Προς κατάρρευση της Σαουδικής Αραβίας.Θα μπορούσε η Σ. Αραβία να γίνει η επόμενη Συρία;

Ο πρίγκιπας Σαλμάν μπιν Μοχάμεντ Αλ Σαούντ, 30 χρονών, αναπληρωτής διάδοχος πρίγκιπας, δεύτερος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, υπουργός Επικρατείας, υπουργός Άμυνας, γενικός γραμματέας της Βασιλικής Αυλής, πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών Υποθέσεων και Ανάπτυξης της Σαουδικής Αραβίας .

Ενώ οι Σαούντ απολαμβάνουν τις τελευταίες στιγμές της δικτατορίας τους, ο αποκεφαλισμός του επικεφαλής της αντιπολίτευσης της, Νιμρ αλ-Νιμρ, στερεί κάθε ελπίδας τον μισό πληθυσμό της Σαουδικής Αραβίας. Για τον Τιερί Μεϊσάν (Thierry Meyssan), η πτώση του Βασίλειου είναι αναπόφευκτη.  Αναμένεται να συνοδεύεται από μακρά περίοδο ακραίας βίας.

Μέσα σε ένα χρόνο, ο νέος βασιλιάς της Αραβίας, Σαλμάν, 25^ος γιος του ιδρυτή της δυναστείας, κατάφερε να ενισχύσει την προσωπική του εξουσία σε βάρος των άλλων παρακλαδιών της οικογένειάς του, συμπεριλαμβανόμενης της φατρίας του πρίγκιπα Μπαντάρ μπιν Σουλτάν και εκείνης του πρώην βασιλιά Αμπντάλα.

Ωστόσο, αγνοούμε  τι υποσχέθηκε η Ουάσιγκτον στους ηττημένους, για να μην αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για να ανακτήσουν τη χαμένη τους εξουσία. Εν πάση περιπτώσει, διάφορες ανώνυμες επιστολές, που δημοσιεύτηκαν στον βρετανικό Τύπο δείχνουν ότι δεν έχουν εγκαταλείψει τις φιλοδοξίες τους.

Αναγκασμένος από τους αδελφούς του να διορίσει ως κληρονόμο τον πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Ναγιέφ, ο βασιλιάς Σαλμάν γρήγορα τον απομόνωσε και περιόρισε τις εξουσίες του εις όφελος του δικού του γιου, πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, του οποίου η παρορμητικότητα και η βαρβαρότητα δεν μετριάζονται πλέον από το οικογενειακό συμβούλιο που δεν συγκεντρώνεται πια.

De facto, από τώρα και στο εξής είναι ο ίδιος και ο πατέρας του οι οποίοι κυβερνάνε μόνοι τους, σαν αυτοκράτορες, χωρίς καμία αντι-εξουσία σε μια χώρα όπου δεν υπάρχει εκλεγμένο Κοινοβούλιο και τα πολιτικά κόμματα απαγορεύονται.

Έτσι, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου Οικονομικών Υποθέσεων και Ανάπτυξης, επέβαλλε νέα διεύθυνση στον Ομίλο Μπιν Λάντεν και άδραξε την Aramco. Κάθε φορά, πρόκειται γι ‘αυτόν να απομακρύνει τα ξαδέρφια του και να τοποθετήσει μπράβους του επικεφαλής των μεγάλων εταιρειών του βασιλείου.

Ο Σεΐχης αλ-Νιμρ περιέγραφε τη ζωή των Σιϊτών στη Σαουδική Αραβία ως εξής: «Από τη στιγμή που γεννιέσαι, περιβάλλεσαι από το φόβο, τον εκφοβισμό, τις διώξεις και τις κακοποίησεις. Γεννηθήκαμε σε μια ατμόσφαιρα εκφοβισμού. Φοβόμασταν ακόμα και τους τοίχους. Ποιος από εμάς δεν είναι εξοικειωμένος με τον εκφοβισμό και την αδικία στην οποία έχομε υποβληθεί σε αυτή τη χώρα; Είμαι 55 ετών, περισσότερο από μισό αιώνα. Από την ημέρα που γεννήθηκα μέχρι σήμερα, ποτέ δεν ένιωσα ασφαλής σε αυτή τη χώρα. Πάντα κατηγορείσαι για κάτι. Πάντα είσαι υπό απειλή. Ο διευθυντής της Κρατικής Ασφάλειας το παραδέχθηκε ενώπιον μου. Εκείνος μου είπε, όταν συνελήφθηκα: «Εσάς, όλους τους Σιίτες, θα έπρεπε να σας σκοτώσουμε».  Αυτή είναι η λογική τους».

Όσον αφορά την εσωτερική πολιτική, το καθεστώς δεν στηρίζεται παρά μόνο στο μισό του ουνιτικού η ουαχαμπιτικού πληθυσμού, και εφαρμόζει διακρίσεις στο άλλο μισό του πληθυσμού. Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν συμβούλεψε τον πατέρα του να αποκεφαλίσει τον Σεΐχη Νιμρ Μπακίρ αλ-Νιμρ γιατί τόλμησε να τον αμφισβητήσει. Με άλλα λόγια, το Κράτος καταδίκασε σε θάνατο και εκτέλεσε τον κυριότερο αρχηγό της αντιπολίτευσης του, του οποίου το μόνο έγκλημα ήταν ότι διατύπωσε και επανέλαβε το σύνθημα: «Ο δεσποτισμός είναι παράνομος». Το γεγονός ότι αυτός ο ηγέτης ήταν ένας Σιίτης κληρικός σεΐχης, ενίσχυσε μόνο την αίσθηση του απαρτχάιντ των μη σουνιτών, στους οποίους απαγορεύεται κάθε θρησκευτική εκπαίδευση και κάθε ανάληψη δημόσιας διοίκησης η συμμετοχή. Όσο για τους μη μουσουλμάνους, ήτοι το ένα τρίτο του πληθυσμού, δεν τους επιτρέπεται να ασκούν τη θρησκεία τους και δεν μπορούν να ελπίζουν να λάβουν τη σαουδαραβική ιθαγένεια.

Ο Σαάντ Χαρίρι, Λιβάνο-Σαουδάραβας με διπλή ιθαγένεια. Ηγέτης του Κινήματος του Μέλλοντος στο Λίβανο. Επίσημα, γιος του Ραφίκ Χαρίρι, ανεπίσημα ενός πρίγκιπα της Σαουδαραβικής βασιλικής οικογένειας.

Σε διεθνές επίπεδο, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ και ο πατέρας του, βασιλιάς Σαλμάν ακολουθούν μια πολιτική που βασίζεται στις φυλές των Βεδουίνων του βασιλείου. Μόνο έτσι είναι δυνατόν να κατανοήσει κανείς τόσο τη συνεχιζόμενη χρηματοδότηση των Αφγανών Ταλιμπάν και του λιβανικού κόμματος Ρεύμα του Μέλλοντος, τη σαουδαραβική καταστολή ενάντια στην επανάσταση στο Μπαχρέιν, τη στήριξη των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ, την εισβολή στην Υεμένη.

Πάντα, οι Σαούντ υποστηρίζουν Σουνίτες  -τους οποίους θεωρούν τους πιο κοντά στο κρατικό Ουαχαμπατισμό τους-,  όχι ενάντια στους δωδεκα-ιμαμιστές σιίτες, αλλά καταρχάς κατά των φωτισμένvn Σουνιτών και μετά, έναντι όλων των άλλων θρησκειών (Ismaili, Zaydi, Αλεβίτες, Αλαουίτες, Δρούζοι, Σιχ, Καθολικοί, Ορθόδοξοι, sabatééns, Yazidis, Ζωροάστρες, Ινδουιστές, κλπ). Προπαντός, σε όλες τις περιπτώσεις, υποστηρίζουν μόνο ηγέτες που προέρχονται από τις μεγάλες σαουδαραβικές σουνιτικές φυλές.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι η εκτέλεση του Σεΐχη αλ-Νιμρ ακολούθησε την ανακοίνωση της δημιουργίας ενός τεράστιου αντιτρομοκρατικού συνασπισμού 34 κρατών γύρω από το Ριάντ. Γνωρίζοντας ότι το θύμα της εκτέλεσης, ο οποίος πάντα είχει απορρίψει τη χρήση βίας, καταδικάστηκε σε θάνατο για «τρομοκρατία» (sic), πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτή η συμμαχία είναι στην πραγματικότητα μια σουνιτική συμμαχία εναντίον των άλλων θρησκειών.

Ο πρίγκιπας Μοχάμεντ πήρε την ευθύνη για την έναρξη του πολέμου στην Υεμένη, δήθεν για να σώσει τον πρόεδρο Αμπντ Ράμπο Μανσούρ Χάντι που ανατράπηκε από μια συμμαχία μεταξύ των Χούτις και του στρατού του πρώην προέδρου Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ, στην πραγματικότητα, για να αρπάξουν τα κοιτασμάτα πετρελαίου και για να τα εκμεταλλεύονται μαζί με το Ισραήλ. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο πόλεμος δεν πάει καλά και οι αντάρτες ξεκίνησαν επιδρομές στη Σαουδική Αραβία, όπου ο στρατός τρέφεται σε φυγή, αφήνοντας τον εξοπλισμό του.

Η Σαουδική Αραβία είναι συνεπώς η μόνη χώρα στον κόσμο ιδιοκτησία ενός και μόνο ανθρώπου, που κυβερνάται από αυτόν τον δικτάτορα και τον γιο του, αρνούμενο οποιαδήποτε ιδεολογική συζήτηση, που δεν ανέχεται οποιαδήποτε μορφή αντιπολίτευσης, που δέχεται μόνο τη φυλετική υποτέλεια. Αυτό που για πολύ καιρό θεωρούνταν κατάλοιπα από το παρελθόν που αναμενόταν να προσαρμοστούν στο σύγχρονο κόσμο, σκλήρυνε μέχρι να γίνεται η ίδια η ταυτότητα ενός αναχρονιστικού βασιλείου.

Η πτώση του Οίκου των Σαούντ μπορεί να προκληθεί από τη πτώση των τιμών του πετρελαίου. Ανίκανο να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, το βασίλειο δανείζεται αλόγιστα, έτσι ώστε, σύμφωνα με τους οικονομικούς αναλυτές, θα έπρεπε να πτωχεύσει εντός  δύο χρονιών. Η μερική πώληση της Aramco μπορεί να χορηγήσει παράταση σε αυτή την αγωνία, αλλά θα έχει ως τιμή την απώλεια αυτονομίας.

Ο αποκεφαλισμός του Σεΐχη αλ-Νιμρ υπήρξε το υπερβάλλον καπρίτσιο. Η κατάρρευση είναι πλέον αναπόφευκτη στην Αραβία γιατί δεν υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα για εκείνους που ζουν εκεί. Η χώρα θα βρεθεί σε ένα μείγμα εξεγέρσεων των φυλών και κοινωνικών επαναστάσεων, που θα είναι πολύ πιο θανατηφόρο από τις προηγούμενες συγκρούσεις της Εγγύς Ανατολής.

Μακριά από το να αντιστέκονται σε αυτό το τραγικό τέλος, οι Αμερικανοί προστάτες του βασιλείου το περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία. Συνεχίζουν να χειροκροτήσουν τη «σοφία» του πρίγκιπα Μοχάμεντ ώστε να τον ενθαρρύνουν για περισσότερα λάθη. Ήδη τον Σεπτέμβριο του 2001, η επιτροπή των αρχηγών του επιτελείου δούλευε σε έναν χάρτη της αναδιαμόρφωσης της «ευρύτερης Μέσης Ανατολής», ο οποίος προέβλεπε τη διαίρεση της χώρας σε πέντε κρατίδια. Ενώ τον Ιούλιο του 2002, η Ουάσιγκτον εξέταζε τον τρόπο πώς να απαλλαγεί από τους Σαούντ, κατά τη διάρκεια μιας διάσημης συνεδρίασης του Defense Policy Board. Από τώρα και στο εξής, είναι μόνο ζήτημα χρόνου.

Θυμηθείτε: 

•   Οι Ηνωμένες Πολιτείες κατάφεραν να διευθετήσουν το ζήτημα της διαδοχής του βασιλιά Αμπντάλα, αλλά ωθούν σήμερα τη Σαουδική Αραβία στο λάθος. Ο στόχος τους, από τώρα και στο εξής, είναι να διαιρέσουν τη χώρα σε πέντε.

•  Ο Ουαχαμπατισμός είναι κρατική θρησκεία, αλλά οι Σαούντ στηρίζονται στο εσωτερικό και στο εξωτερικό μόνο στις σουνιτικές φυλές και διατηρούν τους άλλους πληθυσμούς σε απαρτχάιντ.

•  Ο βασιλιάς Σαλμάν (80 ετών) αφήνει την άσκηση της εξουσίας σε ένα από τα παιδιά του, τον πρίγκιπα Μοχάμεντ (30 έτών). Ο τελευταίος κατάσχεσε τις μεγάλες εταιρείες της χώρας, δήλωσε τον πόλεμο στην Υεμένη και μόλις εκτέλεσε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης του, τον σεΐχη αλ-Νιμρ.
• 
  
• Τιερί Μεϊσάν

http://www.voltairenet.org/article189860.html

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά 12.1.2016  

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/01/blog-post_804.html#more 

Θα μπορούσε η Σ. Αραβία να γίνει η επόμενη Συρία;

Η εκτέλεση του Σιίτη θρησκευτικού ηγέτη και πολιτικού ακτιβιστή Νιμρ αλ-Νιμρ στη Σ. Αραβία έχει εξεγείρει τα θρησκευτικά πάθη στην περιοχή του Περσικού Κόλπου. Μετά την επίθεση των Ιρανών διαδηλωτών στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τεχεράνη και στο προξενείο της στη Μασχάντ, η Σαουδική Αραβία, το Μπαχρέιν και το Σουδάν δήλωσαν ότι διακόπτουν τις διπλωματικές τους επαφές με το Ιράν.

Η Τεχεράνη απειλεί με αντίποινα, λίγες μέρες μετά την απόφασή της να επεκτείνει το πρόγραμμα κατασκευής βαλλιστικών πυραύλων ως απάντηση στις νέες κυρώσεις που αναμένονται από τις ΗΠΑ (λόγω βαλλιστικής δοκιμής που πραγματοποίησε το Ιράν τον Οκτώβριο). Η Χεζμπολάχ δηλώνει ότι η πράξη αυτή δεν θα μείνει αναπάντητη, ενώ διαδηλώσεις διαμαρτυρίας πραγματοποιούνται και σε άλλες χώρες όπου κατοικούν σιιτικοί πληθυσμοί, όπως το Μπαχρέιν, η Υεμένη, ο Λίβανος, το Ιράκ και το Κουβέιτ. Η ένταση φαίνεται να κλιμακώνεται, σε μία περίοδο όπου το συριακό ζήτημα βρίσκεται σε καθοριστική καμπή, ενώ η μάχη κατά του ISIS αποκτά πιο οργανωμένη μορφή με την επέμβαση της Ρωσίας και το στρατιωτικό συνασπισμό που οργανώνει το Ριάντ. Ποιες μπορεί να είναι, όμως, οι πιθανές απολήξεις αυτής της έντασης για τη Σ. Αραβία και πώς δύναται να επηρεαστούν οι ευαίσθητες ισορροπίες στην περιοχή;

Μια αντιπαράθεση που κρατά δεκαετίες

Οι διαφιλονικίες ανάμεσα στους Σουνίτες και τους Σιίτες της Σ. Αραβίας δεν είναι νέο φαινόμενο. Οι Σιίτες, που αποτελούν περίπου το 15% του πληθυσμού της χώρας, κατοικούν στις ανατολικές επαρχίες της Σ. Αραβίας, σ’ ένα ιδιαίτερα στρατηγικό σημείο όπου βρίσκονται οι περισσότερες πετρελαιοπηγές της χώρας αλλά και ο τερματικός σταθμός της Ρας Τανούρα, απ’ όπου εξάγεται το σαουδαραβικό πετρέλαιο. Καθώς οι Σιίτες θεωρούνται «αποστάτες» του Ισλάμ απ’ τους Σουνίτες, βλέπουν να παραβιάζονται συστηματικά τα δικαιώματά τους στους τομείς της θρησκείας, της εκπαίδευσης, της δικαιοσύνης και της εργασίας, με αποτέλεσμα να ανήκουν στις χαμηλότερες κοινωνικές και οικονομικές ομάδες της χώρας. Οι περιοχές όπου κατοικούν οι Σιίτες κατακτήθηκαν απ’ τους Σαουδάραβες το 1913 και έκτοτε ξεκίνησε μια έντονη πολεμική κατά του θρησκευτικού τους στοιχείου, που εκφράστηκε μέσα από απαγορεύσεις λατρευτικών εκδηλώσεων αλλά και το κλείσιμο και την κατεδάφιση των τεμενών τους.

Το 1979 η άνοδος του Αγιατολάχ Χομεϊνί στο Ιράν προκάλεσε τη ρητορική της Τεχεράνης για την ανατροπή του οίκου των Σαούντ, παρακινώντας τους σιιτικούς πληθυσμούς σε μαζικές διαδηλώσεις που κατέληξαν σε αιματοχυσία. Μετά τα γεγονότα αυτά, η Σ. Αραβία προχώρησε σε επενδυτικά σχέδια στην περιοχή προκειμένου να κατευνάσει τους Σιίτες, όμως νέα μεγάλη σφαγή ακολούθησε το 1987 στη Μέκκα, με θύματα κυρίως Ιρανούς που είχαν προσέλθει στην περιοχή για το μεγάλο ετήσιο προσκύνημα. Η δεκαετία του ’90 χαρακτηρίζεται από μια μείωση της έντασης και την ανάπτυξη του διαθρησκευτικού διαλόγου ανάμεσα στις δύο κοινότητες, αλλά μέχρι προσφάτως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναγνώριζε ότι τα δικαιώματα των Σουνιτών παραβιάζονται συστηματικά στη Σ. Αραβία. Το 2011, το ξέσπασμα της Αραβικής Άνοιξης προκάλεσε μαζικές διαδηλώσεις των Σιιτών στο Μπαχρέιν για διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης και ισονομίας, σε μια χώρα που ενώ οι σουνίτες αποτελούν μόνο το 30% του πληθυσμού, χαίρουν προνομιακής μεταχείρισης ως προς τις κρατικές θέσεις αλλά και τα δικαιώματα που απολαμβάνουν. Η εξέλιξη αυτή κινητοποίησε άμεσα τη Σ. Αραβία –η οποία φοβήθηκε για παρόμοιες σιιτικές εκδηλώσεις στο έδαφός της– και απέστειλε μαζί με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα στρατιωτικές δυνάμεις στο Μπαχρέιν που τελικά κατέστειλαν βίαια τις εξεγέρσεις.

Η επίδραση της συμφωνίας με το Ιράν και ο πετρελαϊκός πόλεμος

Η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, που θα οδηγήσει στην άρση των διεθνών κυρώσεων που του είχαν επιβληθεί, προκαλεί φόβους στον οίκο των Σαούντ, καθώς αναμένεται να αυξήσει την γεωπολιτική αξία της Τεχεράνης, καθιστώντας την πλέον έναν πιο προβλέψιμο εταίρο που θα αυξήσει την επιρροή του σ’ ολόκληρο το σιιτικό τόξο της Μ. Ανατολής. Παράλληλα, οι πολύ χαμηλές τιμές του πετρελαίου έχουν προκαλέσει οικονομική αφαίμαξη στη Σ. Αραβία, που μέσω του OPEC (Οργανισμού Πετρελαιοπαραγωγών Εξαγωγών Κρατών) ακολουθεί μια στρατηγική που έχει σκοπό να εμποδίσει τους Αμερικανούς παραγωγούς σχιστολιθικού πετρελαίου να εισέλθουν στην αγορά, να αποτρέψει τους Ιρανούς παραγωγούς να αυξήσουν την παραγωγή στα επίπεδα προ των κυρώσεων, αλλά και να αναγκάσει τη Ρωσία να ενταχθεί στο καρτέλ προκειμένου αυτό να αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ στη διεθνή αγορά πετρελαίου. Ωστόσο, το κόστος της πολιτικής αυτής είναι η ραγδαία μείωση των δημοσιονομικών εσόδων του Ριάντ, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να φθάσει στο 21.6% του ΑΕΠ το 2015, ενώ προβλέπεται ότι θα είναι περίπου 19.4% για το 2016.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, σε πρόσφατη έκθεση του, αναφέρει ότι αν οι δημοσιονομικές δαπάνες της χώρας δεν μειωθούν, τα αποθεματικά της χώρας αναμένεται να εξαντληθούν εντός της επόμενης 5ετίας. Η εξέλιξη αυτή θα αναγκάσει το Ριάντ να περικόψει σε μεγάλο βαθμό τις κρατικές του δαπάνες, ενώ ήδη αποφασίστηκαν μειώσεις στις ενεργειακές επιδοτήσεις, στις δημόσιες υποδομές και στους μισθούς. Η μείωση των κρατικών δαπανών θα επηρεάσει σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των Σαουδαράβων πολιτών, καθώς το 65% των εργαζομένων απασχολείται στον δημόσιο τομέα.

Ομοίως, θα πληγεί και ο ιδιωτικός τομέας, ιδίως οι κατασκευές, όπου το 87% των απασχολούμενων είναι αλλοδαποί (οι οποίοι και αποτελούν περίπου το 1/3 του συνολικού πληθυσμού της χώρας). Συνεπώς, η δημοσιονομική συστολή αναμένεται να προκαλέσει νέες κοινωνικές αντιδράσεις –ιδιαίτερα απ’ το φτωχότερο σιιτικό τμήμα– που θα έρθουν να προστεθούν στο κλίμα θρησκευτικής έξαρσης που επικρατεί.

Οι εξελίξεις στη Συρία και στην Υεμένη

Η Σ. Αραβία αυτήν την περίοδο διαθέτει πολλά ανοικτά μέτωπα, καθώς διεξάγει πόλεμο εναντίων των Σιιτών Χούθι στα νότια σύνορα της με την Υεμένη, ενώ προσφάτως συγκρότησε στρατιωτικό συνασπισμό και κατά του ISIS. Οι Σαούντ νιώθουν να χάνουν σταδιακά τη στήριξη των ΗΠΑ, καθώς έχει αποκαλυφθεί ότι –μαζί με το Κατάρ και το Κουβέιτ– χρηματοδοτούσαν την Αλ-Νούσρα και άλλες φανατικές σουνιτικές οργανώσεις προκειμένου να επιτύχουν την ανατροπή του Άσαντ, ο οποίος και αποτελεί κομμάτι του σιιτικού συνασπισμού στη Μ. Ανατολή. Απ’ τα μέλη των οργανώσεων αυτών όμως ξεπήδησε το ISIS, το οποίο πλέον απειλεί ανοικτά να χτυπήσει και το Ριάντ, ενώ η πολιτική αυτή έχει οδηγήσει και στην ενδυνάμωση της Αλ-Κάιντα της Αραβικής Χερσονήσου που δραστηριοποιείται στην Υεμένη. Στη Συρία και στο Ιράκ, επίσης, σε μια διεθνή συμμαχία κατά του ISIS που γίνεται όλο και πιο πολύπλοκη έχουν ενταχθεί μέλη του ιρανικού στρατού, καθώς και η Χεζμπολάχ, ενδυναμώνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τον ρόλο του σιιτικού στοιχείου στην περιοχή.

Το Ρίσκο των Σαούντ και ο καθοριστικός ρόλος των ΗΠΑ, Ισραήλ και Ρωσίας

Η Σ. Αραβία, βλέποντας την άνοδο αυτή του σιιτικού τόξου, αναλαμβάνει το ρίσκο να υποδαυλίσει τις θρησκευτικές έριδες Σουνιτών – Σιιτών, σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι είναι ακόμα ο απαραίτητος «ρυθμιστής» των πραγμάτων στην περιοχή. Η ανασφάλεια της αυτή, προκύπτει:

απ’ το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι πλέον ενεργειακά αυτόνομες και συνεπώς ενδιαφέρονται λιγότερο (αν όχι καθόλου) για το πετρέλαιο του Κόλπου

απ’ τη δυσαρέσκεια που υπάρχει διεθνώς για τη χρηματοδότηση που παρέχει το Ριάντ στους σουνίτες τρομοκράτες

απ’ την πιθανή ανάδυση του Ιράν ως μιας πιο μετριοπαθούς και ενδιαφέρουσας από επενδυτικής απόψεως χώρας για τις ΗΠΑ, την Ρωσία και την Ευρώπη.

Αν, συνεπώς, οι δυνάμεις αυτές αποφασίσουν ότι ο ο γεωπολιτικός ρόλος των Σαούντ πρέπει να μειωθεί, δεν θα πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα εδαφικών απωλειών για τη Σ. Αραβία, είτε στον Νότο (απ’ την Υεμένη) είτε στις ανατολικές επαρχίες της, είτε ακόμη και προς το δυτικό κομμάτι της, εφόσον το ISIS «εξωθηθεί» απ’ τη διεθνή συμμαχία νοτιότερα απ’ ότι βρίσκεται σήμερα. Το μόνο ανάχωμα σε μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται να είναι το Ισραήλ, που δεν επιθυμεί την ανάδυση του ιρανικού παράγοντα και της Χεζμπολάχ, την ίδια στιγμή που δεν έχει ξεκαθαριστεί ακόμη το μέλλον του Άσαντ στη Συρία. Καθώς οι σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας δεν αναμένεται να επιστρέψουν στο επίπεδο της στρατηγικής συμμαχίας στο άμεσο μέλλον, απαραίτητη προϋπόθεση για τη διεθνή απομόνωση του Ριάντ φαντάζει η εξασφάλιση απ’ τις μεγάλες δυνάμεις του «ορθολογικού» χαρακτήρα του Ιράν. Ήδη η Ρωσία έχει προβεί με την Τεχεράνη σε σημαντικές συμφωνίες στον ενεργειακό και στρατιωτικό τομέα, ενώ αναμένεται να ακολουθήσουν και άλλες ευρωπαϊκές και αμερικανικές εταιρείες, εφόσον οι κυρώσεις αρθούν γρήγορα. Επιπλέον, η ένταση στην περιοχή του Κόλπου πυροδοτεί αυξήσεις στις τιμές του «μαύρου χρυσού», που είναι απαραίτητες για τους Αμερικανούς εξαγωγείς πετρελαίου, προκειμένου αυτοί να διασφαλίσουν την ύπαρξη και την κερδοφορία τους στις διεθνείς αγορές ενέργειας. Με όλα αυτά κατά νου, φαίνεται ότι η Σ. Αραβία και η δυναστεία των Σαούντ εισέρχονται στο πιο κρίσιμο διάστημα της ιστορίας τους…

  Μιχάλης Διακαντώνης,

 Οικονομολόγος/Διεθνολόγος, συντονιστής στο Παρατηρητήριο Ανατολικής Μεσογείου στον Τομέα Ρωσίας Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης (ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ).

liberal.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:

http://www.anixneuseis.gr/?p=137394

12/1/2016