Ο Ερντογάν στην Αθήνα. (3)

(1) ΟΙ 32 ώρες του Ερντογάν στην Ελλάδα.

(2) Επίσκεψη άνευ περιεχομένου.

(3) Η εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας και ο τουρκικός εθνικισμός. 

(4) Ακόμη μια χαμένη ευκαιρία για την ΑΟΖ: 
Τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. 

(5) Τι είπε και τι δεν… είπε ο  Ερντογάν – Τι… πήραμε και τι δώσαμε!

  (6) Ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Ερντογάν και ποιοι σκότωσαν την ελληνική δημοσιογραφία.

(7) Επίσκεψη Ερντογάν

 (8)Μια ψύχραιμη αποτίμηση της επίσκεψης Ερντογάν.



1.
Οι 32 ώρες του Ερντογάν στην Ελλάδα.

Ξεκίνησε με πάταγο στο προεδρικό μέγαρο, ολοκληρώθηκε χωρίς δυσάρεστες εκπλήξεις στην Κομοτηνή. Αλλά τι αφήνει πίσω της αυτή η ασυνήθιστη επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα;

Το εύκολο είναι να αναζητήσει κανείς απάντηση στο ερώτημα από την σκοπιά της εσωτερικής πολιτικής σκηνής. Ποιος κέρδισε, ποιος έχασε; Έκανε καλό στην κυβέρνηση ή της έκανε ζημιά; Η «εικόνα» του πρωθυπουργού βγήκε ενισχυμένη ή τραυματισμένη; Έχει δίκιο η αντιπολίτευση όταν κατηγορεί για ελλιπή και επιπόλαιη προετοιμασία του ταξιδιού; Έχουν λόγο να πανηγυρίζουν οι φίλοι της κυβέρνησης για σθεναρή στάση του Αλέξη Τσίπρα στην συνέντευξη Τύπου απέναντι στον Τούρκο πρόεδρο;

Τετριμμένα ερωτήματα, εύκολες απαντήσεις. Εύκολες- επειδή είναι ασήμαντες. Στο παιχνίδι των εντυπώσεων, το παιχνίδι του spin ισχύει ο νόμος των φθινουσών αποδόσεων. Χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες επενδύσεις σε χρήμα, χρόνο, μέσα και ενέργεια για όλο και μικρότερες αποδόσεις στην διαμόρφωση των συνειδήσεων ενός υπερ-κορεσμένου κοινού. Που εξατμίζονται, άλλωστε, όλο και πιο γρήγορα.

Ας μείνουμε στα βασικά, λοιπόν:

Όχι, δεν έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι δεν έπρεπε να προσκληθεί ο Ερντογάν - επειδή έχει εκτραπεί σε μια ακραία, αυταρχική εκδοχή διακυβέρνησης στο εσωτερικό, επειδή έχουν διαταραχθεί οι σχέσεις του με τα παραδοσιακά του στηρίγματα στην Δύση, επειδή έχουν ενταθεί οι αεροναυτικές προκλήσεις στο Αιγαίο ή επειδή οι ελληνοτουρκικές σχέσεις περνούν μέρες γκρίζες, οπισθοχωρούν πίσω από τα κεκτημένα των «ήρεμων υδάτων» των τελευταίων 20 χρόνων. Όλοι αυτοί οι λόγοι θα ήταν επιχειρήματα περί του αντιθέτου, υπέρ της ανάγκης να αποκατασταθούν οι κομμένες γέφυρες επικοινωνίας στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο.

Ναι, η επίσκεψη ήταν μια διπλωματική άσκηση υψηλού ρίσκου. Δεν μπορούσε παρά να είναι- λαμβάνοντας υπ΄ όψιν την προσωπικότητα του επισκέπτη και την κατάσταση στην χώρα του. Κι είναι ένα ερώτημα αν η ελληνική πλευρά είχε πλήρη συνείδηση του ρίσκου αυτού. Ναι, η εκτροπή της επίσκεψης σε ένα απρογραμμάτιστο debateoncamera εφ όλης της ύλης των ελληνοτουρκικών διαφορών ήταν δυσάρεστη, επικίνδυνη, απείλησε να οδηγήσει σε ναυάγιο όλο το ταξίδι και έπρεπε οπωσδήποτε να έχει αποφευχθεί. Ναι, η ελληνική πλευρά, δια του πρωθυπουργού, απάντησε με επάρκεια και μετριοπάθεια, στον σωστό τόνο, χωρίς υπερβολές, στις θέσεις Ερντογάν. Αλλά όχι- αυτό δεν αρκεί για να καταστήσει επιτυχημένο το εγχείρημα. Δεν προσκαλέσαμε τον Ερντογάν για να «μας την πει» ή για να τον «ταπώσουμε» σε ένα παιχνίδι ηγετικού γοήτρου δίχως νόημα. Τον καλέσαμε για να ανακόψουμε την φθορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Το πραγματικό ερώτημα, συνεπώς, είναι αυτό: Βελτιώθηκαν, επιδεινώθηκαν ή έμειναν ανεπηρέαστες οι σχέσεις αυτές μετά το ταξίδι του Ερντογάν; Για να απαντήσουμε θα έπρεπε να έχουμε γνώση όσων συζητήθηκαν όχι εμπρός στις κάμερες αλλά πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε τα αποτελέσματα, αν υπάρχουν αποτελέσματα, στην πράξη. Ως τότε μένουν απλώς οι εντυπώσεις από το πρωτότυπο talkshow που παρακολουθήσαμε live.

Μα τι αφήνει πίσω της, πέραν των εντυπώσεων, πέραν και των εφήμερων επιπτώσεων στην αέναη χορογραφία των εσωτερικών πολιτικών συσχετισμών, η πρώτη επίσκεψη Τούρκου Προέδρου στην Ελλάδα, μετά 67 έτη;

Την επίγνωση, νομίζω, της ανάγκης για έναν νέο σχεδιασμό μιας εθνικής στρατηγικής για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Φθάσαμε ως εδώ με την λεγόμενη στρατηγική του Ελσίνκι- εμείς υποστηρίζουμε την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας και σε αντάλλαγμα εξασφαλίζουμε ηρεμία στα ανατολικά μας σύνορα. Κι αν οι ιστορικές διαφορές δεν επιλύονται, πάντως δεν ανακινούνται, ούτε επιδεινώνονται. Αυτή η στρατηγική, για προφανείς λόγους έφθασε στα όριά της. Η επίσκεψη Ερντογάν το επιβεβαίωσε. Αλλά η σύλληψη και η υιοθέτηση μιας νέας εθνικής στρατηγικής, δεν προκύπτει από διπλωματικούς αυτοσχεδιασμούς. Χωρίς ένα μίνιμουμ εθνικής συναίνεσης είναι, κυριολεκτικά, mission impossible.

Παύλος Τσίμας 
Σύμβουλος Έκδοσης της HuffPost Greece


9/12/2017


2.
Επίσκεψη άνευ περιεχομένου.

Με την επίσκεψη του νεοπαγή σουλτάνου της Άγκυρας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα ύστερα από μία μακρά απομόνωση του από τον δυτικό κόσμο χωρίς να έχει προετοιμαστεί, ώστε να έχει και συγκεκριμένα αποτελέσματα, αυτό που εσυνέβη ήταν να κερδίσει ο Ερντογάν, τόσο στο εσωτερικό της χώρας του, όσο και διεθνώς, μια νομιμοποίηση εξ Αθηνών χωρίς να αποδώσει στην Αθήνα τα δέοντα, δηλαδή την παύση των παραβιάσεων και διεκδικήσεων στο Αιγαίο και στα νησιά και τη συμφωνία για την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής από την Κύπρο. Διότι περί αυτού πρόκειται. Οι διεθνείς σχέσεις είναι σχέσεις συμφερόντων.

Η Αθήνα έδωσε νομιμοποίηση και σαφή στήριξη στο καθεστώς απροκάλυπτης δικτατορίας που επέβαλε στη χώρα του ο Ερντογάν μέσα από την χειρονομία απλά και μόνο της επίσκεψης, χωρίς να αποκομίσουμε τα ανταλλάγματα που όφειλε να δώσει σε θέματα που αφορούν στις διμερείς σχέσεις, όπως ήδη αναφέρθηκε, και στο Κυπριακό. Το σημαντικότερο για την Ελλάδα, όπως και για κάθε χώρα που έχει προβλήματα με τις γειτονικές τις χώρες, είναι να υπερασπίζεται τα ζωτικά της συμφέροντα θέτοντας τα προβλήματα που υφίστανται επί τάπητος και διεκδικώντας την διευθέτηση τους προς ίδιον όφελος. Εν προκειμένω, θα έπρεπε να τεθεί το Κυπριακό, όχι μόνο σε επίπεδο διακηρύξεων και λόγων, αλλά και υποχρέωσης της Τουρκίας εν τοις πράγμασι να προχωρήσει σε συγκεκριμένες κινήσεις, που θα οδηγούσαν στην δίκαιη και σύμφωνα με τις αρχές του ΟΗΕ επίλυση του εθνικού μας προβλήματος. Δεν εσυνέβη κάτι τέτοιο, ούτε και στο Αιγαίο υπήρξαν σαφείς δεσμεύσεις του Τούρκου ηγέτη. Αντίθετα, μάλιστα, μεσούσης της επίσκεψής του, η τουρκική αεροπορία παραβίασε κατ’ επανάληψη τον ελληνικό εναέριο χώρο.

Η επίσκεψη του νεοσουλτάνου στη Θράκη επιβεβαίωσε τις αρχικές μας ανησυχίες ότι, όχι μόνο θα δεν θα κατεύναζε τη μουσουλμανική μειονότητα, αλλά θα ενίσχυε, όπως και έγινε, την καλλιέργεια τουρκικής συνείδησης και εθνικιστικών προσανατολισμών της ελληνικής μουσουλμανικής μειονότητας. Έχουμε λοιπόν ενώπιόν μας αυτή την εξέλιξη, η οποία οφείλει να διδάξει πως οι επισκέψεις ηγετών πρέπει να διοργανώνονται και να λαμβάνουν χώρα κατά τρόπο που να προβλέπει, και εν προκειμένω η πρόβλεψη αποτελεί την ουσία της πολιτικής, τις επιπτώσεις συγκεκριμένων πράξεων, ενεργειών ή και όπως συνέβη τώρα, προκλήσεων ηγετών για τη χώρα και τα συμφέροντά της. Διότι αν οι κινήσεις αυτές γίνονται απερίσκεπτα και εν μέσω ενός στιγμιαίου ενθουσιασμού μπορεί να οδηγήσουν σε εξελίξεις απρόβλεπτες, που όχι μόνο δεν θα βελτιώσουν τις σχέσεις των χωρών μεταξύ τους, αλλά μπορεί και να τις χειροτερέψουν.

Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τα σοβαρά κράτη του κόσμου, όταν προσκαλούν κάποιον ηγέτη στη χώρα τους, του κάνουν το λεγόμενο ψυχογράφημα, που σημαίνει να γνωρίζουν επακριβώς ποιος είναι, όχι μόνο ως προς τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά και ως προς τον χαρακτήρα, την προσωπικότητα και εν γένει τη στάση του απέναντι στη ζωή, στον κόσμο και στην ανθρωπότητα. Όπως ήδη λέχθηκε, αν τα πράγματα δεν ακολουθήσουν την πρόβλεψη καλών εξελίξεων κατά την επίσκεψη και υπάρξουν αρνητικές συνθήκες, η επίσκεψη δεν θα συμβάλλει στην βελτίωση των σχέσεων, αλλά μάλλον στην επιδείνωσή τους. Η δική μας εκτίμηση είναι ότι η επίσκεψη Ερντογάν σαφώς δεν βελτίωσε τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Θέλουμε να ελπίζουμε πως δεν τις χειροτέρεψε.

Επομένως ας αποτελέσει επιτέλους αυτή η επίσκεψη μάθημα για την ελληνική διπλωματία να οργανώνει με μεγάλη προσοχή τις διεθνείς της σχέσεις, να υπολογίζει το συμφέρον για την χώρα και να μεθοδεύει την ανάπτυξη των σχέσεων μεταξύ των κρατών λαμβάνοντας υπόψη, όχι μόνο τις θεματικές που ενδιαφέρουν, αλλά και την προσωπικότητα των ηγετών με τους οποίους επιθυμούμε να έχουμε σχέσεις, διαπραγμάτευση, επικοινωνία και συνεργασία εν γένει.

  Χριστόδουλος Κ. Γιαλλουρίδης. 
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής


9/12/2017

GRIGORIS SIAMIDIS / REUTERS

 3.
Η εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας και ο τουρκικός εθνικισμός. 

Οι διαδικασίες της παγκοσμιοποίησης και της ενδυνάμωσης του μειονοτικού εθνικισμού είναι κάτι σαν δίδυμες αδελφές. Οι ομοιότητες είναι πολλές και ενδιαφέρουσες, γιατί και οι δύο αυτές διαδικασίες βγαίνουν από την ίδια μήτρα: την αποδυνάμωση του εθνικού κράτους, ειδικά όταν το τελευταίο, πρώτον, δεν ανήκει σε εκείνα τα κράτη που διαμορφώνουν το περιεχόμενο και την ταχύτητα εξάπλωσης του παγκοσμιοποιητικού φαινομένου και, δεύτερον, είναι «πολυπολιτισμικό», όπως ονομάζεται σήμερα μια πολυεθνική, πολυγλωσσική και πολυθρησκευτική κοινωνία.

Όχι μόνο τα χρόνια που κυβερνά στην Τουρκία ο Ερντογάν, αλλά και δεκαετίες νωρίτερα, η τουρκική ελίτ επιχείρησε να παίξει το πολιτικό χαρτί της τουρκικής διασποράς στην Ευρώπη, προκειμένου να καταστεί «παράγοντας» στις πολιτικές διεργασίες ευρωπαϊκών κοινωνιών. Χαρακτηριστικά είναι τα πρόσφατα παραδείγματα εμπλοκής μελών του τουρκικού πολιτικού προσωπικού στις εθνικές εκλογές της Ολλανδίας, αλλά και της Γερμανίας, με ευθεία παρέμβαση της μητέρας-πατρίδας για το πώς πρέπει να ψηφίσουν Ολλανδοί και Γερμανοί πολίτες τουρκικής καταγωγής και (εθνοτικής) συνείδησης.

Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες δύο βαλκανικές χώρες με τουρκική (ή από την Τουρκία ως τουρκική λογιζόμενη) διασπορά, τη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ,η Άγκυρα αξιοποιεί εδώ και καιρό τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, τους οποίους βαπτίζει συλλήβδην τουρκικούς, προκειμένου να γίνει μέσω αυτών ρυθμιστικός παράγοντας στην εγχώρια πολιτική σκηνή, και - ειδικά σε περιπτώσεις οριακής κυβερνητικής πλειοψηφίας – εγγυητής της πολιτικής σταθερότητας. Αυτό γίνεται με δύο τρόπους:είτε με τη δημιουργία αυτόνομων πολιτικών φορέων που διεκδικούν ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή, είτε με την ανάδειξη βουλευτών σε κυβερνητικά σχήματα, οι οποίοι δυνητικά παίζουν ρόλο ρυθμιστή σε περιπτώσεις ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Η προσπάθεια της Τουρκίας να χρησιμοποιήσει την τουρκική διασπορά στην Ευρώπη ως μέσο άσκησης πολιτικής επιρροής, προσπάθεια που γίνεται με συστηματικό τρόπο μέσω της ενεργοποίησης πολλαπλών δικτύων και πόρων, κυρίως όμως μέσα από ένα εκτεταμένο δίκτυο θρησκευτικών λειτουργών σε ευρωπαϊκές χώρες, δεν έχει οδηγήσει μέχρι στιγμής σε ορατά, ευνοϊκά για την Τουρκία, αποτελέσματα. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Ιδιαίτερα οι ανοιχτές προκλήσεις του προέδρου Ερντογάν σε προεκλογικές συνάξεις της τουρκικής διασποράς, με τις οποίες τασσόταν με θέρμη υπέρ της ιδέας του «πολυπολιτισμού» (εννοείται, εκτός Τουρκίας…) και της αναγνώρισης των μειονοτικών δικαιωμάτων των Τούρκων στη Γερμανία, έχουν οδηγήσει σε μια συντηρητική στροφή μέσα στην ίδια τη γερμανική κοινωνία και στην αμφισβήτηση του μοντέλου του «πολυπολιτισμού», με την ίδια την καγκελάριο να τονίζει χαρακτηριστικά ότι η ιδέα αυτή είναι νεκρή(“Multikultiisttot..”).Στην Ελλάδα, όμως, το παιχνίδι της Τουρκίας, και ειδικά του σημερινού της προέδρου, φαίνεται να «βγαίνει». Αυτό οφείλεται λιγότερο στη δεξιότητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και περισσότερο στον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα της ελληνικής μειονοτικής πολιτικής, και μάλιστα διαχρονικά. Αρκούν μερικά παραδείγματα για να το πιστοποιήσουν.

Πρώτον, το σύνολο των μέτρων της ελληνικής μειονοτικής πολιτικής, και ιδιαίτερα της μειονοτικής πολιτικής στον τομέα της εκπαίδευσης, στηρίζεται πάνω σε σαθρά θεμέλια, και συγκεκριμένα πάνω στο ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο του 1968, έτσι όπως το είχαν διαμορφώσει οι διπλωμάτες και οι τεχνοκράτες του απριλιανού καθεστώτος. Ενώ, λοιπόν, η μεταπολίτευση ορίζεται εν γένει ως μια πολιτική κατάσταση που προέκυψε από την ανατροπή του κανονιστικού πλαισίου της δικτατορίας, το σύνολο της ελληνικής νομοθεσίας για τη μειονότητα από το 1974 και μετά, αλλά και το σύνολο των μέτρων για τη βελτίωση της εκπαίδευσης των μελών της μειονότητας δεν έχει αποστεί ούτε κατά κεραία από το περιεχόμενο και τις αρχές του (απριλιανού) «θεμελίου» της μειονοτικής εκπαιδευτικής πολιτικής, ανεξάρτητα από τον φερόμενο ως διαφορετικό ιδεολογικό προσανατολισμό των ελληνικών κυβερνήσεων και διοικήσεων.

Δεύτερον, ενώ επισήμως η ελληνική πολιτεία δεν αναγνωρίζει τουρκική μειονότητα στη Θράκη, αλλά την προσδιορίζει ως μουσουλμανική, εφαρμόζοντας και εξειδικεύοντας τις πρόνοιες του Πρωτοκόλλου του 1968, έχει ιδρύσει και συντηρεί μειονοτικά σχολεία στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με δίγλωσσο πρόγραμμα και αμιγώς μουσουλμανικό μαθητικό πληθυσμό. Έχει καθιερώσει, επίσης, την τουρκική γλώσσα και τον τουρκικό πολιτισμό (μέσω των κειμένων των σχολικών βιβλίων) ως στοιχεία ταυτότητας του συνόλου των μειονοτικών μαθητών, αγνοώντας συνειδητά το γεγονός ότι οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Θράκης ανήκουν σε τρεις διακριτές κατηγορίες, τόσο από γλωσσικής, όσο και από εθνοπολιτισμικής πλευράς. Παρακάμπτοντας τη γλώσσα και την πολιτισμική ταυτότητα των Πομάκων και των Ρομά Μουσουλμάνων, η ελληνική νομοθεσία μένει πιστή στο πνεύμα και το γράμμα του Πρωτοκόλλου του 1968, ενώ την ίδια στιγμή ονομάζει καταχρηστικά την πολιτική αυτή «διαπολιτισμική εκπαίδευση». Κάνει δηλαδή επί της ουσίας, χωρίς όμως να το δηλώνει, αυτό που θα έκανε αν υπήρχε μια ενιαία εθνική (τουρκική) μειονότητα στη Θράκη και μια αντίστοιχη συμφωνία προστασίας των δικαιωμάτων της. Συμπεριφέρεται σαν να υπήρχε αναγνωρισμένη συμπαγής τουρκική μειονότητα, αλλά αρνείται να ονομάσει την μειονότητα αυτή τουρκική. Την ίδια στιγμή δεν τολμά να αναγνωρίσει την ύπαρξη διακριτής πομακικής και ρόμικης ταυτότητας στη Θράκη. Σε κανένα από τα σχολικά εγχειρίδια που διδάσκονται στα μειονοτικά σχολεία δεν υπάρχει έστω μία αράδα ή μία εικόνα που να υπαινίσσεται την ύπαρξη αυτών των δύο ταυτοτήτων.

Τρίτον, απέναντι στη συστηματική προσπάθεια του τουρκικού κράτους για τον προσεταιρισμό και την ενσωμάτωση του πομακικού και ρόμικου μουσουλμανικού πληθυσμού της Θράκης μέσα στη (εθνοτική) τουρκική ομάδα και τη δημιουργία μιας ενιαίας τουρκικής συνείδησης σε όλα τα μέλη της μειονότητας, η ελληνική πλευρά δεν έχει εκπονήσει κανένα επεξεργασμένο σχέδιο. Δρα αμυντικά μέσα από στρατηγικές «παροχών» και «θετικής διάκρισης», δηλ. θέσπισης μέτρων εξαίρεσης των μελών της μουσουλμανικής μειονότητας από υποχρεωτικές για τον λοιπό πληθυσμό διαδικασίες ελέγχου της πρόσβασης σε κοινωνικά αγαθά (π.χ. για ην εισαγωγή στα ΑΕΙ, για διορισμό στη δημόσια διοίκηση κ.α.).

Τέταρτον, απέναντι στα δίκτυα τουρκικής πολιτικής επιρροής στη Θράκη (κυρίως μέσω των εκεί τουρκικών διπλωματικών αποστολών, αλλά και των παράλληλων δομών του μουσουλμανικού κλήρου) η ελληνική πλευρά θεωρεί ότι είναι αρκετό, όργανα ειδικών υπηρεσιών να παρακολουθούν και να καταγράφουν διάφορες ύποπτες «κινήσεις» προσώπων και παραγόντων. Ανέχεται διαχρονικά το διπλό σύστημα ιερατικής εκπροσώπησης (επίσημοι μουφτήδες – ψευδομουφτήδες, επίσημοι ιμάμηδες – άτυποι ιμάμηδες) καθώς επίσης και τη χρήση των χώρων θρησκευτικής λατρείας για την προώθηση των ιδεών και των στόχων του τουρκικού κράτους στην ελληνική επικράτεια (κορανικά σχολεία).

Κάτω από τις συνθήκες αυτές, το παιχνίδι της τουρκικής ελίτ με την πολιτική εργαλειοποίηση της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη, προκειμένου να καθιερωθεί η Τουρκία ως «παράγων» που έχει λόγο στην ελληνική εσωτερική και εξωτερική πολιτική, είναι ιδιαίτερα εύκολο. Δεν υπάρχει Τούρκος ηγέτης, πολύ περισσότερο ο σημερινός πρόεδρος, που δεν θα έμπαινε στον πειρασμό να εκμεταλλευτεί το στρατηγικό πλεονέκτημα της χώρας του για την προώθηση της τουρκικής πολιτικής στη Θράκη. Οι συχνές δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων ότι η Τουρκία οφείλει να σέβεται το διεθνές δίκαιο και να τηρεί τους κανόνες καλής γειτονίας, δεν είναι σε θέση να ανατρέψουν το στρατηγικό μειονέκτημα της Ελλάδας, ένα μειονέκτημα που δημιούργησαν διαχρονικά - και το κληροδοτούν στις επόμενες - οι ίδιες οι ελληνικές διοικήσεις με την αβελτηρία τους.

 Αθανάσιος Γκότοβος 
Καθηγητής Παιδαγωγικής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων


 8/12/2017 


 4.
Ακόμη μια χαμένη ευκαιρία για την ΑΟΖ: 
Τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας. 

Ο Αλέξης Παπαχελάς με την συνέντευξη που πήρε στο παλάτι του Ταγίπ Ερντογάν έδωσε την μεγαλύτερη βοήθεια στην ελληνική κυβέρνηση αποκαλύπτοντας με μεγάλη καθαρότητα το σύνολο της τουρκικής ατζέντας στις σχέσεις με την Ελλάδα.

Στην σημαντική όμως ερώτησή του για το Αιγαίο, ο Παπαχελάς είχε την δυνατότητα να αναφερθεί και στην ΑΟΖ, αλλά δεν το έπραξε. Είπε: «Εάν είχατε εσείς μια ιδεατή λύση για το Αιγαίο πως θα έμοιαζε, με τι θα έμοιαζε;», και ο Ερντογάν απάντησε: «Στο Αιγαίο υπάρχουν αποστάσεις μεταξύ των νησιών που είναι αρκετά προβληματικές και θεωρώ ότι αυτά τα προβλήματα μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν, Έχουμε θέματα στην οριοθέτηση του εναερίου χώρου και των θαλάσσιων συνόρων και στον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας και νομίζω ότι υπάρχουν τα συγκεκριμένα θέματα που μπορούν εύκολα να ξεπεραστούν……… Το θέμα της οριοθέτησης των χωρικών υδάτων είναι πολύ σημαντικό σε αυτή τη φάση και εάν μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις προκλήσεις, νομίζω ότι θα έχουμε αντιμετωπίσει την διαδικασία για πάντα.»

Πάντως, εάν κάποιος που άκουγε τον Ερντογάν για πρώτη φορά, παρακολουθώντας την συνέντευξή του θα έφευγε με την εντύπωση ότι ήταν ένας ηγέτης υψηλού επιπέδου, με σημαντικά προσόντα και άριστα προετοιμασμένος.

Η ελληνική πολιτική ηγεσία, που παρακολούθησε την μεγάλη δημοσιογραφική επιτυχία του Αλέξη Παπαχελά, κατάλαβε ότι έπρεπε να παρουσιαστεί ακόμα καλύτερα και φαίνεται ότι τα κατάφερε. Βέβαια, έπαιξε από την αρχή στο γήπεδο του Ερντογάν γνωρίζοντας ότι η Συνθήκη της Λωζάνης έπρεπε να προφυλαχτεί σαν κόρη οφθαλμού και η παρέμβαση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν καθοριστική. Αξίζει να αναφέρουμε εδώ το σχόλιο της αυστριακής Der Standard: «Ο Τούρκος Πρόεδρος καταλαμβάνει από μόνος του το μεγαλύτερο μέρος του λευκού καναπέ στην έδρα του Έλληνα οικοδεσπότη.Ο Προκόπης Παυλόπουλος κάθεται στη δεξιά γωνία του καναπέ. Ωστόσο η γλώσσα του σώματος απατά. Ο 67χρονος Έλληνας με τα άσπρα μαλλιά λογομαχεί απροσδόκητα έντονα με τον καλεσμένο από την Τουρκία.»

Ο ελληνικός λαός πρέπει να αισθάνεται υπερήφανος για τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όταν είπε στον Ερντογάν: «Το θεμέλιο της φιλίας μας δεν είναι άλλο από τη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία καθορίζει τα σύνορα και την κυριαρχία της Ελλάδας και της ΕΕ και είναι για εμάς αδιαπραγμάτευτη. Δε χρειάζεται αναθεώρηση ούτε επικαιροποίηση. Καλύπτει απολύτως τα ζητήματα και δεν αφήνει περιθώριο για γκρίζες ζώνες, όπως για τις μειονότητες, στη θρησκευτική μουσουλμανική μειονότητα»

Ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου με αυτό το σχόλιο συνόψισε, με ακρίβεια, το διήμερο της επίσκεψης του Τούρκου προέδρου στην πατρίδα μας: «Η ελληνική ηγεσία έδωσε την ευκαιρία στον Ερντογάν να παίξει το ισλαμικό παιγνίδι του επί ελληνικού εδάφους. Δεν έπρεπε… Την ίδια στιγμή, και πέραν κάθε αμφιβολίας, αναγνωρίζω ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο Πρωθυπουργός στάθηκαν άξια προστατεύοντας και προβάλλοντας τις ελληνικές εθνικές θέσεις. Είναι θέσεις ορθές αυτές που εξέφρασαν, εθνικές και πατριωτικές, όχι εθνικιστικές. Η Ελλάδα δεν απειλεί κανένα, και δεν ζητά τίποτα από αυτά που χάθηκαν στις αρχές του προηγούμενου αιώνα. Δεν δέχεται την αλλαγή συνόρων, κάτι όμως που επιδιώκει η Τουρκία.»

Αλλά ξαφνικά, out of the blue, όπως θα έλεγε και ο ίδιος, πετάχτηκε ο γιός του Ανδρέα Παπανδρέου και με ύφος μεγάλου διπλωμάτη άσκησε κριτική στους χειρισμούς του Προκόπη Παυλόπουλου κατά την συνάντησή του με τον Ρετζέπ Ερντογάν λέγοντας: «Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις, απαιτούν στρατηγική, σοβαρούς χειρισμούς και κυρίως, όχι αυτοσχεδιασμούς που μπορούν να βλάψουν τα εθνικά μας θέματα».

Ξεχνά ο γιός του μεγάλου Ανδρέα ότι πολέμησε την ΑΟΖ του άλλου μεγάλου Τάσσου Παπαδόπουλου και ζήτησε από την Κύπρο να μη κάνει την σωστή οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο για να μη ενοχλήσει την Τουρκία.

Η επιστροφή της Υφαλοκρηπίδας

Φαίνεται, δυστυχώς, ότι επανέρχονται τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας, που μας ταλαιπώρησαν τρεις δεκαετίες τώρα, για την υφαλοκρηπίδα. Έχουμε κάνει διερευνητικές επαφές από το 2002, δηλαδή για πάνω από 15 χρόνια και παραπάνω από 60 γύρους. Δηλαδή πόσους άλλους γύρους να κάνουμε; Αυτή η ελληνική διαπραγματευτική ομάδα θα αρχίσει πάλι το τροπάριο της υφαλοκρηπίδας αντί να επιμείνει ότι ήρθε η ώρα η Ελλάδα να ανακηρύξει την ΑΟΖ και να την οριοθετήσει με την Κύπρο και την Αίγυπτο.

Δεν γνωρίζω τι διημείφθη στην κλειστή συνάντηση του Ερντογάν με τον Τσίπρα, αλλά χάσαμε άλλη μία ευκαιρία να θέσουμε δημόσια το θέμα της ΑΟΖ. Θα ήταν όντως πολύ τραγικό, εάν δεν συζητήθηκαν τα δυο μεγάλα θέματα για μας που καλύπτονται πλήρως από το UNCLOS, δηλαδή τα χωρικά ύδατα 12 ν.μ. (είμαστε το μόνο κράτος που διαθέτει 6 ν.μ.) και η ΑΟΖ.

Βέβαια πρέπει να λάβουμε υπόψη και την δημιουργική ασάφεια της πρώτης φοράς αριστεράς, διότι συνέβη κάτι πολύ παράξενο τρεις ημέρες πριν την άφιξη του τούρκου προέδρου στην Αθήνα. Ο Υπουργός Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης σε ερώτηση, πού βρίσκεται το ζήτημα της οριοθέτησης της ΑΟΖ της Ελλάδας με την Κύπρο και την Αίγυπτο, απάντησε: «Η οριστική και τελική οριοθέτηση των ΑΟΖ είναι επιβεβλημένη και νομίζω θα προχωρήσουμε πολύ σύντομα. Είναι μικρές κατά τη γνώμη μου οι διαφορές και σίγουρα μπορούμε να ολοκληρώσουμε την οριοθέτηση πολύ σύντομα».

Αλλά η κυβέρνηση φαίνεται να λέει άλλα πράγματα. Με ένα non paper που διακινεί το Μέγαρο Μαξίμου επιχειρεί να οριοθετήσει τις σχέσεις με την Τουρκία μετά τα όσα «καταιγιστικά» καταγράφηκαν την πρώτη ημέρα επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα.

Στο πλαίσιο αυτό μια παράγραφος του non paper αναφέρει: Συμφωνήθηκε η – υπό την υψηλή εποπτεία των δύο ηγετών – επανέναρξη των συνομιλιών ΜΟΕΑ (με ενεργή συμμετοχή της στρατιωτικής ηγεσίας και της υπηρεσιακής ηγεσίας του ΥΠΕΞ) και η επανέναρξη των διερευνητικών συνομιλιών για την υφαλοκρηπίδα. Η μας δουλεύουν ή δεν γνωρίζουν τι κάνουν.

Επίλογος

Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για 43 χρόνια (όσο και η ηλικία του Πρωθυπουργού) μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, χωρίς να βασίζεται σε διεθνείς συνθήκες και παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του διεθνούς δικαίου.

Όπως αναφέρει ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Οικονομίδης, που υπήρξε Διευθυντής της Ειδικής Νομικής Υπηρεσίας του ΥΠΕΞ: «Η επεκτατική συμπεριφορά της Τουρκίας, η οποία εμφανώς δεν συνάδει με την σύγχρονη εποχή, στηρίζεται κυρίως σε τρεις παράγοντες: – στην ισχύ έναντι της χώρας μας, – στην αδυναμία του διεθνούς συστήματος να επιβάλει την εφαρμογή των διεθνών κανόνων και – στην αδιαφορία των Μεγάλων Δυνάμεων, οι οποίες εξακολουθούν πάντοτε να τοποθετούν το ατομικό τους συμφέρον υπεράνω του γενικού συμφέροντος της διεθνούς κοινότητας ως συνόλου.Από την άλλη πλευρά, η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η ατολμία με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»

Οι αυξανόμενες τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο Πέλαγος, τα σενάρια μυστικής διπλωματίας μεταξύ Αθήνας- Άγκυρας, που φαίνεται ότι τώρα επανέρχονται, και η εγκληματική αμέλεια των ελληνικών κυβερνήσεων να ανακηρύξουν μια Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) θέτουν σε κίνδυνο τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα σε μια περίοδο που η Ελλάδα εμφανίζεται τρωτή απέναντι σε διεθνείς πιέσεις.

  Θεόδωρος Καρυώτης 


9/12/2017 


5.
Τι είπε και τι δεν… είπε ο  Ερντογάν – Τι… πήραμε και τι δώσαμε!

Μερικούς μήνες πριν, όταν ο Ερντογάν μιλούσε δειλά για αναθεώρηση της Λωζάννης, το είχε πει μία φορά μόνο, όλη η Ελλάδα και η Κυβέρνηση είχαν τιναχτεί στον αέρα και οι αντιδράσεις μας ήταν υπερβολικές.

Τι δηλώσεις επίσημες και ανεπίσημες κάναμε, τι παλληκαρισμοί από τον Καμμένο, τι υπερφίαλες δηλώσεις του προέδρου της Δημοκρατίας, τι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου και του Κοτζιά. Και όλοι εύχονταν να μας υποστηρίξουν οι ξένοι, στο να μην αλλάξει η Συνθήκη.

Ας κάνουμε σύγκριση με τα χθεσινά τεκταινόμενα.
  • Εμείς μόνοι μας, πριν ανοίξει το στόμα του ο Ερντογάν, ξεκινήσαμε να μιλάμε υπερβολικά εκτιθέμενοι για την Συνθήκη. Του δώσαμε δηλαδή την δικαιολογία και μίλησε στη χώρα μας πλέον ανοικτά και ξεκάθαρα (και όχι κάπου αλλού και δειλά), για την ανάγκη αναθεώρησης -εκσυγχρονισμού λέει παραπειστικά-της Συνθήκης.
  • Και μάλιστα τελικά έπεισε και τον πρωθυπουργό της χώρας μας, δημόσια με δημοσιογράφους και με καταγεγραμμένη την δήλωση του, ότι η ανάγκη εκσυγχρονισμού όπως την προβάλει δεν είναι κάτι παράλογο.
  • Και είναι σίγουρο, ότι θα είναι μέσα στα θέματα συζήτησης των επιτροπών και της ομάδας υψηλών εκπροσώπων συνεχώς από εδώ και πέρα, κάποιο ζήτημα εκσυγχρονισμού των προβλέψεων της Συνθήκης.

Και θα συμβαίνει απ' εδώ και στο εξής:
  • Η Τουρκία θα ξεκινήσει με το ζήτημα της Μουσουλμανικής μειονότητας, που θα ονομαστεί πλέον σιγά σιγά Τουρκική. Θα το χρησιμοποιεί αυτό κατάλληλα, ως δικαίωμα που προκύπτει από τον νόμο που εμείς ψηφίσαμε, για να είμαστε σύμφωνοι με την απόφαση του Ευρωπαϊκού δικαστηρίου. Αυτό είναι το πρώτο βήμα στην προσπάθεια ενσωμάτωσης των μειονοτήτων της παλιάς Οθωμανικής αυτοκρατορίας στην "μάνα πατρίδα". Αν το θεωρείτε υπερβολικό, δείτε τι έχει πει ο ίδιος ο Ερντογάν παλαιότερα, αλλά και πρόσφατα, μετά μάλιστα το πραξικόπημα σε δηλώσεις του και σε λόγους του. Επίσης δείτε τη στρατηγική που έχει διαμορφώσει μαζί με τον Νταβούτογλου, όπου αναφέρονται με σαφήνεια τα βήματα αυτονομίας αρχικά και ένταξης των μειονοτήτων στη συνέχεια, όταν ήταν αγαπημένοι και μαζί στην εξουσία.
  • Στην μειονότητα αυτή, επιχειρεί ήδη να προσεταιρισθεί και του Πομάκους και τους Ρομά με όχημα τον Μουσουλμανισμό, εμφανιζόμενος σαν προστάτης των δικαιωμάτων τους, και μιλώντας ήδη για 150.000 μουσουλμάνους, μεγεθύνοντας τα νούμερα (57.000 είναι οι Τουρκογενείς και άλλες 50 περίπου Πομάκοι και Ρομά).
  • Το επόμενο βήμα θα είναι η συζήτηση για αποστρατικοποίηση των νησιών και για αποχή μας από το να στέλνουμε πλοία, αεροσκάφη κλπ εκεί, και να μην τα εντάσσουμε σε οιαδήποτε διεθνή και Νατοϊκή δραστηριότητα.
  • Μετά ή ταυτόχρονα, θα ξεκινήσει να συζητάει για τα αμφισβητούμενα νησιά τα οποία δεν αναφέρονται ονομαστικά και με ακρίβεια στις συνθήκες.
  • Πέραν όλων των άλλων ζητημάτων που θέτει συνεχώς (εναέριος χώρος, υφαλοκρηπίδα κλπ). Ενδεχομένως, για να δείξει παραπειστικά καλή θέληση, να μειώσει πρόσκαιρα τις παραβιάσεις προκειμένου να μας κάνει να είμαστε συγκαταβατικοί στο διάλογο. Τις ξαναρχίζει όποτε θέλει πάλι φυσικά, γιατί τις χρησιμοποιεί ως όπλο πίεσης μαζί με την απειλή πολέμου.

3.Κι έτσι η Συνθήκη θα ξεπερνιέται συνεχώς λόγω …εκσυγχρονισμού, οπότε θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Κλασσική στρατηγική που έχει εφαρμοσθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, και κάποιες φορές αποτέλεσε και αιτία πολέμων εκ νέου, λόγω ακριβώς της συνεχώς διευρυνόμενης υπέρβασης των συνθηκών που διασφάλιζαν την ειρήνη.
4.Εάν η ανάγκη αναθεώρησης της συνθήκης προέκυπτε εξ ανάγκης από τις μεγάλες δυνάμεις, τότε θα είχαμε κάθε δικαίωμα να διαπραγματευθούμε την νέα συνθήκη με τους καλύτερους δυνατούς όρους, χωρίς να φοβόμαστε εκβιασμούς και απειλές από Τουρκία, και με στρατηγικές συμμαχίες, πράγμα που ακυρώνουμε τώρα που μας παρασύρει να την συζητήσουμε και να την εκσυγχρονίσουμε διμερώς. Άλλωστε το αποδέχθηκε έμμεσα και ο πρωθυπουργός μας με το αφελές, "… ε λοιπόν τώρα κατάλαβα…" και , "...που να βρίσκουμε τώρα την Ιαπωνία".

Καταλήγοντας 

1.Τι πήραμε αλήθεια από την χθεσινή επίσκεψη Ερντογάν;
  • Μήπως ήρε το «casus belli»;
  • Μήπως είπε ότι θα σταματήσουν οι παραβιάσεις; (μάλιστα έθεσε και θέμα ελληνικών παραβιάσεων!)
  • Μήπως είπε κάτι για την σχολή της Χάλκης; Μάλλον όχι, το αντίθετο επιβεβαίωσε έμμεσα ότι δεν θα λειτουργήσει, αφού θα κάνει Τούρκους πολίτες όποιους ιερείς του προτείνει το Πατριαρχείο.
  • Είπε κάτι για τις διώξεις των Ελλήνων και για τις περιουσίες που εγκαταλείφθηκαν; Τίποτε, είπε μόνο για τους Έλληνες της Πόλης που έφυγαν και πήγαν στην Αμερική να ξαναγυρίσουν.
  • Είπε κάτι νέο για την Κύπρο; Όχι αντιθέτως μας κατηγόρησε ευθέως ότι εμείς φταίμε που βάλτωσαν οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό και ότι εμείς αποχωρήσαμε από τις συζητήσεις, πράγμα που είναι τεράστιο ψεύδος (αλλιώς μας έλεγε ψέματα ο κ. Κοτζιάς στα όσα μας είπε μετά το Γκραν Μοντανά).
  • Είπε κάτι νέο και ελπιδοφόρο για το μεταναστευτικό; Αντιθέτως δικαιολόγησε την απροθυμία του να εφαρμόσει την ευρωπαϊκή συμφωνία λόγω των οικονομικών εκκρεμοτήτων με την ΕΕ.
  • Είπε κάτι για τους τεράστιους εξοπλισμούς που κάνει; Όχι αφού εμείς βλακωδώς δεν είπαμε κάτι, αλλά ασχοληθήκαμε και αυτοχειριάσαμε με την Συνθήκη της Λωζάννης.
  • Ούτε φυσικά είπε κάτι για τα πυρηνικά εργοστάσια που θα κάνει σε σεισμογενείς περιοχές, αφού εμείς ακόμη δεν το έχουμε καν σκεφθεί!
  • Είπε όμως για την προβληματική σχέση των εξουσιών στην Ελληνική Δημοκρατία, όπου άκουσον - άκουσον η Δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη από την Εκτελεστική και Νομοθετική. Και μάλιστα δεν παρέλειψε να τονίσει τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της Τουρκικής Δημοκρατίας, που δεν βασανίζει και δεν έχει την θανατική ποινή, και που δικαίως φυλάκισε και εξανδραπόδισε 100.000 ανθρώπους στις φυλακές, όπου έχουν αυτοκτονήσει τρακάροντας σε τοίχους μόνοι τους περί τους 50 φυλακισμένους.
  • Και όλα αυτά επειδή στην ανθρωπιστική Τουρκική Δημοκρατία η Εκτελεστική εξουσία αποφασίζει και η Δικαστική κάνει ότι εντέλλεται και χρειάζεται στη συνέχεια, για το καλό των πολιτών. Κι εμείς βέβαια σωστά υπεραμυνθήκαμε της Δημοκρατίας μας.
2.Εμείς όμως τι είπαμε και τι διεκδικήσαμε;
  • Στην ουσία προσπαθήσαμε να αμυνθούμε, επιτιθέμενοι εκ του συστάδην και ασκόπως, με κυρίαρχο ζήτημα την Συνθήκη της Λωζάννης.
  • Είπαμε επίσης το καινοφανές ότι «οι συνθήκες δεν χρειάζονται αναθεώρηση, οι μέθοδοι ερμηνείας του δικαίου είναι εκείνες που προσαρμόζουν τη Συνθήκη στα εκάστοτε δεδομένα».
  • Και είπαμε επίσης (ο πρωθυπουργός μας), ότι θα «ξανασυζητήσουμε για την υφαλοκρηπίδα», αφιστάμενοι πλήρως της μέχρι τώρα πολιτικής μας, ότι αυτό είναι ζήτημα του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.

3.Όσον αφορά την επίσκεψή του στην Θράκη, πέτυχε απόλυτα τους στόχους του.
  • Έγραψε στα παλιά του παπούτσια την συμφωνία του με την κυβέρνηση, ότι δεν θα μιλήσει σε ανοικτή εκδήλωση και μίλησε, παρά τις χλιαρές αντιδράσεις του υφυπουργού εξωτερικών.
  • Μίλησε ξεκάθαρα για Τουρκική πλέον μειονότητα και τους έδωσε πλέον συγκεκριμένη ταυτότητα.
  • Τους παρακίνησε για συλλογική εκπροσώπηση στη Βουλή των Ελλήνων, λέγοντας: «Έχουμε τέσσερις βουλευτές στην ελληνική Βουλή, πρέπει να κάνουν πολλά.»
  • Είπε στην ουσία στους Βουλευτές σαν να είναι ο ηγέτης τους, ότι πρέπει να λειτουργούν στο Ελληνικό κοινοβούλιο συντεταγμένα υπέρ των συμπατριωτών του (!)
  • Μας επέπληξε δημόσια με όσα είπε για την οικονομική ανάπτυξη και το κατά κεφαλήν εισόδημα.
  • Κατάφερε να προβληθεί ως ο ηγέτης των τουρκογένων αλλά κι των μουσουλμάνων της περιοχής.

4.Τελικά ενεργοποιήσαμε μόνοι μας μία βραδυφλεγή βόμβα στη περιοχή. Το μειονοτικό ζήτημα  είναι προφανές ότι μπαίνει σε μία διαφορετική και πολύ επικίνδυνη διάσταση.
5.Σε όλη την επίσκεψη φάνηκε η κάκιστη προετοιμασία μας επί της ατζέντας των θεμάτων που θα συζητούσαμε και  η έλλειψη προβλεπτικότητας επί των ενδεχόμενων  απαντήσεων και αυτόκλητων ενεργειών του Ερντογάν.
6.Όλα αυτά μας οδήγησαν σε αυτοσχεδιασμό μπροστά στις κάμερες, του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, και τώρα προσπαθούμε να γιατρέψουμε τα τραύματά μας και τις ανοιχτές πληγές π
ου έμειναν από τους εξοστρακισμούς δικών μας πυρών.

 Στέλιος Φενέκος ,
υποναύρχος ε.α ΠΝ και πρόεδρος «της κοινωνίας αξιών».


9/12/2917


  6.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Ερντογάν και ποιοι σκότωσαν την ελληνική δημοσιογραφία.

Ήταν να το ζήσουμε κι αυτό: σε εφημερίδα -που ανήκε κάποτε στη δημοκρατική παράταξη- περιώνυμος  αναλυτής  έγραψε ότι… « κανείς δεν προφύλαξε το κύρος της χώρας από τον Προκόπη Παυλόπουλο».  Ήταν η κορωνίδα ενός απίστευτου αμόκ που κατέλαβε  όσα  ΜΜΕ έχουν εγκαταλείψει πλέον κάθε έννοια ενημέρωσης και κάνουν πόλεμο στην κυβέρνηση, υπέρ των συμφερόντων των ιδιοκτητών τους και τίποτε άλλο.

Αν  κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα συμπεριλάμβαναν και την επίσκεψη του Προέδρου Τουρκίας στον αντικυβερνητικό τους οπλοστάσιο -ενώ βρισκόταν ακόμη επί ελληνικού εδάφους- πολύ περισσότερο θα   ήταν αδιανόητο και για τον πιο  σαλεμένο αντίπαλο του Τσίπρα να σκεφθεί  ότι θα βάλλουν κατά του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Σε μια  κορυφαία στιγμή της παρουσίας του  ως αρχηγού του ελληνικού κράτους και ως συμβόλου  ομοψυχίας του ελληνικού λαού- όταν διακυβεύονται τα εθνικά του συμφέροντα.

Για την  επίθεση στην κυβέρνηση ας πούμε ότι ήταν μια ακόμη ατυχής στιγμή της ελληνικής δημοσιογραφίας -ένα τμήμα της οποίας προσέγγισε την επίσκεψη με τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την ενημέρωση. Κάποιοι δεν μετέδιδαν πληροφορίες. Τυφλωμένοι από τον διατεταγμένο οίστρο τους κατά του Πρωθυπουργού,  έσπευσαν να  χαρακτηρίσουν αποτυχημένη, «φιάσκο» -και άλλα χειρότερα- την επίσκεψη Ερντογάν, προτού καν τελειώσει και φανούν τα αποτελέσματά της. Προτού καν αρχίσουν οι συνομιλίες των δυο πλευρών. Πριν τη συνάντηση Τσίπρα  -Ερντογαν. Σαν να τα είχαν όλα προκατασκευασμένα. Αυτό δεν είναι ενημέρωση και δημοσιογραφία, ειδικά σε ευαίσθητα θέματα.

Με αδιανόητη επιπολαιότητα, στην καλύτερη περίπτωση, αλλά με προφανή πρόθεση παραπληροφόρησης, κάποια ΜΜΕ  προσπάθησαν -ή είχαν προαποφασίσει- να δημιουργήσουν επικοινωνιακό περιβάλλον  σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης, παραβλέποντας οτι θα  πήγαινε γάντι στον Τούρκο επισκέπτη.

Η ανοησία και η ασχετοσύνη επί του θέματος, σε συνδυασμό με την προθυμία να υπηρετηθούν αντιπολιτευτικές σκοπιμότητες, χτύπησαν κόκκινο αυτό το 48ωρο. Μάλιστα κάποιοι μετέχοντας στην δημιουργία αυτού του σκηνικού, αυτοακυρώνονταν- αν δεν γελοιοποιούνταν κιόλας.

Τι άλλο είναι για μια εφημερίδα όταν σπεύδει με τους τίτλους της να  πλήξει την κυβέρνηση, ή τον αρχηγό του  κράτους- και όχι τη συμπεριφορά Ερντογάν-  ενώ στις μέσα σελίδες της οι ειδικοί -στους οποίους απευθύνθηκε- λένε ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που υπονοεί η δημοσιογραφική διαχείριση του θέματος εκ μέρους της;

Τι άλλο από αυτοξευτελισμός είναι όταν αναγορεύονται σε μείζονος σημασίας «ειδήσεις» τα αναμασήματα γνωστών απόψεων του  Τούρκου προέδρου για τα  κρίσιμα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και όχι οι πολύ καθαρές απαντήσεις και τοποθετήσεις του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.;

Έλεος. Η αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός για ένα μέσο ενημέρωσης-  ούτε λόγος να  ποδοπατήσει προφανείς ελληνικές προτεραιότητες για να υπηρετήσει τον αντικυβερνητικό αφηνιασμό  του.

Στο στόχαστρο ο Προέδρος

Εκεί που ξεπεράσθηκε κάθε όριο έντιμης και ειλικρινούς παρουσίασης των γεγονότων και οργανώθηκε  -με προφανή συντονισμό-  προσωπική επίθεση  ηταν σε  ότι  αφορά τον Προκόπη Παυλόπουλο. Κάποιοι αναλυτές του συρμού δεν σεβαστήκαν ούτε το αξιώμά του- αυτό τους έχει τελειώσει από καιρό- ούτε το θέμα, ούτε τη στιγμή.

Οι πιο επιδέξιοι στην αντικυβερνητική προπαγάνδα προσπάθησαν να αναδείξουν ότι υπάρχει …ρήγμα ανάμεσα στις σχέσεις του Προέδρου την κυβέρνηση -με τον Ερντογάν ακόμη την Ελλάδα- αλλά από διαφορετικές γωνίες. Οι μισοί προέβαλαν ότι η κυβέρνηση είναι ενοχλημένη με τον Πρόεδρο γιατί μίλησε αναρμοδίως και οι άλλοι μισοί ότι είναι ενοχλημένος ο Πρόεδρος με την κυβέρνηση γιατί δεν την είχε προειδοποιήσει για τον Ερντογάν. Διαλέγετε και παίρνετε…. Πάλι καλά που δεν μίλησαν και για πολιτειακή κρίση.

Αλλά οι γνωστοί για το φανατισμό τους  το χαβά τους. Στράφηκαν ευθέως κατά του Προκόπη Παυλόπουλου σε ένα θέμα και ένα γεγονός στο οποίο ο Πρόεδρος τίμησε το αξίωμά του, σήκωσε ψηλά τη σημαία του διεθνούς δίκαιου και των ελληνικών θεσμών και εξέφρασε το σύνολο του ελληνικού πληθυσμού.

Οι αρλπουλπολογίες για «φιάσκο», «διπλωματική αποτυχία», για «σκυμενο κεφάλι» και  άλλα παρόμοια – που θα ήταν φαιδρά αν δεν είχαν προφανή  αντιπολιτευτική υποκίνηση ,-για να αποβεί η επίσκεψη Ερντογάν αντικυβερνητικό γεγονός- δεν έχουν καμία σχέση με το καθήκον ενημέρωσης, ουτε με την ελευθερια σχολιασμου. Δενήταν λάθη, ηταν σκοπιμότητες. Δεν ήταν δημοσιογραφικές προσεγγίσεις, αλλά πολιτικό παιχνίδι.

Εφευρέθηκαν πράγματα και κατασκευάσθηκαν ερμηνείες. Έγιναν επιλογές  προβολής, όχι από δημοσιογραφική εκτίμηση που είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά σε εμφανώς διατεταγμένη υπηρεσία.  Ο ασφυκτικός έλεγχος του συστήματος Μητσοτάκη στα ΜΜΕ και οι  ιδιοτελείς επιδιώξεις κάποιων ιδιοκτητών σκότωσαν την ελληνική δημοσιογραφία.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποτύπωσε στη συνομιλία του με τον Τούρκο πρόεδρο την υπερηφάνεια του ελληνικού λαού και το δίκιο του. Όχι μόνο δεν έκανε λάθος, αλλά είχε πολιτική και εθνική υποχρέωση να απαντήσει ευθέως στα ζητήματα που ανέδειξε ο Ερντογάν, προτού έλθει στην Ελλάδα,  με τη συνέντευξη στον «Σκάι». Αλίμονο αν αρκούνταν σε ανούσιες φιλοφρονήσεις και το άφηνε να περάσει -ως …αναρμόδιος  -σαν να μην έγινε τίποτε.

Πάλι καλά που οι προχειρολόγοι δεν έβαλαν στο σημάδι και τον Αλέξη Παπαχελά, που πήγε τη συνέντευξή με τη κατηγορία  ότι «έδωσε βήμα στον Ερντογάν»- όπως περίπου έκαναν για τον Πρόεδρο οι φλούφληδες του νεομητσοτακισμού σε κάποιες  εφημερίδες.

Για τον Προκόπη Παυλόπουλο ήταν μονόδρομος να θέσει τα ζητήματα όπως τα έθεσε  -αφού η συνέντευξη προηγήθηκε-. Προφανώς είχε υπόψη του ο  επισκέπτης του θα  επαναλάμβανε τις θέσεις  του. Δεν τις διαμόρφωσε εκείνη τη στιγμή, αλλά προϋπήρχαν και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τις παρουσίαζε.  Το ειχε κανει ηδη και έπρεπε να παρει  τηνελληνικη απάντηση.

Ότι κατά κάποιο τρόπο ο Ερντογάν «αναγκάσθηκε»να  διατυπώσει  τις ακρότητες  που επιδιώκει, πριν τις συνομιλίες με την κυβέρνηση και ενώπιον του Προέδρου της Ελληνικής  Δημοκρατίας ήταν κάτι που εξελίχθηκε σε διπλωματικό πλεονέκτημα για την Ελλάδα. Όχι δεν ήταν σφάλμα, αλλά ωφέλησε. Είναι άλλο να απαντά ο Πρωθυπουργός-όπως και έκανε- και άλλο να θέτει το εθνικό πλαίσιο ο ανώτατος άρχων, που εκφράζει το σύνολο του ελληνικού λαού. Άλλωστε το διπλωματικό όφελος ήλθε αμέσως με την ανακοίνωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και των Βρυξελλων,  υπέρ της Ελλάδος και ευθέως κατά της Τουρκίας. Οι κουφιοκεφαλάκηδες της άκριτης αντιπολίτευσης τα αγνόησαν στις «αναλύσεις» «τους».

Εξίσου αγνόησαν και τις τοποθετήσεις των ανθρώπων που γνωρίζουν καλά τα θέματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και κατέθεσαν τη γνώμη τους για την επίσκεψη- ακόμη και στις εφημερίδες που βρήκαν στα κεραμίδια κατά του Προέδρου και της κυβέρνησης- δικαιώνοντας και τον Παυλόπουλο και τον Τσίπρα.

Π.χ. διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί εξήγησαν ότι η «πρόκληση» του Ερντογάν ήταν αναμενόμενη, άσφαιρη και έχει επιδιώξεις πέραν της Ελλάδος. Ότι η περιοχή των  Δωδεκανήσων στην οποία επικεντρώνονται οι τουρκικές προκλήσεις και αμφισβητήσεις δεν υπόκειται στο καθεστώς της Λωζάνης, αλλά στη Συνθήκη των Παρισίων. Ότι  υπάρχουν πλευρές της Λωζάνης που δεν ισχύουν πλέον  και σ’ αυτό εστιάζει η Ελλάδα τη θέση της για  αποστρατιωτικοποίηση των Στενών. Οτι το αδιαπραγματευτο  της Συνθηκης ειναι ακλόνητο για την Ελλαδα και πρέπει να τοαναδεικνυει οσακις αμφισβητειται.

Όσα είπαν –  ήταν απολύτως συντονισμένα με το πνεύμα των τοποθετήσεων του Προκόπη Παυλοπούλου για την βασική συνθήκη των ελληνοτουρκικών σχέσεων και τον  χαρακτήρα της. Αν μη τι άλλο, από Δίκαιο ο πρόεδρος γνωρίζει. Ακόμη και ο Βαγγέλης Βενιζέλος -που μόνο φίλος της κυβέρνησης δεν είναι- δήλωσε ότι η Τουρκία απλώς επαναλαμβάνει τις παράνομες αξιώσεις της και ότι σημασία έχει να τονίζουν  κάθε φορά τις ελληνικές θέσεις οι Έλληνες συνομιλητές της – χωρίς να αφήσει καμία αιχμή ούτε για τον πρόεδρο, ούτε για την κυβέρνηση.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στάθηκε στο ύψος του και δεν έκανε καμμία κριτική στην επίσκεψη με τον Ερντογάν -τον οποίο συνάντησε- επί ελληνικού εδάφους ακόμη. Τι έκανε μετά , είναι δικαίωμά του και κρίνεται γι’ αυτό. Αλλά ο ίδιος προσωπικά δεν υπέπεσε στο ατόπημα στο οποίο οδήγησαν δικοί του άνθρωποι τους μανιακούς συνεργάτες τους. Τηνπροκλητικη  στάση της Φώφης Γεννηματά ας την κρινουν οσοι τν εχουν αργηγο τους…

Χολερική αντιπολίτευση

Τι ήταν αυτό που έστρεψε έναν ιστό ΜΜΕ και αναλυτών κατά της κυβέρνησης, προς μεγάλη ικανοποίησή του καλεσμένου της προφανώς, αλλά και  στο ανοσιούργημα της επίθεσης κατά  του Προέδρου; Δεν θέλει και ρώτημα: κάποιοι έχουν πορωθεί, ή θεωρούν ότι προσεφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στα αφεντικά τους όταν τα ισοπεδώνουν όλα- ακόμη και τα εθνικά θέματα. Οι χολερικοί «αναλυτές» και οι συνήθεις γελωτοποιοί του βασιλέως, ξεπέρασαν τον εαυτό τους,  δειχνοντας οτι ενδιαφέονται μονο  να υπηρετησουν ενα συγκεκριμενο παιχνιδι. Και ας παει και το παλιάμπελο..

Προφανώς αυτές οι «ταρζανιές» δεν αγγίζουν  τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας- άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που στοχοποιείται από ένα συγκεκριμένο κύκλωμα. Ο Προκόπης Παυλόπουλος έκανε αυτό που όφειλε να κάνει εκ της θέσης του -και προφανώς το έκανε σε συνεννόηση με την κυβέρνηση.  Δεν είναι χτεσινος.  Ανέδειξε σε  ζωντανή μετάδοση, το δίκιο της Ελλάδα και την βουλιμική αγνόηση του  διεθνούς δικαιουι από τον προκλητικό Ερντογάν. Που προσπάθησε να ικανοποιήσει ένα μέρος του εσωτερικού ακροατηρίου του, κάνοντας ένα ακόμη λάθος επί ευρωπαϊκού εδάφους.  

Η Ελλάδα έδειξε και τις προθέσεις της και την προσήλωσή της στο Διεθνές Δίκαιο που κατοχυρώνει τις θέσεις της. Από εκεί και πέρα μόνο θλίψη προκαλούν όσοι υπέταξαν την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου στην αξιολύπητη αντιπολίτευσή του «όχι σε  όλα» –ακόμη και όταν  πλήττουν τη χώρα και μετατρέπουν τη δημοσιογραφία σε μηχανισμό της πολιτικής «αντιπολίτευσης πάση θυσία». Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν.

ΥΓ:  Η επισήμανση του Τάσου Παππά στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι βρήκαν την ευκαιρία να εξεγερθούν για πατριωτισμό οι οπαδοί του Σημίτη με τις ευχαριστίες  στους Αμερικάνους και τα Ίμια και οι λαμπαδηδρόμοι του Σχεδίου Ανάν τα λέει όλα.

Του Γ. Λακόπουλου


8 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017



7.
Επίσκεψη Ερντογάν

Μπορεί τόσοι οι Έλληνες όσο και οι Τούρκοι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες να είχαν αλλιώς φανταστεί την εξέλιξη της επίσκεψης του Ερντογάν στην Αθήνα, αλλά η επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας να μετατρέψει την προσφώνησή του σε αναλυτική και ωμή έκθεση των ελληνικών θέσεων δημιούργησε τετελεσμένο.

Με το καλημέρα, λοιπόν, η υποδοχή του Τούρκου προέδρου από τον Έλληνα ομόλογό του στο Προεδρικό Μέγαρο εξελίχθηκε σε online αντιπαράθεση, δεδομένου ότι ο Ερντογάν δεν είχε άλλη επιλογή από το να πει δημοσίως αυτά που είχε προετοιμάσει να πει στον Τσίπρα πίσω από τις κλειστές πόρτες.

Η επίσκεψη «στράβωσε» από τα όσα είπε ο Τούρκος ηγέτης στη συνέντευξή του στον Σκάι. Απαντώντας στις δημοσιογραφικές ερωτήσεις επανέλαβε τις πάγιες θέσεις της Άγκυρας, γεγονός που προκάλεσε νευρικότητα στην Αθήνα. Είναι ενδεικτικό ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος υποχρεώθηκε να προβεί σε δήλωση, η οποία κινήθηκε σε διαφορετικό μήκος κύματος από τις προηγούμενες σχετικές δηλώσεις του και αποτύπωσε τη δυσαρέσκεια του Μαξίμου.

Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επέλεξε να δώσει με το καλημέρα τις ελληνικές απαντήσεις στους τουρκικούς ισχυρισμούς. Αναμφιβόλως, ο τρόπος που εξελίχθηκε η υποδοχή στο Προεδρικό Μέγαρο είναι καινοφανής. Δεν έχει υπάρξει κάτι ανάλογο στο παρελθόν. Προφανώς, ο Παυλόπουλος εμπνεύσθηκε από τον προκάτοχό του Κωστή Στεφανόπουλου κατά την επίσκεψη του προέδρου Κλίντον στην Αθήνα. Μόνο που τότε είχαν ολοκληρωθεί οι ελληνοαμερικανικές συνομιλίες και η ιστορική ομιλία του Προέδρου της Δημοκρατίας έγινε στο πλαίσιο της προσφώνησής του στο δείπνο, παρουσία και του πρωθυπουργού.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Παυλόπουλος είχε ενημερώσει την κυβέρνηση πως θα έδινε μία πρώτη απάντηση, αλλά ούτε το Μέγαρο Μαξίμου ούτε το υπουργείο Εξωτερικών ανέμεναν πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι όπως εξελίχθηκαν. Στην πραγματικότητα, η δημόσια αντιπαράθεση σφράγισε την επίσκεψη Ερντογάν και οριοθέτησε εξαρχής και τις συνομιλίες Τσίπρα-Ερντογάν. Με τον τρόπο αυτό δεν άφησε κανένα περιθώριο για ελιγμούς και αναζήτηση κοινών τόπων.

Αυτός είναι ο λόγος που –σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες– η κυβέρνηση αιφνιδιάστηκε και δυσφόρησε με τον χειρισμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Δεν είχε, βεβαίως, κανένα περιθώριο ούτε να εκφράσει τη δυσφορία της, ούτε πολύ περισσότερο να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή Παυλόπουλου. Επί της ουσίας, άλλωστε, δεν διαφωνεί. Απλώς, δεν ήθελε η επίσκεψη ουσιαστικά να εγκλωβισθεί εξ αρχής σ’ ένα ανελαστικό πλαίσιο.

Από τη στιγμή, άλλωστε, που ο Έλληνας πρόεδρος εξέθεσε δημοσίως και με ξεκάθαρο τρόπο τις ελληνικές θέσεις ήταν δεδομένο πως ο Τούρκος ομόλογός του θα απαντούσε αναλόγως. Και θα εξέθετε τις γνωστές τουρκικές θέσεις για όλο το φάσμα των διμερών προβλημάτων. Ο Ερντογάν, μάλιστα, φρόντισε να διευκρινίσει πως δεν θα έλεγε αυτά που είπε εάν δεν υποχρεωνόταν. Με τον τρόπο αυτό επέρριψε την ευθύνη για την εξέλιξη στον χειρισμό του Παυλόπουλου.

Είναι αξιοσημείωτο ότι αμέσως μετά, η προσφώνηση Τσίπρα και η αντιφώνηση Ερντογάν στο Μέγαρο Μαξίμου κινήθηκαν σε πολύ διαφορετικό μήκος κύματος. Εκεί κυριάρχησε η ρητορική περί της ανάγκης προσέγγισης και όχι η αντιπαραθετική έκθεση των εκατέρωθεν εθνικών θέσεων.

Όταν, όμως, μετά τις μακρές συνομιλίες οι δύο ηγέτες εμφανίσθηκαν για την κοινή συνέντευξη Τύπου δεν είχαν περιθώρια να ξεφύγουν από το πλαίσιο που διαμόρφωσε η αντιπαράθεση στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο Ερντογάν δεν μπορούσε να πάρει πίσω αυτά που είχε πει ξεκάθαρα πριν τρις ώρες. Αλλά ούτε και ο Τσίπρας μπορούσε να εμφανισθεί ότι μασάει τα λόγια του. Η σύγκριση με τον ξεκάθαρο λόγο του Παυλόπουλου θα ήταν καταλυτική και απολύτως επιβαρυντική πολιτικά γι’ αυτόν.

Έτσι, η κοινή συνέντευξη Τύπου εξελίχθηκε σε έναν δεύτερο γύρο δημόσιας αντιπαράθεσης. Εγκαινιάσθηκε, έτσι ένας τρόπος διπλωματίας με ανοικτά χαρτιά, ο οποίος μάλλον δεν ήταν στις προθέσεις κανενός, αλλά τελικώς μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμος. Τουλάχιστον, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, διέλυσαν τις υπαρκτές αυταπάτες και στο ελληνικό πολιτικό σύστημα και στην ελληνική κοινή γνώμη.

Σταύρος Λυγερός


9/12/2017

8.
Μια ψύχραιμη αποτίμηση της επίσκεψης Ερντογάν.

Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται, ήδη, στη χώρα του και θα άρχισε, να αντιμετωπίζει το νέο μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή, που προκάλεσε η απόφαση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ και να θεωρήσουν την πόλη ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει δύο χρόνια, όπως, δήλωσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών. Κανείς δεν μπορεί να αντιληφθεί γιατί ο κ. Τραμπ προέβη στην κίνηση αυτή.

Το επιχείρημα ότι το υποσχέθηκε προεκλογικά δεν ευσταθεί διότι προεκλογικές υποσχέσεις που μπορεί να προκαλέσουν μείζονα διεθνή προβλήματα δεν εφαρμόζονται με τη συναίνεση όλων.
Το πιθανότερο είναι ο κ. Τραμπ να αναζητά στηρίγματα σε κέντρα των ΗΠΑ που μπορεί να τον βοηθήσουν στη διαφαινόμενη περιπέτεια που θα περάσει με τις έρευνες που γίνονται για τις σχέσεις του με τη Ρωσία. Ή, ακόμη, να σκέφτεται την επόμενη προεδρική αναμέτρηση.
Από την αμερικανική αυτή απόφαση δεν διαφαίνεται, προσώρας, κανένα όφελος ούτε για τις ΗΠΑ (απομονώθηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας) ούτε για τις ισορροπίες στην περιοχή που μαστίζεται από αστάθεια και πολέμους. Η μόνη, πιθανώς, θετική σκέψη μπορεί να είναι ότι με την παραχώρηση αυτή προς το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον θα μπορέσει, ίσως, να πιέσει την ισραηλινή ηγεσία σε μια λύση δύο κρατών, με την αποδοχή παλαιστινιακών αιτημάτων.
Στο παιχνίδι που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο κ. Ερντογάν μπαίνει ως πρόεδρος της Ισλαμικής Συνδιάσκεψης, αλλά, την ευκαιρία δεν την αφήνει να πάει χαμένη ούτε ο πρόεδρος Πούτιν που επισκέπτεται την Τουρκία για να συζητήσει το θέμα με τον Ερντογάν.
Η θέση που πήρε η ελληνική κυβέρνηση είναι σωστή.
Δεν συμφωνεί με την αμερικανική απόφαση και ζητάει το καθεστώς της Ιερουσαλήμ να καθοριστεί μέσα από τις ισραηλινοπαλαιστινιακές συνομιλίες.
Ο Ταγίπ Ερντογάν ήρθε στην Ελλάδα με πρόσκληση του Έλληνα Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά η επιθυμία ήταν τουρκική. Κατά τις συνομιλίες για το Κυπριακό και καθώς προέκυπταν αδιέξοδα, ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς ζήτησε να επισκεφτεί την Άγκυρα. Οι Τούρκοι δεν απάντησαν, παρά μόνο με την κατάρρευση των συνομιλιών καλώντας τον Έλληνα υπουργό για συνομιλίες. Η επίσκεψη πραγματοποιήθηκε μετά τη συνάντηση Τραμπ-Τσίπρα. Κατά τις συνομιλίες στην Άγκυρα εκφράστηκε η τουρκική επιθυμία να προσκληθεί ο κ. Ερντογάν στην Αθήνα. Όπερ και εγένετο. Καμιά αμερικανική παρέμβαση, καμιά αμερικανική σύσταση, κανένας διαμεσολαβητικός ρόλος της Ελλάδας.
Ποιες είναι οι κύριες ανάγκες που έχει ο Ερντογάν;
  • Η πρώτη να δείξει ότι δεν είναι απομονωμένος. Επί της ουσίας ουδέποτε απομονώθηκε διότι έχει επαφές με τον Αμερικανό πρόεδρο, Ευρωπαίους ηγέτες και τον πρόεδρο Πούτιν όποτε το θελήσει. Αλλά, αυτό δεν περνά στον τουρκικό λαό ο οποίος ενδιαφέρει άμεσα τον Τούρκο πρόεδρο.
  • Η δεύτερη είναι η αμφισβήτηση της Συμφωνίας της Λοζάνης. Δεν είναι καθόλου σαφές αν ο κ. Ερντογάν επιδιώκει την αναθεώρηση της συνθήκης για να διευθετήσει ελληνοτουρκικά ζητήματα ή, διότι ετοιμάζεται για διεκδικήσεις στη Μέση Ανατολή, μερικά από τα σύνορα της οποίας ρυθμίζει η Λοζάνη. Άλλωστε, οι αναφορές που γίνονται και από τον κ. Ερντογάν και από τον κ. Κιλιτσντάρογλου (τον ηγέτη της αντιπολίτευσης) στη σχέση της Συνθήκης της Λοζάνης με τους μουφτήδες δεν είναι σωστές. Καμιά αναφορά δεν υπάρχει στη Συνθήκη της Λοζάνης στην παρουσία και το ρόλο των μουφτήδων.
  • Η τρίτη είναι η αποκατάσταση των δικτύων που το τουρκικό κράτος είχε δημιουργήσει στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης τα οποία αποδομήθηκαν μετά τη ρήξη Ερντογάν–Γκιουλέν. Ο κ. Ερντογάν με το κύρος του ηγέτη θέλησε να τονώσει το ηθικό ανθρώπων της μειονότητας που είτε αποχώρησαν από την ενεργό δράση είτε διάκεινται ευμενώς προς τον Γκιουλέν. Αλλά, η επιχείρηση αυτή, όπως φάνηκε από την επίσκεψη δεν στέφθηκε από την αναμενόμενη επιτυχία. Λίγο οι επιφυλάξεις που διατηρεί, πλέον, η μειονότητα, λίγο η ανοικτή πολιτική που πολύ καλώς, ακολουθεί η ελληνική πολιτεία, λίγο το αυστηρό πλαίσιο συμφωνίας των δύο πλευρών που ακολουθήθηκε κατά την περιοδεία στη Θράκη, περιόρισαν και τη μεγάλη προσέλευση και τον ενθουσιασμό και τις κινήσεις εντυπωσιασμού του κ. Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος προσπαθεί να ελέγξει τα ιδρύματα που ίδρυσε ο Γκιουλέν όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρα τα Βαλκάνια.
Αλλά, η παρουσία της Τουρκίας στην περιοχή έχει ενοχλήσει, ακόμη, και τις ΗΠΑ.
Τέλη Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε στην Ουάσιγκτον ημερίδα του γνωστού για την επιρροή του στην αμερικανική εξωτερική πολιτική Atlantic Council (Ατλαντικό Συμβούλιο), για τα δυτικά Βαλκάνια και την ευρωατλαντική τους πορεία και μεταξύ των ανησυχιών που εκφράστηκαν ήταν και η πολιτική που ασκούν στις βαλκανικές χώρες η Ρωσία, βεβαίως, αλλά και η Τουρκία, όπως και μερικές πλούσιες αραβικές χώρες του κόλπου. Αυτή η τουρκική παρουσία ευλόγως, απασχολεί χώρες όπως η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Ρουμανία που ανήκουν στην Ευρώπη και που σήμερα, Σάββατο, συναντώνται στο Βελιγράδι για να συζητήσουν την πορεία των δυτικών Βαλκανίων προς την Ευρώπη.
Τέλος, υπάρχει και μια άλλη διάσταση της επίσκεψης Ερντογάν που θα πρέπει να τονιστεί. Ο Τούρκος πρόεδρος ηγείται μιας χώρας. Ήρθε στην Ελλάδα σε επίσημη επίσκεψη και σύμφωνα και με τη διπλωματική πρακτική και με την ελληνική παράδοση έπρεπε να γίνει δεκτός με τις δέουσες τιμές και ευγένεια. Ο ίδιος φρόντισε να δώσει μια συνέντευξη κατά την άφιξή του θέτοντας θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης της Λοζάνης. Κάθε ηγέτης έχει κάθε δικαίωμα να θέτει τις θέσεις της χώρας του. Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας του απάντησε. Η απάντηση, ίσως, ήταν επιβεβλημένη στο επίπεδο του Τούρκου προσκεκλημένου, δηλαδή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας.
Αν η δήλωση Ερντογάν έμενε αναπάντητη, σε κάποια κρίσιμη στιγμή, η Τουρκία θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει αυτήν την παράλειψη.
Πέραν τούτου όμως, ο επίσημος προσκεκλημένος της χώρας θα έπρεπε να τύχει των τιμών και των διπλωματικών ειωθότων που εφαρμόζονται διεθνώς. Δεν είμαι σίγουρος πως εκεί τα καταφέραμε καλά. Άλλο να παρουσιάζεις τις θέσεις και διαφωνίες σου και άλλο να μη φέρεσαι ευγενικά στον προσκεκλημένο σου.
ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΒΒΙΔΗΣ

 http://www.anixneuseis.gr/?p=180433

 9/12/2017









  ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ   

 Ο Ερντογάν στην Αθήνα. (1)

Ο Ερντογάν στην Αθήνα. (2)

Ο Ερντογάν στην Αθήνα. (3)

Ο Ερντογάν στην Αθήνα. (4)

 Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger.
 Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.