IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οπως είναι πασίγνωστο, το δεύτερο αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, το τραπεζικό, συνδέεται με τη «νομιμοποιημένη» πολλαπλή εξαπάτηση του κοινού. Οι καταθέτες, εμπιστευόμενοι τα χρήματά τους στις τράπεζες, πιστεύουν ότι τα εξασφαλίζουν, ενώ αυτά, την ίδια στιγμή, κυκλοφορούν σε άγνωστες αγορές, εκτεθειμένα σε κινδύνους ασύλληπτους ακόμη και για την πιο νοσηρή φαντασία. Από την εποχή του New Deal (1935) μέχρι το 1980, το επάγγελμα είχε τεθεί υπό αυστηρή επιτήρηση και δημόσιους ρυθμιστικούς ελέγχους, με κύριο γνώρισμα τον περιορισμό της έκθεσης του καταθετικού χρήματος στις κερδοσκοπικές μπίζνες των τραπεζών και τη σταθεροποίηση της χρηματοδοτικής λειτουργίας προς την πραγματική οικονομία. Ωστόσο, κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, με το νεοφιλελευθερισμό και μονεταρισμό, οι απορρυθμίσεις και απελευθερώσεις κατάργησαν τους περιορισμούς, οι τράπεζες απέβησαν βασικός μοχλός κερδοσκοπίας και σπάνιο είδος η χρηματοδότηση της οικονομίας. Διαβλήθηκε η έκδοση δημόσιου χρήματος, ε

Η Γερμανία , με δυσώδες παρελθόν, ιδίως έναντι των χωρών που το έχουν επώδυνα υποστεί και σήμερα συνυπάρχουν με αυτήν στο κοινό νόμισμα, αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κοιτίδα φονικής και ατελέσφορης υπερβολής όχι μόνον για τους άλλους, αλλά και για τον εαυτόν της. Σε κάθε ιστορική φάση, δεν σταθεροποιεί τον κατ' αυτήν «ζωτικό χώρο», στην ηγεμόνευση του οποίου αποβλέπει, αλλά τον υποβάλλει σε μονομερείς αφαιμάξεις, με συνέπεια περισσότερες αντιστάσεις παρά προσχωρήσεις στις ηγεμονικές φαντασιώσεις της. Ενώ η τρέχουσα κρίση ξεκίνησε από την αμερικανική χρηματοπιστωτική φούσκα και πέρασε στις υπερεκτεθειμένες σε αυτήν γερμανικές τράπεζες, οι τελευταίες μετέφεραν την κρίση τους στον ευρωπαϊκό Νότο, ενοχοποιώντας τον για παθογένειες από το παρελθόν. Στην Αμερική, ο πρόεδρος Ομπάμα, με συνείδηση του συστημικού χαρακτήρα της κρίσης, στηρίζει την απασχόληση, τους αδύναμους και πιθανώς λιγότερο ανταγωνιστικούς, προκειμένου να σταθεροποιήσει την οικονομία και την ανάκα

(...) προτεραιότητα στην ικανοποίηση των δανειστών, με διαιώνιση της κοινωνικής εκατόμβης στη χώρα ή στην επιβίωση των απλών ανθρώπων, που συνεχίζουν να πληρώνουν τα σπασμένα για κάποια «πάρτι», στα οποία δεν έχουν λάβει μέρος ούτε καν ως εκ του μακρόθεν θεατές;  (...)  Εάν οι περικοπές συνεχιστούν, μπορεί το «πλεόνασμα» να αυξηθεί, ενώ βέβαια η οικονομία και οι συντελεστές της θα αναπαύονται στα κοιμητήρια. Εάν η εικόνα θεωρηθεί υπερβολική, ας αντικατασταθεί με την ισοδύναμη της ανεργίας στο ύψος του 31,5% και του 60% για νεανικούς πληθυσμούς.  (...) Unemployed man  by Maynard Dixon Με την εξαγγελία πρωτογενούς πλεονάσματος σε 1,5% του ΑΕΠ από τα τέλη του 2012, η κυβέρνηση πανηγυρίζει, προσδοκώντας να το αυξήσει σε 4,5% του ΑΕΠ. Καθησυχάζουν οι δανειστές, οι αγορές, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες.  Μετά τη Γερμανίδα ομόλογό του, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ εκτίμησε ότι η χώρα βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Ωστόσο, όπως επισημαίνει το Bloomberg, σε συνθήκες πρωτογενο

(...)  Οσον αφορά τη χώρα μας, αφού δεν αξίωσε αναθεώρηση των προγραμμάτων λιτότητος ούτε διατήρηση των κοινοτικών δαπανών στα προηγούμενα επίπεδα ούτε επικαλέσθηκε την ύφεση, που με ευρωπαϊκές οδηγίες πυροδοτείται, παραλαμβάνει όσα απομένουν, αφού προηγουμένως σερβιριστούν όλοι οι άλλοι. Σε τι μπορεί η Ελλάδα να ελπίζει από την Ευρώπη, όταν συρρικνώνονται τόσο οι εμπορικές προοπτικές όσο και οι χρηματοδοτικές; Αλλά και σε τι μπορεί η Ευρώπη να ελπίζει από την Ελλάδα, όταν αποδυναμώνει τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς σταθεροποίησης σε αμφότερα τα πεδία;  Εάν ίσχυε ο ορθός λόγος, θα είχαν αποφευχθεί οι εκατόμβες δύο καταστροφικών παγκόσμιων πολέμων, θα είχαν αποτραπεί οι οικονομικές κρίσεις, αφού, έπειτα από δυο αιώνες κρίσεων, γνωρίζουμε τη μέθοδο υπέρβασής τους. Δεν ήταν ούτε ωφέλιμες ούτε αναγκαίες για τη βελτίωση αποδοτικότητας της οικονομίας. Οταν όλες οι χώρες ταυτόχρονα περιστέλλουν τις δαπάνες τους, αυτονόητη είναι η αποδυνάμωση και κατάρρευση της διεθνούς οικο

Εάν σήμερα υπάρχει μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρώπης, αυτή δεν είναι η δήθεν καθυστέρηση στην εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων «μεταρρυθμίσεων», αλλά η έκταση της ανεργίας, που υπερβαίνει τα 20 εκατομμύρια ανέργων στην Ευρωζώνη [...] Ο Κώστας Βεργόπουλος καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την σημερινή ολοένα και αθλιότερη πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική κατάσταση της χώρας, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs. Κρ.Π.: Εξίσου βαθιά με την οικονομική η κρίση, η κρίση της δημοκρατίας είπε πρόσφατα ο Σ.Ζίζεκ. Αν και ήδη, έχει ειπωθεί εδώ και καιρό από Έλληνες... Εσείς, τι λέτε επ’ αυτού;  Κ.Β.: Ασφαλώς, υπάρχουν σήμερα και πολλές πλευρές της κρίσης, που συμβαδίζουν παράλληλα, έστω και αν σε κάθε στιγμή μια πλευρά μπορεί να έρχεται περισσότερο στο επίκεντρο, οξύνοντας ταυτόχρονα όλες τις άλλες. Η κρίση δεν είναι μόνον της οικονομίας, αλλά και της δημοκρατίας. Όμως, υπάρχουν επίσης και πολ

Με την αποδέσμευση της καθυστερούμενης από τον περασμένο Ιούνιο δόσης, κάποιο αβέβαιο αίσθημα ανακούφισης διαχέεται στην καταπτοημένη κοινή γνώμη. Η κυβέρνηση μοιράζει καθυστερούμενες οφειλές στον αγροτικό κόσμο και στα ταμεία, ενώ ταυτόχρονα επαίρεται ότι η αντίστροφη μέτρηση για τη σταθεροποίηση και την ανάκαμψη έχει ήδη αρχίσει. Η Standard and Poors αναβαθμίζει τη φερεγγυότητα της χώρας κατά έξι βαθμίδες, ενώ παράλληλα ο άνθρωπος που η ευρωπαϊκή Δεξιά είχε κατατάξει σε μιασματική κατηγορία μαζί με τον Ούγγρο Βίκτορ Ορμπάν εγκωμιάζεται σήμερα από τους Ευρωπαίους συντηρητικούς ομολόγους του και ανακηρύσσεται πρόσωπο της χρονιάς στη Γερμανία. Όσοι επεκαλούντο την καθυστέρηση των διαβόητων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» στη χώρα μας για να μπλοκάρουν τα πακέτα στήριξης, σήμερα δηλώνουν ικανοποίηση με τη «σημαντική πρόοδό» τους. Ενώ η εικόνα της χώρας μας στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο αναμφισβήτητα μεταβάλλεται, ποιο το μέρος της οικονομίας και ποιο της ιδεολογίας και της

' 'Η ανάρμοστη σχέση της χώρας μας με την Ευρώπη και ειδικά την Γερμανία, αντί να γίνεται αρμοστή, αποβαίνει σήμερα ακόμη πιο ανάρμοστη και η ευθύνη γι' αυτό ανάγεται πολύ περισσότερο στον ισχυρό πόλο της σχέσης παρά στον αδύναμο. Στο βιβλίο που μόλις εκυκλοφόρησε, εξηγώ ότι ποτέ στην ιστορία καμιά ηγεμονία δεν κατακτήθηκε μέσω της πτώχευσης του αδύναμου, αλλά πάντα μέσω της σταθεροποίησης και της ενίσχυσης του. Εάν σήμερα οι χώρες της Νότιας Ευρώπης βρίσκονται υπό κατάρρευση, αυτό δεν είναι σε όφελος της γερμανικής ηγεμονίας, αλλά οπωσδήποτε εις βάρος της. [...] Η πολιτική λιτότητας αποτελεί ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της Ευρωζώνης, τόσο για το μέλλον όσο και για το παρόν"  Ο Κώστας Βεργόπουλος , καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίο VIII του Παρισιού, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή το νέο βιβλιο του « Η ανάρμοστη σχέση . Ελλάδα-Ευρώπη», συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.gr . Κρ.Π.: Το πρόσφατο βιβλίο σας « Η ανάρμοστη σχέση

Είναι πολύ πιθανό ότι η κρίση του 1930 θα είχε διαρκέσει πολύ περισσότερο χρόνο, και με ασύγκριτα βαρύτερο ανθρώπινο και οικονομικό κόστος, εάν ο πρόεδρος Ρούζβελτ δεν είχε εξ αρχής εντοπίσει και στοχοποιήσει τους υπεύθυνους γιʼ αυτήν, χρηματιστήρια, κερδοσκόπους, τραπεζίτες, κι εάν δεν είχε λάβει εξ αρχής μέτρα που περιόρισαν αποφασιστικά την ασυδοσία τους, που θέσπισαν αυστηρές κανονιστικές ρυθμίσεις και υπεύθυνη δημόσια επιτήρηση πάνω στην ανευθυνότητα και ασυδοσία των αγορών. Όταν ο αμερικανός πρόεδρος αποφάσισε την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και τη διολίσθηση του αμερικανικού νομίσματος, είχε σαν κύριο στόχο να συντρίψει τις πληρωμές για τόκους στους πιστωτές του δημοσίου. Οι τελευταίοι κατήγγειλαν ότι με την προεδρική απόφαση επέρχεται το τέλος του δυτικού πολιτισμού... Μέχρι το 1934, όλοι οι οικονομικοί σύμβουλοι στον Λευκό Οίκο είχαν παραιτηθεί, καταγγέλλοντας τον πρόεδρο. Ο ίδιος, τους απέδωσε τη σύνθετη επωνυμία banksters (νεολογισμός, που