''The New York Times'': Γιατί το Ιράν είναι σημαντικό
Καλύτερη δυνατή λύση η συμφωνία με το Ιράν,
αναφέρει ο Roger Cohen
Κλείστε τη συμφωνία με το Ιράν. Κατατροπώστε του βάρβαρους επιδρομείς του Ισλαμικού Κράτους. Στο χάος της Μέσης Ανατολή, αυτές θα πρέπει να είναι οι αμερικανικές και δυτικές προτεραιότητες. Είναι στόχοι που είναι συνδεδεμένοι με τα άμεσα δυτικά συμφέροντα. Μία συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν με ισχύ τουλάχιστον μία δεκαετία που θα οριοθετεί ένα άκρως ελεγχόμενο και αυστηρά περιορισμένο πρόγραμμα εμπλουτισμού, συμβατό μόνο με ειρηνική χρήση δεν είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά είναι το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα των συνομιλιών που έχουν ήδη αντιστρέψει την πυρηνική πορεία του Ιράν και άνοιξαν τις γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ της Ουάσινγκτον και της Τεχεράνης.
Οι εναλλακτικές είναι πολύ χειρότερες. Τα τύμπανα του πολέμου μπορεί να χτυπήσουν και πάλι παρότι οι φωνές για επίθεση προς το Ιράν είναι μία ανεύθυνη πρόσκληση για την καταστροφή. Οι αμερικανικές ή ισραηλινές βόμβες (ή και οι δύο) θα έχουν τεράστιες συνέπειες, αλλά το βασικό επιχείρημα ενάντια σε τέτοια τρέλα είναι ότι δεν θα προκαλέσει τίποτε περισσότερο από έναν λόξυγκα στο πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν πριν αυτό επιστρέψει δριμύτερο. Θα πρόκειται για έναν πόλεμο χωρίς σκοπό, ή έναν προσχηματικό πόλεμο. Έχουμε δει αρκετούς από αυτούς. Το Ιράν είναι μία ελπιδοφόρα και νέα κοινωνία. Καλλιεργείστε την ελπίδα. Μην την φυλακίζετε. Μία συμφωνία που θα διαρκεί δέκα χρόνια θα καταδικάσει το Ιράν και την Αμερική σε μία συνεργατική σχέση και πέρα από αυτό το διάστημα.
Χρησιμοποιώ επίτηδες τη λέξη «καταδίκη». Δεν θα είναι ωραίο. Στην πραγματικότητα θα είναι άσχημο. Θα υπάρχουν πολλές διαφωνίες. Αλλά θα είναι καλύτερη λύση από τον πόλεμο. Πολλά μπορούν να επιτευχθούν μεταξύ εθνών που έχουν θεμελιώδεις ιδεολογικές διαφορές με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δείτε την ιστορία των σινοαμερικανικών σχέσεων αφού αποκαταστάθηκαν τη δεκαετία του 1970. Στη διάρκεια της ερχόμενης δεκαετίας το Ιράν θα βιώσει την αλλαγή στην ηγεσία του. Η κοινωνία του έχει φιλοδοξίες και κοιτάει προς τη Δύση. Κανείς δεν γνωρίζει τί είδους αλλαγές θα επέλθουν αλλά η πιθανότητα θετικών εξελίξεων ενισχύεται από την επαφή και μειώνεται από τη τιμωρητική αποξένωση της Τεχεράνης.
Θα ήταν προτιμότερο αν το Ιράν δεν είχε την πυρηνική ικανότητα που έχει αποκτήσει; Σίγουρα. Μπορούν να υπάρξουν εγγυήσεις ότι μία συμφωνία θα τηρηθεί; Όχι. Αλλά η διπλωματία έχει να κάνει με τον πραγματικό κόσμο. Η πιο σκληρή, πιο σημαντική διπλωματία γίνεται με τους αντιπάλους. Μόνο βασική γνώση για το Ιράν φτάνει για να καταλάβει κανείς ότι οι κυρώσεις δεν θα γονατίσουν αυτό το υπερήφανο έθνος. Θα προτιμήσουν να πεινάσουν παρά να υποχωρήσουν. Τι θα εγγυόταν καλύτερα την ασφάλεια του Ιράν; Μία δεκαετία αυστηρού περιορισμού και επιτήρησης του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, που θα το εμπόδιζε από το να αναπτύξει μία βόμβα; Ή ένας πόλεμος που θα καθυστερούσε το πρόγραμμα για δύο χρόνια, θα ενίσχυε τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις του Ιράν και τη βία στη Μέση Ανατολή; Η απάντηση είναι προφανής.
Ένας τομέας όπου τα αμερικανικά και ιρανικά συμφέροντα συμπίπτουν είναι η ανάγκη να κατατροπωθεί το Ισλαμικό Κράτος, η τελευταία έκφραση της μεταστατικής σαλαφιστικής ισλαμιστικής ιδεολογίας δολοφονικού μίσους κατά του δυτικού πολιτισμού, που γέννησε την 11η Σεπτεμβρίου και τις πρόσφατες δολοφονικές επιθέσεις στην Ευρώπη. Το Ισλαμικό Κράτος είναι επίσης ένα σουνιτικό ρεβανσιστικό κίνημα στο Ιράκ και στη Συρία, που αντιτίθεται στο σιιτικό Ιράν. Δεν υπάρχει τίποτε εμψυχωτικό σε αυτή την αλληλοεπικάλυψη των αμερικανικών και ιρανικών συμφερόντων, αλλά αυτό δεν την κάνει λιγότερο σημαντική. Η αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους απαιτεί τη συνεργασία του Ιράν. Η Αμερική δεν μπορεί να κάνει τίποτε για να σταματήσει το σουνιτικό - σιιτικό σχίσμα που επιδείνωσε η εισβολή της στο Ιράκ. Και ούτε μπορεί να κρυφτεί από το γεγονός ότι η βία θα διαρκέσει τουλάχιστον μία δεκαετία. Δεν είναι ώρα για απελπισία αλλά ώρα για να επικεντρωθούμε στους δύο εφικτούς στόχους που έχουν μεγαλύτερη σημασία τώρα.
Το Βήμα, The New York Times
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=690525
31-3-2015
_svg.png)
ΥΕΜΕΝ
Ντε φάκτο εξομάλυνση
H προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν στη Μέση Ανατολή εδώ και καιρό είναι μια πραγματικότητα, που προηγήθηκε της έκβασης των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.
Στο Ιράκ η αμερικανική αεροπορία βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές και την ίδια στιγμή η εμπροσθοφυλακή των δυνάμεων της κυβέρνησης της Βαγδάτης δεν είναι άλλη από τη Φρουρά της Επανάστασης, την πιο επίλεκτη στρατιωτική δύναμη της Τεχεράνης. Στη Συρία βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και επί του εδάφους στρατεύματα της Δαμασκού μαζί με τη φιλοϊρανική Χεζμπολάχ πλήττουν τους τζιχαντιστές. Προσθέστε στα παραπάνω και τη σποραδική εμπλοκή της πολεμικής αεροπορίας του Ιράν στις συγκρούσεις, για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για τον κοινό επιχειρησιακό σχεδιασμό μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν και των συμμάχων του.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν η πίεση που ασκεί η Τεχεράνη στο Ριάντ και στους συμμάχους του μέσω της στήριξης των ανταρτών χούτι στην Υεμένη αποτελεί επιβεβαίωση πρόθεσης άσκησης επιρροής στην Αραβική Χερσόνησο ή κατοχύρωση διαπραγματευτικού πλεονεκτήματος για αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας του Ιράν σε Συρία και Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση, η σκληρή αντίθεση του Νετανιάχου στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν, η σουνιτική πανστρατιά που σαλπίζουν Ριάντ και Κάιρο με αφορμή την Υεμένη και η δημόσια σκληρή κριτική στην Τεχεράνη που άσκησε ο Ερντογάν δεν ανησυχούν ιδιαίτερα τη θρησκευτική και πολιτική ηγεσία του Ιράν, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν αθροίζονται:
- Η Τουρκία βρίσκεται σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με το Ισραήλ καθώς ο Ερντογάν στηρίζει τη Χαμάς στη Γάζα.
- Επιπλέον συγκρούεται με τη Σαουδική Αραβία ως προς την Αίγυπτο, όπου το Ριάντ στηρίζει το καθεστώς Σίσι και η Αγκυρα τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον ανατραπέντα πρόεδρο Μόρσι.
Στην πιο δύσκολη θέση από τους τρεις περιφερειακούς ανταγωνιστές του Ιράν βρίσκεται η Τουρκία του Ερντογάν που, για να συνεργασθεί αποτελεσματικά με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ απέναντι στην Τεχεράνη, θα πρέπει να αρνηθεί τον ρόλο της ως ηγέτη του σουνιτικού πολιτικού Ισλάμ. Η σύμπτωση συμφερόντων ΗΠΑ-Ιράν δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αφορά και τη Νοτιοδυτική Ασία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, όπου οι δύο χώρες έχουν τα ίδια συμφέροντα απέναντι στους ακραίους σουνίτες φονταμενταλιστές. Η παραπάνω πραγματικότητα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη για το ορατό μέλλον και δεν θα επηρεασθεί ακόμη και σε περίπτωση νίκης των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ στην προεδρική εκλογή του 2016.
Ντε φάκτο εξομάλυνση
H προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν στη Μέση Ανατολή εδώ και καιρό είναι μια πραγματικότητα, που προηγήθηκε της έκβασης των διαπραγματεύσεων για το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας.
Στο Ιράκ η αμερικανική αεροπορία βομβαρδίζει τους τζιχαντιστές και την ίδια στιγμή η εμπροσθοφυλακή των δυνάμεων της κυβέρνησης της Βαγδάτης δεν είναι άλλη από τη Φρουρά της Επανάστασης, την πιο επίλεκτη στρατιωτική δύναμη της Τεχεράνης. Στη Συρία βομβαρδισμοί των ΗΠΑ και επί του εδάφους στρατεύματα της Δαμασκού μαζί με τη φιλοϊρανική Χεζμπολάχ πλήττουν τους τζιχαντιστές. Προσθέστε στα παραπάνω και τη σποραδική εμπλοκή της πολεμικής αεροπορίας του Ιράν στις συγκρούσεις, για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για τον κοινό επιχειρησιακό σχεδιασμό μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν και των συμμάχων του.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα αν η πίεση που ασκεί η Τεχεράνη στο Ριάντ και στους συμμάχους του μέσω της στήριξης των ανταρτών χούτι στην Υεμένη αποτελεί επιβεβαίωση πρόθεσης άσκησης επιρροής στην Αραβική Χερσόνησο ή κατοχύρωση διαπραγματευτικού πλεονεκτήματος για αναγνώριση της πρωτοκαθεδρίας του Ιράν σε Συρία και Ιράκ. Σε κάθε περίπτωση, η σκληρή αντίθεση του Νετανιάχου στην προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν, η σουνιτική πανστρατιά που σαλπίζουν Ριάντ και Κάιρο με αφορμή την Υεμένη και η δημόσια σκληρή κριτική στην Τεχεράνη που άσκησε ο Ερντογάν δεν ανησυχούν ιδιαίτερα τη θρησκευτική και πολιτική ηγεσία του Ιράν, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν αθροίζονται:
- Η Τουρκία βρίσκεται σε ψυχροπολεμική αντιπαράθεση με το Ισραήλ καθώς ο Ερντογάν στηρίζει τη Χαμάς στη Γάζα.
- Επιπλέον συγκρούεται με τη Σαουδική Αραβία ως προς την Αίγυπτο, όπου το Ριάντ στηρίζει το καθεστώς Σίσι και η Αγκυρα τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τον ανατραπέντα πρόεδρο Μόρσι.
Στην πιο δύσκολη θέση από τους τρεις περιφερειακούς ανταγωνιστές του Ιράν βρίσκεται η Τουρκία του Ερντογάν που, για να συνεργασθεί αποτελεσματικά με τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ απέναντι στην Τεχεράνη, θα πρέπει να αρνηθεί τον ρόλο της ως ηγέτη του σουνιτικού πολιτικού Ισλάμ. Η σύμπτωση συμφερόντων ΗΠΑ-Ιράν δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, στη Συρία και στο Ιράκ, αλλά αφορά και τη Νοτιοδυτική Ασία, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν, όπου οι δύο χώρες έχουν τα ίδια συμφέροντα απέναντι στους ακραίους σουνίτες φονταμενταλιστές. Η παραπάνω πραγματικότητα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη για το ορατό μέλλον και δεν θα επηρεασθεί ακόμη και σε περίπτωση νίκης των ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ στην προεδρική εκλογή του 2016.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
31-3-2015
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64164360
31-3-2015
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64164360