της έχουν καταλάβει οι τζιχαντιστές, πράγμα άκρως αμφισβητήσιμο, η ουσία είναι ότι ο συριακός στρατός και ο συριακός πληθυσμός θα στερηθούν το πετρέλαιο! Πώς θα πολεμήσει ο συριακός στρατός με όλο και λιγότερο πετρέλαιο στη διάθεσή του; Πώς θα τρέφεται ο συριακός πληθυσμός χωρίς πετρέλαιο να μαγειρέψει, πώς θα έχει ηλεκτρικό ρεύμα η Συρία όταν οι θερμοηλεκτρικοί σταθμοί παραγωγής ρεύματος θα τροφοδοτούνται σταδιακά με όλο και λιγότερο πετρέλαιο; Αν αρχίσουν σταδιακά να συμβαίνουν όλα αυτά που περιγράφουμε, είναι αδύνατον να κρατηθούν στην εξουσία το Μπάαθ και ο Ασαντ.
Μπορεί να απέκρουσαν επί τρία ολόκληρα χρόνια τόσο τις επιθέσεις της αστικής ένοπλης αντιπολίτευσης που οργάνωσαν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ όσο και εκείνες των τζιχαντιστών που οργάνωσαν οι Αραβες σύμμαχοι των Αμερικανών, αλλά πλέον «τελειώνει το λάδι στο καντήλι» του συριακού καθεστώτος.
Το έχουμε ήδη γράψει, απλώς θα το ξαναθυμίσουμε τώρα, ότι η ανατροπή του Ασαντ ήταν προδιαγεγραμμένη από τη στιγμή που τις εκλογές στο Ιράν κέρδισε η φιλοαμερικανική πτέρυγα, η οποία έβγαλε πρόεδρο τον Ροχανί. Μετά τη Συρία ακολουθεί ο Λίβανος, όπου και εκεί η Χεζμπολάχ θα σφαγιαστεί από ξένους επιδρομείς, δεδομένου ότι στο εσωτερικό της χώρας δεν μπορεί να τη νικήσει με τα όπλα ο λιβανικός στρατός. Από τη στιγμή που επικράτησε το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Αίγυπτο των ακραίων αμερικανόδουλων στοιχείων, ούτε ο Λίβανος, ούτε η Παλαιστίνη έχουν καμία ελπίδα επιβίωσης πέραν της ζωής ως υποτελών στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ, με ό,τι φρικτό αυτό συνεπάγεται. Το φρικτό τέλος του Σαντάμ και του Καντάφι μάς υποβάλλει τη σκέψη ότι ούτε ο Μπασάρ αλ Ασαντ θα επιβιώσει της ανατροπής του. Ουαί τοις ηττημένοις!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ
2-10-2014
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=64072710
2.
Ο κύβος... ρίπτεται!
Σήμερα η Βουλή στην Αγκυρα θα εγκρίνει τη χρήση βάσεων από ξένες στρατιωτικές δυνάμεις και ταυτόχρονα θα εγκρίνει την εμπλοκή εκτός συνόρων των στρατιωτικών δυνάμεων της χώρας.
Είναι προφανές ότι οι Ερντογάν-Νταβούτογλου αποφάσισαν να επιτρέψουν τη χρήση της βάσης του Ιντσιρλίκ για βομβαρδισμούς των ΗΠΑ κατά της ISIS και ταυτόχρονα να εμπλακεί ο τουρκικός στρατός σε χερσαίες επιχειρήσεις στη Συρία, με στόχο να επηρεάσουν καθοριστικά τις εξελίξεις.
Το άλλοθι νομιμοποίησης υπάρχει, το κύμα των δεκάδων χιλιάδων προσφύγων και η ασφάλεια των παραμεθόριων περιοχών, με τις ανάγκες επί του πεδίου των επιχειρήσεων να δικαιολογούν τη διεύρυνση της οποιασδήποτε ζώνης ασφαλείας.
Το πρόβλημα της Αγκυρας δεν είναι οι τζιχαντιστές που, χωρίς τον μέσω Τουρκίας ανεφοδιασμό τους, έχουν περιορισμένα αν όχι μηδενικά περιθώρια αντίστασης, αλλά οι Κούρδοι της Συρίας. Κλειδί για τις παρενέργειες στο Κουρδικό είναι η στάση που θα κρατήσει η κυβέρνηση του Αρμπίλ στο κουρδικό Βόρειο Ιράκ και προφανώς έτσι ερμηνεύεται η συνάντηση του προέδρου της κουρδικής οντότητας Μπαρζανί με τον Νταβούτογλου, προχθές στην Κωνσταντινούπολη.
Η επικείμενη στρατιωτική επέμβαση της Τουρκίας στη Συρία μπορεί να δημιουργήσει σοβαρά πολιτικά προβλήματα για τις ΗΠΑ: Να προκαλέσει αντίδραση όχι μόνον των Κούρδων και του Ασαντ αλλά και έντονη δυσαρέσκεια στον Συνασπισμό Προθύμων Σαουδικής Αραβίας, Εμιράτων, Κατάρ, Μπαχρέιν και Ιορδανίας, που θα διαπιστώσουν ότι δεν θα έχουν ουσιαστική επιρροή για το μέλλον των σουνιτών στη Συρία και στο Ιράκ.
Η Τουρκία έχει τη δική της νεοθωμανική ατζέντα για τη Μέση Ανατολή, διεκδικεί εδάφη, πετρελαϊκά κοιτάσματα, υδάτινους πόρους, πλαγιοκόπηση των Κούρδων και κυρίως και πάνω από όλα ηγετικό ρόλο στο σουνιτικό Ισλάμ.
Η εμπλοκή της στην εκστρατεία κατά των τζιχαντιστών είναι αυτό που στην αμερικανική πολιτική ορολογία αποκαλείται παράγων αλλαγής του παιχνιδιού (Game Changer).
Η έγκριση της μεγάλης εθνοσυνέλευσης στην Αγκυρα είναι δεδομένη καθώς η παραμονή της Τουρκίας στο σημερινό στάτους κβο του απομονωμένου από τις εξελίξεις παρατηρητή είναι αδύνατον να παραταθεί γιατί έχει απαγορευτικό κόστος.
Η επιστροφή της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή για πρώτη φορά μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918 ανοίγει το κουτί της Πανδώρας. Η σύγκρουση, από εμφύλιος Αράβων σουνιτών, γίνεται περιφερειακή και νομιμοποιεί κάθε μορφής μελλοντική εμπλοκή και του Ιράν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
2-10-2014
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64072724
3.
Ο τριμέτωπος πόλεμος του Tayyip Erdogan
Η 1η Μαρτίου 2003, οπότε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε την παροχή διευκολύνσεων στις αμερικανικές δυνάμεις για την επικείμενη τότε εισβολή στο Ιράκ, υπήρξε η πραγματική γενέθλια πράξη της διακυβέρνησης της Τουρκίας από το ισλαμιστικών καταβολών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Η 2α Οκτωβρίου 2014, σημαδεύει την εμφάνιση στο διεθνές προσκήνιο της “Νέας Τουρκίας” που επαγγέλλεται ο Tayyip Erdoğan μετά από μία δεκαετία αλλεπάλληλων πολιτικών νικών που ολοκλήρωσαν την μεταμόρφωση της φυσιογνωμίας και του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας.
Η φιλοδοξία να μη θεωρείται η Τουρκία “δεδομένη” παραμένει η ίδια. Η αμφιθυμία στις σχέσεις με τις ΗΠΑ επίσης. Όμως η μέθοδος είναι απολύτως αντίστροφη: όχι η επιφυλακτική αυτοεξαίρεση από τις πολεμικές περιπέτειες στην περιοχή, αλλά η πρόθυμη εμπλοκή σε αυτές.
Το τουρκικό κοινοβούλιο καλείται να υπερψηφίσει την εξουσιοδότηση για διεύρυνση των δυνατοτήτων ανάληψης στρατιωτικής δράσης στη Συρία και το Ιράκ – με μοναδικό ερώτημα το αν θα υπάρξουν τυχόν διαρροές από τη συμπολίτευση. Από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης το μεν Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης αναμένεται να υπερψηφίσει την πρόταση, ενώ το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών θα την καταψηφίσουν.
Ήδη την Τετάρτη, με την καθιερωμένη ομιλία του για την έναρξη του κοινοβουλευτικού έτους, ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdoğan εκφώνησε ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης ομιλία-ποταμό, τονίζοντας ότι η χώρα του “δεν έχει την πολυτέλεια να επιδεικνύει αναποφασιστικότητα σε περιφερειακά ζητήματα”. Η “Νέα Τουρκία” είναι πλέον, μεταξύ άλλων, και μια χώρα με οιονεί προεδρικό πολίτευμα, μολονότι δεν έχει μεσολαβήσει συνταγματική αναθεώρηση.
Μετά από αρκετές εβδομάδες κατά τις οποίες η Άγκυρα ακολούθησε παρελκυστική τακτική, επικαλούμενη την εκκρεμότητα των 49 Τούρκων πολιτών που βρίσκονταν όμηροι στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους, σήμανε η ώρα της ανοιχτής συστράτευσης με τον διεθνή συνασπισμό που έχουν συγκροτήσει οι ΗΠΑ εναντίον των τζιχαντιστών. Μιας συστράτευσης, όμως, την οποία ο Erdoğan επιθυμεί με τους δικούς του όρους.
“Η Τουρκία είναι έτοιμη να συνεργασθεί με τους πάντες για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Όμως, θα πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό ότι η Τουρκία δεν είναι δεκτική σε προσωρινές λύσεις, ούτε θα επιτρέψει σε κανέναν να την εκμεταλλευθεί” διαμήνυσε ο Erdogan. Το νόημα των λόγων του δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί.
Ο Τούρκος πρόεδρος περιέγραψε έναν τριμέτωπο αγώνα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και “κάθε άλλης τρομοκρατικής οργάνωσης” (υπαινισσόμενος τους Κούρδους αυτονομιστές ένθεν κακείθεν των τουρκο-συριακών συνόρων), χωρίς παράλληλα να υποσταλεί ο στόχος της απομάκρυνσης του Σύρου προέδρου Βashar al-Assad από την εξουσία. Ειδεμή, πρόσθεσε, “τόνοι από βόμβες δεν θα καταφέρουν παρά να καθυστερήσουν την απειλή, όπως συνέβη στο Ιράκ, που βιώνει μία εισβολή ανά δεκαετία”.
Είναι γνωστό ότι η τουρκική στρατιωτική ηγεσία έχει ήδη εκπονήσει επιχειρησιακά σχέδια για τη δημιουργία “ασφαλούς ζώνης” εντός της συριακής επικράτειας καθώς και ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η ανάγκη αποκατάστασης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που, όπως φρόντισε να θυμίσει ο Erdoğan, έχουν συρρεύσει στην Τουρκία, αποτελεί για αυτό προφανή δικαιολογία. Μικρότερη δημοσιότητα, όμως, συγκεντρώνει το παιχνίδι που παίζεται στον τάφο του ιδρυτή της οθωμανικής δυναστείας Σουλεϊμάν Σαχ, τουρκικό θύλακα εντός της Συρίας, όπου 50-60 Τούρκοι στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό μπορούν να βρεθούν ανά πάσα στιγμή στο έλεος των τζιχαντιστών χωρίς παραδόξως η Άγκυρα να διατάσσει είτε την απομάκρυνσή τους είτε την αποστολή ενισχύσεων.
Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, βέβαια, αντί η Τουρκία να στρέφει το βλέμμα της από την άλλη μεριά των συνόρων να κλείσει οριστικά τις οδούς ανεφοδιασμού και στρατολόγησης που διατηρούν οι τζιχαντιστές στο έδαφός της. Όμως, το κύριο μέλημά της δεν είναι παρά η οριστική αποτροπή της δημιουργίας στη βόρεια Συρία μιας δεύτερης (μετά από αυτήν στο βόρειο Ιράκ) de facto ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας και μάλιστα ευθυγραμμισμένης σε αυτή την περίπτωση με το ΡΚΚ.
Άλλωστε και τους διεθνούς συνασπισμού οι επιχειρήσεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αντί να φθείρουν πραγματικά τους τζιχαντιστές, τους ώθησαν προς Βορράν, όπου από κοινού με άλλες οργανώσεις της περιώνυμης “μετριοπαθούς” ισλαμιστικής αντιπολίτευσης πολιορκούν την κουρδική πόλη Kobane. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να διαταραχθεί το επικερδές λαθρεμπόριο πετρελαίου που διεξάγουν οι τζιχαντιστές (με μη κατονομαζόμενους αγοραστές), οι αεροπορικές επιδρομές των Αμερικανών και των συμμάχων τους πλήττουν τα διυλιστήρια της βορειοανατολικής Συρίας, στερώντας από τη Δαμασκό οποιαδήποτε ευκαιρία να ανακτήσει τον έλεγχο των υποδομών της. Η μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους αναπότρεπτα “έρπει” προς μιαν επέμβαση για την ανατροπή του Assad – όπως αυτή που απετράπη την τελευταία στιγμή πέρσι μετά από παρεμβολή της ρωσικής διπλωματίας.
Υποθέτει κανείς ότι αυτά αποτέλεσαν αντικείμενο εντατικών διαβουλεύσεων του Erdoğan κατά την παρουσία του στην Νέα Υόρκη, με την ευκαιρία της Γ.Σ. του ΟΗΕ, όπου συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Joe Biden και είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Barack Obama. Η μοναδική χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι αναντικατάστατη σε ό,τι αφορά τις χερσαίες δυνάμεις, χωρίς τις οποίες οι επιχειρήσεις του διεθνούς συνασπισμού δεν είναι δυνατόν πραγματικά να επιτύχουν. Αναπάντητο, ωστόσο, παραμένει το ερώτημα εάν οι Αμερικανοί, και πολύ περισσότερο οι σύμμαχοί τους στις αραβικές μοναρχίες, έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της ανάδειξης της Τουρκίας σε πάτρωνα των σουνιτικών πληθυσμών της περιοχής, ο οποίος θα ελέγξει το πολιτικό τους μέλλον στο νέο τοπίο της κατάλυσης των συνόρων που χαράχθηκαν στη Μέση Ανατολή μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ο τριμέτωπος πόλεμος του Tayyip Erdogan
Η 1η Μαρτίου 2003, οπότε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση αρνήθηκε την παροχή διευκολύνσεων στις αμερικανικές δυνάμεις για την επικείμενη τότε εισβολή στο Ιράκ, υπήρξε η πραγματική γενέθλια πράξη της διακυβέρνησης της Τουρκίας από το ισλαμιστικών καταβολών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης. Η 2α Οκτωβρίου 2014, σημαδεύει την εμφάνιση στο διεθνές προσκήνιο της “Νέας Τουρκίας” που επαγγέλλεται ο Tayyip Erdoğan μετά από μία δεκαετία αλλεπάλληλων πολιτικών νικών που ολοκλήρωσαν την μεταμόρφωση της φυσιογνωμίας και του περιφερειακού ρόλου της Τουρκίας.
Η φιλοδοξία να μη θεωρείται η Τουρκία “δεδομένη” παραμένει η ίδια. Η αμφιθυμία στις σχέσεις με τις ΗΠΑ επίσης. Όμως η μέθοδος είναι απολύτως αντίστροφη: όχι η επιφυλακτική αυτοεξαίρεση από τις πολεμικές περιπέτειες στην περιοχή, αλλά η πρόθυμη εμπλοκή σε αυτές.
Το τουρκικό κοινοβούλιο καλείται να υπερψηφίσει την εξουσιοδότηση για διεύρυνση των δυνατοτήτων ανάληψης στρατιωτικής δράσης στη Συρία και το Ιράκ – με μοναδικό ερώτημα το αν θα υπάρξουν τυχόν διαρροές από τη συμπολίτευση. Από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης το μεν Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης αναμένεται να υπερψηφίσει την πρόταση, ενώ το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και το φιλοκουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών θα την καταψηφίσουν.
Ήδη την Τετάρτη, με την καθιερωμένη ομιλία του για την έναρξη του κοινοβουλευτικού έτους, ο Τούρκος πρόεδρος Tayyip Erdoğan εκφώνησε ενώπιον της Εθνοσυνέλευσης ομιλία-ποταμό, τονίζοντας ότι η χώρα του “δεν έχει την πολυτέλεια να επιδεικνύει αναποφασιστικότητα σε περιφερειακά ζητήματα”. Η “Νέα Τουρκία” είναι πλέον, μεταξύ άλλων, και μια χώρα με οιονεί προεδρικό πολίτευμα, μολονότι δεν έχει μεσολαβήσει συνταγματική αναθεώρηση.
Μετά από αρκετές εβδομάδες κατά τις οποίες η Άγκυρα ακολούθησε παρελκυστική τακτική, επικαλούμενη την εκκρεμότητα των 49 Τούρκων πολιτών που βρίσκονταν όμηροι στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους, σήμανε η ώρα της ανοιχτής συστράτευσης με τον διεθνή συνασπισμό που έχουν συγκροτήσει οι ΗΠΑ εναντίον των τζιχαντιστών. Μιας συστράτευσης, όμως, την οποία ο Erdoğan επιθυμεί με τους δικούς του όρους.
“Η Τουρκία είναι έτοιμη να συνεργασθεί με τους πάντες για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας. Όμως, θα πρέπει να γίνει από όλους αντιληπτό ότι η Τουρκία δεν είναι δεκτική σε προσωρινές λύσεις, ούτε θα επιτρέψει σε κανέναν να την εκμεταλλευθεί” διαμήνυσε ο Erdogan. Το νόημα των λόγων του δεν είναι δύσκολο να αποκρυπτογραφηθεί.
Ο Τούρκος πρόεδρος περιέγραψε έναν τριμέτωπο αγώνα εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και “κάθε άλλης τρομοκρατικής οργάνωσης” (υπαινισσόμενος τους Κούρδους αυτονομιστές ένθεν κακείθεν των τουρκο-συριακών συνόρων), χωρίς παράλληλα να υποσταλεί ο στόχος της απομάκρυνσης του Σύρου προέδρου Βashar al-Assad από την εξουσία. Ειδεμή, πρόσθεσε, “τόνοι από βόμβες δεν θα καταφέρουν παρά να καθυστερήσουν την απειλή, όπως συνέβη στο Ιράκ, που βιώνει μία εισβολή ανά δεκαετία”.
Είναι γνωστό ότι η τουρκική στρατιωτική ηγεσία έχει ήδη εκπονήσει επιχειρησιακά σχέδια για τη δημιουργία “ασφαλούς ζώνης” εντός της συριακής επικράτειας καθώς και ζώνης απαγόρευσης πτήσεων. Η ανάγκη αποκατάστασης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που, όπως φρόντισε να θυμίσει ο Erdoğan, έχουν συρρεύσει στην Τουρκία, αποτελεί για αυτό προφανή δικαιολογία. Μικρότερη δημοσιότητα, όμως, συγκεντρώνει το παιχνίδι που παίζεται στον τάφο του ιδρυτή της οθωμανικής δυναστείας Σουλεϊμάν Σαχ, τουρκικό θύλακα εντός της Συρίας, όπου 50-60 Τούρκοι στρατιώτες με ελαφρύ οπλισμό μπορούν να βρεθούν ανά πάσα στιγμή στο έλεος των τζιχαντιστών χωρίς παραδόξως η Άγκυρα να διατάσσει είτε την απομάκρυνσή τους είτε την αποστολή ενισχύσεων.
Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό, βέβαια, αντί η Τουρκία να στρέφει το βλέμμα της από την άλλη μεριά των συνόρων να κλείσει οριστικά τις οδούς ανεφοδιασμού και στρατολόγησης που διατηρούν οι τζιχαντιστές στο έδαφός της. Όμως, το κύριο μέλημά της δεν είναι παρά η οριστική αποτροπή της δημιουργίας στη βόρεια Συρία μιας δεύτερης (μετά από αυτήν στο βόρειο Ιράκ) de facto ανεξάρτητης κουρδικής οντότητας και μάλιστα ευθυγραμμισμένης σε αυτή την περίπτωση με το ΡΚΚ.
Άλλωστε και τους διεθνούς συνασπισμού οι επιχειρήσεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους, αντί να φθείρουν πραγματικά τους τζιχαντιστές, τους ώθησαν προς Βορράν, όπου από κοινού με άλλες οργανώσεις της περιώνυμης “μετριοπαθούς” ισλαμιστικής αντιπολίτευσης πολιορκούν την κουρδική πόλη Kobane. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να διαταραχθεί το επικερδές λαθρεμπόριο πετρελαίου που διεξάγουν οι τζιχαντιστές (με μη κατονομαζόμενους αγοραστές), οι αεροπορικές επιδρομές των Αμερικανών και των συμμάχων τους πλήττουν τα διυλιστήρια της βορειοανατολικής Συρίας, στερώντας από τη Δαμασκό οποιαδήποτε ευκαιρία να ανακτήσει τον έλεγχο των υποδομών της. Η μάχη κατά του Ισλαμικού Κράτους αναπότρεπτα “έρπει” προς μιαν επέμβαση για την ανατροπή του Assad – όπως αυτή που απετράπη την τελευταία στιγμή πέρσι μετά από παρεμβολή της ρωσικής διπλωματίας.
Υποθέτει κανείς ότι αυτά αποτέλεσαν αντικείμενο εντατικών διαβουλεύσεων του Erdoğan κατά την παρουσία του στην Νέα Υόρκη, με την ευκαιρία της Γ.Σ. του ΟΗΕ, όπου συναντήθηκε με τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Joe Biden και είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Barack Obama. Η μοναδική χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι αναντικατάστατη σε ό,τι αφορά τις χερσαίες δυνάμεις, χωρίς τις οποίες οι επιχειρήσεις του διεθνούς συνασπισμού δεν είναι δυνατόν πραγματικά να επιτύχουν. Αναπάντητο, ωστόσο, παραμένει το ερώτημα εάν οι Αμερικανοί, και πολύ περισσότερο οι σύμμαχοί τους στις αραβικές μοναρχίες, έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της ανάδειξης της Τουρκίας σε πάτρωνα των σουνιτικών πληθυσμών της περιοχής, ο οποίος θα ελέγξει το πολιτικό τους μέλλον στο νέο τοπίο της κατάλυσης των συνόρων που χαράχθηκαν στη Μέση Ανατολή μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Του Κώστα Ράπτη
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/10/tayyip-erdogan.html#more
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2014/10/tayyip-erdogan.html#more