Donald John Trump, 45ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών... (1)
1. Το πορτραίτο του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ
2.Επτά πολιτικές Τραμπ που θα φέρουν τα πάνω κάτω.
3. Τι σημαίνουν οι εξαγγελίες Τραμπ για τις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες.
4. Εκλογές ΗΠΑ: Γιατί οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω;
5. Η αναζήτηση "τιμωρού" σε μια κομματιασμένη Αμερική.
6. «Η άγνωστη χώρα μας»:
Ο Πολ Κρούγκμαν δεν μπορεί να πιστέψει τη νίκη Τραμπ.
7.Τα 30 προκλητικά «πιστεύω» του Τραμπ που εξοργίζουν τους πάντες.
8. ΑΝΑΛΥΣΗ:Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση - Γι' αυτό νίκησε ο Τραμπ.
8. ΑΝΑΛΥΣΗ:Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση - Γι' αυτό νίκησε ο Τραμπ.
9. ΑΝΑΛΥΣΗ: οικονομία στις ΗΠΑ μετά τις εκλογές
10.ΗΠΑ-ΕΚΛΟΓΕΣ 2016.Ο προφητικός Μάικλ Μουρ
-Τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν πλήρως
11. Τζόρτζ Στεφανόπουλος:''Η πιο βρώμικη προεκλογική μάχη στην ιστορία των ΗΠΑ''.
12.Τι σηματοδοτεί η νίκη του Τραμπ για την Αμερική, την Ελλάδα και τον κόσμο: Δώδεκα αναλυτές απαντούν.
10.ΗΠΑ-ΕΚΛΟΓΕΣ 2016.Ο προφητικός Μάικλ Μουρ
-Τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν πλήρως
11. Τζόρτζ Στεφανόπουλος:''Η πιο βρώμικη προεκλογική μάχη στην ιστορία των ΗΠΑ''.
12.Τι σηματοδοτεί η νίκη του Τραμπ για την Αμερική, την Ελλάδα και τον κόσμο: Δώδεκα αναλυτές απαντούν.
1.
Το πορτραίτο του νέου προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ.
Σύντομη αναδρομή σε σταθμούς της ζωής του.
Ξεκίνησε ως Δημοκρατικός το 1987 και μέχρι σήμερα άλλαξε «στρατόπεδα», από τους Δημοκρατικούς στους Ρεπουμπλικανούς και αντίστροφα, παραπάνω από μία φορά! Σύντομη αναδρομή σε σταθμούς της ζωής του νέου προέδρου των ΗΠΑ από το AFP:
14 Ιουνίου 1946: Γέννηση στη Νέα Υόρκη.
1964-1968: Εμπορικές σπουδές.
1968: Μπαίνει στην επιχείρηση του πατέρα του.
1971: Αναλαμβάνει την επιχείρηση του πατέρα του, γίνεται δισεκατομμυριούχος κτίζοντας πολυτελή ξενοδοχεία, καζίνο, γήπεδα γκολφ.
1977: Πρώτος από τρεις γάμους.
1978: Γέννηση του Ντόναλντ Τραμπ τζούνιορ.
Μέχρι το 1987: Δημοκρατικός.
1987-1999: Ρεπουμπλικανός.
1999-2001: Μεταρρυθμιστικό κόμμα.
2001-2009: Δημοκρατικός.
2004-2015: παρουσιαστής του τηλεριάλιτι «The Apprentice».
2012: Πάλι Ρεπουμπλικανός!
Ιούνιος 2015: Υποψήφιος για το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Μάιος 2016: Νικητής των προκριματικών του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
8 Νοεμβρίου 2016:
Νικητής των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ!
2.
Επτά πολιτικές Τραμπ που θα φέρουν τα πάνω κάτω.
Πολιτικές του Ομπάμα θα αντιστραφούν, εμπορικές επαναδιαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουν, η συμφωνία του Παρισιού θα «ακυρωθεί», οι παράνομοι μετανάστες θα απελαθούν και ο Ρώσος πρόεδρος θα γίνει ξαφνικά σύμμαχος. Αυτές ήταν οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Τραμπ.
Επτά πολιτικές Τραμπ που θα φέρουν τα πάνω κάτω
Μια προεδρία Τραμπ θα μπορούσε να «βουλιάξει» κάποια από τα επιτεύγματα του Μπαράκ Ομπάμα, περιλαμβανομένου του προγράμματος ιατρικής φροντίδας Obamacare, της πολιτικής για την κλιματική αλλαγή και τη συμφωνία με το Ιράν για τα πυρηνικά.
Οι ελπίδες των Δημοκρατικών για αναδιαμόρφωση του Ανώτατου Δικαστηρίου για μια ολόκληρη γενιά θα διαλύονταν, ένα εμφανώς πιο συντηρητικό δικαστήριο είναι τώρα πιθανό. Η εξωτερική πολιτική θα μπορούσε επίσης να υποστεί μια δραματική μεταστροφή.
Πολλοί αναλυτές εφιστούν την προσοχή στο ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ των προεκλογικών υποσχέσεων και της επίσημης πολιτικής -οι επαναδιαπραγματεύσεις επάνω στο εμπόριο κάποιες φορές αποδεικνύονται λιγότερο ουσιώδεις απ' ό,τι λέγεται. Δεσμεύσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής όπως η μετακίνηση της αμερικανικής πρεσβείας στο Ισραήλ, στην Ιερουσαλήμ, κάποιες φορές αφήνονται στην άκρη.
Ωστόσο, ακολουθούν επτά τρόποι με τους οποίους η ζωή θα μπορούσε να αλλάξει υπό την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.
1. Εμπόριο
Ο κ. Τραμπ έχει αντιτεθεί στην προτεινόμενη συμφωνία TPP και έχει κάνει έκκληση για ριζικές αλλαγές στη συμφωνία NAFTA με το Μεξικό και τον Καναδά. Τέτοιου είδους πολιτικές φαίνεται να έχουν αυξήσει την ελκυστικότητά του στις μεσοδυτικές πολιτείες, με τεράστιες συνέπειες για το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών. Έχει επίσης απειλήσει να επιβάλει τιμωρητικούς δασμούς 45% σε αγαθά από την Κίνα, τροφοδοτώντας τους φόβους για εμπορικό πόλεμο.
2. Εξωτερική Πολιτική
Ο κ. Τραμπ έχει δηλώσει ότι η συμφωνία του Ομπάμα με το Ιράν, η οποία αποσκοπεί στο να εμποδίσει το Ισλαμικό Κράτος να αποκτήσει πυρηνικά όπλα, θα διαλυθεί, ή τουλάχιστον θα αναδιαρθρωθεί. Ενώ ο Ομπάμα ξεκίνησε τη θητεία του εκθέτοντας έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά όπλα, ο Τραμπ έχει αναφέρει ότι θα ήταν ανοικτός στο να δημιουργήσουν πυρηνικό οπλοστάσιο τόσο η Ιαπωνία, όσο και η Νότια Κορέα. Έχει επίσης αμφισβητήσει τις συμβατικές δεσμεύσεις των Ηνωμένων Πολιτειών προς τους συμμάχους του ΝΑΤΟ που δεν καλύπτουν οι ίδιοι τα έξοδά τους, υπονοώντας μια πολύ πιο στενή σχέση με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
3. Ιατρική Φροντίδα
Ο κ. Τραμπ έχει συμφωνήσει με την υπόσχεση των Ρεπουμπλικανών ώστε οι μεταρρυθμίσεις-σήμα κατατεθέν του κ. Ομπάμα, Obamacare, να «εγκαταλειφθούν και να αντικατασταθούν». Δεν έχει σκιαγραφήσει μια ολοκληρωτική εναλλακτική, αλλά υποστηρίζει ότι θα ενθαρρύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των αγορών σε διαφορετικές πολιτείες.
4. Φορολογική Πολιτική
Ο κ. Τραμπ έχει υποσχεθεί να κάνει τη μεγαλύτερη «φορολογική επανάσταση» από τον Ρόναλντ Ρέιγκαν, δεσμευόμενος να μειώσει τους φόρους σε όλες τις κατηγορίες. Ισχυρίζεται ότι καμία αμερικανική επιχείρηση δεν θα πληρώσει άνω του 15% των κερδών της σε φόρους, έναντι του τρέχοντος μέγιστου του 35%. Ο υψηλότερος φορολογικός συντελεστής θα υποχωρήσει από 39,6%, καθώς ο Ρεπουμπλικανός θα μειώσει τα φορολογικά κλιμάκια.
5. Ανώτατο Δικαστήριο
Για πολλούς πολιτικούς ακτιβιστές στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό θα μπορούσε να ήταν η πιο σοβαρή επίπτωση των εκλογών. Με το ανώτατο δικαστήριο της χώρας να είναι αυτή τη στιγμή διχασμένο μεταξύ συντηρητικών και πιο φιλελεύθερων δικαστών, κατά τεσσάρων εναντίον τεσσάρων, οι υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον ήλπιζαν πως ένας ένατος δικαστής θα επιλεγόταν από έναν Δημοκρατικό πρόεδρο που θα μετέβαλε τις ισορροπίες, πιθανώς για μια ολόκληρη γενιά. Αντίθετα, ο κ. Τραμπ θα λάβει σχετικά εύκολα επικύρωση της επιλογής, από κάποιον Ρεπουμπλικανό Γερουσιαστή, και μπορεί επίσης να έχει την ευκαιρία να αντικαταστήσει μερικούς από τους πιο γηραιούς συμπληρωματικούς φιλελεύθερους δικαστές.
6. Κλιματική αλλαγή
Ο κ. Τραμπ έχει χαρακτηρίσει την υπερθέρμανση του πλανήτη «φάρσα» που επινοήθηκε από την Κίνα, για να κάνει τους Αμερικανικούς κατασκευαστές μη ανταγωνιστικούς, και ορκίστηκε να «ακυρώσει» τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, η οποία ήταν επέκταση μιας συμφωνίας που έκανε ο κ. Ομπάμα με την Κίνα. Λέει επίσης ότι θα σταματήσει όλες τις πληρωμές των Ηνωμένων Πολιτειών για προγράμματα κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.
7. Μετανάστευση
Αυτό είναι το θέμα που πυροδότησε τα μεγαλύτερα πάθη την προεκλογική περίοδο, τόσο των υποστηρικτών του Τραμπ όσο και των ισπανόφωνων ψηφοφόρων που ήταν πρόθυμοι να τον εμποδίσουν να καταλάβει τον Λευκό Οίκο. Η Κλίντον και ο απερχόμενος Μπ. Ομπάμα είχαν υποστηρίξει ολοκληρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα μπορούσαν να δώσουν σε παράνομους μετανάστες μια ευκαιρία πλήρους υπηκοότητας. Ο κ. Τραμπ στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία στη δέσμευση να χτίσει ένα τείχος στα μεξικανικά σύνορα, έχει ζητήσει να απαγορευτεί η μετανάστευση των μουσουλμάνων και να απελαθούν 100 εκατ. μετανάστες χωρίς επίσημα χαρτιά. Ωστόσο, ακολούθως έκανε πιο διφορούμενες δηλώσεις, υποσχόμενος αντ' αυτού να προχωρήσει σε «εξονυχιστικό έλεγχο» και αρνούμενος να διευκρινίσει τα ακριβή του σχέδια για τους μετανάστες που δεν έχουν άδεια παραμονής.
http://www.euro2day.gr/ftcom_gr/article-ft-gr/1464265/epta-politikes-tramp-poy-tha-feroyn-ta-pano-kato.html
9 Νοεμβρίου 2016
3.
Τι σημαίνουν οι εξαγγελίες Τραμπ για τις διεθνείς γεωπολιτικές ισορροπίες
Το ότι στην ηγέτιδα δύναμη του διεθνούς συστήματος απέτυχε να εκλεγεί, παρά πάσα προσδοκία, η υποψήφια που είχε στη διάθεσή της τον ισχυρότερο μηχανισμό, τα περισσότερα κονδύλια, τη μακρότερη παρουσία στη δημόσια ζωή και ταυτοχρόνως την ομόθυμη στήριξη των πολιτικών, μιντιακών και οικονομικών ελίτ, εγχώριων και διεθνών, αποτελεί γεγονός με αυτοτελή αξία: για την ακρίβεια, συνιστά σεισμό που οι δονήσεις του μεταφέρονται σε όλο τον πλανήτη. Πόσω μάλλον που τρόπον τινά επαναλαμβάνει, με διαφορά λίγων μηνών, το σοκ του Brexit, αποδεικνύοντας ότι οι ελίτ έχουν σε μεγάλο βαθμό χάσει την ικανότητα ανάγνωσης των εξελίξεων και αποτελεσματικής εκπροσώπησης των πληθυσμών και άρα επείγουν διορθωτικές κινήσεις.
Το ότι, από την άλλη μεριά, πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέγεται μια φυσιογνωμία όπως ο Donald Trump διόλου δεν προδικάζει την κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν τα πράγματα. Διότι μετά από μια προεκλογική εκστρατεία, όπου κυριάρχησε ο αποσπασματικός έως συγκεχυμένος λόγος, έρχεται η ώρα που ο αυριανός πρόεδρος των ΗΠΑ θα πρέπει να συνάψει τις συμφωνίες και τους συμβιβασμούς του, να στελεχώσει την κυβέρνησή του, να αποσαφηνίσει το πρόγραμμά του και εν ολίγοις να αποκαλύψει "ποιός επιτέλους είναι ο πραγματικός Donald Trump”.
Κάτι τέτοιο δίνει περισσότερες πιθανότητες υπέρ της "συνέχειας” παρά υπέρ της "ρήξης” στις αμερικανικές πολιτικές. Το προηγούμενο των υψηλών προσδοκιών που συνόδευαν την εκλογή Obama και έμειναν ανεκπλήρωτες είναι διδακτικό. Ακόμη περισσότερο, αυτό του George Bush jr., που εξελέγη ως απομονωτιστής, για να εξελιχθεί σε κατεξοχήν πολεμικό πρόεδρο.
Όμως ο Trump δεν θα μπορεί και να απαρνηθεί πλήρως τον "ρηξικέλευθο” εαυτό του, ούτε να προσπεράσει τα φαινόμενα κρίσης της Αμερικής που κατέστησαν τη δική του νίκη δυνατή.
Μένει συνεπώς να φανεί τι θα απομείνει από τον προεκλογικό λόγο υπέρ μιας ορισμένης επιστροφής στον προστατευτισμό και στον έλεγχο των συνόρων, υπέρ μιας πιο αποφασιστικής στάσης κατά του τζιχαντισμού και μιας λιγότερο συγκρουσιακής σχέσης με τη Ρωσία, υπέρ μιας σκληρότερης οικονομικής διαπραγμάτευσης με την Κίνα ή υπέρ της μετακύλισης περισσότερων βαρών στους Νατοϊκούς συμμάχους.
Συνιστά η εκλογή του Trump την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι η στιγμή της αμερικανικής μονοκρατορίας παρήλθε και η Ουάσιγκτον θα πρέπει να αφήσει χώρο για ένα περισσότερο συνεργατικό μοντέλο ρύθμισης των διεθνών ισορροπιών; Το ερώτημα αυτό είναι το κρισιμότερο – αλλά και το δυσκολότερο να απαντηθεί.
Πάντως τα φαινόμενα κρίσης (πολιτική διαφθορά, παραμέληση υποδομών, αποδυνάμωση εγχώριας παραγωγικής βάσης, στασιμότητα στην αύξηση της παραγωγικότητας, συμπίεση της μεσαίας τάξης κτλ.) που εξηγούν την πολιτική ανάδυση του Trump είχαν κεντρικό ρόλο στον λόγο του. Η αντίπαλη πλευρά, τα απάντησε απλώς κλιμακώνοντας μιαν επικίνδυνη (γιατί δεν θα μπορούσε να αποκλιμακωθεί μετεκλογικά) ψυχροπολεμική ρητορική για τον Trump ως μαριονέτα του Putin.
Είναι αλήθεια ότι η Μόσχα από το πρώτο 24ωρο έσπευσε να εκφράσει τα συγχαρητήριά της στον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, υπογραμμίζοντας ότι προσβλέπει σε μιαν ευκαιρία εξόδου των ρωσοαμερικανικών σχέσεων από την τωρινή τους κρίση. Όμως, "μήνας του μέλιτος” δεν προβλέπεται. Ο ίδιος ο Trump θα είναι προσεκτικός απέναντι στις κατηγορίες της "εφεκτικότητας προς το Κρεμλίνο” και άλλωστε οι στρατηγικές διαφορές Μόσχας-Ουάσιγκτον σε σειρά ζητημάτων δεν θα διαγραφούν.
Μάλιστα, στο κυριότερο μέτωπο που δοκιμάζονται τη στιγμή αυτή οι ρωσοαμερικανικές σχέσεις, δηλ. τη συριακή κρίση, δοκιμάζονται ήδη τετελεσμένα με την έναρξη της επιχείρησης ανακατάληψης της Ράκκα από τους Κούρδους και Άραβες μαχητές με αμερικανική υποστήριξη. Επίδικο εδώ δεν είναι μόνο η κατάκτηση του "επάθλου” της συντριβής των τζιχαντιστών από τον αποχωρούντα Barack Obama, αλλά και η διαιώνιση της διαίρεσης της Συρίας, με αιφνιδιασμό της Ρωσίας.
Με τους Ευρωπαίους συμμάχους, πάλι, ο Donald Trump θα δυσκολευτεί να μιλήσει κοινή γλώσσα και είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσει πιο πιεστική στάση όχι μόνο σε θέματα αμυντικών δαπανών αλλά και οικονομικής διακυβέρνησης. Είναι δε μεγάλο ερώτημα το αν θα επιμείνει στην ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για τη συμφωνία TTIP. Σε κάθε περίπτωση, τα γεωπολιτικά βάρη είναι εξαιρετικά δυσανάλογα και η Ευρώπη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα συμμορφωθεί.
Ίσως η κρισιμότερη σχέση που θα έχει στην πραγματικότητα να διαχειριστεί ο Trump να είναι με την Κίνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αμερικανικές πολιτείες που υπέστησαν τις μεγαλύτερες απώλειες θέσεων εργασίας από τον κινεζικό ανταγωνισμό (αθροιστικά 2 εκατομμύρια) είναι και αυτές που γνώρισαν τη μεγαλύτερη πολιτική πόλωση.
Παρά την προεκλογική ρητορική του, οι Κινέζοι ιθύνοντες δεν είναι απίθανο να επιχαίρουν με την εκλογή του Trump, καθώς δεν λησμονούν, σε φάση που τα θέματα ασφαλείας αποσπούν όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον τους, ότι η Clinton ήταν η αρχιτέκτονας της αμερικανικής στροφής (Pivot) προς την Ασία, δηλ. της στρατιωτικής περικύκλωσης της Κίνας.
Το πώς ο Trump θα τετραγωνίσει, χωρίς κινεζική συνεργασία και άφθονες αγορές αμερικανικών ομολόγων, της υπεσχημένης στροφής από την νομισματική στην δημοσιονομική διευκόλυνση, με ενίσχυση των δημόσιων επενδύσεων, διατήρηση των στρατιωτικών δαπανών, αλλά και μείωση των φόρων είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση...
Tου Κώστα Ράπτη
9/11/2016
http://www.capital.gr/ekloges-ipa/3168494/ti-simainoun-oi-exaggelies-tramp-gia-tis-diethneis-geopolitikes-isorropies
4.
Εκλογές ΗΠΑ:
Γιατί οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω;
Όπως και στην περίπτωση του Brexit έτσι και στις ΗΠΑ οι δημοσκοπήσεις έκαναν λάθος προβλέψεις, θεωρώντας έως την τελευταία ημέρα ότι η Χίλαρι Κλίντον έχει ένα άνετο προβάδισμα. Ωστόσο κόντρα στις εκτιμήσεις, ο Ντόλαντ Τραμπ επικράτησε στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, καταφέροντας ένα πλήγμα στην αξιοπιστία των εταιρειών δημοσκοπήσεων και προκαλώντας αμφιβολία για τα μαθηματικά και στατιστικά τους μοντέλα αλλά και για τις υποθέσεις τους.
Σύμφωνα με το USA Today, επί πολλούς μήνες οι δημοσκοπήσεις έφερναν τη Χίλαρι Κλίντον στην πρώτη θέση, το γεγονός ότι διαψεύσθηκαν υποδηλώνει ότι μπορεί να υποτίμησαν σημαντικά τον αριθμό των κρυφών ψηφοφόρων του Τραμπ - αυτούς που προσήλθαν στις κάλπες χθες αλλά δεν τους έπιασε το "ραντάρ" των δημοσκοπήσεων.
Μία από τις εξαιρέσεις ήταν η δημοσκόπηση του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια για λογαριασμό των Los Angeles Times, που έδινε σταθερά προβάδισμα στον Τραμπ τους τελευταίους μήνες της προεκλογικής εκστρατείας.
Ο Arie Kapteyn επικεφαλής του Κέντρου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, που διενεργεί τη δημοσκόπηση, είπε στο USA Today ότι κάποιοι ψηφοφόροι προφανώς δεν τόλμησαν να παραδεχθούν τηλεφωνικώς ότι θα στήριζαν τον Τραμπ, ενώ η δημοσκόπηση των LA Times/USC βασίστηκε σε διαδικτυακή έρευνα σε επιλεγμένη ομάδα ψηφοφόρων.
Επίσης ο Kapteyn ανέφερε ότι ορισμένοι δημοσκόποι μπορεί λανθασμένα να απέκλεισαν το ενδεχόμενο ότι θα προσέρχονταν στις κάλπες οι ψηφοφόροι που δεν εμφανίστηκαν στις εκλογές του 2012.
"Όμως οι άνθρωποι που δεν ψήφισαν την τελευταία φορά είναι πιο πιθανό να είναι οπαδοί του Τραμπ" είπε, συμπληρώνοντας ότι η δημοσκόπηση των LA Times/USC έδωσε περισσότερη βαρύτητα στο κατά πόσο οι ψηφοφόροι δήλωσαν ότι σκοπεύουν να ψηφίσουν. "Εάν εξαιρεθούν όσοι δεν ψήφισαν την προηγούμενη φορά, μπορεί να εξαιρεθούν πολλοί υποστηρικτές του Τραμπ".
Ωστόσο ο Michael Traugott, καθηγητής στο Κέντρο Πολιτικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, δεν συμφωνεί ότι οι διαφορές μεταξύ των διαδικτυακών και των τηλεφωνικών δημοσκοπήσεων εξηγούν τη διαφορά στις προβλέψεις.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του, λίγο πριν τα μεσάνυχτα η συνολική προσέλευση διαμορφώθηκε σχεδόν στα 130 εκατομμύρια ψηφοφόρους, από τα 135 εκατ. που αναμένονταν ότι θα προσέλθουν στις κάλπες.
"Όμως η μικρότερη προσέλευση ήταν δυσανάλογη μεταξύ των Δημοκρατικών, κάτι που προφανώς έπληξε την Κλίντον" είπε. Επίσης αποδίδει μέρος της ήττας της υποψήφιας των Δημοκρατικών στην απόφαση της τελευταίας στιγμής του FBI να εξετάσει τα e-mails της πρώην υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, κάτι που μπορεί να επηρέασε κάποιους ψηφοφόρους χωρίς αυτό να αποτυπωθεί στις δημοσκοπήσεις.
Σύμφωνα με τον τελικό μέσο όρο των δημοσκοπήσεων που παρακολουθεί το RealClearPolitics, η Κλίντον προηγούταν με 45,5% έναντι 42,2% του Τραμπ. Οι δημοσκοπήσεις που έδιναν σταθερά ένα άνετο προβάδισμα στην Κλίντον τις τελευταίες εβδομάδες περιλαμβάνουν τα εξής δίκτυα: Bloomberg Politics, CBS News, Fox News, Reuters/Ipsos, USA TODAY/Suffolk, Quinnipiac, Monmouth, Economist/YouGov και NBC News/SM.
Το CNNMoney, δίνει μια άλλη εξήγηση στο γιατί δημοσκοπήσεις, πολιτικοί και μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπόρεσαν να προβλέψουν τη νίκη του Τραμπ, υποστηρίζοντας ότι αμερικανικό πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο δεν αντιλαμβάνεται σε βάθος την οργή που επικρατεί στη χώρα.
"Πρόκειται για πανωλεθρία εφάμιλλη της 'νίκης του Dewey έναντι του Truman'" λέει ο Larry Sabato, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια, αναφερόμενος στους περίφημους λανθασμένους τίτλους εφημερίδων μετά τις προεδρικές εκλογές του 1948.
"Τα μέσα ενημέρωσης είναι τόσο μα τόσο απομακρυσμένα από τη χώρα τους" λέει ο Alec MacGillis ένας βετεράνος πολιτικός δημοσιογράφος που γράφει στην ProPublica. "Το χάσμα έχει γίνει πολύ μεγάλο. Όλα τα μίντια βρίσκονται πλέον στην Ουάσιγκτον και τη Νέα Υόρκη, εξαιτίας της παρακμής των τοπικών μέσων ενημέρωσης και το χάσμα ανάμεσα στην κατάσταση που επικρατεί σε αυτές τις πόλεις και την υπόλοιπη χώρα έχει αυξηθεί πάρα πολύ τα τελευταία χρόνια".
Όπως σημειώνει το CNNMoney, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέτυχαν με δραματικό τρόπο να αναγνωρίσουν το πόσο ισχυροί θα ήταν οι λευκοί υποστηρικτές του Τραμπ από τις αγροτικές περιοχές και υπερεκτίμησαν την προσέλευση των Ισπανόφωνων και των Αφροαμερικανών που θα ψήφιζαν υπέρ της Κλίντον.
9/11/2016
http://www.capital.gr/story/3168435
5.
Η αναζήτηση "τιμωρού" σε μια κομματιασμένη Αμερική.
Από όλους τους διεθνείς ηγέτες που μίλησαν σχετικά με την αμερικανική εκλογική αναμέτρηση, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Frank-Walter Steinmeier είχε, πριν και ανεξάρτητα από την ανακοίνωση του αποτελέσματος, την πιο μεστή τοποθέτηση. "Θα είναι δύσκολο” τόνισε "για τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των πολιτικών στρατοπέδων, το οποίο έγινε ακόμη βαθύτερο”. Ο διχασμός της Αμερικής φθάνει σε σημείο οριακό με την εκλογή ενός προέδρου τον οποίο οι αντίπαλοί του (που εν προκειμένω περιλάμβαναν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών οικονομικών και μιντιακών ελίτ) περιέγραφαν για μήνες ως ακατάλληλο, επικίνδυνο και ούτε λίγο ούτε πολύ ως "μαριονέτα” μιας ξένης δύναμης.
Τόσο η ανάδειξη του Trump ως υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών όσο και το είδος των αντιδράσεων προς το πρόσωπό του αποτελούν, σε πρώτο επίπεδο, αποτελέσματα της όλο και μεγαλύτερης πόλωσης που μαστίζει το αμερικανικό πολιτικό σκηνικό την τελευταία δεκαετία. Η άρνηση των Ρεπουμπλικανών από τον Μάρτιο να εγκρίνουν οποιαδήποτε υποψηφιότητα για το Ανώτατο Δικαστήριο που θα προέρχεται από έναν Λευκό Οίκο με Δημοκρατικό ένοικο ή το παλαιότερο δημοσιονομικό shutdown των ομοσπονδιακών υπηρεσιών το εικονογραφούν αυτό χαρακτηριστικά.
Μάλιστα, η πόλωση καθορίζει όλο και περισσότερο την καθημερινότητα των Αμερικανών, σύμφωνα τουλάχιστον με το βιβλίο "Το Μεγάλο Ξεδιάλεγμα” (The Big Sort: Why the Clustering of Like-Minded America is Tearing Us Apart) του δημοσιογράφου Bill Bishop, ο οποίος ήδη από την περασμένη δεκαετία παρατήρησε ότι οι Αμερικανοί ολοένα και περισσότερο τείνουν να συγκεντρώνονται χωροταξικά και να συγχρωτίζονται κοινωνικά με, ιδεολογικά αυτοτροφοδοτούμενες, "κοινότητες ομοφρόνων”, γεγονός που καθιστά αδύνατη την κατανόηση της πραγματικότητας που βιώνουν και της οπτικής γωνίας που διαθέτουν άνθρωποι που κατοικούν λίγα μίλια παραδίπλα. (Ο διάχυτος φόβος, προεκλογικά, της φιλελεύθερης Αμερικής ότι "κάποιοι εκεί έξω”, που δεν μπορούσαν να εντοπισθούν, θα έδιναν τη νίκη στον Trump είναι από αυτή την άποψη χαρακτηριστικός).
Η προϋπάρχουσα αυτή κατάσταση οδηγήθηκε στα άκρα κατά την οκταετία Obama, καθώς η συνταγή διαχείρισης της κρίσης που επελέγη μπορεί να οδήγησε την Wall Street σε νέα ρεκόρ αποτιμήσεων, όμως οι ποταμοί ρευστότητας δεν "καταστάλαξαν στην πραγματική οικονομία. Εκατομμύρια ανθρώπων από την περιλάλητη "μέση τάξη” είδαν την θέση τους να υποβαθμίζεται και βρέθηκαν να συμπιέζονται ανάμεσα σε ένα υπέρογκο φοιτητικό χρέος στην αρχή του ενήλικου βίου και μια καταστροφική δαπάνη υγείας στα τέλη του. Χαμηλότερα στην κοινωνική ιεραρχία, τον τόνο δίνουν η αποβιομηχάνιση, η εξάπλωση των τοξικοεξαρτήσεων, ο διαγκωνισμός με την φτηνή μεταναστευτική εργασία μετατρέποντας μεγάλα τμήματα της αμερικανικής ενδοχώρας σε τοπία μιζέριας. Η απουσία θετικών προσδοκιών επιδείνωσε την υποχώρηση των συλλογικών αναφορών σε εθνικό επίπεδο.
Η δε εμφάνιση της Hillary Clinton ως "αυτονόητης” υποψήφιας προέδρου, μοναδικής επιλογής όλου του κατεστημένου, απρόσβλητης από κάθε είδους καταγγελίες για διαφθορά, πρόσθεσε στην απουσία ελπίδας και την οργή για το "παιχνίδι που ήταν στημένο” - πολιτικά, όπως και οικονομικά.
Το τοπίο ήταν ώριμο για την εμφάνιση ενός "τιμωρού” - όπως καλύτερα από όλους, σύμφωνα με τις διαρροές των Wikileaks, δείχνει να γνωρίζει ο πρώην πλανητάρχης. Σχολιάζοντας σε συγκέντρωση χρηματοδοτών υπέρ της Hillary πέρσι τον Οκτώβριο στο Μέριλαντ την ανάδειξη του Jeremy Corbyn στο βρετανικό Εργατικό Κόμμα (και παρεμπιπτόντως και τις ελληνικές εκλογές), ο Bill Clinton υποστήριξε ότι "όταν ο κόσμος θεωρεί ότι έχει εξαπατηθεί και εν πάση περιπτώσει δεν προσδοκά τίποτε, τότε θέλει απλώς να εκπροσωπηθεί από το πιο οργισμένο άτομο που βρίσκεται τριγύρω”.
Στην ίδια ομιλία ο Bill Clinton υπενθύμισε με στοιχεία σε ποια στασιμότητα έχει καθηλωθεί η μέση αμερικανική οικογένεια – όμως κατά τα λοιπά αφιερώθηκε στο να επιτίθεται στην "αφελή” ιδέα του Bernie Sanders ότι "τα λεφτά μπορεί απλώς να βρεθούν παίρνοντάς τα από τους εκατομμυριούχους”. Δεν είναι περίεργο που αφότου ο Sanders τέθηκε με διάφορες μεθοδεύσεις της ηγεσίας των Δημοκρατικών εκτός παιδιάς, ο μόνος ωφελημένος από την οργή κατά του συστήματος ήταν η Δεξιά τύπου Trump.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι όλη η καμπάνια του νεοϋορκέζου μεγιστάνα σχεδόν προσπέρασε τα άλλοτε προσφιλή στους Ρεπουμπλικανούς θέματα των "πολιτιστικών πολέμων” (αμβλώσεις, θανατική ποινή, γκέι γάμος, οπλοφορία κτλ.) για να επιμείνει στο σφυροκόπημα της "απατεώνισσας Χίλαρι”, του "στημένου συστήματος”, της παρακμής της Αμερικής που πρέπει "να γίνει μεγάλη ξανά” κτλ.
Τα exit polls που φέρουν το 75% των Αμερικανών να ζητά "έναν ισχυρό ηγέτη για να πάρει πίσω τη χώρα από τους πλούσιους και ισχυρούς” κάνουν αναδρομικά το αποτέλεσμα να φαντάζει προδιαγεγραμμένο – χωρίς αυτό να αντικρούεται (κάθε άλλο) από την "αηδία” που εξέφραζαν όλο και περισσότεροι πολίτες για την εκλογική μονομαχία και τους πρωταγωνιστές της.
Σε ένα τοπίο σημαδευμένο από την τριπλή διαίρεση αστικών κέντρων και περιφέρειας, λευκών και μειονοτήτων, κατόχων κολλεγιακής μόρφωσης και μη, η κοινωνική συμμαχία της Hillary Clinton αποδείχθηκε πολύ στενότερη του νομιζόμενου – και δη στις πολιτείες που ήταν εκλογικά καθοριστικές. Πυρήνας της ήταν οι λευκοί (και κυρίως οι λευκές) κολλεγιακής μόρφωσης και οι Ισπανόφωνοι, ενώ η έλλειψη ενθουσιασμού στους Αφροαμερικανούς και στις νεαρές ηλικίες που στήριξαν τον Sanders ήταν καθοριστική.
Ο έλεγχος του Λευκού Οίκου και κυρίως της Γερουσίας και του Ανώτατου Δικαστηρίου από τους Ρεπουμπλικανούς δεν προοιωνίζεται βέβαια πρόοδο στον τομέα των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων – όμως η αδιαφορία του αμερικανικού εκλογικού σώματος για την ψυχροπολεμική ρητορική της Clinton, που από ένα σημείο και μετά απέδιδε όλα της τα στραβοπατήματα στον "ρωσικό δάκτυλο”, προσφέρει μια πιθανότητα μείωσης των εντάσεων στη διεθνή σκηνή.
Προφανώς, πολλοί θα νοσταλγήσουν τον Barack Obama, ο οποίος αποχωρεί στο ζενίθ της δημοτικότητάς του. Όμως ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν είχε να προσφέρει το 2016 καλύτερες επιλογές συνιστά εντέλει θλιβερό απολογισμό και της δικής του οκταετίας.
Κώστας Ράπτης
http://www.capital.gr/ekloges-ipa/3168386/i-anazitisi-timorou-se-mia-kommatiasmeni-ameriki
9/11/2016
6. ''Η άγνωστη χώρα μας'':
Ο Πολ Κρούγκμαν δεν μπορεί να πιστέψει τη νίκη Τραμπ
''Είναι η Αμερική αποτυχημένο έθνος;''
«Άνθρωποι σαν και εμένα και πιθανόν και οι περισσότεροι αναγνώστες των New York Times πραγματικά δεν καταλαβαίνουν τη χώρα στην οποία ζούμε»
Αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση του αμερικανού οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν, καθώς ο εκλογικός χάρτης των Ηνωμένων Πολιτειών βαφόταν κόκκινος και ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμαζόταν να θριαμβεύσει τη νίκη του.
«Πιστεύαμε ότι οι συμπολίτες μας στο τέλος δεν θα ψήφιζαν υπέρ ενός υποψηφίου που δεν έχει τα προσόντα για μία τόσο καίρια θέση, με ταμπεραμέντο ανθρώπου διανοητικά ανισόρροπου, τόσο τρομακτικού σχεδόν γελοίου. Πιστεύαμε ότι η πλειοψηφία των Αμερικανών αξιολογούν τους δημοκρατικούς κανόνες και το κράτος δικαίου», τονίζει ο Κρούγκμαν για να προσθέσει ευθύς αμέσως ότι «όπως αποδείχτηκε κάναμε λάθος». «Ένας σημαντικός αριθμός Αμερικανών, λευκών που ζουν κυρίως σε αγροτικές περιοχές, δεν συμμερίζονται την ιδέα για το τι πραγματικά είναι η Αμερική. Για αυτούς όλα έχουν να κάνουν με το αίμα και τη γη, για την παραδοσιακή πατριαρχία και τη φυλετική ιεραρχία. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι που ενδεχομένως να μην συμμερίζονται αυτές τις αντιδημοκρατικές αξίες αλλά που δεν θα ψήφιζαν οτιδήποτε δεν φέρει τη ταμπέλα των Ρεπουμπλικανών», σχολιάζει ο αμερικανός οικονομολόγος εμφανώς μουδιασμένος από το εκλογικό αποτέλεσμα.
«Δεν ξέρω πως θα συνεχίσουμε από εδώ και πέρα. Είναι η Αμερική ένα αποτυχημένο έθνος και μία αποτυχημένη κοινωνία; Φαίνεται πραγματικά πιθανό. Υποθέτω ότι πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να συνεχίσουμε, παρά την τρομακτική νύχτα αποκαλύψεων που βιώσαμε» καταλήγει.
9/11/2016
http://www.tovima.gr/world/article/?aid=843153
7.
Τα 30 προκλητικά «πιστεύω» του Τραμπ που εξοργίζουν τους πάντες
Ενας νέος κόσμος, αυτός του Ντόναλντ Τραμπ, με τις ακραίες θέσεις τους, με τις προκλητικές δηλώσεις τους και με ορισμένες τοποθετήσεις του που έχουν εξοργίσει τους πάντες, ανέτειλε στις 9 Νοεμβρίου.
Το BBC συγκέντρωσε τα 30 «πιστεύω» του νέου Πλανητάρχη και πράγματι προκαλούν απορία αλλά και εκνευρισμό σε όσους τα διαβάζουν.
Επίθεση κατά των Αράβων, σεξιστικά σχόλια, δηλώσεις για τους μετανάστες αλλά και για τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Αναλυτικά, οι 30 θέσεις του Τραμπ είναι:
1. Οι αραβο-αμερικανοί επευφημούσαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Ο Τραμπ επανειλημμένα υποστήριξε πως στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, χιλιάδες Αραβο- Αμερικανοί γιόρτασαν στο Νιού Τζέρσεϊ την πτώση των δύο αεροπλάνων στους Δίδυμους Πύργους. Όπως είχε δηλώσει, αυτές οι δημόσιες επιδείξεις «έχουν κάτι να πουν» για τους μουσουλμάνους που ζουν στις ΗΠΑ. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αναφορές των μέσω ενημέρωσης για να στηρίξουν αυτή του τη δήλωση.
2. Θα πρέπει να υπάρχουν κάμερες παρακολούθησης στα αμερικανικά τεμένη. Ο Τραμπ πιστεύει πως οι Μουσουλμάνοι θα πρέπει να παρακολουθούνται από την αστυνομία. Έχει πάρει πίσω, ωστόσο, κάποια σχόλια σχετικά με την διατήρηση μιας βάσης δεδομένων για όλους τους Αμερικανούς μουσουλμάνους, αλλά λέει πως δεν τον νοιάζει αν η παρακολούθηση των τζαμιών θεωρείται «πολιτικά ορθή»
3. Να αξιολογείς τις γυναίκες από το παρουσιαστικό τους. Ένα βίντεο από το 2005, δείχνει τον Τραμπ να κάνει άσεμνα σχόλια για τις γυναίκες και προκάλεσε ποικίλα σχόλια σχετικά με υποτιθέμενη σεξουαλική παρενόχληση. Σε μία εκ των περιπτώσεων, πρότεινε μάλιστα πως μία από τις γυναίκες που τον κατηγορούν, δεν ήταν αρκετά ελκυστική για να βρίσκεται εκεί. Οι εργαζόμενοι στο ριάλιτί του «The Apprentice», τον κατηγόρησαν πως αξιολογούσε τις γυναίκες από το παρουσιαστικό τους. Μία πρώην Μις Υφήλιος τον κατηγόρησε πως την αποκάλεσε «Miss Piggy» αφότου πάχυνε.
4. Οι 35άρες θεωρούνται μεγάλες. Σε ηχητική καταγραφή που έδωσε στη δημοσιότητα το CNN, ο Τραμπ φέρεται να μιλά για την φυσική κατάσταση της κόρης του ενώ λέει πως οι 30άρες γυναίκες βρίσκονται στην «τέλεια ηλικία» ενώ όταν φτάνουν στα 35, είναι καιρός να «αποχωρούν».
5. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν αυστηρές μεθόδους στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ είπε πως αυτές οι μέθοδοι είναι «ψίχουλα» σε σχέση με τις τακτικές που χρησιμοποιούν οι μαχητές, όπως οι αποκεφαλισμοί.
6. Ο Τραμπ θα διαλύσει το Ισλαμικό Κράτος. Ισχυρίζεται πως κανένας άλλος υποψήφιος δεν ήταν τόσο σκληρός όσο θα είναι αυτός με το Ισλαμικό Κράτος και πως θα αποδυναμώσει τους μαχητές, κόβοντάς τους την πρόσβαση στο πετρέλαιο.
7. Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν ο Σαντάμ Χουσεΐν και ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ακόμα στην εξουσία. Ο Τραμπ είχε δηλώσει στο CNN πως πιστεύει ότι η κατάσταση τόσο στη Λιβύη όσο και στο Ιράκ «είναι πολύ χειρότερη» από ότι ήταν υπό την εξουσία των δύο θανόντων δικτατόρων. Κι ενώ παραδέχεται πως ο Σαντάμ ήταν ένας «φρικτός τύπος», λέει πως έκανε εξαιρετική δουλειά αναφορικά με την καταπολέμηση των τρομοκρατών. «Ήταν ένας πολύ κακός τύπος. Πραγματικά κακός. Αλλά ξέρετε κάτι; Τα κατάφερε. Σκότωσε τρομοκράτες. Το έκανε τόσο καλά. Δεν τους διάβασαν καν τα δικαιώματά τους. Δεν μίλησαν. Ήταν τρομοκράτες. Τέλος» είχε δηλώσει.
8. Θέλει να χτίσει ένα «μεγάλο, μεγάλο τείχος» μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού. Σε ορισμένα από τα πρώτα σχόλια της προεκλογικής του εκστρατείας, ο Τραμπ ισχυρίστηκε πως οι Μεξικανοί που έρχονται στην Αμερική είναι σε μεγάλο βαθμό εγκληματίες. «Φέρνουν ναρκωτικά, φέρνουν εγκλήματα και είναι βιαστές» έχει δηλώσει. Ένα τείχος στα σύνορα, όπως υποστηρίζει, όχι μόνο θα κρατήσει τους παράνομους μετανάστες εκτός, αλλά και τους Σύριους μετανάστες. Πιστεύει επίσης πως το Μεξικό θα πρέπει να πληρώσει για το τείχος, το οποίο σύμφωνα με εκτιμήσεις του BBC, θα κοστίσει μεταξύ 2,2 και 13 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
9. Μια μαζική απέλαση των εκτιμώμενων 11 εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών που ζουν στις ΗΠΑ, θα πρέπει να τεθεί σε ισχύ. Παρά τις επικρίσεις πως αυτή η ιδέα είναι τόσο ξενοφοβική όσο και απαγορευτικά ακριβή – το BBC το εκτιμά στα 114 δισεκατομμύρια δολάρια – ο Τραμπ λέει πως το σχέδιο απέλασης είναι τόσο εφικτό όσο και ανθρώπινο. Επιπλέον, οι μεταναστευτικές του μεταρρυθμίσεις, θα βάλουν ένα τέλος στο «αναφαίρετο δικαίωμα της ιθαγένειας», την πολιτική δηλαδή που χορηγεί στα παιδιά των παράνομων μεταναστών την ιθαγένεια εφόσον έχουν γεννηθεί σε αμερικανικό έδαφος.
10. Οι Μουσουλμάνοι δεν θα πρέπει να γίνονται δεκτοί στις ΗΠΑ. Σε δελτίο Τύπου που δόθηκε στη δημοσιότητα στον απόηχο των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Σαν Μπερναντίνο, της Καλιφόρνια, ο Τραμπ έγραψε πως «καλεί σε μια συνολική και πλήρη διακοπή της εισόδου Μουσουλμάνων στις ΗΠΑ μέχρι που οι εκπρόσωποι της χώρας μας καταλάβουν τι συμβαίνει». Το δελτίο Τύπου προκάλεσε μια τεράστια αντίδραση, συμπεριλαμβανομένης και μιας εκστρατείας συγκέντρωσης υπογραφών που υποβλήθηκε στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, απαιτώντας να μην επιτραπεί η είσοδος του Τραμπ στη χώρα. Από τότε, πήρε πίσω το δελτίο Τύπου, λέγοντας αντ’ αυτού πως θα θέσει σε εφαρμογή «ακραία λεπτομερή εξέταση» όλων όσων επιθυμούν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ.
11. Θα στείλει πίσω τους Σύρους μετανάστες που ζητούν άσυλο στις ΗΠΑ. Λέει πως οι επιθέσεις στο Παρίσι απέδειξαν πως ακόμη και μια χούφτα τρομοκράτες που δηλώνουν μετανάστες, θα μπορούσαν να κάνουν καταστροφικές ζημιές και έτσι θα αντισταθεί σε κάθε επανεγκατάσταση τυχόν Σύριων στις ΗΠΑ, ενώ θα απελάσει όσους έχουν ήδη εγκατασταθεί εκεί.
12. Προκειμένου να σταματήσει τις μαζικές δολοφονίες, οι ΗΠΑ θα πρέπει να επενδύσουν στην θεραπεία της ψυχικής υγείας. Ωστόσο, ο Τραμπ δεν πιστεύει πως ο έλεγχος των όπλων είναι η απάντηση. Αναφορικά με το δικαίωμα κατοχής όπλου, ο Τραμπ αποκάλυψε έχει μια κρυφή άδεια μεταφοράς όπλου και πως όσον αφορά στις απαγορεύσεις των όπλων «η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πει στους απλούς, έντιμους ανθρώπους τι όπλο μπορούν να κατέχουν».
13. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι ένας «ηγέτης». Εξήρε την ηγεσία του Ρώσου Προέδρου και επέκρινε την κατάσταση των σχέσεων των δύο χωρών. Σε συνέντευξή του στο CNN, ο Τραμπ είπε: «Πιστεύω πως θα τα πάω καλά μαζί του. Και δεν νομίζω πως θα έχω μαζί του τα ίδια προβλήματα που έχουμε τώρα».
14. Θα δημιουργήσει ένα απλούστερο φορολογικό σύστημα. Ο Τραμπ θέλει όποιος κερδίζει λιγότερα από 25.000 δολάρια, να μην πληρώνει φόρο εισοδήματος. Δεν θα υποβάλλουν τίποτα περισσότερο από ένα απλό φορολογικό έντυπο που θα γράφει «κέρδισα». Θα μειώσει τον φόρο επιχειρήσεων στο 15%. Θα επιτρέψει επίσης σε πολυεθνικές εταιρείες που διατηρούν χρήματα στο εξωτερικό, να επαναπατρίσουν τα μετρητά τους με φορολογικό συντελεστή 10%.
15. Οι διαχειριστές των hedge funds την «γλυτώνουν» υπό τον ισχύοντα φορολογικό κώδικα των ΗΠΑ. Ο Τραμπ «τα βρήκε» με τους Δημοκρατικούς, όπως την γερουσιαστή Ελίζαμπεθ Γουόρεν, όταν είπε πως οι διαχειριστές κεφαλαίων και οι υπερ-πλούσιοι δεν πληρώνουν αρκετούς φόρους. Ωστόσο, όταν η εκστρατεία του έδωσε στη δημοσιότητα λεπτομέρειες του σχεδίου του, οι αναλυτές υποστήριξαν πως οι διαχειριστές των hedge funds θα έχουν μια σημαντική περικοπή στους φόρους τους μαζί με τη μεσαία τάξη.
16. Η Κίνα θα πρέπει να θέσει υπό τάπητος μια σειρά θεμάτων, προκειμένου να καταστούν πιο δίκαιες οι συναλλαγές με τις ΗΠΑ. Ο Τραμπ λέει πως θα κάνει την Κίνα να σταματήσει την υποτίμηση του νομίσματός της και θα την αναγκάσει να ενισχύσει τα περιβαλλοντικά και εργασιακά της πρότυπα.
17. Τα τρέχοντα στατιστικά στοιχεία για την ανεργία είναι λάθος. Ο Τραμπ έχει πει επανειλημμένα πως η ανεργία στις ΗΠΑ είναι στο 20% - μάλιστα μία φορά σχολίασε πως μπορεί να φτάνει και το 42% - παρά το γεγονός πως τα επίσημα στοιχεία δίνουν την ανεργία στο 5,1%. Ο Τραμπ λέει πως δεν πιστεύει ότι η εικόνα αυτή είναι πραγματική.
18. Το κίνημα «Black Lives Matter» είναι «πρόβλημα». Ο Τραμπ χλεύασε τον πρώην υποψήφιο των Δημοκρατικών Μάρτιν Ο’Μάλεϊ, για την συγνώμη που ζήτησε από τα μέλη του κινήματος ενάντια στην αστυνομική βαρβαρότητα . «Νομίζω πως ψάχνουν για μπελάδες» δήλωσε κάποια στιγμή για την ομάδα.
19. Η περιουσία του αγγίζει τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με το Bllomberg και μετά τη δημοσιοποίηση των χρηματοοικονομικών του στοιχείων, η περιουσία του φτάνει τα 2,9 δις. δολάρια ενώ το Forbes ανεβάζει την περιουσία του στα 4 δις. δολάρια. Ο Τραμπ όμως επιμένει σε δελτίο Τύπου του, πως η περιουσία του «ξεπερνά τα 10 δις. δολάρια». Αυτοχρηματοδότησε την προεκλογική του εκστρατεία και περιέγραψε την είσοδό του στον επιχειρηματικό κόσμο με ένα «μικρό δάνειο ύψους 1 εκατομμυρίου δολαρίων» από τον πατέρα του.
20. Το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης των ΗΠΑ χρειάζεται μια δραστική αναθεώρηση. Ο Τραμπ θέλει να αλλάξει το εκτελεστικό σύστημα στο Τμήμα Υποθέσεων Βετεράνων, λέγοντας πως η αναμονή για ιατρικές επισκέψεις, έχει αυξηθεί καθώς οι προηγούμενες παρεμβάσεις έχουν αποτύχει. Χιλιάδες βετεράνοι έχασαν τη ζωή τους, περιμένοντας για φροντίδα, λέει ο ίδιος. Θα επενδύσει στην αντιμετώπιση των «αόρατων τραυμάτων», όπως το μετατραυματικό στρες και η κατάθλιψη. Θα αυξήσει επίσης τον αριθμό των γιατρών που ειδικεύονται στην υγεία των γυναικών για να βοηθήσει στη φροντίδα του αυξανόμενου αριθμού των βετεράνων γυναικών.
21. Το σύστημα «Obamacare» είναι μια «καταστροφή». Ο Τραμπ λέει πως πιστεύει ότι ο «καθένας πρέπει να έχει ιατρική κάλυψη».
22. Η κλιματική αλλαγή είναι απλά ο «καιρός». Ενώ ο Τραμπ πιστεύει πως η διατήρηση του «καθαρού αέρα» και του «καθαρού νερού» είναι σημαντική, ο ίδιος απέρριψε την επιστήμη της κλιματικής αλλαγής, χαρακτηρίζοντάς την «φάρσα» και πιστεύει πως οι περιβαλλοντικοί περιορισμοί στις επιχειρήσεις, τις καθιστά λιγότερο ανταγωνιστικές στην παγκόσμια αγορά. «Δεν πιστεύω πως θα πρέπει να θέσουμε σε κίνδυνο τις επιχειρήσεις στο εσωτερικό της χώρας μας» δήλωσε στο CNN σχετικά με το θέμα. «Κοστίζει τόσο ακριβά και κανείς δεν ξέρει αν πρόκειται να φέρει αποτελέσματα».
23. Οι λομπίστες θα πρέπει να είναι πιο περιορισμένοι. Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ πρότεινε να υπάρξει 5ετής απαγόρευση που θα αποτρέπει στους κυβερνητικούς αξιωματούχους να φεύγουν από την κυβέρνηση και να γίνονται αμέσως λομπίστες. Επίσης, ζητά την ισόβια απαγόρευση των ανώτερων αξιωματούχων από το να εργάζονται για ξένες κυβερνήσεις.
24. Είναι ένα «πολύ καλό παιδί». Στο πρόσφατο βιβλίο του Τραμπ, «Crippled America», γράφει πως «είμαι ένας πολύ καλός άνθρωπος, πιστέψτε με καμαρώνω που είμαι τόσο καλός αλλά είμαι επίσης παθιασμένος και αποφασισμένος να κάνω την χώρα μας μεγάλη και πάλι».
25. Το Τόκιο και η Σεούλ θα πρέπει να δημιουργήσουν πυρηνικά οπλοστάσια. Ο Τραμπ έχει πει πως η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα δεν θα πρέπει να βασίζονται στις ΗΠΑ τόσο πολύ και πως θα πρέπει να έχουν τα δικά τους όπλα. Ένας πυρηνικός πόλεμος μεταξύ Ιαπωνίας και Βόρειας Κορέας μπορεί να είναι «φοβερός» αλλά θα είναι «αρκετά σύντομος».
26. Οι ΗΠΑ θα πρέπει να φύγουν από το ΝΑΤΟ γιατί πληρώνουν περισσότερα από οποιονδήποτε άλλο.
27. Οι γιατροί θα πρέπει να τιμωρούνται για την πραγματοποίηση αμβλώσεων ή όχι. Σε συνέντευξή του στο MSNBC, ο Τραμπ είπε ότι αν η άμβλωση γίνει παράνομα, τότε οι γυναίκες θα πρέπει να τιμωρούνται. Αργότερα όμως ανακάλεσε, λέγοντας πως οι γιατροί θα είναι κι αυτοί υπεύθυνοι και πως θα πρέπει αυτοί να τιμωρούνται.
28. Η Εθνική Επιτροπή Ρεπουμπλικανών ήταν «εναντίον του». Ο ίδιος αποκάλεσε το σύστημα «άδικο» Έχει επανειλημμένα συγκρουστεί με το RNC για την διαδικασία εκλογής του και το πώς αντιμετώπισε την υποψηφιότητά του κατά την διάρκεια των προκριματικών.
29. Ο κατώτατος μισθός του δημοσίου θα πρέπει να αυξηθεί από το σημερινό επίπεδο των 7,25 δολαρίων την ώρα.
30. Η Χίλαρι Κλίντον δωροδόκησε την Γενικό Εισαγγελέα Λορέτα Λιντς με την υπόσχεση της διατήρησης της θέσης της, εάν εκλεγόταν Πρόεδρος, σε αντάλλαγμα για την αποφυγή διώξεων για την χρήση του προσωπικού της e-mail όταν ήταν γραμματέας του κράτους. Έχει επίσης δηλώσει πως η Χίλαρι κατέστρεψε τις γυναίκες που κατηγόρησαν τον σύζυγό της Μπιλ για παρενόχληση. Ο Τζορτζ Στεφανόπουλος, πρώην βοηθός του Κλίντον, έγραψε στα απομνημονεύματά του το 1991, πως όταν εμφανίστηκε μια γυναίκα που κατηγόρησε τον Κλίντον για παράνομη σχέση, η Χίλαρι είχε πει: «Πρέπει να καταστρέψουμε την ιστορία της».
9/11/2016
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=114244797
8.
ΜΙΑ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η επανάσταση της μεσαίας τάξης απέναντι στην παγκοσμιοποίηση - Γι' αυτό νίκησε ο Τραμπ.
Πολλές είναι πλέον οι αναλύσεις για το «φαινόμενο Τραμπ». Για τον τυφώνα που ήρθε να σαρώσει τα πάντα και να αλλάξει τα δεδομένα σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι περισσότεροι αναλυτές επιχειρούν να εξηγήσουν την ψήφο των Αμερικανών, τι ήταν αυτό που τους ώθησε στη στήριξη ενός ζάμπλουτου με μηδαμινή εμπειρία στην πολιτική. Ο καναδός κοινωνιολόγος Mathieu Bock-Côté, καθηγητής στο Μόντρεαλ, γράφει στην Le Figaro:
Είχαν όλοι προβλέψει ότι η επικράτησή του ήταν αδύνατη. Ολοι θεωρούσαν τον Τραμπ σαν τον εκπρόσωπο της απελπισίας ενός όλο και αυξανόμενου αριθμού Αμερικανών. Οτι ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν το σύμπτωμα μιας πολιτικής και πολιτισμικής μιζέριας που χτύπησε τις λαϊκές τάξεις των ΗΠΑ.Πάρα πολλοί τον έβλεπαν ως τερατώδη κλόουν, σεξιστή, ρατσιστή και χυδαιολόγο. Τώρα θα πρέπει να αλλάξουμε το βλέμμα μας και να τον δούμε αλλιώς. Αυτός που ο Ομπάμα έλεγε ότι δυστυχώς μπορεί να πάρει τους πυρηνικούς κωδικούς, θα είναι για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο.
Θα πρέπει να πούμε ότι οι φόβοι του Ομπάμα δεν ήταν αστήρικτοι. Η φήμη του μεγαλομανούς και περιπετειώδους Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι χωρίς επιχειρήματα.
Μετά την νίκη του, τα πρόσωπα των παρουσιαστών στα κανάλια ήταν για κλάμματα. Δεν μπορούσαν να κρύψουν την βαθιά τους απογοήτευση. Η επίσημη εξήγηση έχει ήδη αρχίσει να κυκλοφορεί, και θα την ακούμε όπου κι αν σταθούμε τις επόμενες ημέρες: η παλιά, μουχλιασμένη Αμερική έφερε τον Τραμπ στην εξουσία. Οτι υπάρχει ταυτοτική σύγχιση, ότι υπάρχει κλείσιμο στον εαυτό μας, ότι φοβόμαστε τη διαφορετικότητα: όλες αυτές οι φράσεις είναι ήδη έτοιμες. Ορισμένοι θα βάλουν και σάλτσες και θα κουνήσουν το κουδουνάκι του αντιφασισμού. Θα αρχίσουν τις δήθεν ιστορικές συγκρίσεις και ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ θα ναζικοποιηθεί σε πολλές κουβέντες. Πολλοί θα αναρωτηθούν αν ο Τραμπ σηματοδοτεί την επιστροφή στον Δυτικό κόσμο του 1930. Κάποιοι θα πουν ότι οι αμερικανοί θα πρέπει να ντρέπονται. Δυστυχώς, είναι αναπόφευκτο. Αυτό είναι το συνηθισμένο ρεφρέν.
Κι όμως, κάτι άλλο έχει συμβεί, κατά τη γνώμη μου. Από την νίκη του Brexit ως την επανάσταση του Τραμπ, περνώντας από την άνοδο των λαϊκιστικών κινημάτων της Ευρώπης, είναι η ίδια επανάσταση εναντίον της παγκοσμιοποίησης που μοιάζει να σχηματίζεται. Κάθε φορά, τα θέματα είναι τα ίδια: οι πολίτες ζητούν σύνορα, θέλουν να επανιδρύσουν την κυριαρχία των κρατών, θέλουν να συγκρατήσουν την μαζική μετανάστευση, θέλουν να υπερασπιστούν την εθνική ταυτότητα. Κάθε χώρα το κάνει με τον τρόπο της, λαμβάνοντας υπόψιν τις δικές της πολιτικές παραδόσεις και τα δικά της αρχέτυπα. Συχνά, κάποιες ατυπικές και εκκεντρικές προσωπικότητες αναλαμβάνουν να εκφράσουν αυτές τις έννοιες ή τουλάχιστον που κατορθώνουν να τις κατεβάσουν στη δημόσια σφαίρα, όπως έγινε στην περίπτωση του Νάιτζελ Φάρατζ, στο Brexit.
Μπορούμε να μιλάμε για το τέλος της ευτυχισμένης παγκοσμιοποίησης; Ισως, το μόνο που μπορούμε να λέμε είναι ότι ποτέ η παγκοσμιοποίηση δεν έγινε θετικά δεκτή από τις λαϊκές τάξεις και τις μεσαίες τάξεις. Αλλά αυτή η απροθυμία τους ποτέ δεν ελήφθη στα σοβαρά και όλοι το έβλεπαν σαν σημάδι μιας κακής νοσταλγίας σε ένα σύμπαν ήδη παγκοσμιοποιημένο. Ξεχνούσαμε ότι οι ρίζες είναι μια ουσιώδης ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής και ότι μπορούμε να αδιαφορήσουμε ή να την παγώσουμε αλλά αυτή καταλήγει να επικρατήσει. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη από πλαίσια, από όρια, από άγκυρες. Οταν θέλουμε να τον ξερριζώσουμε από τον κόσμο του, επαναστατεί. Η πολιτική επανάσταση δεν είναι πάντα όμορφη, ελαφριά ή ντελικάτη. Μπορεί να πάρει και τραγικές όψεις.
Ενας κόσμος μοιάζει να πεθαίνει, ένας άλλος μοιάζει να γεννιέται. Η επανάσταση Τραμπ είναι εν πολλοίς ένα είδος δημοψηφίσματος εναντίον του συστήματος -με την Χίλαρι Κλίντον να εκπροσωπεί το σύστημα. Αυτή η επανάσταση παραμένει ακατανόητη αν δεν καταλάβουμε ότι ο Τραμπ γύρισε την απόρριψη του συστήματος και των ελίτ υπέρ του. Κι αυτό γιατί συστηματικά το μιντιακό κατεστημένο έκανε εμετό πάνω στον «παραδοσιακό Αμερικανό», τον οποίο κατηγορούσε για όλες τις πιθανές και απίθανες δυστυχίες. Κι αυτό προκάλεσε μια βαθιά αντίδραση ή αν προτιμάτε, ένα ισχυρό αντίθετο αποτέλεσμα.
Το μιντιακό κατεστημένο παρουσίαζε τον «παραδοσιακό Αμερικανό» σαν καρτούν, σαν έναν μικρό λευκό ανθρωπάκο, ετεροφυλόφιλο, ο οποίος εμμένει στα αποκτήματά του και ποθεί να καταπιέσει τις μειονότητες. Αυτή η απαξίωση των μεσαίων και λαϊκών τάξεων γύρισε μπούμερανγκ στο μιντιακό και πολιτικό σύστημα. Αυτές οι τάξεις έβαλαν όλα τα λεφτά τους πάνω στον υποψήφιο τον πιο brutal και ριζοσπαστικό που υπήρχε. Η υποψηφιότητα του Τραμπ ήταν μια ευκαιρία διαμαρτυρίας που αυτές οι τάξεις άρπαξαν κυριολεκτικά, θέλοντας να καταργήσουν την αηδία που ο Τραμπ προκαλούσε σε άλλες τάξεις.
Κάποιοι ήδη ζητούν από το μιντιακό κατεστημένο να αναρωτηθεί μήπως συνεισέφερε στη νίκη του Τραμπ. Με άλλα λόγια, μήπως το γεγονός ότι δεν τον πήραν στα σοβαρά επιτάχυνε την επέλασή του. Αλλά τα μίντια ποτέ δεν έχασαν την ευκαιρία να τον κακολογήσουν. Και ο ίδιος έκανε ό,τι μπορούσε για να γίνει καρτούν. Αλλά στην πραγματικότητα, η δαιμονοποίησή του τον εξυπηρέτησε πολύ. Οσο περισσότερο ο Τραμπ κράσσαρε στην επικοινωνία, τόσο εκείνοι που ταυτίζονταν μαζί του τον έβλεπαν θετικότερα. Το politically correct είναι μια πραγματική ιδεολογική τυραννία. Αλλά από το Brexit ως την επανάσταση Τραμπ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες, αυτή η τυραννία κατέρρευσε.
Το μιντιακό κατεστημένο θα αντεπιτεθεί σύντομα και θα ξεκινήσει ένα ιδεολογικό αντάρτικο, χωρίς προηγούμενο, κατά τη γνώμη μου.
Ας βγάλουμε ένα γενικό συμπέρασμα από αυτές τις εκλογές. Οσοι στην πολιτική μιλούν για αδύνατα ή απίθανα πράγματα, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ περισσότερο τις αμερικανικές εκλογές του 2016. Ο Ντόναλντ Τραμπ παραμένει μια θολή προσωπικότητα, συχνά χυδαίος, για να τα πούμε κομψά. Δεν ήταν φτιαγμένος για να κατοικήσει στον Λευκό Οίκο και πρέπει να διερωτηθούμε πώς από κλόουν διαμαρτυρίας θα γίνει ενωτικός πρόεδρος σε μια χώρα που είναι διχασμένη όσο ποτέ.
Η προσωπική πολιτική του σκέψη δεν είναι ιδιαίτερα καλά χτισμένη: θα βρει κατά τη διάρκεια της προεδρίας του την σταθερότητα που του λείπει; Ο ρόλος θα καταρθώσει να τον μεταμορφώσει; Γιατί η επανάσταση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός.
9/11/2016
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=114243817
9. ΑΝΑΛΥΣΗ: Η οικονομία στις ΗΠΑ μετά τις εκλογές
«Ο νέος πρόεδρος μάλλον θα αντιμετωπίσει ύφεση», ανέφερε τον Ιούλιο το CNN, ενώ το Bloomberg προέβλεπε τον Μάιο ότι «η ύφεση ενδέχεται να περιμένει τον νέο πρόεδρο των ΗΠΑ, όποιος κι αν είναι αυτός». Τουλάχιστον, το περιοδικό New York είχε την ευγένεια να παραδεχθεί πως είναι ανοικτό ερώτημα αν επίκειται ύφεση είτε υπό την Κλίντον είτε υπό τον Τραμπ. Ολες αυτές οι προβλέψεις ενδέχεται, ασφαλώς, να επαληθευθούν. Η οικονομία αντιμετωπίζει όλων των ειδών τους κινδύνους και τις απειλές που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν σε συρρίκνωση. Το γεγονός, όμως, ότι η ανάπτυξη που σημειώνεται τώρα είναι ήδη επτά ετών, δεν μας δίνει καμία πληροφορία περί της πιθανότητας μιας ύφεσης στα επόμενα τέσσερα χρόνια. Η πεποίθηση πως θα συμβεί κάτι τέτοιο εδράζεται σε εσφαλμένη επαγωγή και δεν τεκμηριώνεται από τη σύγχρονη οικονομική ιστορία.
Εύκολα παρασύρεται κανείς από τη σκέψη πως η οικονομική ανάπτυξη έχει συγκεκριμένο προσδόκιμο ζωής. Οσο περισσότερο γερνάει τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο τέλος της. Ωστόσο, ο Γκλεν Ρούντεμπους, οικονομολόγος της Federal Reserve του Σαν Φρανσίσκο, εξέτασε τα στοιχεία της μεταπολεμικής εποχής σε ό,τι αφορά την αμερικανική οικονομία και διαπίστωσε πως δεν υπάρχει τίποτε που να επιβεβαιώνει αυτήν την πεποίθηση. Οι περίοδοι οικονομικής ανάπτυξης δεν πεθαίνουν από γεράματα. Τελειώνουν επειδή τις ανακόπτει κάποιος παράγοντας. Μπορεί να είναι μια κεντρική τράπεζα που κάνει εσφαλμένες κινήσεις, μια φούσκα που σκάει ή ένα πλήγμα από το εξωτερικό.
Μια ματιά στον κόσμο προσφέρει, άλλωστε, άφθονα παραδείγματα από περιόδους ανάπτυξης που διήρκεσαν πολύ περισσότερο από τα επτά χρόνια που έχει κρατήσει η τρέχουσα περίοδος ανάπτυξης στις ΗΠΑ είτε από την πλέον μακρόχρονη περίοδο ανάπτυξης της αμερικανικής ιστορίας, από το 1991 έως το 2001. Η Βρετανία γνώρισε περίοδο ανάπτυξης διάρκειας σχεδόν 17 ετών, που διήρκεσε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 μέχρι την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2008. Σύμφωνα, μάλιστα, με την εταιρεία ερευνών Longview Economics, το ρεκόρ μεταξύ των ανεπτυγμένων οικονομιών στη σύγχρονη εποχή το έχει η Ολλανδία, καθώς γνώρισε σχεδόν 26 έτη «ολλανδικού θαύματος», που έληξε το 2008.
Πρόκειται, λοιπόν, είτε η Χίλαρι Κλίντον είτε ο Ντόναλντ Τραμπ να αντιμετωπίσουν μια σοβαρή επιβράδυνση ή ύφεση μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια; Πολύ πιθανόν. Η Federal Reserve θα μπορούσε να κάνει κάποιο λάθος είτε αυξάνοντας απότομα τα επιτόκια είτε αυξάνοντάς τα τόσο αργά, ώστε να αναγκαστεί εν συνεχεία να τα αυξήσει απότομα για να αναχαιτίσει τον πληθωρισμό. Θα μπορούσε να εκδηλωθεί μια νέα κρίση, ένα σοκ που δεν μπορούμε ούτε να φανταστούμε και το οποίο θα ανακόψει την ανάπτυξη. Εχει επικρατήσει η αντίληψη ότι η οικονομία των ΗΠΑ είναι σήμερα πιο επιρρεπής σε μια ύφεση απ’ όσο ήταν εδώ και πολλές δεκαετίες. Πρώτον, επειδή η ανάπτυξη είναι περίπου 2% ετησίως, κάτω από το 3% και το 4% που ήταν το σύνηθες το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα. Αυτό σημαίνει πως δεν είναι αρκετά ισχυρό το μαξιλάρι της ανάπτυξης, που θα μπορούσε να την προστατεύσει. Αρκεί ένα μικρότερο εξωτερικό σοκ για να συμπαρασύρει την οικονομία σε νέα ύφεση.
Δεύτερον, η Fed θα μπορούσε να βρεθεί χωρίς περιθώρια ελιγμών για να μειώσει τη ζημία από μια νέα επιβράδυνση. Στις υφέσεις της σύγχρονης εποχής, η κεντρική τράπεζα μείωσε τα επιτόκια κατά μέσον όρο 5,5%, σύμφωνα με σχετική έρευνα του Ντέιβιντ Ράιφσναϊντερ, οικονομολόγου της Fed. Δεδομένου ότι τώρα τα επιτόκια βρίσκονται σε επίπεδα κάτω από το 0,5% και φαίνεται ότι θα είναι πολύ σταδιακή η αύξησή τους, και ένα μικροσόκ στα επόμενα χρόνια θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλη οικονομική ζημία, ιδιαιτέρως αν τα μη συμβατικά εργαλεία της Fed είτε δεν χρησιμοποιηθούν είτε αποδειχθούν αναποτελεσματικά.
Ολα αυτά τα ενδεχόμενα, όμως, διαφέρουν από τη γενική ιδέα ότι οδεύουμε προς μια ύφεση, ενώ πολλά ζητήματα υφίστανται τα επτά χρόνια της ανάκαμψης.
NEIL IRWIN / THE NEW YORK TIMES
9/11/2016
http://www.kathimerini.gr/882728/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/h-oikonomia-stis-hpa-meta-tis-ekloges
10.
ΗΠΑ: ΕΚΛΟΓΕΣ 2016
Ο προφητικός Μάικλ Μουρ - Τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν πλήρως
Ο Αμερικανός κινηματογραφιστής και συγγραφέας Μάικλ Μουρ σε άρθρο προ ολίγων μηνών με τίτλο:«Οι 5 λόγοι για τους οποίους θα νικήσει ο Ντόναλντ Τραμπ», ανέλυε γιατί ο προκλητικός και ακραίος Αμερικανός πολιτικός θα αναδειχθεί πρόεδρος της Αμερικής. Τα γεγονότα τον επιβεβαίωσαν πλήρως.
Ο Μάικλ Μουρ, έγραφε τότε:
«Ο Ντόναλντ Τραμπ πρόκειται να κερδίσει τον Νοέμβριο. Αυτός ο άθλιος, αδαής, επικίνδυνος, μερικής απασχόλησης κλόουν και πλήρους απασχόλησης ψυχοπαθής πρόκειται να είναι ο επόμενος πρόεδρός μας. Πρόεδρος Τραμπ. Πείτε αυτά τα λόγια, γιατί θα πρέπει να τα λέτε συχνά για τα επόμενα τέσσερα χρόνια: "ΠΡΟΕΔΡΟΣ TΡΑΜΠ".
Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω θελήσει να αποδειχθεί ότι κάνω λάθος όσο τώρα».
Στη συνέχεια ο Μουρ αναφέρεται στους πέντε λόγους κατά την άποψή του, για τους οποίους ο Τραμπ θα γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ:
1) Τα μαθηματικά της περιφέρειας Midwest - Το δικό μας Brexit
Πιστεύω ότι ο Τραμπ θα επικεντρώσει την προσοχή του στις τέσσερις περιφέρειες (Μίσιγκαν, Οχάιο, Πενσιλβάνια και Γουισκόνσκιν). Τέσσερις παραδοσιακά δημοκρατικές πολιτείες, αλλά η κάθε μια από αυτές έχει εκλέξει Ρεπουμπλικανό κυβερνήτη από το 2010.
Ο Τραμπ θα χτυπήσει αλύπητα την Κλίντον πάνω στο θέμα της υποστήριξης στις εμπορικές συμφωνίες NAFTA και TPP που έχουν διαλύσει την εργατική τάξη αυτών των πολιτειών.
Όταν ο Τραμπ απείλησε την Ford πως εάν κλείσει το εργοστάσιό της στο Μίσιγκαν και το μεταφέρει στο Μεξικό, εκείνος θα επιβάλει 35% αύξηση δασμών στα εισαγόμενα οχήματα αυτό ακούστηκε σαν μουσική στα αυτιά της εργατικής τάξης της περιοχής. Οι περιοχές αυτές είναι σαν την κεντρική Αγγλία, η οποία έδωσε τη νίκη στο Brexit.
Κι εδώ έρχονται τα μαθηματικά. Το 2012 ο Μιτ Ρόμνεϊ έχασε για 64 ψήφους εκλεκτόρων. Το μόνο που χρειάζεται ο Τραμπ είναι να συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο και να κερδίσει αυτές τις τέσσερις πολιτείες. Δεν χρειάζεται τη Φλόριντα, δεν χρειάζεται το Κολοράντο ή τη Βιρτζίνια. Μόνο το Μίσιγκαν, το Οχάιο, την Πενσιλβάνια και το Γουισκόνσκιν.
2) Η τελευταία «μάχη» του θυμωμένου λευκού άνδρα
Η κυριαρχία των ανδρών στις ΗΠΑ επί 240 χρόνια φθάνει στο τέλος της. Μια γυναίκα πρόκειται να αναλάβει την εξουσία. Πως έγινε αυτό; Υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια, αλλά τα αγνοήσαμε. Πρώτα ο Νίξον αποφάσισε ότι τα κορίτσια στο σχολείο μπορού να παίξουν αγωνιστούν στα αθλήματα, μετά τις αφήσαμε να πετάνε αεροπλάνα. Πριν το πάρουμε χαμπάρι η Μπιγιονσέ εισέβαλε στο φετινό Super Bowl με έναν στρατό από μαύρες γυναίκες με υψωμένες γροθιές δηλώνοντας ότι η κυριαρχία μας έφτασε στο τέλος της.
Αυτή είναι μια μικρή ματιά στο μυαλό του Λευκού Αρσενικού. Υπάρχει η αίσθηση ότι η εξουσία ξέφυγε από τα χέρια τους. Αυτό το τέρας το οποίο, όπως λέει ο Τράμπ, «ματώνει από τα μάτια της ή από όπου ματώνει», μας έχει κατακτήσει.
Πρέπει να κάτσουμε και να δεχθούμε να μας κυβερνάει μια γυναίκα για οκτώ χρόνια; Μετά από αυτό θα έχουμε οκτώ χρόνια γκέι στον Λευκό Οίκο και μετά τρανσέξουαλ. Βλέπετε προς τα που πάει το πράγμα.
3) Το πρόβλημα Χίλαρι
Μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά ανάμεσά μας; Δηλώνω ότι συμπαθώ τη Χίλαρι και νομίζω ότι έχει δεχθεί πολλή κριτική την οποία δεν αξίζει. Αλλά η ψήφος της για τον πόλεμο του Ιράκ με έκανε να υποσχεθώ ότι δεν θα την ψηφίσω ποτέ. Μέχρι στιγμής δεν έχω αθετήσει την υπόσχεσή μου. Από το να δω όμως έναν φασίστα να γίνεται επικεφαλής θα σπάσω την υπόσχεσή μου. Δυστυχώς πιστεύω ότι η Κλίντον θα βρει έναν τρόπο να μας βάλει ξανά σε στρατιωτική δράση. Είναι ένα γεράκι στα δεξιά του Ομπάμα. Αλλά σε αντίθετη περίπτωση το δάχτυλο του ψυχασθενούς Τραμπ θα είναι στο κουμπί με τα πυρηνικά.
Ας το δηλώσουμε: Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι ο Τραμπ, είναι η Χίλαρι. Είναι εξαιρετικά μη δημοφιλής. Σχεδόν το 70% όλων των ψηφοφόρων πιστεύουν ότι δεν είναι έμπιστη και είναι ανήθικη. Αντιπροσωπεύει την παλιά σχολή της πολιτικής χωρίς να πιστεύει σε τίποτε άλλο παρά μόνο σε όσα μπορούν να την κάνουν πρόεδρο. Για τον λόγο αυτό παλεύει ενάντια στους γάμους ομοφυλοφίλων τη μια μέρα και την άλλη πραγματοποιεί η ίδια γάμο μεταξύ γκέι.
Οι νεαρές γυναίκες είναι ανάμεσα στους μεγαλύτερους εχθρούς της κάτι που πρέπει να πονάει εάν αναλογιστεί κανείς τις θυσίες και μάχες που η Χίλαρι και άλλες γυναίκες της γενιάς της έδωσαν στο παρελθόν.
Αλλά ούτε τα παιδιά δεν τη συμπαθούν και δεν περνάει ούτε μια μέρα που ένας από εκείνους που γεννήθηκαν λίγο πριν τη νέα χιλιετία να μου λέει ότι θα την ψηφίσει.
Κανένας Δημοκρατικός και σίγουρα κανένας ανεξάρτητος δεν θα ξυπνήσει το πρωί της 8ης Νοέμβρη για να τρέξει να ψηφίσει την Χίλαρι, όπως έκαναν με τον Ομπάμα ή με τον Μπέρνι Σάντερ στους προκριματικούς.
Δεν υπάρχει ο ενθουσιαμός.
4) Οι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του Σάντερς
Οι ψηφοφόροι του Μπέρνι Σάντερς θα ψηφίσουν για την Χίλαρι, αλλά θα είναι αυτό που αποκαλούμε «μελαγχολική ψήφος» που σημαίνει ότι δεν θα προσπαθήσουν να πείσουν άλλους πέντε για να έρθουν μαζί τους να ψηφίσουν την Χίλαρι.
Δεν θα ψηφίσουν τον Τραμπ. Κάποιοι θα ψηφίσουν άλλο κόμμα, αλλά κυρίως θα μείνουν σπίτι. Η Χίλαρι θα πρέπει να κάνει κάτι για να τους δώσει λόγο να την ψηφίσουν και με την επιλογή της να έχει έναν μετριοπαθή ηλικωμένο λευκό σαν υποψήφιο αντιπρόεδρό της δεν θα κερδίσει συμπάθειες στους νέους.
Το να υπήρχαν δύο γυναίκες υποψήφιες θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά η Χίλαρι φοβήθηκε και αποφάσισε να «παίξει» πιο συντηρητικά.
5) Το φαινόμενο Τζέσε Βεντούρα
Τέλος ας μην προεξοφλούμε την ικανότητα του εκλογικού σώματος να είναι «άτακτο» ή ας μην υποτιμούμε πόσα εκατομμύρια θεωρούν τους εαυτούς τους ως κρυφοαναρχικούς μόλις τραβήξουν την κουρτίνα και βρεθούν μόνοι τους πίσω από το παραβάν.
Είναι ένα από τα λίγα σημεία που έχουν απομείνει στην κοινωνία που δεν έχουν κάμερες, συσκευές ακρόασης, συζύγους, παιδιά, αφεντικά, αστυνομικούς. Δεν υπάρχει καν χρονικό όριο. Μπορείς να κάτσεις εκεί όση ώρα θέλεις και δεν υπάρχει κανένας που να σε αναγκάσει να κάνεις οτιδήποτε. Μπορείς να πατήσεις το κουμπί και να ψηφίσεις με βάση την κομματική γραμμή. Μπορεί να γράψεις Μίκυ Μάους ή Ντόναλντ Ντακ. Δεν υπάρχουν κανόνες.
Και εξαιτίας αυτού και του θυμού που έχουν πολλοί απέναντι σε ένα διαλυμένο πολιτικό σύστημα, εκατομμύρια θα ψηφίσουν τον Τράμπ όχι επειδή συμφωνούν μαζί του, όχι επειδή τον συμπαθούν, αλλά απλά επειδή μπορούν. Απλά επειδή θα κάνει τη μαμά και τον μπαμπά να θυμώσουν.
Και με τον ίδιο τρόπο που όταν στέκεσαι στους καταρράκτες του Νιαγάρα και το μυαλό σου προς στιγμή αναρωτιέται πως θα αισθανόσουν εάν πηδούσες, πολλοί άνθρωποι θα λατρέψουν την ιδέα να βρεθούν στη θέση εκείνου που κινεί τα νήματα και θα ψηφίσουν τον Τραμπ απλά για να δουν τι θα συμβεί.
Θυμάστε στη δεκαετία του '90 που οι πολίτες της Μινεσότα εξέλεξαν ένα επαγγελματία παλαιστή ως κυβερνήτη τους (σσ Τζέσε Βεντούρα); Δεν το έκαναν επειδή είναι ηλίθιοι ή πίστευαν ότι ο Τζέσε Βεντούρα ήταν πολιτική ιδιοφυΐα. Το έκαναν επειδή μπορούσαν. Η Μινεσότα είναι μια από τις πιο έξυπνες πολιτείες της χώρας. Έχει, επίσης, πολλούς ανθρώπους με περίεργη αίσθηση του χιούμορ και ψηφίζοντας τον Βεντούρα ήταν η δικιά τους βερσιόν μιας καλή φάρσας απέναντι σε ένα άρρωστο πολιτικό σύστημα.
Αυτό θα γίνει ξανά με τον Τραμπ.
Ένας άνδρας με σταμάτησε στον δρόμο και μου είπε «Μάικλ πρέπει να ψηφίσουμε τον Τράμπ. Πρέπει να ταρακουνήσουμε τα πράγματα». Αυτό του έφτανε, να «ταρακουνήσουμε τα πράγματα».
Ο πρόεδρος Τραμπ θα κάνει ακριβώς αυτό και ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος θα ήθελε να κάτσει στα καθίσματα και να παρακολουθήσει σαν να είναι ένα ακόμη ριάλιτι...
9/11/2016
http://www.efsyn.gr/arthro/o-profitikos-maikl-moyr
11. Η πιο βρώμικη προεκλογική μάχη στην ιστορία των ΗΠΑ»
Τι μας είπε ο Τζόρτζ Στεφανόπουλος
«Αυτή είναι μακράν η πιο ασυνήθιστη προεδρική εκστρατεία και εκλογή της ζωής μου. Μου έχει προκαλέσει έκπληξη». Η δήλωση ανήκει στον Τζόρτζ Στεφανόπουλο, επιτυχημένο και διάσημο δημοσιογράφο του τηλεοπτικού δικτύου ABC, ο οποίος κάλυψε την προεκλογική εκστρατεία από την εκπομπή του και το δελτίο ειδήσεων του καναλιού. Ο κ. Στεφανόπουλος είναι επίσης και ένας εκ των επιτελών, που ανέτρεψαν όλα τα προγνωστικά και εξέλεξαν πρόεδρο της Αμερικής τον Μπιλ Κλίντον, όταν όλοι τον είχαν ξεγράψει, λόγω των επιθέσεων στον χαρακτήρα του.
Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά δηλώνει απερίφραστα στο «ΕΘΝΟΣ» ότι τούτες οι προεδρικές εκλογές ήταν πρωτόγνωρες ακόμα και για βετεράνους της δημοσιογραφίας και της πολιτικής όπως ο ίδιος. «Δεν είναι μόνο ότι η εκστρατεία του κ. Τραμπ ήταν ο «μαύρος κύκνος», λέει και προσθέτει: «Δεν έχουμε δει ποτέ μέχρι τώρα μία προεκλογική εκστρατεία στην οποία οι δύο υποψήφιοι να είναι τόσο ευρέως αντιπαθείς και να προκαλούν τόση δυσπιστία στους πολίτες».
Ο κ. Στεφανόπουλος απορρίπτει τον ισχυρισμό του υποψηφίου του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος ότι τα αμερικανικά ΜΜΕ έχουν ταχθεί αναφανδόν εναντίον της υποψηφιότητάς του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στην ουσία πρόκειται για «συνομωσία» ώστε να πληγεί η εκστρατεία του. Ο Ελληνοαμερικανός δημοσιογράφος υπογραμμίζει ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί υποστηρίζουν ότι ο κ. Τραμπ δεν έχει τα προσόντα να αναλάβει το καράβι της αμερικανικής υπερδύναμης. Τοποθετείται έτσι δημόσια για ένα μείζον ζήτημα, για το οποίο οι Αμερικανοί συνάδελφοί του είναι προσεκτικοί.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών δεν έπεισε ότι θα ηγηθεί με προσοχή και υπευθυνότητα της Αμερικής. Ο κ. Στεφανόππουλος λέει σχετικά στο «Ε»: «Πιστεύω ότι αυτή είναι μία έντονα προσωπική εκλογή και επιλογή. Η πλειοψηφία των Αμερικανών δεν πιστεύουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ έχει τα προσόντα να γίνει πρόεδρος. Μια τεράστια πλειοψηφία πιστεύει επίσης ότι η χώρα οδεύει προς τη λάθος κατεύθυνση – γι’ αυτό θέλουν και Αλλαγή. Το βασικό ερώτημα είναι αυτό: Η επιθυμία των ψηφοφόρων για αλλαγή θα επηρεάσει τους ενδοιασμούς τους για τον Τραμπ;» ρωτά ο κ. Στεφανόπουλος θέτοντας ένα βασικό ζήτημα της προεδρικής εκστρατείας των δύο υποψηφίων: Της κ. Χίλαρι Κλίντον και του κ. Ντόναλντ Τραμπ.
Οι αναλυτές πιστεύουν ότι εάν ταυτιστεί η Αλλαγή που αναζητούν οι ψηφοφόροι με τον Ρεπουμπλικανό υποψήφιο, τότε ο τελευταίος θα μπορούσε να επιτύχει τη μεγάλη ανατροπή και να κερδίσει την υποψήφια των Δημοκρατικών. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί πολιτικοί ηγέτες ξένων χωρών, αλλά και πολίτες ειδικά των ευρωπαϊκών χωρών, πιστεύουν ότι η πιθανότητα μίας νίκης του κ. Τραμπ είναι «εφιάλτης». Είναι, λοιπόν, νόμιμο αυτό το ερώτημα που απασχολεί και πολλούς Αμερικανούς;
Ο κ. Στεφανόπουλος δηλώνει ότι «αν ο πρόεδρος Trump (στην περίπτωση που εκλεγεί) ακολουθήσει κατευθείαν τη ρητορική του υποψηφίου Τραμπ, θα μιλάμε για μία θεαματική αλλαγή στην αμερικανική εξωτερική πολιτική. Δεν πρέπει να είναι έκπληξη ότι το γεγονός αυτό θα δημιουργούσε ανησυχία στους συμμάχους της Αμερικής», είπε στο «Ε». Σύμφωνα με αναλυτές και δημοσιογράφους στις ΗΠΑ, ξένοι ηγέτες έχουν εκφράσει τις αμφιβολίες τους για το ενδεχόμενο ανάληψης της προεδρίας από τον κ. Τραμπ, και μάλιστα έχουν ενημερώσει για τις ανησυχίες τους τον Λευκό Οίκο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης Ομπάμα αντιμετωπίζουν με περισσή προσοχή τις ανησυχίες αυτές καθώς δεν θα ήθελαν να επηρεαστεί η αμερικανική κοινή γνώμη από πιθανή ανάμειξη, με οποιονδήποτε τρόπο, ξένων ηγετών στην προεκλογική εκστρατεία..
Η κάλυψη των εκλογών από τα αμερικανικά ΜΜΕ επικρίθηκε από τους Ρεπουμπλικανούς και ο ίδιος ο Τράμπ προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την υποτιθέμενη μεροληψία των Αμερικανών δημοσιογράφων, τους οποίους κατηγόρησε πολλές φορές στις ομιλίες του.
Ο κ. Στεφανόπουλος παραδέχεται ότι ήταν διαφορετική αυτή η προεκλογική εκστρατεία από τις προηγούμενες: «Ήταν δύσκολο», τονίζει, «και ήταν πρόκληση να αναλάβει κανείς την κάλυψη αυτής της εκστρατείας. Και επίσης να προσπαθήσει να δώσει με ακρίβεια τι πραγματικά θα πράξουν οι δύο υποψήφιοι εάν εκλεγούν στην προεδρία της Αμερικής. Η πρόκληση περιπλέκεται από το γεγονός ότι οι «φανατικοί» και των δύο πλευρών δεν εμπιστεύονται τα παραδοσιακά μέσα μαζικής ενημέρωσης και τείνουν να βλέπουν την επιθετική δημοσιογραφία και τις επιθετικές ερωτήσεις ως ο ερωτών να παίρνει θέση» (εννοεί υπέρ ή εναντίον κάποιου υποψηφίου).
Ο κ. Στεφανόπουλος δεν θέλησε να τοποθετηθεί για μία πραγματικότητα στην οποία αναφέρονται τα αμερικανικά ΜΜΕ. Ήταν η πιο βρώμικη προεκλογική εκστρατεία, για την οποία ευθύνονται όλες οι πλευρές, αν και την τροφοδότησε η ακροδεξιά ρητορική του κ. Τραμπ, η οποία άγγιξε τα όρια του ρατσισμού.
Πιστεύεται ευρύτατα πάντως ότι εάν κερδίσει τις εκλογές ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών και αναδειχθεί στην αμερικανική προεδρία θα δοκιμαστούν οι σχέσεις της Αμερικής με πολλές χώρες, και ειδικά τις ευρωπαϊκές, όπως και τα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ.
Ρωτήσαμε τον κ. Στεφανόπουλο και για την επικείμενη επίσκεψη του Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στην Ελλάδα. Ο Αμερικανός ηγέτης αναμένεται να παίξει δυνατά το στρατηγικό παιγνίδι, στο οποίο θα μπορούσε να ενταχθεί και η χώρα μας, και θα μιλήσει για την προσφυγική και την οικονομική κρίση. Ο δημοσιογράφος δεν θεωρεί μάλιστα ότι είναι μία επίσκεψη «αποχαιρετισμού» και άνευ σημασίας: «Έμεινα έκπληκτος», λέει, «και ικανοποιημένος από την απόφαση του Λευκού Οίκου για την επίσκεψη του Προέδρου Ομπάμα στην Ελλάδα. Μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχει θετικό αντίκτυπο», τόνισε ο παρουσιαστής του ABC.
8/11/2016
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΕΘΝΟΣ και MIGNATIOU
http://mignatiou.com/2016/11/i-evropi-proetimazete-gia-tin-periptosi-nikis-tou-tramp-ti-tha-gini-me-dnt-ke-ellada/
12.
Τι σηματοδοτεί η νίκη του Τραμπ για την Αμερική, την Ελλάδα και τον κόσμο: Δώδεκα αναλυτές απαντούν.
Μετά το δημοψήφισμα στην Ελλάδα και το Brexit στη Μεγάλη Βρετανία, να που για τρίτη φορά οι δημοσκοπήσεις κάνουν και πάλι λάθος, με τον Ντόναλντ Τραμπ να αναδεικνύεται ο 45ος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η HuffPost Greece μίλησε με αναλυτές και ανθρώπους με πλούσια εμπειρία στους τομείς της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων. Τι σημαίνει η εκλογή Τραμπ για την αμερικανική πολιτική σκηνή; Τι θα αλλάξει από την οικονομική πολιτική του απερχόμενου Προέδρου Ομπάμα; Και πώς θα επηρεαστεί η Ελλάδα στα «καυτά» ζητήματα της οικονομικής κρίσης και του Αιγαίου;
Ο πολιτικός αμοραλισμός είναι το νέο κατεστημένο
Θάνος Κατσάμπας, Οικονομολόγος,
Πρώην Αναπληρωτής Εκτελεστικός Διευθυντής ΔΝΤ
Οι Προεδρικές εκλογές του 2016 ήταν πρωτόγνωρες στην Αμερικανική πολιτική σκηνή. Από την πρώτη στιγμή ο Ρεπουμπλικανός υποψήφιος Ντόναλντ Τραμπ, που έπιασε τον παλμό των δυσαρεστημένων και αγανακτισμένων ψηφοφόρων σαν κι αυτούς που ψήφισαν υπέρ του Brexit στη Μεγάλη Βρετανία, επινόησε τα προσωνύμια «ανέντιμη Clinton», « διεφθαρμένη Clinton» και άλλα παρόμοια, τα οποία χρησιμοποιούσε σε κάθε ευκαιρία, αναφερόμενος στο πολιτικό κατεστημένο που εκπροσωπούσε η αντίπαλος του επί δεκαετίες. Αντίθετα, η Χίλαρι Κλίντον απέφυγε τις προσωπικές επιθέσεις, ενώ είχε πολλά επιχειρήματα εναντίον του αντιπάλου της, όπως τα μισαλλόδοξα, μισογυνιστικά και σεξιστικά σχόλιά του, καθώς και μια σειρά διεφθαρμένων πολιτικών από την επιχειρηματική του ζωή, όπως οι πάμπολλες πτωχεύσεις του, η μη δημοσιοποίηση των φορολογικών του δηλώσεων, και οι δικαστικές έρευνες για το Πανεπιστήμιο Trump και το Ίδρυμα Trump. Σε τελευταία ανάλυση η Κλίντον έχασε την εκλογή λόγω κακής τακτικής στην προεκλογική της εκστρατεία, με το να επιμένει σε θέματα πολιτικών διαφορών, αντί να προσπαθεί να εμπεδώσει γιατί ο Trump ήταν ουσιαστικά ένας δόλιος και αμοραλιστής τυχοδιώκτης.
Η Αμερική είναι σαν ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που δεν αλλάζει εύκολα πορεία
Μιράντα Ξαφά,
Senior scholar, Center for International Governance Innovation (CIGI)
Η Αμερική είναι σαν ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που δεν αλλάζει εύκολα πορεία. Το σύστημα διακυβέρνησης της Αμερικής, με σύστημα ελέγχων και ισορροπιών μεταξύ της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, θα αποτρέψει την εφαρμογή ακραίων πολιτικών. Εμπορικοί πόλεμοι, αποδυνάμωση ΝΑΤΟ κ.α. που αναφέρθηκαν στην προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ είναι απίθανο να εφαρμοστούν διότι δεν συμφέρουν την Αμερική και τη Δύση.
Η επιστροφή της ιδεολογίας
Αντιγόνη Λυμπεράκη,
Καθηγήτρια Οικονομικών Παντείου Πανεπιστημίου, Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου στο Ποτάμι
Παρακολουθήσαμε με κομμένη την ανάσα ένα έργο που έχει παιχτεί και θα συνεχίσει να παίζεται δυστυχώς σε αρκετές παραλλαγές. Εκλογές θυμού που επιβραβεύουν έναν ασυνάρτητο και διχαστικό πολιτικό λόγο. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Συμβαίνει επειδή εδώ και μερικές δεκαετίες κυβερνήσεις προοδευτικές και εκσυγχρονιστικές εφαρμόζουν τις πολιτικές τους ερήμην της κοινωνίας. Και δεν εννοώ πολιτικές εις βάρος της κοινωνίας, αυτό που εννοώ είναι ότι πολιτεύονται χωρίς να προσφέρουν πειστική εξήγηση, χωρίς να υπερασπίζονται δημοσίως αυτό που πραγματικά κάνουν. Χωρίς δηλαδή να προσπαθήσουν να πείσουν. Φαίνεται ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες έχει εκλείψει ο ρόλος του ιδεολογικού κομισάριου. Έτσι πολύ συχνά, κυβερνήσεις καλών προθέσεων καταλήγουν να υποκύπτουν στον πειρασμό του λαϊκισμού υψηλοφώνως και σε ένα πολιτικό λόγο με μισόλογα και μισές αλήθειες χαμηλοφώνως. Έτσι όμως συσκοτίζονται τα πραγματικά διλήμματα και εξάπτονται τυφλές και ασυνάρτητες αντιδράσεις. Τα κοντινά μας παραδείγματα είναι εύγλωττα. Ο κεραυνός του Brexit και το αντίστοιχο δημοψήφισμα στην Ελλάδα των Σύριζα-ΑΝΕΛ. Κι αυτοί που κερδίζουν τελικά παίρνουν μαζί τους τους θυμωμένους αλλά τους προσφέρουν ταυτόχρονα αξιακό αφήγημα. Το λάθος αφήγημα ασφαλώς. Αλλά μπορούν να επικαλεστούν κάποιες αξίες, κι αυτό τελικά, μετράει.
Οι επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ δεν θα είναι αρνητικές για την Ελλάδα
Γιάννος Γραμματίδη
Προέδρου της Νέας Πορείας Νέας Ελλάδας κι επίτιμος Πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου
Η εκλογή του Ντόναλντ Τράμπ ως Προέδρου των ΗΠΑ αποτελεί μια μεγάλη έκπληξη και πιστεύω ότι εκφράζει μια μεγάλη αλλαγή στην πολιτική συμπεριφορά των Αμερικανών πολιτών πού τοποθετήθηκαν εντελώς αντισυστημικά. Έχουμε παρατηρήσει ανάλογες συμπεριφορές και στην Ευρώπη αλλά και αλλού που θα πρέπει να αναλυθούν ανάλογα. Εδώ όμως έχουμε σήμερα μια νέα πραγματικότητα πού σίγουρα θα επηρεάσει την διεθνή πολιτική. Σε σχέση με την Ελλάδα πιστεύω ότι οι επιπτώσεις της εκλογής Τραμπ δεν θα είναι αρνητικές αφού οι αντικειμενικές γεωπολιτικές συνθήκες στην ευρύτερη όσο κι ευαίσθητη περιοχή μας είναι απολύτως συγκεκριμένες κι επιβάλλουν πολιτικές διατήρησης της ισορροπίας τους. Όλες όμως οι πιθανές ερωτήσεις ή ανησυχίες πιστεύω ότι θα αρχίσουν να διαλευκαίνονται από τη στιγμή πού γίνουν επαρκώς γνωστά τα άτομα που αποτελούν τα επιτελικά συμβουλευτικά στελέχη της νέας Προεδρικής ομάδας που τόσο αυτά, όσο και οι απόψεις τους είναι μέχρι και σήμερα εντελώς άγνωστα τόσο στην αμερικανική πολιτική σκηνή, όσο και στη διεθνή πολιτική κοινότητα.
«Είναι (;) η παγκοσμιοποίηση ηλίθιε!»
Γιώργος Καραμπελιάς, Συγγραφέας, Πολιτικός Αναλυτής
Ο Τραμπ εκφράζει την κρίση 25 χρόνων μιας αχαλίνωτης παγκοσμιοποίησηςς, που οδήγησε σε διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, για παράδειγμα οι διαφορές μισθών εργατών, διευθυντών επιχειρήσεων από 1 προς 30 το 1967 σε 1 προς 300 σήμερα και ταυτόχρονα στην εγκαθίδρυση ενός πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου όπου Αριστερά και Δεξιά συναντούσαν μια νέα ολιγαρχία. Χαρακτηριστικά ο Μπλερ και η Lady Gaga, ο Σώρος και ο Ολάντ, εκπροσωπούν στα μάτια των φτωχοποιημένων εργατών και των κατώτερων στρωμάτων ό,τι πιο αποκρουστικό για αυτούς. Αυτή η πολιτισμική και οικονομική αντίθεση οδήγησε στην αντίδραση την οποία βλέπουμε, και φάνηκε και στο Brexit και με τη Λεπέν στη Γαλλία κ.ο.κ., μόνο που αυτή η αντίδραση εκφράζεται προς μία δεξιά και συντηρητική κατεύθυνση. Το αμερικάνικο κατεστημένο κατόρθωσε να εμποδίσει τον Σάντερς από το να είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών και εισέπραξε τον Τραμπ. Πιστεύω ότι ο Σάντερς θα τα είχε καταφέρει καλύτερα. Παρόλο που δεν είχε υποστήριξη είχε πετύχει μια μεγάλη λαϊκή στήριξη σε στρώματα και πολιτείες, που τελικά πήγανε στον Τραμπ. Νομίζω θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα.
Οι ανισότητες είναι η καρδιά του προβλήματος
Νίκος Ξυδάκης, Πρώην Υπουργός, Βουλευτής Β΄ Αθηνών ΣΥΡΙΖΑ
Η εκλογή Τραμπ ήταν αναμενόμενη. Δεν ήταν έκπληξη. Και οι δημοσκοπήσεις και η τάση γενικά του προεκλογικού σώματος των ΗΠΑ όπως είχε καταγραφεί, μας είχε δείξει ότι είχε μια δυναμική να εκλεγεί. Ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι απροετοίμαστος σχετικά να δεχθεί έναν απρόβλεπτο, μη συμβατικό, μη προερχόμενο από το πολιτικό κατεστημένο πολιτικό ηγέτη, ο οποίος προέρχεται από τον κόσμο των άγριων επιχειρήσεων, από τον κόσμο του πλούτου, είναι ένας businessman του real estate, πολύ επιθετικός και ο οποίος χρησιμοποίησε ένα λεξιλόγιο που δε συνηθιζόταν στις πολιτικές εκστρατείες των περασμένων προέδρων. Άμεσο, σκληρό, απρόβλεπτο και με μια χρήση των media που προσιδιάζει στους σταρ των media και όχι στους πολιτικούς. Αυτό ίσως ήταν ένα από τα μυστικά του.
Το άλλο μυστικό, ή μάλλον, το φανερό, ήταν ότι η φρασεολογία του άγγιξε την εργατική τάξη και την καταρρέουσα μεσαία τάξη των ΗΠΑ. Υπό όρους δηλαδή και υπό αναλογίες έχουμε αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν, με τον Βίλτερς ή τους αντίστοιχους στην Αυστρία, δηλαδή μια ρητορική εθνικιστική, εσωστρέφειας, περιχαράκωσης, απόδοσης όλων των δεινών σε κάποια εξωτερικά κακά. Στην περίπτωσή μας μπορούμε πολύ αδρά να πούμε ότι ο κόσμος της εργασίας και οι μικρομεσαίοι οι οποίοι πέρασαν 60-70 χρόνια μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μια περίοδο ευημερίας και ασφάλειας, έχουν μπει σε μια περιδίνηση επισφάλειας, θεωρούν τον εαυτό τους θύμα της παγκοσμιοποίησης, μπορούν εύκολα να πιστέψουν ότι για την επιδείνωση της μοίρας τους φταίει η παγκοσμιοποίηση, η διεθνοποίηση του εμπορίου, η μεταφορά βιομηχανιών στον τρίτο κόσμο, η εισαγωγή εργατικών χεριών από τρίτες χώρες, ακόμη και στις ΗΠΑ που είναι ένα έθνος φτιαγμένο από μετανάστες. Όποιος ήρθε, έκλεισε την πόρτα και το λεωφορείο δεν χωράει άλλους. Κάπως έτσι. Αυτός λοιπόν ο πληθυσμός αισθάνεται συμπιεσμένος, όχι αδίκως, σε διαρκή επίθεση και βλέπει να αυξάνουν οι ανισότητες με ιλιγγιώδη ρυθμό.
Νομίζω εδώ έχουν μια ευθύνη όλες οι προοδευτικές δημοκρατικές δυνάμεις του κόσμου, να επαναπροσδιορίσουν τη στρατηγική τους και τις δημόσιες πολιτικές και τους στόχους τους και να συνδεθούν επειγόντως με τον κόσμο της εργασίας και της παραγωγής. Να δώσουν μήνυμα ότι εργάζονται με όλες τους τις δυνάμεις για την ισότητα και την ευημερία του γενικού πληθυσμού κι όχι για το 1%, αυτό που προσδιορίστηκε ας πούμε από τα κινήματα του Occupy Wall Street κι όπως διαμορφώνεται και στην Ευρωπαϊκή Προοδευτική Αριστερά. Οι ανισότητες είναι στην καρδιά του παγκόσμιου προβλήματος και ο τρόπος που τα δημοκρατικά πολιτεύματα έχουν αφήσει τους ανθρώπους στην τύχη τους. Είναι πρόσφατο το βιβλίο «Global Inequality» του Branko Milanovic, το οποίο αναπτύσσει με αδιάσειστα στοιχεία πώς εκρήγνυνται οι ανισότητες σε όλες τις χώρες του κόσμου, τα τελευταία 20 χρόνια. Αυτό είναι ένα κλειδί μαζί με τις δημογραφικές εξελίξεις και τις μετακινήσεις πληθυσμού για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Από κει και πέρα δε νομίζω ότι ο Τραμπ θα κάνει τις εκλογές που ευαγγελίζεται, πολύ σύντομα θα φορέσει το μανδύα της συντηρητικής κατεύθυνσης.
Η αρνητική αντίδραση των αγορών θα είναι πρόσκαιρη
Πέτρος Δούκας,
Πρώην υφυπουργός Οικονομικών και Εξωτερικών (ΝΔ)
Ο αμερικανικός λαός ξεκαθάρισε ότι χρειάζεται κάποια ανανέωση, ότι το κατεστημένο δεν εξυπηρετεί αποτελεσματικά τα συμφέροντα των απλών ανθρώπων και ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει (χωρίς όμως να είναι όλοι σίγουροι για το πως και προς τα πού). Θεώρησε ότι ο Τραμπ είναι doer, «πετυχημένος», άνθρωπος της δράσης που«δεν μασάει»!
Αξίζει να σημειώσουμε ότι ίσως μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, ένας πολίτης έχει τη δυνατότητα να δηλώσει υποψήφιος για Πρόεδρος με ένα κόμμα και να ριχτεί στη μάχη της επιλογής χωρίς να είναι ηγετικό στέλεχος του κόμματος ή να προέρχεται από τον κομματικό του σωλήνα.
Για να διεκδικήσεις κάποιο ανάλογο αξίωμα στις άλλες χώρες του πλανήτη, είτε πρέπει να είσαι μέλος της ηγετικής ομάδας του κόμματος, ή να στήσεις δικό σου κόμμα.
Δεν υπάρχει η δυνατότητα αυτής της σχετικά πιο άμεσης πρόσβασης στο λαό που υπάρχει στην Αμερική.
Βέβαια όλη αυτή η προεκλογική διαδικασία μαζί με τα primaries (δηλαδή τη διαδικασία προεπιλογής του τελικού υποψήφιου), είναι από σωματικής και ψυχικής πλευράς εξοντωτική και αυτό αποτρέπει πολλούς ικανούς πολίτες από το να διανοηθούν καν να υποβάλλουν υποψηφιότητα, αλλά έτσι λειτουργεί αυτό το σύστημα, χωρίς να φαίνεται να υπάρχει κάτι καλύτερο για να το αντικαταστήσει.
Όσον αφορά τον Ντόναλντ Τραμπ: Πολλοί φοβούνται ότι είναι απρόβλεπτος και ότι δεν είναι σαφές πόσο απομονωτική πολιτική θα ακολουθήσει. Νομίζω (και εύχομαι), ότι θα αποδειχθεί πολύ καλύτερος απ´ότι περιμένουν οι περισσότεροι.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν Βουλή, Γερουσία και Δημόσια Διοίκηση, με σημαντικούς «βαθμούς ελευθερίας» και ανεξαρτησίας, που θα απέτρεπαν ιδιαίτερα λανθασμένες επιλογές.
Όσον αφορά την αρνητική αντίδραση των αγορών, νομίζω πως αυτή θα είναι πρόσκαιρη.
Ο γνήσιος λαϊκισμός είναι ανίκητος
Ιωάννης Π.Α. Ιωαννίδης,
Καθηγητής πανεπιστημίου Stanford
Η προεκλογική εκστρατεία τραυμάτισε την αμερικανική δημοκρατία καθώς διακίνησε περισσότερο αθλιότητες παρά επιχειρήματα - και από τις δυο πλευρές. Το αποτέλεσμα δείχνει ότι δεν μπορείς να επικρατήσεις επί του γνήσιου λαϊκισμού χρησιμοποιώντας τα ίδια του τα όπλα, επενδύοντας στην γαργαλιστική σκανδαλοθηρία και προτάσσοντας μια μάλλον μέτρια υποψηφιότητα από τη συστημική οικογενειοκρατία του περασμένου αιώνα. Παρήγορο το γεγονός ότι εκφάνσεις της πραγματικής δημοκρατίας συνεχίζουν να λειτουργούν σε κάποιες πολιτείες, για παράδειγμα 17 ερωτήματα τέθηκαν σε δημοψήφισμα στην Καλιφόρνια, με ενδείξεις για μερικές θετικές εκβάσεις (π.χ. αύξηση των φόρων σε τσιγάρα) αλλά και αρκετές αρνητικές (π.χ. μη κατάργηση της θανατικής ποινής).
Οι αντισυστημικές λύσεις ορίζουν την νέα τάξη πραγμάτων
Νίκη Κεραμέως,
Βουλευτής Επικρατείας ΝΔ
Η αμερικανική κοινωνία ξύπνησε διχασμένη. Είναι πλέον έκδηλη η διαφορετική αντίληψη επί καίριων ζητημάτων της κεντρικής πολιτικής σκηνής, ενώ αναδείχθηκε εκ νέου και η διεθνής τάση προς φερόμενες ως «αντισυστημικές» λύσεις. Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος στο πρώτο του διάγγελμα παρουσιάστηκε ενωτικός. Ελπίζω στη θητεία του να αποδείξει ότι θα παραμείνει ενωτικός σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο.
Τι θα γίνει με Κυπριακό, ΝΑΤΟ, TTIP και Ευρωατλαντικές σχέσεις
Κωνσταντίνος Φίλης,
Διευθυντής Ερευνών Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων
Αυτή η ανατροπή που είδαμε να εξελίσσεται τις τελευταίες ώρες αφορά όχι μόνο την Αμερική αλλά και τον κόσμο. Η ρητορική Τραμπ σε πολλές εκφάνσεις της υπήρξε ακραία, οι τοποθετήσεις του σε μια σειρά από ζητήματα σε σχέση με την εσωτερική πολιτική σκηνή, την οικονομία, αλλά και την εξωτερική πολιτική είναι τουλάχιστον ανησυχητικές. Αυτό το οποίο μένει να διαπιστωθεί είναι το κατά πόσο θα τηρήσει πολλά από αυτά τα οποία έχει πει, θα υποχρεωθεί σε αναδίπλωση ή όχι; Και έχει ενδιαφέρον και τι θα συμβεί με το ίδιο του το κόμμα, καθώς το γεγονός πως οι Ρεπουμπλικάνοι επιβεβαίωσαν την ισχύ τους στο Κογκρέσο στα δύο σώματα, δε σημαίνει απαραίτητα ότι θα είναι μια εύκολη διαδικασία η συναλλαγή και η διαπραγμάτευση μαζί τους. Επί παραδείγματι ο Ράιαν, ο οποίος επανεξελέγη πρόεδρος γνωρίζουμε ότι είχε αντισταθεί στην υποψηφιότητα Τραμπ και μάλιστα είχε πει ότι δε θα τον υποστηρίξει στις εκλογές. Άρα το ευρύτερο πλαίσιο και η σχέση του Τραμπ με τους θεσμούς νομίζω θα είναι καθοριστικό για να δούμε τι από όλα αυτά που έχουν ειπωθεί από τον Τραμπ θα επιβεβαιωθούν και σε ποια θα υποχωρήσει, καθώς ήταν πράγματα τόσο ακραία που αν πραγματοποιούνταν, θα μπορούσαν να βάλουν σε κίνδυνο την αμερικανική οικονομία και να διχάσουν τους Αμερικανούς έτι περαιτέρω.
Το διακύβευμα στην Ανατολική Μεσόγειο και το Κυπριακό
Γαβριήλ Χαρίτος, Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συνεργάτης Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ συμπίπτει χρονικά με την ημέρα που στο ελβετικό θέρετρο Mont Pèlerin ο Κύπριος Πρόεδρος Νίκος Αναστασιάδης και ο ηγέτης των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί θα αρχίσουν τη διαπραγμάτευση για το κρίσιμο κεφάλαιο του εδαφικού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού που οι ΗΠΑ και αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα εμπλέκονται τόσο ενεργά στη διαδικασία επίλυσης του προβλήματος.
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, ο Τραμπ δεν εκδήλωσε ποιες θα είναι οι προθέσεις του ως προς το Κυπριακό. Συγχρόνως, δεν έγινε σαφές εάν ο Τραμπ θα συνεχίσει να ανέχεται την αναθεωρητική περιφερειακή πολιτική της Τουρκίας του Ερντογάν, είτε πρόκειται για το Συριακό, το Κουρδικό, την Ανατολική Μεσόγειο ή τη Μέση Ανατολή γενικότερα. Είναι δεδομένο ότι και η Άγκυρα προβληματίζεται για τις προθέσεις Τραμπ. Η σημερινή δήλωση του Πρωθυπουργού Μπιναλί Γιλντιρίμ προδίδει ανησυχία, καθότι συνέδεσε «τη συνέχιση των ομαλών σχέσεων Τουρκίας –ΗΠΑ» με το αίτημα της Άγκυρας να παραδοθεί ο Φετουλάχ Γκιουλέν στις τουρκικές διωκτικές Αρχές.
Με φόντο την ψυχροπολεμική τροπή που έλαβε η συριακή κρίση, και εν αναμονή της στάσης Τραμπ τόσο ως προς τον Ερντογάν όσο και ως προς τη Ρωσία του Πούτιν, που συνεχίζει να διατηρεί ισχυρή στρατιωτική και ναυτική παρουσία λίγα μίλια ανατολικότερα των ακτών της κατεχόμενης Καρπασίας – θα ήταν ίσως σκόπιμο για τους Ελληνοκύπριους διαπραγματευτές να μην βιαστούν να μονογραφήσουν χάρτες.
Η παρουσία Τραμπ στον Λευκό Οίκο δεν θα μπορούσε να ερμηνευθεί ως θετική εξέλιξη για την Ελλάδα
Παναγιώτης Ιωακειμίδης,
Ομότιμος Καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής & Θεσμών Πανεπιστημίου Αθηνών
Η εκλογή Τραμπ δημιουργεί μια εντελώς αβέβαιη κατάσταση για τις ΗΠΑ, το παγκόσμιο σύστημα και την Ευρώπη. Με την προϋπόθεση ότι θα προσπαθήσει να υλοποιήσει τις προεκλογικές εξαγγελίες του είναι πάρα πολύ πιθανό να οδηγηθούμε σε ένα ρήγμα στις Ευρωατλαντικές σχέσεις, δηλαδή Ευρώπης και ΗΠΑ, καθώς έχει διακηρύξει μεταξύ άλλων ότι θα τερματίσει τη διαπραγμάτευση για τη σύναψη της εμπορικής συμφωνίας, της γνωστής ΤTIP, μεταξύ των δύο πλευρών, θα προσπαθήσει ενδεχομένως να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του ΝΑΤΟ, έχει ταχθεί υπέρ της εξόδου του Ηνωμένουν Βασιλείου από την Ευρώπη, και βεβαίως έχει στηριχθεί και στηρίζει τα εθνολαϊκιστικά κόμματα του ευρωπαϊκού χώρου, όπως πχ τη Μαρί Λεπέν. Επομένως η προοπτική ενός ρήγματος στις σχέσεις Ευρώπης-ΗΠΑ είναι στον ορίζοντα, αλλά πάντα υπό την προϋπόθεση που ανέφερα. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, νομίζω ότι η παρουσία Τραμπ στον Λευκό Οίκο δε θα μπορούσε να ερμηνευθεί ότι αφορά μια θετική εξέλιξη, το αντίθετο, καθώς έχει δείξει ελάχιστον ενδιαφέρον στα όσα συμβαίνουν σε αυτή την περιοχή του πλανήτη, και ειδικότερα στα όσα συμβαίνουν στο μείζον θέμα της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Όσον αφορά το Κυπριακό, επίσης το αγνοεί πλήρως. Είναι αβέβαιο το πώς θα διαμορφωθεί η δυναμική των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας και ποιες θα είναι οι προεκτάσεις για την Ελλάδα. Ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα στήριζε ενθουσιωδώς και ενεργά την επίλυση του Κυπριακού, ο Τραμπ δεν έχει εκδηλώσει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
8/11/2016
Θάνος Καμπύλης
http://www.huffingtonpost.gr/2016/11/09/45os-proedros-ipa-trump_n_12881494.html?1478716918&utm_hp_ref=greece