Βενεζουέλα: Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου.

Βενεζουέλα: Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

 (1) Βενεζουέλα/Κράτος και Εξουσία: 
όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα.
(2) Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα.
Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια.





© Παρέχεται από: 24 Media
(AP Photo/Fernando Llano)

Τόπος εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς, με τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο η Βενεζουέλα, ωστόσο, σήμερα θυμίζει περισσότερο "κόλαση", καθώς επικρατεί κλίμα χάους, αιματηρές διαδηλώσεις, εμφανίζοντας παράλληλα τον υψηλότερο πληθωρισμό που καταγράφεται παγκοσμίως.Πολλοί εγκατέλειψαν την χώρα όταν ο Ούγκο Τσάβες ανέλαβε την εξουσία το 1999 αλλά τα πρώτα χρόνια της ηγεσίας του καταγράφηκε μεγάλη μείωση της φτώχειας, περισσότερα παιδιά έλαβαν εκπαίδευση ενώ υπήρξε και μεγαλύτερη πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό.

Πώς, όμως, χάθηκε αυτός ο "παράδεισος"; Ακολουθούν μερικές απαντήσεις:

 Πτώση των τιμών πετρελαίου αντιστρέφει την οικονομία

Τα έσοδα από το πετρέλαιο τροφοδότησαν την οικονομία της Βενεζουέλας υπό τον Τσάβες. Όταν το πετρέλαιο έφτασε τα 100 δολάρια το βαρέλι, δισεκατομμύρια έφυγαν από την κρατική εταιρία πετρελαίου και απορροφήθηκαν για κοινωνικά προγράμματα και επιδοτήσεις.Όταν οι τιμές του πετρελαίου όμως, μειώθηκαν δραματικά, οι επιδοτήσεις κατέστησαν μη βιώσιμες.

© Παρέχεται από: 24 Media

Επιβράδυνση της ροής των δολαρίων

Η μεγάλη πτώση της τιμής του πετρελαίου άφησε την κυβέρνηση με λιγότερο ξένο νόμισμα για να αγοραστούν αγαθά από άλλες χώρες. Οι εισαγωγές της Βενεζουέλας μειώθηκαν κατά 50% σε σχέση με πριν από ένα χρόνο, σύμφωνα με την εθνική ερευνητική εταιρία Ecoanalitica.Πλέον καταγράφεται σημαντική έλλειψη εισαγωγών, συμπεριλαμβανομένων φαρμάκων.

Ένα ακόμα πρόβλημα ο έλεγχος των τιμών

Υπό τον Τσάβες, οι τιμές των βασικών αγαθών μειώθηκαν, έτσι ώστε όλοι να μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά. Η επίσημη τιμή για μια τσάντα καλαμποκάλευρου, που χρησιμοποιείται σε ουκ ολίγα παραδοσιακά φαγητά της Βενεζουέλας, είναι 639 μπολιβάρ (περίπου 60 ευρώ).Κάτι που είναι προσιτό για πολλούς πολίτες. Αλλά η τιμή του αλευριού είναι χαμηλότερη από το κόστος παραγωγής. Οι εγχώριοι παραγωγοί έχουν σταματήσει να παράγουν καλαμποκάλευρο. Κατά συνέπεια, ακόμα και η επίσημη τιμή να είναι χαμηλή, δεν υπάρχει αλεύρι στην αγορά.

Τα τελευταία 10 δισ. δολάρια

Η Βενεζουέλα έχει μόνο 10,5 δισ. δολάρια σε ξένο αποθεματικό, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της Κεντρικής Τράπεζας της χώρας. Για το υπόλοιπο του έτους, θα οφείλει περίπου 7,2 δισ. δολάρια σε εκκρεμείς πληρωμές χρέους.

© Παρέχεται από: 24 Media


Η "δίαιτα Μαδούρο"

Ο αυξανόμενος πληθωρισμός σημαίνει ότι οι περισσότεροι πολίτες δεν τρέφονται καλά, με το ποσοστό των υποσιτισμένων να αυξάνεται ραγδαία, σύμφωνα με έρευνα τριών εκ των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της χώρας και άλλων ερευνητικών ομάδων. Πολλοί αποκαλούν αυτό το φαινόμενο "δίαιτα Μαδούρο". Ο πρόεδρος της χώρας Νικολάς Μαδούρο είχε δηλώσει ότι γίνεται "για να σκληραγωγηθείτε".

Ο πόνος μετατρέπεται σε οργή

Τις τελευταίες εβδομάδες η χώρα μαστίζεται από βίαιες διαμαρτυρίες, με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης να είναι στα χαρακώματα με τους οπαδούς του Μαδούρο. Οι διαδηλωτές θέλουν παραίτηση του Μαδούρο, κατηγορώντας τον για υπονόμευση της δημοκρατίας.Ο Βενεζουελάνος πρόεδρος, την ίδια ώρα, βγάζει τον στρατό στους δρόμους για να διατηρήσει την τάξη.

Τι κάνει η κυβέρνηση

Πολλοί που κατηγορούν τον Μαδούρο για την κρίση, βγήκαν στους δρόμους μετά την κίνηση των αρχών να απαγορεύσει στον επικεφαλής της αντιπολίτευσης Ενρίκε Καπρίλες να διεκδικήσει οποιοδήποτε πολιτικό αξίωμα τα επόμενα 15 χρόνια.Το ανώτατο δικαστήριο της χώρας διέλυσε τη βουλή, αναλαμβάνοντας αυτό τις νομοθετικές αρμοδιότητες. Η αντιπολίτευση έκανε λόγο για πραξικόπημα. Η απόφαση του δικαστηρίου αντιστράφηκε, ωστόσο ήδη είχαν ξεσπάσει διαμαρτυρίες κατά του Μαδούρο. 

Πώς είναι να ζεις εκεί

Ο αντίκτυπος των προβλημάτων είναι μεγάλος για τους περισσότερους πολίτες. Υπάρχει έλλειψη τροφίμων και οικιακών αγαθών, όπως γάλα, αλεύρι, χαρτί τουαλέτας, έλλειψη φαρμάκων, κυλιόμενα blackouts, αυξημένη ανεργία, έξαρση βίαιων εγκλημάτων ενώ ακόμα και η ελονοσία, που είχε σχεδόν εξαφανιστεί, παρουσιάζει αύξηση.

(Πηγή: CNN, κεντρική φωτό: AP Photo/Ariana Cubillos)


22/4/2017
         ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ           



1.
Βενεζουέλα | Κράτος και η εξουσία: 
όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα

O ελευθεριακών τάσεων Ουρουγουανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Raul Zibechi (Ραούλ Ζιμπέκι),  υποστηρίζει  ότι δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσα σε αριστερές και δεξιές κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική, όπως και στην Ευρώπη, και   το ίδιο συμβαίνει και στη Βενεζουέλα του Μαδούρο. Υποστηρίζει πως τα λαϊκά κινήματα θα πρέπει εν τέλει να απορρίψουν ως παγίδα την ανάδειξή τους στην εξουσία. Παραθέτουμε το άρθρο του ως στοιχείο προβληματισμού για τα πρόσφατα γεγονότα στη Βενεζουέλα.

----------------------------------

Αυτό που συμβαίνει στην Βενεζουέλα δεν έχει να κάνει τίποτα με μια «επανάσταση» ή με τον «σοσιαλισμό», ούτε με την «υπεράσπιση της δημοκρατίας» ή με την «μείωση της φτώχειας» –γιατί αυτά είναι τα επιχειρήματα που ακούγονται τόσο από την αριστερά ή από την δεξιά. Το «πετρέλαιο» θα ήταν μια πιο εύστοχη απάντηση.

Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου μεταξύ μιας συντηρητικής μπουρζουαζίας, που έχασε τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού, αλλά διατηρεί δεσμούς μαζί του, και μια αναδυόμενη μπουρζουαζία που χρησιμοποιεί το κράτος ως μοχλό ‘αυθεντικής συσσώρευσης’.

Δεν είναι πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στην σύντομη ιστορία μας. Οι πόλεμοι της ανεξαρτησίας συνιστούσαν κάτι παρόμοιο: Ο αγώνας μεταξύ των παρηκμασμένων ‘θεών’ (των ηπειρωτικών μοναρχιών) και της αναδυόμενης ολιγαρχίας των κρεολών που χρησιμοποιούσε τον έλεγχο του κρατικού μηχανισμού προκειμένου να νομιμοποιήσει την διαρπαγή της γης από τους ιθαγενείς λαούς της περιοχής. Η τελευταία, θα στηριχτεί αποφασιστικά στην Βρετανία και την Γαλλία που ανταγωνίζονταν με την παρακμάζουσα Ισπανία για τον έλεγχο των ανεξάρτητων αποικιών, με την ίδια λογική που σήμερα οι προοδευτικοί, και μαζί τους και ο συντηρητικός Μάκρι, στρέφονται προς την Κίνα απέναντι στην ανεπίστροφη αμερικάνικη απαρακμή.

Η αδύναμη μπουρζουαζία των κρεολών στηρίχτηκε στην κινητοποίηση των λαϊκών δυνάμεων (Ινδιάνοι, μαύροι και λαϊκές τάξεις) προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους ισχυρούς της ηπειρωτικής Ευρώπης. Τους υποσχέθηκε την απελευθέρωση των σκλάβων, με τους ίδιους αντικειμενικούς στόχους με τους οποίους σήμερα η νέα μπουρζουαζία εφαρμόζει κοινωνικές πολιτικές που μειώνουν την φτώχεια: Και στις δυο περιπτώσεις, οι «από κάτω» συνεχίζουν να ζουν στο υπόγειο της κοινωνίας σαν φτηνά εργατικά χέρια, χωρίς να έχουν μετακινηθεί στο ελάχιστο από τον λειτουργικό χώρο που καταλαμβάνουν.

Οι νέες ελίτ

Οι νέες βενεζουελάνικες ελίτ, τις οποίες ο λαός αποκαλεί ‘μπολιμπουρζουαζία’, αποτελούν ένα μείγμα ανώτατων κρατικών αξιωματούχων των δημόσιων επιχειρήσεων, υψηλόβαθμων στελεχών του στρατού, και κάποιων επιχειρηματιών που πλουτίζουν στην σκιά των θεσμών. Είναι οι μάνατζερ που ενσωματώνονται στον κρατικό μηχανισμό. Γι’ αυτό αντιστέκονται στην απώλεια της εξουσίας, επειδή το δίκτυό τους μπορεί να καταρρεύσει σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Κάποιοι έχουν ήδη καταφέρει να μετασχηματίσουν την πετρελαϊκή πρόσοδο σε ιδιωτικές περιουσίες. Αλλά το μεγαλύτερο μέρος αυτής της διαδικασίας βρίσκεται σε εξέλιξη. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που ο βραζιλιάνος κοινωνιολόγος Ρούι Μπράγα αποκαλεί τους συνδικαλιστές επικεφαλής των συνταξιοδοτικών ταμείων της χώρας τους, την νέα αναδυόμενη τάξη, ως μέρος μιας ‘εύθραυστης ηγεμονίας’.

Από την άλλη ο Ρολάν Ντενίς υποστηρίζει ότι στην χώρα του κυβερνούν οι μαφίες: «Ο Μαδούρο μπορεί να έχει την καλύτερη των προθέσεων αλλά ένα πανίσχυρο λόμπι εσωτερικών μαφιών της κυβέρνησης του έχει επιβληθεί» (La Razón, 27-3-17). Ο φιλόσοφος και πρώην υφυπουργός σχεδιασμού της κυβέρνησης Τσάβες (2002-2003) λέει ότι αρκετές από αυτές της μαφίες είναι τραπεζίτες και άλλοι που προέρχονται από τις παλιές μερίδες της ‘πετρελαϊκής ολιγαρχίας” που είχε εγκαθιδρυθεί επί δεκαετίες».

Τα λεγόμενα του Ντενίς φέρνουν σε δύσκολη θέση διάφορους ‘διανοούμενους’ που καλύπτουν αυτές τις μαφίες της εξουσίας, που: «Με μια αριστερίστικη ρητορική, στοχεύουν στην νομιμοποίηση μιας πολιτικής που ωφέλησε μόνο τους τραπεζίτες, τους μεγάλους εισαγωγείς, τα μονοπώλια και τις υπερεθνικές αλυσίδες. Πρόκειται για μια πολιτική που μέσω του ελέγχου που ασκούσε στις τιμές και στις επιχειρήσεις οδήγησε στην καταστροφή τους μικρούς παραγωγούς ζάχαρης και καφέ, προς όφελος των εισαγωγέων. Εντωμεταξύ, τα πακέτα βενεζουελάνικου καφέ που φέρουν τη σφραγίδα της γνωστής πρωτοβουλίας δίκαιου εμπορίου Clap (Τοπικές Επιτροπές Προμήθειας και Παραγωγής-Comites Locales de Abastecimiento y produccion) υπάρχουν μόνο για να ρίχνουν στάχτη στα μάτια των αφελών».

Από την άλλη πλευρά, οι Τσαβιστές-Μαδουριστές  εξαπολύουν ευθύνες κατά πάντων εκτός από τους ίδιους , όπως κάνει και η Μάρτα Χάρνεκερ: «Η ιστορική στιγμή λειτουργεί προς το συμφέρον μας. Αυτό που μας βοηθάει στον αγώνα μας εναντίον των συντηρητικών δυνάμεων είναι ότι ο τύπος κοινωνίας που προτείνουμε, που έχουμε ξεκινήσει να οικοδομούμε, αντικειμενικά ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της πλατιάς πλειοψηφίας του πληθυσμού, σε αντίθεση με τους συντηρητικούς που λειτουργούν μόνο προς όφελος των ελίτ» (Rebellion, 4/03/2017).

Το ίδιο νήμα

Υπό το φως του τι συνέβη στην περιοχή κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες μπορούμε να καταλήξουμε σε έναν επαναπροσδιορισμό της έννοιας της αριστεράς: Είναι η πολιτική δύναμη που ανταγωνίζεται για την εξουσία, και στηρίζεται σε μερίδες των λαϊκών τάξεων, προκειμένου να εγκαταστήσει τις φράξιες της μέσα στους θεσμούς, οι οποίες, με τα χρόνια και τον έλεγχο που ασκούν στις διαδικασίες λήψεως αποφάσεων, μεταβάλλονται στις νέες ελίτ που μπορούν να ανατρέψουν τις παλιές, να διαπραγματευτούν μαζί τους ή να αναμειχθούν με αυτές. Ή να κάνουν έναν συνδυασμό και των τριών.

Η αριστερά είναι μέρος του προβλήματος, όχι η λύση του. Διότι, οι προοδευτισμοί αποτελούν ένα υφάδι από το ίδιο νήμα. Πάρτε, για παράδειγμα, το PT του Λούλα. Αρνήθηκαν την διαφθορά αν και αυτή ήταν προφανής επί μια δεκαετία, όταν ο Φράι Μπέτο έγραψε την Μπλέ Μύγα μετά την παραίτησή του από την θέση που κατείχε στην πρώτη κυβέρνηση Λούλα, όταν είχε αποκαλυφθεί το σκάνδαλο του Μεσαλάο: «Το τσίμπημα της μπλε μύγας παροχετεύει στους ανθρώπους συμπυκνωμένες δόσεις φιλοδοξίας για την εξουσία. Και οι τελευταίαοι εμφανίζονται να απορροφούν καλύτερα αυτό το δηλητήριο όταν ζουν σε καταστάσεις όπου, στην πραγματικότητα, διατηρούν μεγαλύτερες πιθανότητες ώστε να ασκήσουν ευρύτερες εξουσίες. Όταν δηλαδή, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ευνοϊκές στις παρορμήσεις που ενυπάρχουν στις υποκειμενικές συνθήκες»

Τι είδους ανθρώπων (στρατευμένων, ακτιβιστών, ηγετών) μπορεί να προκύψουν σε ένα πολιτικό σχέδιο που δεν επιθυμεί να αποσπάσει την εξουσία; Το ερώτημα τέθηκε από τους Ζαπατίστας, μερικά χρόνια πριν. Πως θα αποκαλούσαμε μια πολιτική δύναμη που αποσκοπεί, «έστω», να μετασχηματίσει την κοινωνία από την σκοπιά της καθημερινής ζωής;

Δεν γνωρίζουμε, διότι το φαντασιακό που έχει σφυρηλατηθεί εδώ και δύο αιώνες δείχνει προς την κατεύθυνση της κρατικής εξουσίας. Λες και αυτό που έπρεπε να αλλάξει ήταν εξωτερικό και δεν έπρεπε να ξεκινάει, πρώτα και πάνω από όλα, από τους ίδιους τους φορείς της αλλαγής, που αποκαλούν τον εαυτό τους ‘στρατευμένο’. Αυτό που, όμως, πλέον ξέρουμε πολύ καλά είναι ότι η υπαρκτή αριστερά έχει μεταβληθεί σε εμπόδιο για τις πλειοψηφίες, προκειμένου να ανακτήσουν τον έλεγχο στην ζωή τους. Η διαίρεση μεταξύ αριστεράς και δεξιάς είναι πλέον εσφαλμένη, καθώς δεν μπορεί πλέον να ερμηνεύσει σχεδόν τίποτα από όλα αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο. Αλλά το χειρότερο, είναι ότι η αριστερά έχει μεταβληθεί σε μια ‘συμμετρική δεξιά’ σε ένα κύριο ζήτημα: Την εμμονή της με την κατάκτηση της εξουσίας.

του Ραούλ Ζιμπέκι 04/04/2017

http://ardin-rixi.gr/archives/203711


2.

 Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα.

Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια.
H Βενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν. Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.
Ψέμα νούμερο 1 
Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο. 
Η αλήθεια είναι ότι το νέο κύμα διαμαρτυριών (γιατί δεν είναι το πρώτο) είχε ως αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, στις 29 Μαρτίου, να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές εξουσίες του Κοινοβουλίου, κατηγορώντας το για πλήρη περιφρόνηση της Δικαιοσύνης.  Αυτό που ονομάστηκε «πραξικόπημα» από την αντιπολίτευση και από τον γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών.
Από τον Δεκέμβριο του 2015, όταν εκλέχτηκε το νέο κοινοβούλιο που ελέγχεται, με ελάχιστες έδρες, από την αντιπολίτευση, αυτή έχει περιφρονήσει όλες τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αρχής γενομένης από την οδηγία για επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας στο κρατίδιο Αμαζόνας όπου υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία (που και δόθηκαν στη δημοσιότητα και είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου) ότι «αγοράστηκαν» σωρηδόν ψήφοι. Η απόφαση αφορά τόσο δύο βουλευτές της αντιπολίτευσης όσο και έναν από το κόμμα του Μαδούρο PSUV και έναν από την λίστα των ιθαγενών (ο οποίος στηρίζει την αντιπολίτευση).  Το κοινοβούλιο δεν προχώρησε ποτέ σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας, καθώς οι τρεις βουλευτές του κρατιδίου Αμαζόνας είναι αυτοί που δίνουν στην αντιπολίτευση την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Το άλλο πρόσχημα είναι η επιμονή της αντιπολιτευόμενης πλειοψηφίας του κοινοβουλίου να γίνει «πολιτική δίκη του Μαδούρο» γιατί έχει «γατζωθεί στην εξουσία» (βέβαια είναι εκλεγμένος κανονικά), ενώ ταυτόχρονα του ζητούσε να κηρυχθεί «έκπτωτος επειδή εγκατέλειψε το θώκο του» (το πώς συνδυάζονται ταυτόχρονα αυτά είναι ένα μείζον ερώτημα). Επίσης, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ζήτησε ανοιχτά παρέμβαση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, που ελέγχονται πρακτικά από τις ΗΠΑ, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία της χώρας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον Οργανισμό λόγω της αντίδρασης άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Το τελευταίο πρόσχημα είναι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να δηλώσει στις 29 Μαρτίου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της κυβέρνησης ότι δεν είναι υποχρεωμένη να περάσει από το κοινοβούλιο την απόφασή της για κοινοπραξίες στον πετρελαϊκό τομέα, δεδομένου ότι η αντιπολιτευόμενη πλειοψηφία  δεν σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι το Δικαστήριο αναλαμβάνει τις νομοθετικές αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου και ότι εφόσον η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου δεν σέβεται τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, ούτε το Δικαστήριο αναγνωρίζει βουλευτική ασυλία σε όλους τους βουλευτές.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για πρόσχημα, αφού η ίδια η κίνηση της αντιπολίτευσης κατά του Μαδούρο αποτελεί τυπικό παράδειγμα «κοινοβουλευτικού πραξικόπηματος» αλά Βραζιλία. 

 Ευθύνεται η κυβέρνηση για τις τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από τις οποίες βασανίζεται ο λαός της Βενεζουέλας. 
Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τον πετρελαϊκό τομέα, οι τομείς κυρίως της εισαγωγής και της διανομής τροφίμων καθώς και των φαρμάκων και των αγαθών πρώτης ανάγκης, βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών και μεγάλων κονσόρτιουμ. Ετσι εξηγούνται όλες αυτές οι εικόνες που κυκλοφορούν με παιδιά που υποφέρουν στα νοσοκομεία. Πριν από την εκλογή του Ούγκο Τσάβες, το 1998, σχεδόν αποκλειστικά όλη η οικονομία της χώρας βρισκόταν στα χέρια μιας συντριπτικά μειοψηφούσας ελίτ, κατά κύριο λόγο, λευκής.  Ένας από τους βασικούς στόχους του Τσάβες ήταν να πάψει αυτή η ελίτ να έχει τον απόλυτο έλεγχο όλης της οικονομίας και να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου.
Το ποιος κρύβεται πίσω από τις ελλείψεις, είναι εξαιρετικά εμφανές γιατί αυτές «μειώνονται σημαντικά» κάθε φορά που πλησιάζει κάποια εκλογική αναμέτρηση και επανέρχονται κάθε φορά που η αναμέτρηση τελειώνει (με νίκη Τσάβες). Στις τελευταίες βουλευτικές, του 2015, η αντιπολίτευση κέρδισε, έστω και με αμφισβητούμενες έδρες, τις βουλευτικές εκλογές, και ξαφνικά όλα τα «εξαφανισμένα» προϊόντα εμφανίστηκαν στα ράφια και για αρκετές ημέρες. Μάλιστα με ημερομηνίες παραγωγής και λήξης τέτοιες που αποδείκνυαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα στην παραγωγή (όπως υποστήριζε η αντιπολίτευση κατηγορώντας την κυβέρνηση) αλλά στην διανομή. Η λογική «θα τους κάνουμε να πεινάσουν τόσο που να τα βάλουν με την κυβέρνηση» δεν είναι καινούργια: έχει εφαρμοστεί δεκαετίες στην Κούβα και υπενθυμίζεται ότι οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εμπάργκο και στη Βενεζουέλα (από το 2014, με υπογραφή Ομπάμα την ώρα που «άπλωνε» το άλλο χέρι στην Κούβα).
Ναι, είναι αλήθεια ότι το κόστος για αγορά τροφίμων αυξήθηκε κατά 254,3% το 2015, και προφανώς αυτό δεν ισοσκελίζεται από καμία αύξηση μισθού. Εννοείται επίσης ότι βαρύνονται κυρίως τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, τα οποία όμως συνεχίζει να στηρίζει το κράτος με σειρά επιδομάτων και βοηθημάτων ενώ γίνεται προσπάθεια να έχουν σταθερά προϊόντα τα κρατικά σούπερ μάρκετ στα οποία εξυπηρετούνται περί τα 8 εκατομμύρια πολίτες και να παραμείνουν χαμηλότερες οι τιμές κατά 40%.
Ψέμα 3 

 Το καθεστώς Μαδούρο είναι αντιδημοκρατικό, η πλειοψηφία του λαού έχει ξεσηκωθεί εναντίον του και η λαϊκή θέληση καταστέλλεται δια της βίας. 
Η αλήθεια είναι ότι ο Μαδούρο και η κυβέρνησή του έχουν εκλεγεί απολύτως δημοκρατικά όπως είχε συμβεί παλιότερα στις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις με τον Ούγκο Τσάβες, καθώς και στα δημοψηφίσματα που διεξήγαγε. Ποιος το λέει αυτό; Το Κέντρο Κάρτερ, του πρώην αμερικανού προέδρου, που παρακολουθεί εκλογές σε όλο τον κόσμο, και φιλοτσαβικό δεν το λες.
Κάτι που επίσης δεν αναφέρεται είναι ότι στις 19 Απριλίου δεν ήταν μόνο η  συγκέντρωση της αντιπολίτευσης αλλά οι τεράστιες συγκεντρώσεις των Τσαβίστας γιατί ήταν η 15η επέτειος από το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά του Τσάβες, το 2002. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν και στο Καράκας και αλλού, αλλά ουδείς τους είδε στις οθόνες, όπως ούτε την απόπειρα διαδηλωτών της αντιπολίτευσης να τους προκαλέσουν.
Ψέμα 4 

 Η πλειοψηφία του λαού θέλει ανατροπή του Μαδούρο 
Μόλις στις 13 Απριλίου του 2017, μια τελευταία δημοσκόπηση από το ανεξάρτητο think tank Hinterlaces καταγράφει αύξηση της δημοτικότητας του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος – PSUV και της ευρύτερης συμμαχίας αριστερών δυνάμεων που το στηρίζουν, του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (GPP), από το 27% στο 35%. Μάλιστα, η συμμαχία παραμένει το πλέον δημοφιλές κόμμα στη χώρα με το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μην ξεπερνά το 29%, ενώ κανένα από αυτά μόνο του δεν ξεπερνά το 7% (Democratic Action 7%, Popular Will 7%, Justice First 6%, MUD 6%). Για να είμαστε δίκαιοι καταγράφεται και ένα 36% που δηλώνει ότι δεν νιώθει να εκφράζεται από καμία από τις δύο συμμαχίες.
Αυτό που έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον είναι ότι σε εξίσου πρόσφατη έρευνα του Hinterlaces, το 76% των Βενεζουελάνων απορρίπτει κατηγορηματικά την οποιαδήποτε ξένη παρέμβαση σαν αυτήν που ζητά η αντιπολίτευση για ανατροπή του Μαδούρο, το 87% απορρίπτει οποιαδήποτε στρατιωτική ξένη παρέμβαση (σαν αυτή που ζητά η αντιπολίτευση και με την οποία απειλούν οι ΗΠΑ) ενώ 9 στους 10 διαφωνούν κάθετα με τις μεθόδους διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης, την λογική δηλαδή των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων και του αποκλεισμού δρόμων. Δύο στους τρεις, δε, δεν έχουν καλή γνώμη για τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών.

Αντίθετα, το 84% τάσσεται υπέρ της οποιασδήποτε διαμεσολάβησης για να υπάρξει διάλογος κυβέρνησης – αντιπολίτευσης και το 67% θεωρεί ότι αυτός ο διάλογος θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Μικρή υπενθύμιση: η κυβέρνηση Μαδούρο έχει ταχθεί υπέρ του διαλόγου και έχει δρομολογήσει κάποιες τέτοιες συναντήσεις. Μάλιστα, σε ορισμένες από αυτές, δεν πήγε η αντιπολίτευση αλλά πήγαν οι επικεφαλής Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων, μέλη του Συνδέσμου Βιομηχάνων κ.λπ.
Επίσης, το κεντροδεξιό think tank Datanalisis, το οποίο επικαλείται η αντιπολίτευση, τον Μάρτιο, σε δική του δημοσκόπηση ανέδειξε, προς απογοήτευσή του, ότι ο Νικολάς Μαδούρο με δημοφιλία 24,1% παραμένει πρώτος στις προτιμήσεις και με 6 μονάδες περισσότερο από τον Νοέμβριο του 2016.  Ας σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο από του Μεξικανού Προέδρου Ενρίκε Πιένα Νιέτο (21%), του Βραζιλιάνου πραξικοπηματικά προέδρου Μισέλ Τεμέρ (10%) και της Χιλιανής Μισέλ Μπατσελέ (23%).
Ψέμα 5 

 Η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερη και δεξιά (το ηπιότερο που μπορεί κανείς να πει) αλλά είναι ανεξάρτητη. 
Η αλήθεια είναι ότι και οι τέσσερις ηγετικές φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης είχαν άμεση εμπλοκή με το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες το 2002 (τι; Δεν είναι πρόβλημα που έγινε απόπειρα ανατροπής ενός εκλεγμένου άκρως δημοκρατικά προέδρου, τον οποίο αποκατέστησαν τα πλήθη του κόσμου που ξεχύθηκαν στους δρόμους;) και έχουν άμεση σχέση με σειρά ιδρυμάτων που χρησιμοποιούνται από την Ουάσινγκτον και τις μυστικές της υπηρεσίες για να χρηματοδοτούνται ημέτεροι σε όλον τον πλανήτη.  Όχι δεν τα λένε μόνο οι τσαβίστας αυτά. Αποδεικνύονται από σειρά τηλεγραφημάτων και επικοινωνιών που έχουν αποκαλυφθεί εδώ και χρόνια από τα wikileaks.
Εντελώς ενδεικτικά και μόνο:
Ενρίκε Καπρίλες: Έχει υπάρξει προεδρικός υποψήφιος απέναντι σε Τσάβες και Μαδούρο και έχασε και από τους δύο. Στις αρχές Απριλίου κατήγγειλε ότι το «καθεστώς» του στέρησε τα πολιτικά του δικαιώματα για 15 χρόνια, παραλείποντας να διευκρινίσει ότι αυτό έγινε λόγω καταδίκης του για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος από τη θέση του κυβερνήτη του κρατιδίου Μιράντα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία που επιβεβαιώνονται από τα έγγραφα που δημοσιοποίησε το Wikileaks, ο Καπρίλες είχε αλλεπάλληλες επαφές με την αμερικανική πρεσβεία, καθώς και συναντήσεις με αξιωματούχους στην Ουάσινγκτον (αναφέρονται συγκεκριμένα ονόματα στο Στέητ Ντιπάρτμεντ) επανειλημμένως. Μάλιστα, σε κάποια από αυτά, αποτυπώνεται η ανησυχία της Ουάσινγκτον για το αν είναι καλά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, καθώς ο Καπρίλες ήταν μεταξύ αυτών που εισέβαλαν στην κουβανική πρεσβεία. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στη χρηματοδότηση της USAID, με το ποσό που έχει γίνει γνωστό να αγγίζει τα 5 εκατομμύρια δολάρια.
Υπήρξε ένας από τους βασικούς υπόπτους της δολοφονίας της Εισαγγελέως Ντανίλο Άντερσον, που δολοφονήθηκε με παγιδευμένο αυτοκίνητο τον Νοέμβριο του 2004, η οποία ερευνούσε το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 και του είχε ήδη απαγγείλει κατηγορίες.
Λεοπόλντο Λόπες και Ενρίκε Καπρίλε
Λεοπόλντο Λόπες: επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Popular Will», με την, ψευδή κατά τον ίδιο, κατηγορία της «παρακίνησης και πρόκλησης βίας». Είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002 και τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) και τα παρακλάδια του, Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (International Republican Institute) και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο (National Democratic Institute).
Ο Λόπες πήρε πρώτο πτυχίο στο Kenyon College του Οχάιο (όπου η CIA χρηματοδοτεί υποτροφίες). Επίσης, αναφέρεται σε τουλάχιστον 77 έγγραφα από αυτά που αποκάλυψε το Wikileaks, μετά από ανάλυση των οποίων ο Τζέικ Τζόνστον, του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας (Center for Economic and Policy Research) εκτιμά ότι απεικονίζουν με σαφή τρόπο το πώς η αμερικανική διπλωματία χορηγεί διαρκώς χρήματα στην βενεζουελάνικη αντιπολίτευση, πέραν των επίσημων προϋπολογισμών του Κογκρέσου, δια μέσου διαφόρων «ιδρυμάτων, προγραμμάτων» κ.λπ. Σε άλλα έγγραφα του Wikileaks καταγράφονται επίσης τα σχόλια του επικεφαλής του ινστιτούτου γεωστρατηγικών μελετών Stratfor ως προς «τις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης ν’ ανατρέψει τον Τσάβες».
Ο Λόπες ήταν εξέχων μέλος της κυβερνώσας ελίτ προ Τσάβες, και είχε διατελέσει βοηθός του οικονομικού διευθυντή της κρατικής πετρελαϊκής βιομηχανίας PDVSA που ελεγχόταν από αυτήν την ελίτ, την οποία εθνικοποίησε ο Τσάβες. Ο Λόπες, ως δήμαρχος της  πλούσιας συνοικίας Τσακάο του Καράκας, το 2004, είναι αυτός που «εξέλιξε» την τακτική των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων.
 θύματα των guarimbas διαδηλώνουν στο Καράκας το 2016 
Αντόνιο Λεντέζμα: πρώην δήμαρχος Καράκας. Είναι επίσης φυλακισμένος από τον Φεβρουάριο του 2015 για εμπλοκή σε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Μαδούρο. Ο Λεντέζμα και γενικότερα η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι τα στοιχεία σε βάρος του είναι πολύ αδύναμα και δεν αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας καμία εμπλοκή. Ο ίδιος συνδέεται άμεσα με τον ακροδεξιό Λορέντ Γκόμεζ Σάλεχ, που απελάθηκε από την Κολομβία και κατηγορείται για συνομωσία με παραστρατιωτικούς με στόχο την εξαπόλυση τρομοκρατικών επιθέσεων στο πλαίσιο ευρύτερου σχεδίου αποσταθεροποίησης υπό την μορφή «αντίστασης» ενάντια στην κυβέρνηση.
Η αλήθεια είναι για την φυλάκιση του Λεντέζμα, οι αντιδράσεις ήταν πολύ λιγότερες από ό,τι πολλοί θα πίστευαν καθώς εκτός της εμπλοκής του στο πραξικόπημα του 2002 κατά του Τσάβες, ως Κυβερνήτης θεωρείται υπεύθυνος για την εντολή αιματηρής καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στο Καράκας το 1989 (Καρακάσο) που είχε ως αποτέλεσμα, τελικά, το θάνατο επισήμως 300, ανεπισήμως περισσοτέρων των 3.000 ανθρώπων από το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής.  Ήταν η αποκορύφωση της λαϊκής οργής για τη δραματική κατάσταση που επέφερε στη χώρα το πρόγραμμα «προσαρμογής» που εφαρμόστηκε υπό το ΔΝΤ για να ελεγχθεί το χρέος που είχε δημιουργηθεί λόγω και της πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Μεταξύ 1984 – 1986, το νόμισμα είχε υποτιμηθεί 100 φορές, ποσοστό μεγαλύτερο του μισού πληθυσμού της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, λίγες εβδομάδες πριν την εξέγερση οι τιμές της βενζίνης, του ηλεκτρικού, των τηλεπικοινωνιών και του νερού είχαν αυξηθεί σχεδόν κατά 100%, οι δημόσιες μεταφορές κατά 30%. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα με τις καταγγελίες και τις μαρτυρίες ακόμη και για φρικτά βασανιστήρια να διαδέχονται η μία την άλλη.


Μαρία Κορίνα Ματσάδο: Η «κυρία» της αντιπολίτευσης είναι η πολυεκατομμυριούχος,  λόγω και των δεκάδων ΜΚΟ που ελέγχει. Η Ματσάδο είχε άμεσες επαφές με την αμερικανική ηγεσία ήδη από την εποχή Μπους του νεότερου.  
Η γνωστότερη οργάνωσή της είναι η Sumate, γιατί τη δεκαετία του  ’90, παράλληλα με το ΔΝΤ, εργάστηκε στους δήμους για να δρομολογήσει την ιδιωτικοποίηση των καταφυγίων για τους αστέγους.  Οι περισσότερες ΜΚΟ που διαθέτει βασικά ασχολούνται με την κυβέρνηση Τσάβες, πριν, και Μαδούρο σήμερα, καταγγέλλοντας διαρκώς την αντιδημοκρατικότητά τους και χρησιμοποιώντας ψεύτικα exit polls και άλλα συναφή τρικ, τα οποία έχει ανοιχτά καταδικάσει ..το Κέντρο Κάρτερ αλλά και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών.

Η Sumate της κ. Ματσάδο λαμβάνει χρηματοδοτήσεις από τη USAID και από το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy). Η ίδια δε, διατείνεται ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 αλλά εμφανίζεται καθαρά στην τελετή ορκωμοσίας της σύντομης παράνομης κυβέρνησης του Πέδρο Καρμόνα..
Ψέμα 6

 Η κυβερνητική καταστολή σπέρνει το θάνατο στους διαδηλωτές. 
Η αλήθεια είναι ότι μεταδίδονται αριθμοί και καλλιεργείται κλίμα χωρίς κανείς  να αναφέρεται στο ποιοι είναι οι νεκροί και στο πώς ξεκινούν τα επεισόδια.  Να θυμίσουμε ότι και τώρα, όπως και το 2014, ακολουθείται η τακτική από την αντιπολίτευση του αποκλεισμού δρόμων και του μη σεβασμού της θέλησης όποιου θέλει να περάσει. Επίσης, έχουν αρχίσει και πάλι, όπως το 2014, να δένονται καλώδια που δεν τα βλέπει κανείς από μακριά από την μία στην άλλη άκρη του δρόμου.  Ορισμένοι ξεχνούν ότι στις αντίστοιχες διαδηλώσεις το 2014 είχαν αποκεφαλιστεί ανύποπτοι μοτοσυκλετιστές από τις «ειρηνικές εκφράσεις διαμαρτυρίας» της αντιπολίτευσης.
Ο μεγαλύτερος αριθμός, μαζικά, απωλειών είναι από την τελευταία διαδήλωση στις 21 Απριλίου, όπου αναφέρονται 10 νεκροί.  Οι 8 σύμφωνα με ΜΜΕ της αντιπολίτευσης αλλά και το ισπανικό ABC είναι νεαροί που έκαναν πλιάτσικο σε 20 καταστήματα που έσπασαν στο Καράκας, μετά από το τέλος διαδήλωσης της αντιπολίτευσης, και έπεσαν πάνω σε ηλεκτροφόρα σύρματα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αστυνομία.  Έχει ενδιαφέρον ότι την εκδοχή αυτή την δίνει η ίδια η αντιπολίτευση. Οι άλλοι δύο είναι δύο εκ των καταστηματαρχών που προσπάθησαν να σώσουν τα καταστήματά τους. Τα ονόματά τους μεταδίδονται ως Ramon Martinez – Kelvin Leon.
Επίσης, διαδηλωτές της αντιπολίτευσης, περικύκλωσαν μαιευτήριο στο Καράκας που φέρει το όνομα του Τσάβες και άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες μέχρι που δόθηκε εντολή εκκένωσής του προκειμένου να μην διακινδυνεύσουν 50 νεογνά. Η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η εκκένωση έγινε γιατί έπεσαν δακρυγόνα, χωρίς να διαψεύδει ότι όντως είχε περικυκλώσει, για άγνωστο λόγο, το μαιευτήριο.

Τώρα έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια ματιά στις ιδιότητες νεκρών των τελευταίων ημερών: ο λοχίας Νεϊμάρ Χοσέ Σανκελέμεντε (28 χρόνων) σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή εν μέσω διαδηλώσεων στο δήμο Λας Σαλιας στο κρατίδιο Μιράντα (του κυβερνήτη Καπρίλες). Δύο περαστικοί πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από ένοπλους διαδηλωτές στο Καράκας.  Δύο διαδηλωτές σκοτώθηκαν από αστυνομικούς, οι οποίοι ήδη έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και έχουν παραπεμφθεί σε δίκη. Την Τετάρτη 19 Απριλίου, σκοτώθηκαν άλλα 3 άτομα σε διαφορετικά περιστατικά, που δεν σχετίζονταν με διαδηλώσεις, αλλά με κοινό ποινικό έγκλημα αν και στο ένα ο δράστης είναι ενεργός υποστηρικτής της κυρίας Ματσάδο της αντιπολίτευσης.
Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες, έχασαν επίσης τη ζωή τους ο Ολιβέρ Βίγια Καμάργκο (29 χρόνων) που πυροβολήθηκε από υποστηρικτές της αντιπολίτευσης στο Καράκας ενώ επιχειρούσε να περάσει από αποκλεισμένο δρόμο, οι Ντανιέλ Κελίζ Αράκα (20 χρόνων) και ο Μιγκέλ Ανγκέλ Κολμενάρες (36) των οποίων οι θάνατοι ερευνώνται,  καθώς επίσης και οι Μπριάν Πρενσιπάλ (13 χρόνων), Αντόνιο Γκρουσένι Κανελόν (32 χρόνων) που σκοτώθηκαν όταν υποστηρικτές της αντιπολίτευσης εισέβαλαν σε κτίριο του δημοσίου που έχει παραχωρηθεί για στέγαση φτωχότερων οικογενειών στην πόλη Μπαρκισιμέτο. Σκοτώθηκε και ο Χάιρο Ορτίζ (19 χρόνων), εκτός διαδηλώσεων, αλλά διώκεται αστυνομικός γι αυτό.

 Δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια πρόσθεση.
Επίσης, οι «ειρηνικοί» διαδηλωτές της αντιπολίτευσης έχουν την «τάση» να επιτίθενται και να καταστρέφουν δημόσια κτίρια. Μόνο στις 19 Απριλίου στόχος σχεδόν ολοκληρωτικής καταστροφής έγιναν στο Τσακάο (περιοχή του Λόπες) τα κεντρικά γραφεία της υπηρεσίας καταναλωτών, της Εθνικής Υπηρεσίας Κοινωνικο-οικονομικών Δικαιωμάτων, όπου κλάπηκε όλος ο εξοπλισμός, η αεροπορική βάση General Francisco Miranda όπου καταστράφηκε όλος ο φράκτης, στην γειτονική γειτονιά Αλταμίρα, πυρπολήθηκε ο λεγόμενος Βρετανικός πύργος όπου στεγάζονται πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων το Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, στο Μαρακαΐμπο καταστράφηκε το εκεί γραφείο του υπουργείου Στέγασης.
Επίσης, στο Τσακάο, προ εβδομάδας, εκλάπησαν αρχεία και προκλήθηκαν καταστροφές από διαδηλωτές της αντιπολίτευσης στα γραφεία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Από την οργή της αντιπολίτευσης δεν έχουν γλιτώσει, στην περιοχή της Λάρα, επίσης κτηνιατρικές κλινικές, υπαίθρια κέντρα διανομής τροφίμων ενώ πυρπολήθηκαν κατοικίες που διαμένουν εθελοντές Κουβανοί γιατροί. Καθημερινές είναι οι καταστροφές στο μετρό και σε υποσταθμούς ηλεκτρικού ρεύματος επίσης, όπου για ώρες μετά εμποδίζονται οι τεχνικοί να πλησιάσουν.
Ψέμα 7

 Το «καθεστώς»  της Βενεζουέλας ελέγχει την ενημέρωση και καταπνίγει την ελευθερία της έκφρασης. 
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στη Βενεζουέλα ενημερώνεται από την τηλεόραση, όπως και παγκοσμίως. Η αλήθεια είναι ότι επί δεκαετίες το τηλεοπτικό μονοπώλιο είχαν δύο μεγάλες οικογένειες: ο όμιλος Τσισνέρος και ο όμιλος Bottome & Granier. Μέχρι και σήμερα εξαιρετική ισχύ διαθέτει ο όμιλος Τσισνέρος με υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων, διαφημιστικές, δισκογραφικές με την πρώτη οικογένεια μάλιστα να διαθέτει 70 ΜΜΕ σε 39 χώρες, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά και τις μεγαλύτερες εταιρείες διανομής ποτών και τροφίμων καθώς και την ομάδα μπέηζμπολ Los Leones. Η Venenision της οικογένειας Τσισνέρος είναι το κανάλι που παρακολουθούν περίπου 4 εκατομμύρια πολίτες.  Υπάρχουν επίσης άλλα 4 ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, το κανάλι της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και 5 περιφερειακά ιδιωτικά δίκτυα.
Υπάρχουν επίσης 3 κρατικά κανάλια (Venezolana de Television, Vision Venezuela, Televisora Venezolana Social. Κοινώς, το 95% των τηλεοπτικών ΜΜΕ είναι ΙΔΙΩΤΙΚΑ και αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση. 
Στον Τύπο, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για την κυβέρνηση. Μόνο στο Καράκας υπάρχουν 21 εφημερίδες και 8 κυκλοφορούν σε εθνικό επίπεδο. Όπως αναφέρει το think tank Council of Hemispheric Affairs  – COHΑ, με έδρα την Ουάσινγκτον, 9 στις 10 μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας είναι σταθερά «αντι-Τσάβες» και παραμένουν. Άσε δε που παραμένουν και σε λειτουργία παρά την ενεργή εμπλοκή τους σε όλες τις απόπειρες ανατροπής  του «αυταρχικού καθεστώτος»!
Υπάρχει όμως και ένα κανάλι που δεν του ανανεώθηκε η άδεια: ένα από το μεγαλύτερα, το RCTV, το 2007, το οποίο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2002 δεν είχε μεταδώσει απολύτως τίποτε από την αντίδραση των τσαβίστας τους οποίους κατηγορούσε για αιματοκύλισμα αν και άλλοι έκαναν πραξικόπημα.  Το RCTV έγινε στη συνέχεια καλωδιακό και ήρθε σε νέα ρήξη με την κυβέρνηση που διέκοψε, για τους ίδιους λόγους, την εκπομπή του το 2010.
Αλήθεια 1
Είναι αλήθεια ότι μετά την πολλοστή έκκληση της αντιπολίτευσης προς το στρατό να παρέμβει για ν’ ανατρέψει τον Μαδούρο αλλά και προς ξένες δυνάμεις, κυρίως τις ΗΠΑ, αλλά και την ανακοίνωση του Στέητ Ντιπάρτμεντ που ουσιαστικά αναφέρεται σε ανάγκη ανατροπής της βενεζουελάνικης κυβέρνησης, ο Νικολάς Μαδούρο έθεσε σε ισχύ το «Σχέδιο Ζαμόρα», σχέδιο ενεργοποίησης λαϊκών πολιτοφυλακών απέναντι σε ενδεχόμενο πραξικόπημα.  Στο πλαίσιο του σχεδίου, 100.000 ημι-επαγγελματίες έφεδροι υπό το υπουργείο Άμυνας, αναπτύσσονται σε διάφορα νευραλγικά σημεία. Ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι το σώμα αυτό αυξάνεται σε 500.000 (προφανώς υπάρχει προσφορά γιατί  πρόκειται για εθελοντικό σώμα).
Αλήθεια 2
Οι ΗΠΑ, από την πρώτη στιγμή, της ανάδειξης του Τσάβες ξεκίνησαν τις προσπάθειες ανατροπής του.  Μέχρι το 2014 επισήμως, από τον αμερικανικό προϋπολογισμό, 100 εκατομμύρια δολάρια είχαν διατεθεί στην αντιπολίτευση της Βενεζουέλας για να στηριχθούν οι προσπάθειες ανατροπής (δεν συμπεριλαμβάνονται οι χρηματοδότησης από ΜΚΟ, από άλλα ιδρύματα κ. λπ).  Όλες οι αμερικανικές ηγεσίες, Μπους, Ομπάμα και τώρα Τραμπ είχαν άμεση επαφή με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης που συχνά περνούσαν και το κατώφλι του Λευκού Οίκου, με τελευταία τη σύζυγο του Λόπες, Λίλιαν Τεντόρι, η οποία έγινε δεκτή με τιμές προ ολίγων εβδομάδων και έλαβε τη διαβεβαίωση ότι η Ουάσινγκτον θα κάνει τα πάντα για ν’ αλλάξει η κατάσταση στη Βενεζουέλα.
Αλήθεια 3
Το τι μέλλει γενέσθαι στη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που είχε μεγάλο πονοκέφαλο, τα προηγούμενα χρόνια, με την ταυτόχρονη επικράτηση σε σειρά χωρών αριστερόστροφων κυβερνήσεων που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν, όσες έχουν απομείνει, την απόλυτη κυριαρχία του στην ήπειρο. Ο έλεγχος του «μαλακού υπογαστρίου» είναι εκ των ουκ άνευ ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κλιμακούμενος παγκόσμιος ανταγωνισμός που έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα σε τόσα σημεία του πλανήτη.

 Η απειλή τού επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης του Αμερικανικού Στρατού για ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα προκάλεσε την άμεση αντίδραση Ρωσίας, Κίνας και Ιράν, οι οποίες γνωστοποίησαν ότι αποστέλλουν στη Βενεζουέλα άνδρες και εξοπλισμό για να συμμετάσχουν σε «στρατιωτικά γυμνάσια» που θα διασφαλίσουν την κυριαρχία της χώρας.
Αλήθεια 4
Η οικονομία της Βενεζουέλας όντως βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση καθώς έχουν ελαχιστοποιηθεί τα έσοδα από το πετρέλαιο λόγω της μείωσης των τιμών.  Πολλοί ασκούν κριτική στον Μαδούρο από την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από ό,τι η αντιπολίτευση: τον επικρίνουν γιατί δεν προχώρησε αποφασιστικά σε μεταρρυθμίσεις σοσιαλιστικού  χαρακτήρα στην οικονομία, γιατί δεν προχώρησε σε περαιτέρω κρατικοποιήσεις ερχόμενος σε ρήξη κυρίως στους κομβικούς τομείς της παραγωγής και διανομής τροφίμων, να περάσει πραγματικά η παραγωγή στον έλεγχο των εργαζομένων. Γιατί, ουσιαστικά, επιμένει να προσπαθεί να  πατήσει σε δύο βάρκες, διαβεβαιώνοντας προ ολίγων εβδομάδων στην Διεθνή Εμπορική Έκθεση της χώρας ότι κακώς κατηγορείται η κυβέρνησή του ότι είναι αντίθετη σε επενδύσεις και ιδιωτικοποίησης, ως κομμουνιστική, γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα το 90% των επιχειρήσεων είναι ιδιωτικές στη  Βενεζουέλα.
Πριν το θάνατό του ο Τσάβες στα κείμενα «Golpe de Timon«  και στο «Σχέδιο για μια Σοσιαλιστική Πατρίδα», είχε θέσει δύο βασικούς άξονες συνέχισης της πολιτικής του:
  1. Η οικονομία της Βενεζουέλας παραμένει καπιταλιστική και πρέπει να γίνουν βήματα προς το σοσιαλισμό και
  2. Πρέπει να καταστραφεί το αστικό κράτος και ν’ αντικατασταθεί από ένα κοινοτικό.
Επί των θέσεων αυτών, ο καθείς μπορεί να έχει όποια άποψη έχει, το σίγουρο πάντως είναι ότι, μέχρι στιγμής, ο διάδοχός του δεν έχει κάνει καμία κίνηση προς κάποια από τις δύο κατευθύνσεις.
Αλήθεια 5
Η αντιπολίτευση τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της ελεύθερης αγοράς, της απο-εθνικοποίησης της εταιρείας πετρελαίου και της όποιας άλλης εταιρείας έχει εθνικοποιηθεί, επαναφέροντας ουσιαστικά στο προσκήνιο το μοντέλο «προσαρμογής» που είχε εφαρμοστεί επί ΔΝΤ και έφερε καταστροφή στη χώρα.  Η φτώχεια προ το 1999 κυμαινόταν στο 42% και περίπου 17 χρόνια μετά στο 27,3%.
Η πολιτική «κληρονομιά» του Τσάβες δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί.  Μέσα στα 15 χρόνια της διακυβέρνησής του έδωσε τέλος στον αναλφαβητισμό, καθιέρωσε πλήρη πρόσβαση σε δημόσιες παροχές υγείας και στην εκπαίδευση με τη βοήθεια 46.000 Κουβανών γιατρών. Προ Τσάβες,  το 70% των Βενεζουελάνων δεν είχαν πρόσβαση ούτε σε βασική ιατρική φροντίδα και το 40% ήταν αγράμματοι.  Ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε 600%, η ανεργία στο 6% από 20%. Αναδιένειμε, επίσης, γη σε 15.000 οικογένειες αγροτών όπως επίσης έστησε 50.000 συνεταιρισμούς καθώς παλιότερα το 70% της γης ήταν στα χέρια του 3% του πληθυσμού.
Ελένη Μαυρούλη - Kοινωνία + Κινήματα, ΤΑ ΚΟΙΝΑ  
22/4/2017

VIDEOS: Caracas - Venezuela


Urban TV Sin Censura


Miscelánea Tv
 Christian Veron / Reuters
Carlos Garcia Rawlins / Reuters
Christian Veron / Reuters
Marco Bello / Reuters




 Venezuela




 Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα,ή κάθε είδους κείμενα,του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.